Το ξεμπλοκάρισμα του Βολτυράκη

 

Πριν σχεδόν πέντε χρόνια, ο Μάκης Βολτυράκης διαμαρτυρήθηκε μέσω δηλώσεων για διαιτησία, μετά από ένα παιχνίδι που ακυρώθηκε γκολ αντίπαλου για σκισμένο δίχτυ. Αυτήν τη στιγμή, είναι ο πλέον κατάλληλος για μία ομάδα που είναι δύσκολο να τη νικήσεις. Προς το παρόν τουλάχιστον. 

 

Άνοιξε τα χέρια του. Σε όλο το ματς στο Παλαιό Φάληρο, αυτό ήταν. Μία διαιτητική απόφαση που δεν ήταν καν αποβολή στην άμυνα του ΑΝΟ Γλυφάδας παρά υποψία αποβολής στην επίθεσή του τον οδήγησε να ανοίξει τα χέρια του. Ο Βολτυράκης στον πάγκο του ΑΝΟΓ δεν είχε άλλη αντίδραση. Κοίταξε τον απέναντι διαιτητή (δηλαδή τον Κατσαρό) και άνοιξε ελαφρώς τα χέρια του χωρίς καν να τα τεντώσει. Η Γλυφάδα, με τον ίδιο στον πάγκο της, πέτυχε την τέταρτη νίκη της στα πέντε τελευταία ματς μόνο και μόνο επειδή ανάμεσα σε αυτά ήταν εκείνο με τον Ολυμπιακό. 

 

Αν βγάλει κάποιον ο δρόμος σε σημαντικά παιχνίδια πρωταθλήματος, μπορεί να φθάσει ένα κλικ από το να κλείσει ραντεβού σε ψυχολόγο: συνήθως και οι δύο ομάδες έχουν φρικτά παράπονα για τη διαιτησία. Κάποιες φορές δικαίως (όπως ο ΠΑΟΚ στο πρόσφατο ματς με τον Υδραϊκό: είναι σπουδαίο δώρο η ομάδα του Δημήτρη Μαυρωτά για τη φετινή Α1 και θα επεκταθώ σε ξεχωριστό κεφάλαιο, αλλά οι διαιτητές της συμπεριφέρονται με επιείκεια στα περισσότερα παιχνίδια της που έχω παρακολουθήσει), κάποιες άλλες καθ' υπερβολή, όπως στην περίπτωση του Παλαιού Φαλήρου στο παιχνίδι με τη Γλυφάδα. Ας πούμε ότι η μία περίπτωση στην προσπάθεια για ριμπάουντ μπορεί να ήταν πέναλτι, ενώ η δεύτερη, με τον επίδοξο ριμπάουντερ να έχει γυρισμένη την πλάτη στο τέρμα, δεν πολυφάνηκε.  

 

Ο Βολτυράκης είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά κεφάλαια του ελληνικού πόλο τα τελευταία 25 χρόνια: από τότε που ήρθε από τα Χανιά για να υπερασπιστεί την εστία του Ολυμπιακού, κάτι που έκανε με τεράστια επιτυχία για 14 χρόνια. Δόμησε την καριέρα του με τέτοιο τρόπο που να περάσει στην ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους Έλληνες τερματοφύλακες όλων των εποχών και το τελευταίο ματς του στον Ολυμπιακό- σε μία ευλογημένη συγκυρία για κάθε αθλητή- ήταν ο τελικός του Champions League το 2002. Μετά από τρεις αποτυχημένες απόπειρες στο Κύπελλο Κυπελλούχων και στο Champions League, ο Βολτυράκης σήκωσε στη Βουδαπέστη, στις 25 Μαΐου του 2002, το Άγιο Δισκοπότηρο σε επίπεδο συλλόγων στην Ευρώπη. 

