Η μίνι φούστα της παρέλασης

Κάθε χρόνο ακούγονται οι ίδιες παπαριές. Σαν να είμαστε προγραμματισμένοι να συμπεριφερόμαστε στις αργίες με έναν τρόπο που εκφράζει την απόλυτη επανάληψη: καθορίζουμε τον τρόπο ύπαρξής μας ανάλογα με τη μέρα και αυτό μας κάνει απολύτως ελεγχόμενους.

Φυσικά, το επίκεντρο είναι ίδιο: ο ξένος σημαιοφόρος, ένα πιτσιρίκι που δεν χαιρέτησε τον επισημότερο των επισήμων, οι κοντές φούστες των κοριτσιών. Ο επιθετικός προσδιορισμός «υποκριτές» είναι, στην καλύτερη περίπτωση, υποτιμητικός.

Βρίσκω τις παρατηρήσεις για τις κοντές φούστες των κοριτσιών φοβερά ενδιαφέρουσες. Δεν είχα γνώμη άλλη από ότι η ηθικολογία περισσεύει, αλλά πάλι η σιωπηρή οργή δεν αποτελεί ανοχή. Η μίνι φούστα είναι ένα προϊόν που φτιάχθηκε από τη Μαίρη Κουάντ, μία Ουαλή η οποία είναι πλέον 81 ετών. Πιθανότατα είναι τυχαίο ότι φτιάχθηκε το 1964, αλλά αν είσαι ρέκτης της παραγωγής των όμορφων ιστοριών, όχι. Ότι ονομάστηκε μίνι είναι ταιριαστό, αλλά η κομψότητα πολλαπλασιάζεται υπό την έννοια ότι η ίδια τη βάπτισε έτσι, εξαρχής, λόγω του αγαπημένου αυτοκινήτου της, του Mini, που είναι πιο γνωστό ως Mini Cooper. Το 1964 οι Ρόλινγκ Στόουνς τραγούδησαν στη Νέα Υόρκη και οι Μπιτλς έβγαλαν τον πρώτο δίσκο τους. Επίσης, ο Κάσιους Κλέι νίκησε τον Σόνι Λίστον για να γίνει ο νεότερος παγκόσμιος πρωταθλητής στην κατηγορία βαρέων βαρών της πυγμαχίας και, έπειτα, ανακοίνωσε ότι ασπάστηκε τον ισλαμισμό και ότι, από εκείνο το σημείο και μετά, το όνομά του θα ήταν Μοχάμεντ Αλί. Η μίνι φούστα έπαιξε τον ρόλο της ως ενδυματολογικό σύμβολο στους αγώνες της γυναίκας για τον φεμινισμό. Και τα τελευταία χρόνια έρχονται οι φαλλοί και κρίνουν πως οι φούστες που φοράνε τα κοριτσάκια είναι πολύ κοντές. Και ότι αυτό κάτι δείχνει, προσθέτει στο σαθρό της κοινωνίας στην οποία ζούμε και η οποία μάς αφορά.

Υπάρχει κάτι εξαιρετικά φαλλοκρατικό σε αυτές τις τοποθετήσεις για το μέγεθος της φούστας. Δεν έχει να κάνει με μία κοινωνική ηθική, διότι εκείνη δεν υπάρχει: η κοινωνία είναι πολυπρόσωπη και, για αυτόν τον λόγο, υπερπρόσωπη. Τι, στ’ αλήθεια, δείχνει η κοντή φούστα;Αναδεικνύει κάποιο σεξουαλικό υπόβαθρο το οποίο είναι άσεμνο στην εφηβική ηλικία; Αν ισχύει αυτό, τότε το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με το ένδυμα όσο με τη νοητική αντίδραση απέναντι σε αυτό. Η ανδροκρατία δείχνει στις γυναίκες κάποιους δρόμους εκ των οποίων ουδείς είναι ικανοποιητικός και, σίγουρα, όλοι απαιτούν προσποίηση και καθημερινούς συμβιβασμούς. Όσο για την ομορφιά; Υπάρχουν, βεβαίως, τα κλισέ ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και έχει τη δική του ευμορφία, αλλά είναι ούτως ή άλλως βαρετά και εξαντλούνται εκεί. Τα κορίτσια από πολύ νωρίς μαθαίνουν ότι κρίνονται από την εξωτερική εμφάνισή τους- και φυσικά φροντίζουν για τα δέοντα. Στην παρέλαση πείραξε η μίνι φούστα, η οποία είναι πια μία αισθητικά άρτια επιχείρηση.

