Η εποχή των awkward girls

Η οριοθέτηση μίας γενιάς από τον καθένα μας είναι, ουσιαστικά, η ενσυναίσθηση της ταύτισης με τα πρόσωπα που γνώρισες στην εφηβεία και στη μετεφηβεία σου. Μη έχοντας επίγνωση από την απόσταση που όντως χωρίζει μέσα από την έρευνα τις γενεές, θα ορίσω τη γενιά μου σε ένα διάστημα οκτώ ετών, κατά προσέγγιση: από το 1978 έως τις 12 Μαΐου του 1986. Διότι την επόμενη μέρα γεννήθηκε η Λίνα Ντάναμ. 

Δεν ξέρω για τις ανάλογες γενεές ανθρώπων στον κόσμο, αλλά θεωρώ ότι η δική μας στην Ελλάδα είναι από τις χειρότερες που είδε ποτέ το δύσμοιρο κράτος. Χειρότερες είναι μόνο εκείνες που δημιούργησαν τον εμφύλιο πόλεμο και που έκαναν την αντίσταση κατά της Χούντας το νούμερο ένα διαφημιστικό τρικ που ένιωσε στο πετσί της η χώρα. Η πρώτη δεν ξέφυγε ποτέ από τη μισαλλοδοξία και τον λήθαργο, αλλά οι επόμενες ήρθαν για να φέρουν την πριμαβέρα. Η δεύτερη έγινε ό,τι πιο σκαιό έχει υπάρξει στη χώρα και είναι ο πρόδρομος ενός ιστορικού κύκλου για την καταστροφή της. Σύμφωνα με τους ιστορικούς, πρέπει να περάσουν 30 χρόνια για να παρατηρήσεις ένα γεγονός σε όλες τις εκφάνσεις του και αυτό σημαίνει ότι από το 2003, που τελείωσε η τριακονταετία, και έπειτα, δυνάμεθα να ζυγίσουμε τα έργα και τις ημέρες με βάση τα αποτελέσματα. Η συγκεκριμένη γενιά σφράγισε τον όρο «bullying» στις επόμενες, αφήνοντάς τις ευνουχισμένες, και η δική μου (που με βάση το μέτρημα είναι η αμέσως επόμενη) έζησε στο πετσί της αυτή τη βλαχομαγκιά που στις συζητήσεις θα έφερνε το ακλόνητο επιχείρημα ότι τα έβαλε με τη Χούντα. Και αυτή η αμέσως επόμενη είναι η αμέσως επόμενη χειρότερη, διότι η καταγραφή των κατορθωμάτων της θα έπρεπε να την οδηγήσει τουλάχιστον στην κατάθλιψη. Έχουμε ρατσισμό χωρίς δημιουργία, μετανάστες χωρίς ανοχή, δημιουργία με στειρότητα, μηδαμινά αρχιτεκτονικά επιτεύγματα και το χειρότερο είναι ότι νομίζουμε ότι αυτός ο ουρανός που ρίχνει τις θερινές φαντασιωτικές ακτίνες του πάνω από τα κεφάλια μας μάς ανήκει. Όπως είπε και ο Γουίλ ΜάκΑβοϊ για να χαρακτηρίσει τη γενιά των Αμερικανών που προέκυψε μετά τις 11/9, the worst period generation period ever period. 

 

Δεν είναι αυτό το θέμα, αλλά από την άλλη, πάντα αυτό είναι το θέμα. Είμαστε η πιο ανήθικη, πιο υποκριτική και πιο διαστρεβλωμένη γενιά στην ιστορία, διότι δεν μπορέσαμε να δώσουμε κάτι σε σχέση με αυτό που έδιναν οι άλλοι. Υπάρχουν και εξαιρέσεις, βεβαίως, αλλά αυτές φωτίζονται μόνο στο παγκόσμιο χωριό: η Ολίβια Μαν, παραδείγματος χάρη, που είναι γεννημένη το 1980. 

 

Ζούμε στην εποχή των awkward girls και αυτό είναι θαυμάσιο. Δεν είναι θέμα της σόου μπίζνες, ζουν πραγματικά ανάμεσά μας. Η Ολίβια Μαν έκανε την πάσα, και για αυτό επιβάλλεται η λίστα με το τοπ 10 των περίεργων κοριτσιών όλων των εποχών, που είναι το τοπ 10, επί της ουσίας, των σύγχρονων καιρών, διότι η μαεστρία του εαυτού τους μετατρέπει απευθείας την εσώτερη ύφανσή τους σε αραβούργημα. 