 

Ούτως ή άλλως, έμοιαζαν να είναι οι τελευταίοι αγώνες της καριέρας του. Λίγες μέρες πριν το Final 4 της Βουδαπέστης ο Βολτυράκης είχε δώσει μία συνέντευξη στην οποία ανέφερε ότι αν ο Ολυμπιακός κατακτήσει το κύπελλο, ο ίδιος θα σταματούσε την καριέρα του. Και εκείνη τη στιγμή που σήκωνε την κούπα, ουσιαστικά δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα είχε μέλλον ως παίκτης. Μέχρι τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας, ωστόσο, η άποψή του για το τι έπρεπε να κάνει, είχε κλονιστεί. Ακριβώς τη μέρα που ο Ολυμπιακός κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, το δεύτερο ευρωπαϊκό τρόπαιό του σε ερασιτεχνικό επίπεδο και τρίτο συνολικά, ο Σιταρένιος και ο Θεοδωρακόπουλος, δύο άνθρωποι του Εθνικού οι οποίοι είχαν ταξιδέψει στη Βουδαπέστη, έβαλαν στο μάτι τους δύο Χανιώτες του Ολυμπιακού, τον Βολτυράκη και τον Βλοντάκη. Τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας τους βρήκαν στο... ασανσέρ του ξενοδοχείου στο οποίο είχε καταλύσει η αποστολή της ομάδας. Ο δεύτερος είχε ήδη συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό και ήταν τόσο... προχωρημένο το στάδιο που είχε πάει γλυκά στους συμπαίκτες και τους ανθρώπους της ομάδας. Ο πρώτος διοργάνωσε συνέντευξη Τύπου στην οποία επέμεινε ότι αυτό που είχε πει στη συνέντευξή του πριν το Final 4 ίσχυε και τόνισε ότι από όποιο πόστο και να τον θέλει ο Ολυμπιακός- ο οποίος στόχευε στο να τον κάνει εξαρχής βοηθό προπονητή πριν του δώσει την ευκαιρία να γίνει πρώτος- εκείνος θα ήταν διατεθειμένος να βοηθήσει. Ο Βλοντάκης κίνησε τις διαδικασίες πολύ γρήγορα ώστε να κλείσει με τον Εθνικό του Μπέη και πήρε 10 εκατομμύρια δραχμές παραπάνω για να το κάνει. Ο Βολτυράκης περίμενε μέχρι την τελευταία στιγμή και έπειτα έχασε την ευκαιρία να περάσει στην ιστορία ως ο μόνος Έλληνας πολίστας που φεύγει από το πόλο με τελευταίο παιχνίδι στην καριέρα του να είναι ο νικηφόρος τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Η συμφωνία του με τον Εθνικό ήταν ακριβώς η ίδια με εκείνη που έκανε ο Βλοντάκης. Ο Μπέης, που ήταν ο χρηματοδότης της ομάδας, δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο τρόπο για να ταράξει τα γαλήνια ύδατα του ελληνικού πόλο. 

 

Αυτή είναι, ουσιαστικά, η αρχή της ιστορίας. Στο ντέρμπι του πρώτου γύρου τη σεζόν 2002-03 ο Βολτυράκης είναι θαυμάσιος, ο Εθνικός νικάει 7-6 και ο Βλοντάκης (που το πάθημα του Ολυμπιακού έγινε μάθημα και από εκεί και έπειτα οι συμφωνίες έρχονταν μαζί με τις υπογραφές) μιλάει για την εγκαθίδρυση μίας αυτοκρατορίας. Αλλά η αχλάδα έχει την ουρά της στον δεύτερο γύρο: ο Ολυμπιακός συντρίβει τον Εθνικό 9-1 και οι «κυανόλευκοι» δεν φθάνουν καν στους τελικούς της Α1. Ο Βολτυράκης κόβει το πόλο- με μία χρονιά που σίγουρα και ο ίδιος θα θεωρεί παρανυχίδα μπροστά στη λαμπερή καριέρα του- και αναλαμβάνει προπονητής του Εθνικού. 

 

 

