Η λάμψη της στιγμής

 

Διστατικά, από το 2004 και έπειτα, παρακολουθώ κολεγιακό μπάσκετ. Φέτος ακόμα περισσότερο: ο Στέλιος έπαιξε το Κεντάκι με 1,42 απόδοση προς τις αρχές της χρονιάς. Μετά από αυτό, οι Wildcats άρχισαν να πέφτουν. Είναι ακόμα αήττητοι και σε 15 μέρες κλείνει ο Φλεβάρης και μπαίνουμε στον Μάρτη. Αυτό συνεπάγεται τη March Madness. Για πρώτη φορά παρακολούθησα παιχνίδια περιφερειών, πριν δηλαδή μπούμε στο NCAA Tournament. Το μυαλό μου, που είχε προφανώς μια κάποια προδιάθεση, έχει γίνει κουρέλι. 

 

Και με δύο από τους κορυφαίους προπονητές κολεγίου να πεθαίνουν με πέντε μέρες διαφορά, επακολούθησε μία έκρηξη. Για έναν ανεξήγητο λόγο, συνέδεσα τη φυγή του Τζον Στιούαρτ από το «The Daily Show» με αυτούς τους θανάτους, αλλά αυτό μάλλον συνέβη επειδή πίνω αρκετούς καφέδες και επειδή καπνίζω τσιγάρα που λέγονται Ashima. Δεν κάνω πλάκα. 

 

Τον τελευταίο ένα χρόνο αποφάσισα ότι: πρέπει να ακούω πιο συχνά τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, μου αρέσει ο Μπεν Άφλεκ, θεωρώ κάθε ταινία από την τριλογία των X-Men ποιοτική και όχι μόνο από την άποψη της διασκέδασης, οι στατιστικές αναλύσεις των αθλητικών γεγονότων είναι συναρπαστικές, δεν θέλω να βλέπω ματς των Ρόκετς, θα μπορούσα να τρώω τρεις φορές την εβδομάδα Κροκ Μεσιέ για γεύμα, χρειαζόμαστε ηλεκτρολόγο για να φτιάξει τον ηλιακό θερμοσίφωνα και πρέπει να πετάξω εκείνα τα κομμένα δημοσιεύματα της πρώτης εφημερίδας που έγραψα, διότι είναι καταχωνιασμένα και αμφιβάλλω αν θα τα χρειαστώ ποτέ στη ζωή μου: είμαι σίγουρος ότι όταν τα χρειαστώ πραγματικά για να μου δημιουργήσουν νοσταλγία, δεν θα μπορώ να θυμηθώ ούτε πώς με λένε. Αλλά αυτό είναι άλλο καπέλο. Επίσης, με πόνο καρδιάς, αποφάσισα ότι τα πρώτα 25 λεπτά στο ματς της Βραζιλίας με τη Γερμανία στον ημιτελικό του Μουντιάλ του 2014 είναι πιο σοκαριστικά ακόμα και από την κουτουλιά του Ζινεντίν Ζιντάν στον Μάρκο Ματεράτσι, στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 2006. Αυτό το παιχνίδι, ανάμεσα σε δύο ομάδες που δεν υποστηρίζω, είναι το πιο σημαντικό που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Δεν μπορώ να πω ποια υποστήριζα, αλλά ο φίλος μου ο Αντώνης έπαιξε 2 ημίχρονο-2 τελικό στο στοίχημα και any time σκόρερ τον Μίροσλαβ Κλόζε.  