 

-Έλεν Πέιτζ

 

-Έμι Ρόσουμ

 

-Κατ Ντένινγκς

 

-Ολίβια Μαν

 

-Μία Βασικόφσκα

 

-Όμπρεϊ Πλάζα

 

-Ζόσια Μάμετ

 

-Αλέξις Μπλεντέλ 

 

-Κρίστεν Στιούαρτ 

 

-Τζένιφερ Λορενς

 

 

Δεν μπαίνει στην κατηγορία η Κέιτ Άπτον, για λίγο, αλλά μπαίνει φωτογραφία της άνετα. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερος λόγος για να εμφανίσεις μία αναπληρωματική, ιδίως αν είναι κάπως έτσι. 

 

 

Επίσης, στη δεκάδα δεν βρίσκεται η Τέιλορ Σίλινγκ από το Orange is the New Black, διότι δεν φαίνεται να είναι awkward girl. Που στα ελληνικά μεταφράζεται «περίεργο κορίτσι», αλλά που είναι περισσότερο ιδιωματισμός. Έγινε τέτοιος επειδή η εποχή το επέτρεψε, διότι μπορεί τη δεκαετία του '60 να υπήρχαν περίεργα κορίτσια, αλλά δεν ήταν τόσο μαζική η έλευσή τους. Και δεν ήταν τόσο σπουδαία η επιρροή τους. 

 

Πρέπει να υπάρξει, ωστόσο, μία τιμητική αναφορά. Στη Σκάρλετ Γιοχάνσον. Μερικές φορές είναι δυστύχημα να μπερδεύεται ένας χαρακτήρας στον κινηματογράφο με τον ηθοποιό που τον παίζει, ωστόσο είναι σύνηθες, πια, με την υπερπληροφόρηση, να μην είναι κατορθωτή η κινηματογραφική φιγούρα, που κρατάει τον ηθοποιό στα αστέρια. Το «Χαμένοι στη Μετάφραση» της Σοφία Κόπολα έφερε το πρώτο αληθινά awkward girl επί της οθόνης, με παρτενέρ ακριβώς εκείνον που θα μπορούσε να το ενισχύσει με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελέσει σημείο αναφοράς: δηλαδή τον Μπιλ Μάρεϊ. Η φήμη που ακούστηκε, ότι η Γιοχάνσον και ο Μπενίσιο ντελ Τόρο έκαναν σεξ στο ασανσέρ κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης της απονομής των Όσκαρ ήταν ένα εντυπωσιακό νέο, υπό την έννοια ότι βρέθηκε το νέο πιο κουλ πλάσμα του πλανήτη. Αλλά οι νομικές διαδικασίες για τις γυμνές φωτογραφίες που διέρρευσαν στο διαδίκτυο προφανώς, ήταν μία απογοήτευση. Μπορεί να είναι λίγο αρσενική αυτή η γνώμη, αλλά στον πλανήτη που θα έπρεπε να κατοικεί, τέτοιες καταστάσεις δεν έχουν κανονικά σημασία. Όταν μπαίνεις σε τέτοιες διαδικασίες, δεν μπορείς να είσαι awkward girl. Σόρι Σκάρλετ. Θέλω να πω, όλα ωραία, αλλά πριν από κάνα χρόνο η Όμπρεϊ Πλάζα εκδιώχθηκε από τα MTV Movie Awards επειδή πήγε να πάρει το βραβείο από τα χέρι του Γουίλ Φερέλ. Δεν με εμποδίζει κάτι, ουσιαστικά, να πω ότι η Πλάζα θα γίνει η μεγαλύτερη κωμική ιδιοφυΐα της εποχής της, ειδικά από τη στιγμή που είμαι πεπεισμένος ότι στις συνεντεύξεις της συνεχώς σκαρφίζεται ρόλους και κάνει την κωμωδία στην τηλεόραση όπως θα έπρεπε να είναι. 

 