Ο Χανιώτης γκολκίπερ ήταν ένα από τα αγαπημένα παιδιά του Νίκολα Στάμενιτς. Μάλιστα, τις προάλλες που είχε έρθει η Ραντνίτσκι Κραγκούγεβατς για να παίξει κόντρα στον Ολυμπιακό, είχε κάνει έξοδο με τον τεχνικό της ομάδας πόλο Γυναικών του Ολυμπιακού, Χάρη Παυλίδη, και τον Αλεξάντερ Τσίριτς, αρχηγό της Ραντνίτσκι, που για τον Στάμενιτς ήταν ό,τι ο Απόστολος Ιωάννης για τον Χριστό. Όπως λένε, όμως, αυτοί που ξέρουν, ο θαυμασμός του Βολτυράκη για τον Στάμενιτς είχε επεκταθεί στην προσωπικότητά του. Έβριζε, πάει να πει, στα σέρβικα και σιγά σιγά, χωρίς καν να έχει βρει την προπονητική ταυτότητά του, την έχασε. Το καλοκαίρι του 2004 ο Εθνικός αποκτά τον Δημήτρη Μάζη από τον ΝΟ Βουλιαγμένης: αρχίζει μία τετραετία που θα βρεθεί σε τελικούς πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό. Το πρωτάθλημα του 2005 χάνεται στις λεπτομέρειες αλλά όχι και το Κύπελλο: ο Εθνικός το κατακτά έχοντας νικήσει στον ημιτελικό τον Ολυμπιακό. Το 2006 έρχεται το πολυπόθητο πρωτάθλημα στην πιο επεισοδιακή χρονιά στην ιστορία της Α1, που πρώτα έχει την υπόθεση του Γιάννη Θωμάκου (ο οποίος θέλει να συνεχίσει την καριέρα του στον Πανιώνιο) και έπειτα μία από τις πιο συγκλονιστικές σειρές τελικών στην ιστορία, που κρίνεται στην απόκρουση του Φίλιππου Καραμπέτσου στο πέναλτι του Αργύρη Θεοδωρόπουλου, ενώ κερασάκι στην τούρτα είναι το κακομαθημένο «δεν παίζω στην Εθνική» των παικτών των δύο ομάδων. Το πρωτάθλημα αφιερώνεται στον αείμνηστο Νώντα Σαμαρτζίδη, αλλά είναι ο τελευταίος τίτλος του Εθνικού, ο οποίος το καλοκαίρι του 2006 αποκτά τον ξενιτεμένο Χρήστο Αφρουδάκη και τον τερματοφύλακα Ντένις Σέφικ. Το μενού διαθέτει μία συντριβή στον τελικό του Κυπέλλου στην Καλαμάτα και δύο ήττες σε τελικούς πρωταθλήματος. Το καλοκαίρι του 2008 ο Βολτυράκης φεύγει για τον Πανιώνιο και οδηγεί την ομάδα του σε δύο τελικούς πρωταθλήματος, επίσης, και τρεις τελικούς Κυπέλλου. Το τελευταίο παιχνίδι του στην τεχνική ηγεσία της ομάδας του είναι ο τελικός του Κυπέλλου στην Κάλυμνο το 2011. Επιστρέφει στα Χανιά, μόνο και μόνο για να κάτσει μισό χρόνο: αναλαμβάνει τον ΝΟ Χίου με Χατζηθεοδώρου και Βλοντάκη παρόντες, αλλά φθάνει στους ημιτελικούς του πρωταθλήματος και στον τελικό του Κυπέλλου. Το καλοκαίρι του 2012 αποφασίζει να γυρίσει σπίτι. Μέχρι προσφάτως δεν αναλαμβάνει κάποια ομάδα, αλλά όταν οι παίκτες οδηγούν με τις εμφανίσεις του τους διοικούντες τω ΑΝΟΓ στην καρατόμηση του Δημήτρη Σελετόπουλου, ο Βολτυράκης μπαίνει ξανά στο παιχνίδι. Έχει περάσει 2,5 χρόνια στα Χανιά, κάτι που τον βοηθάει να ηρεμήσει και να σκεφτεί. Ένα διάλειμμα μετά από μία ένταση δεκαετίας, σε βοηθάει να δεις καλύτερα τα πράγματα. Κοντά στους ανθρώπους του και στην οικογένειά του ο Βολτυράκης ηρεμεί. Επιστρέφει έχοντας ξεμπλοκάρει το μυαλό του από τη δίνη του παρελθόντος, βλέπει καθαρά τα παιχνίδια και μπορεί να κοουτσάρει μία ομάδα κάνοντας τους παίκτες, προς το παρόν, να παίζουν για αυτόν, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Νίκου Κουλιεράκη, ο οποίος απογείωσε την απόδοσή του. Όσο κρατήσει αυτό, θα είναι εξαιρετική περίπτωση τόσο για τον ίδιο όσο και για την εκάστοτε ομάδα του. 