Ειλικρινά, δεν το καταλαβαίνω. Υπάρχουν άνδρες που πιστεύουν ότι όταν κάποια κυκλοφορεί μόνη της στους δρόμους τη νύχτα ή είναι ντυμένη ανάλαφρα, τότε τους δίνει απευθείας το δικαίωμα να την πειράξουν με τον πλέον αισχρό τρόπο ή ακόμα και να τη βιάσουν. «Δεν είδες πώς ήταν ντυμένη και βαμμένη η πουτάνα;», είναι η μόνιμη επωδός. Υπάρχουν γυναίκες που ενστερνίζονται αυτήν τη φιλοσοφία, φυλακισμένες, βεβαίως, μέσα στην αταραξία της ψυχολογικής ανδρικής βίας. Ο κόσμος, ωστόσο, ωρύεται στις παρελάσεις. Όταν ο άνδρας λέει στον φίλο του, «αν ήμουν όπως αυτή, θα γινόμουν πρωθυπουργός», τότε αυτό δεν είναι ακριβώς η επιτομή στη σεμνότητα την οποία πρέπει οπωσδήποτε να εμπνέει ο ρουχισμός δύο μέρες τον χρόνο- εκείνες που οι φωτογραφίες ψάχνουν το γυμνό δέρμα, έτσι δεν είναι;

Ως Έλληνες, νομίζω ότι είμαστε ένα κλικ πάνω σε συμπεριφορά προς τις γυναίκες από ό,τι είναι ο μουσουλμανικός κόσμος. Αφήστε τα κορίτσια ήσυχα! Η κοντή φούστα και ένα ντύσιμο κάπως προκλητικό δεν είναι πληγή της κοινωνίας. Δεν είναι καν παιδευτικό ζήτημα, σε αντίθεση με τις αρτηριοσκληρωτικές απόψεις για το τι σηματοδοτεί αυτή η φούστα. Ζούμε σε έναν κόσμο που αναγκάζονται τα κορίτσια να μάθουν ότι για να ζήσουν, πρέπει να σημαδέψουν την τεστοστερόνη ή να είναι πολύ καλές σε αυτό που κάνουν, με αποτέλεσμα να γίνουν ξινές. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου τα κορίτσια παχαίνουν επειδή τα έχουν προσβάλλει, τα έχουν εξαπατήσει και τα έχουν κάνει να κλαίνε με μαύρο δάκρυ για κάποιο χαζό ελάττωμα, που στην ουσία δεν είναι τέτοιο. Ακριβώς στον ίδιο κόσμο ψάχνουμε τον τρόπο για να φέρουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται τους νεαρούς στα νερά μας: δεν είναι τυχαίο ότι κάποιος που δουλεύει από τα 15 του μοιάζει με ενήλικο, σε αντίθεση με κάποιον άεργο σαραντάρη, που η φρεσκάδα του παραπέμπει σε μείρακα. Όποιος είναι εξωφρενικός, άγριος και εξοργισμένος με τον τρόπο του ή όποιος νιώθει πως ο κόσμος τον αδικεί και για αυτό έχει πέσει θύμα της περιρρέουσας θλίψης, είναι κάτι ξένο, που η κοινωνία το ξεβράζει στην πιο βρώμικη και τρισάθλια αμμουδιά της. Πρέπει να δείξει σημάδια ένταξης στην κοινωνία, σιωπή στις παρατηρήσεις, μηχανικές κινήσεις, ώστε να θεωρηθεί μέρος της.

Δεν μου καίγεται καρφάκι για το μέγεθος της φούστας. Για το ντύσιμο γενικώς. Φυσικά, δεν μπορώ να πω ότι ως άμεσα ενδιαφερόμενος δεν θα επενέβαινα στην πιο ακραία περίπτωση, αλλά θα έκανα λάθος. Διότι ζω σε έναν κόσμο ο οποίος αποδέχεται το «αν έχεις μυαλό και αιδοίο μπορείς να κάνεις μεγάλη καριέρα», με αγόρια αρκούντως επιλεκτικά, αλλά που είναι επικριτικός στην περίπτωση που το κορίτσι αποφασίσει να φανερώσει το μέγεθος ή τη φρεσκάδα των ποδιών του. Η σύνθεση είναι περίεργη, αλλά ο ρατσισμός είναι εμφανής και πρόδηλος. Η ντροπή δεν χάθηκε από το μέγεθος της φούστας, αλλά από τα νοσηρά, θρησκόληπτα και απαγορευτικά σχόλια για αυτό από ανθρώπους που συνήθως η συμπεριφορά τους απέναντι στις γυναίκες δείχνει ότι το ανθρώπινο είδος έχει μείνει στάσιμο εδώ και αρκετές χιλιάδες χρόνια.