Βεβαίως, δεν είμαι στα συγκαλά μου αν χρησιμοποιώ κινηματογραφικά παραδείγματα για να κάνω μία δήλωση. Ωστόσο, δεν γίνεται να ληφθεί αψήφιστα η συγκεκριμένη μαζική άφιξη παρουσιών που φωτίζουν τη μεγάλη οθόνη με τους θηλυκούς χαρακτήρες που συνθέτουν όντως το ψηφιδωτό του κόσμου. Η ελάχιστη εμπειρία που διαθέτουν από τη δαψίλεια της επαφής με τις συγκεκριμένες ηλικίες με κάνουν να καταμαρτυρώ τη διαφορετικότητα, σε σημείο που θέλω να την υμνήσω: η Έμι Ρόσουμ, ας πούμε, τραγουδάει όπερα και παίζει στο Shameless, μία ανελέητη μαύρη κωμωδία στην οποία δεν διστάζει να γδύνεται και να κάνει σκηνές σεξ. Μέχρι που στην εκπομπή του Κόναν Ο' Μπράιεν   τραγούδησε το O mio babbino caro, για να πάρει ένα hot dog  . Και μια και βρισκόμαστε εδώ, η εκτέλεση του Ave Maria από την Κέιτι Μπεκ, απόφοιτη του UCLA το 2010. Ασφαλώς ένα ασφαλές αντεπιχείρημα είναι ότι δεν γίνεται η φωνή ενός κοριτσιού να χρησιμοποιηθεί ως βάση για την οξύμωρη ύφανση των χαρακτηριστικών μίας ολόκληρης γενιάς, όμως δεν μπορείς να αφήνεις τη λεπτομέρεια να σου χαλάει μία ωραία ιστορία. Η αμφιβολία σε ό,τι αφορά την αληθινή επιστήμη βοηθάει και μπορεί να μην είναι πρέπον να κρίνεις χωρίς να γνωρίζεις, αλλά με κάποιον τρόπο θα πρέπει να επηρεάζεται η φωνή από τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά και το περιβάλλον. Είναι, ήδη, αξιωματικό στο κεφάλι μου. 

 

Οι προσδιορισμοί που χρησιμοποιούνται δεν έχουν σχέση με το καλό και το κακό. Με την Ελ πιάσαμε την κουβέντα τις προάλλες για αυτό: σημασία έχει η αγνότητα του χαρακτήρα, η οποία οδηγεί στην ελευθεριότητα. Όπως συμβαίνει με τους δολοφόνους του Ντοστογέφσκι και τη συντριπτική πλειοψηφία των ηρώων των βιβλίων του, το μοτίβο που δείχνει και δίνει τον δρόμο οδηγεί προς τον εξαγνισμό. Στην περίπτωση του σπουδαιότερου Ρώσου συγγραφέα όλων των εποχών, το χάος είναι επιβεβλημένο και οι ήρωές του δεν ωθούνται στις πράξεις του από κάποιου είδους βοηθήματα, κυρίως για αλκοόλ, μια και η βότκα είναι ένα από τα συνώνυμα της Ρωσίας. Και αποστασιοποιήθηκε από αυτήν τη σχεδόν γονιδιακή σύνδεση ο πιο σημαντικός και διάσημος συγγραφέας της χώρας, όντας επιληπτικός. Μάλιστα, ο λογοτεχνικός μύθος αναφέρει ότι η πρώτη κουβέντα που είπε στη δεύτερη σύζυγό του, Άννα Γριγορίεβνα, άπαξ και γνωρίστηκαν, κοιτάζοντάς την καχύποπτα, ήταν: «Μήπως πίνετε;».  

 

Οπότε δεν είναι δόκιμη η σιγουριά για το αν τα κορίτσια της επόμενης γενιάς είναι καλύτερα από εκείνα της προηγούμενης. Είναι σίγουρα διαφορετικά, ανόθευτα. Δεν έχουν καπηλευθεί τον εσωτερικό κόσμο τους οι φαλλοκρατικοί φόβοι και για αυτόν τον λόγο δεν έχουν ανάγκη να ζητήσουν βοήθεια από κάποιον ή να φέρνουν τον εαυτό τους συνεχώς σε διαδικασία κτήσης και ανάκτησης συμβουλών. Το περιβάλλον που μεγαλώνουν, αν και ποτέ ιδανικό (κανένα περιβάλλον δεν είναι), τους επιτρέπει να κυκλοφορούν στον κόσμο χωρίς να αναγνωρίζουν τα στερεότυπα των προηγούμενων εποχών. Σε αυτό δεν γίνεται διαχωρισμός: η παιδευτική και εκπαιδευτική αμέλεια ακολουθεί κατά πόδας την κάθε εποχή, τόσο γαργαντουίζουσα στο παρόν που δεν μπορείς παρά να εξοργιστείς από το χάλι, το οποίο σε βάζει στη διαδικασία να ψάξει για τα εσώτερα κίνητρά σου, απομακρυσμένος από τον κόσμο των προκλήσεων. Η δική τους παρουσία, ωστόσο, είναι που παίζει τον ρόλο της διελκυνστίδας, τραβώντας τα αγόρια μακριά από τους μιζεριασμένους τρόπους συμπεριφοράς, από το ανυπόφορο τουπέ και από το γαϊτανάκι των μυστηριωδών συμπεριφορών, οι οποίες όσο συμπληρωματικές είναι, άλλο τόσο γίνονται μοναχικές. Το awkward girl δεν είναι ένας ιδιωματισμός που να αφορά στα καταθλιπτικά κορίτσια, αλλά αναφέρεται στην αφοπλιστική ειλικρίνεια όπως εκείνη εμφανίζεται στον δημόσιο βίο, μακριά από ακραίες συμπεριφορές και υποκριτικές τάσεις. Και μπορεί η εμφάνιση να μην παίζει πρωτεύοντα ρόλο, αλλά η διαφάνεια και η γηϊνότητα (σικ) των όμορφων κοριτσιών είναι που κάνει τον συγκεκριμένο χρωματιστό επερχόμενο λόχο ξεχωριστό. Ασφαλώς σε όλες τις εποχές υπάρχουν παραδείγματα που μπορείς να αναφέρεις, αλλά ουδέποτε είχαν να κάνουν με τις σεξοβόμβες ή τις αιθέριες φιγούρες οι οποίες έπρεπε να ακολουθήσουν ένα συγκεκριμένο και καθ' όλα βαρετό προφίλ. Ήταν τόσο συντριπτική η πλειοψηφία, που οι κεκαλυμμένες εξαιρέσεις αντιμετωπίζονταν με καχυποψία, περνούσαν δύσκολες ώρες έως ότου λυγίσουν και εμφανιστούν, πια, ως παρωδία του εαυτού τους. 