 

Στο Παλαιό Φάληρο ο ΑΝΟ Γλυφάδας αντιμετώπισε την ομώνυμη ομάδα και σε ένα χορταστικό ματς επικράτησε 9-10. Στον πάγκο του ΑΟΠΦ κάθεται ο Νίκος Βενετόπουλος. Την Παρασκευή ο Εθνικός του Φάνη Κουντουδίου φιλοξένησε τον Ολυμπιακό του Θοδωρή Βλάχου. Ο Παναθηναϊκός του Κώστα Λούδη νίκησε δύσκολα τον ΝΟ Καλαμακίου και η ομάδα πόλο Γυναικών του Ολυμπιακού του Χάρη Παυλίδη πέρασε άνετα από τη Γλυφάδα, νικώντας 5-17 τον ΑΝΟΓ. Το κοινό αυτών των έξι προπονητών είναι ότι βρίσκονταν στην ομάδα πόλο Ανδρών του Ολυμπιακού που κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1992, το πρώτο μετά από 21 χρόνια. Πέντε από τους 12 προπονητές των ομάδων της Α1 και ένας στο πρωτάθλημα των Γυναικών ήταν σε εκείνη την ομάδα. Το βέβαιο είναι ότι παρά τη γενικότερη εικόνα του ερασιτεχνικού αθλητισμού και της υδατοσφαίρισης, οι Έλληνες πολίστες της δεκαετίας του '90 βρήκαν στην προπονητική έναν τρόπο για να συνεχίσουν να είναι κοντά στο παιχνίδι και να αποκτήσουν την κριτική σκέψη και την τάση για έρευνα που πρέπει να έχει ο άνθρωπος στον πάγκο. Να βρουν ένα μονοπάτι φωτεινό, που δεν έχεις ιδέα που θα σε βγάλει, έναν αληθινά δύσκολο δρόμο. 

 

 

ΥΓ. Αυτή η φωτογραφία από πάνω, την οποία ομολογώ ότι έκλεψα από το φωτογραφικό άλμπουμ του Μάνου Χαλδαίου, με έβαλε σε προβληματισμό. Ό,τι απεικονίζει είναι ο Στέλιος Αργυρόπουλος, πολίστας του Εθνικού. Αυτό που με προβλημάτισε δεν είναι τόσο οι αμυχές στο πρόσωπό του, όσο το τι ακριβώς συμβολίζει το παιχνίδι του πόλο για τους ίδιους τους πολίστες. Χωρίς αμφιβολία αυτό που αντιμετωπίζει ο θεατής της φωτογραφίας βρίσκεται σε μία αμφιθυμία: η υδατοσφαίριση είναι, το δίχως άλλο, ένα σκληρό σπορ, αν και ευγενές στη σκέψη, αλλά από πότε έγινε βρώμικο; Ασφαλώς άλλο είναι ένα μελάνιασμα από μία γροθιά, ηθελημένη και κατά λάθος, και άλλο είναι αμυχές από νύχια τα οποία εξετάστηκαν (;) από τους διαιτητές. Ο παίκτης του Ολυμπιακού που δημιούργησε αυτό το πρόσωπο δεν πρέπει να είναι υπερήφανος από τον εαυτό του για το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Αν είναι, δε, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. 

 

ΥΓ.1. Το συγκεκριμένο θέμα είναι πολύ σοβαρό για να μην γίνει βασικό, αλλά είναι και πολύ σημαντικό για να μη γραφτεί τώρα. Υπάρχει μια περίεργη ιστορία στοιχηματισμού που ήρθε με το... θρόισμα των φύλλων για ένα παιχνίδι από τα πρώιμα της 13ης αγωνιστικής για την Α1 πόλο Ανδρών. Δεν θα ήταν τίποτα σοβαρό, αλλά από ό,τι έμαθα, υπήρξε παίκτης που πόνταρε σε βαριά ήττα εις βάρος της ομάδας του! Δεν μπορώ να επεκταθώ και να ονοματίσω, ασφαλώς, χωρίς αποδείξεις, παρ' όλα αυτά η δομή της ιστορίας αναφέρει τα εξής: τρεις πολίστες στοιχημάτισαν για το συγκεκριμένο παιχνίδι στο ίδιο δεδομένο, οι δύο έπαιξαν υπέρ της ομάδας τους, ο τρίτος εις βάρος της δικής του. Και ενώ δεν βρίσκω κάτι μεμπτό στο να ποντάρεις τα χρήματά σου και να σκίζεσαι για να τα πάρεις- προς όφελος του συλλόγου σου και εφόσον το κάνεις πάντα υπέρ της ομάδας σου- η τρίτη περίπτωση είναι αυτονόητα τουλάχιστον περίεργη. Μόνο αυτό έλειπε στο ελληνικό πόλο, να ανοίξει κεφάλαιο τζόγου εκ του μη όντος.