 

Τα αγόρια ακολουθούν περήφανα, μακριά από βασανισμένες σκέψεις κατάλοιπα των προηγούμενων γενεών, με μεγαλύτερη ευκολία στο να είναι οι καλοί καγαθοί σύμμαχοι των κοριτσιών σε μία ζωή γεμάτη αισθησιασμό. Έχοντας γνωρίσει κάποια που μόλις διέβησαν τον Ρουβίκωνα της εφηβείας ή υποδέχθηκαν στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν την τρίτη εφηβεία της ζωής τους, πρέπει να πω ότι στην αντίστοιχη ηλικία δεν πλησίαζα ούτε κατά διάνοια την εστέ και το ανγκστ τους. 

 

Μπορεί αυτό να είναι ένα πρελούδιο για έναν χωροχρόνο που δεν υπάρχει πια, μία ζύμωση που γίνεται πριν, στην προσδοκώμενη και αναπόφευκτη (εκτός θανάτου γινομένου) μέση ηλικία φέρει την αντίθεση για τους τότε εικοσάρηδες του κόσμου. Ελπίζω ότι θα γνωρίζω κάποιους, διότι, ξέρετε, είναι ο αέρας τους ακόμα που σε κάνει να νιώθεις νεότερος. Η αίσθηση της αθανασίας είναι το απόλυτο προνόμιο που δεν διατίθεται, απλώς συμβαίνει σαν τη σκιά ενός ποντικού που μέσα από συγκεκριμένη αντανάκλαση του φωτός κάνει το ζώο να μοιάζει πιο μεγάλο από ό,τι είναι, κάτι που το μετατρέπει σε άγνωστο Χ, μέσα από τις πτυχές του φόβου. 

 

Πριν κλείσω και επειδή πολύ φοβάμαι ότι η ανάλυση δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, μερικά τιπ για τα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά awkward girls: το βίντεο της Ολίβια Μαν στο youtube από το Newsroom, το Juno για την Έλεν Πέιτζ, τα αποσπάσματα από τις επισκέψεις της Όμπρεϊ Πλάζα στον Κόναν, η Μία Βασικόφσκα στο «Μόνο οι Εραστές μένουν ζωντανοί» του Τζιμ Τζάρμους, η Τζένιφερ Λόρενς στον Τζίμι Φάλον, κάποιος μονόλογος της Ζόσια Μάμετ στο Girls, η Κατ Ντένινγκς στον Φέργκιουσον, όπως και η επικριτική Κρίστεν Στιούαρτ. Ή θα γίνει ρηχοπλαστικά ή δεν θα γίνει καθόλου. 

 

ΥΓ. Μερίδιο ευθύνης, για τη σπουδαία κωμική φλέβα εκείνων που έρχονται, έχουν οι Τίνα Φέι και Έιμι Πόουλερ, που απέδειξαν ότι δεν χρειάζεται να είσαι άσχημη ή καρικατούρα του εαυτού σου, προκειμένου να είσαι αστεία. Έχουν, μέσα από τον, ας το παραδεχθούμε, φεμινιστικό τηλεοπτικό αγώνα τους, έχουν πράξει ευεργεσία για τον κόσμο.