 

Ο θάνατος του Τζέρι Ταρκάνιαν αναθέρμανε το ενδιαφέρον μου για τους Running Rebels. Όταν έγινε γνωστός, είδα όλο το δεύτερο ημίχρονο του ημιτελικού του Final 4 του 1990 με το Τζόρτζια Τεκ, που το UNLV νίκησε επειδή ο Στέισι Όγκμον περιόρισε αισθητά τον Ντένις Σκοτ. Όπως έγραψα και στο προηγούμενο κείμενο, έχω απορία για ποιο λόγο ο Plastic Man δεν έκανε καριέρα στο ΝΒΑ. Υπάρχει, βεβαίως, εξήγηση: ο Ταρκάνιαν αγκάλιαζε παιδιά που δεν ήθελε να παίξει κάποιος μαζί τους. Που η κοινωνία απέρριπτε τις ιδιοτροπίες τους. Ο Όγκμον, αν δει κάποιος το βίντεο εκείνου του ημιτελικού, ήταν ήσυχος, χωρίς ξεσπάσματα ή κάποιον προκλητικό πανηγυρισμό. Αλλά στους Χοκς και στο Πόρτλαντ παρέβη τον κανονισμό περί δηλώσεως στους δημοσιογράφους. και παρά τα εκπληκτικά προσόντα του, δεν κατάφερε να κάνει κάποια σπουδαία καριέρα, παρά το γεγονός ότι έπαιξε 15 χρόνια στο ΝΒΑ. Μάλιστα, τη δεύτερη χρονιά του στο Πόρτλαντ ήταν συμπαίκτης με τον Κένι Άντερσον: εκείνα τα χρόνια, τα τέλη της δεκαετίας του '90, οι Μπλέιζερς σημάδευαν... διάνα όταν επρόκειτο για τα κακοποιά στοιχεία. Οι δυο τους είχαν παίξει αντίπαλοι στον ημιτελικό του '90. Ο Άντερσον είναι ένας από τους κορυφαίους ντριμπλέρ στην ιστορία του μπάσκετ και θεωρείται θρύλος στη Νέα Υόρκη. 

 

Ξυπνώντας το πρωί μίας Παρασκευής (και αυτό είναι κυριολεξία) και όντας άτυχος με ένα ραντεβού υποχρέωσης που ακυρώθηκε, βρέθηκα ενώπιον ενός βίντεο που έδειχνε τον Κένι Άντερσον κόντρα στον Μπόμπι Χέρλι, τον πλέι μέικερ του Ντιουκ, που ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα δεν του επέτρεψε να παίξει στο ΝΒΑ, παρά ελάχιστα. Την... καθαρότητα του Ντιουκ του Σιζέφσκι πολλοί εμίσησαν και σε εκείνη την αναμέτρηση ο Άντερσον ρεζίλεψε τον Χέρλι. Συγκεκριμένα, σε αυτήν τη φάση αισθάνεσαι ότι θα έπρεπε να σταματήσει επί τόπου το μπάσκετ. Θα έχανε, βεβαίως, το back2back των Blue Devils, στο οποίο έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Για τον Άντερσον οι δύο ντρίμπλες πίσω από την πλάτη και εκείνη κάτω από τα πόδια επέκτειναν έναν μύθο που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Ουσιαστικά, μεγέθυναν την απορία για το τι θα μπορούσε να έχει κάνει και το τι επιπλέον θα χρειαζόταν- εκτός του να παρουσιάσει ολόκληρο το ρεπερτόριό του- ώστε να γίνει ο αριστερόχειρας Αϊζάια Τόμας, μια και από το δικό του υλικό ήταν φτιαγμένος. 

 

Υπάρχουν στιγμές που κυριολεκτικά δεν οδήγησαν πουθενά στα σπορ. Που ήταν εξαιρετικά μονόπρακτα από την άποψη της τέχνης και της επιστήμης, που σε έκαναν, ουσιαστικά, να σαστίζεις, αλλά που δεν έφεραν αυτό που λένε «πεδίο δόξης λαμπρό». Κάτι που προφανώς προκαλεί δυσθυμία. Η αγανάκτηση για το αποτέλεσμα επισκιάζει τις πολύ λεπτές στιγμές της καλλιτεχνίας και αυτομάτως σε βάζει σε μία διαδικασία για το τι έγινε ορθά και τι όχι, παρά το γεγονός ότι δεν είναι πάντα αυτός ο δείκτης. Φαντάζομαι ότι το να συνεχίζεις να κάνεις σαν παλαβός με κάτι, είναι η πιο τρανή απόδειξη για το τι προτιμάς.

Ο θάνατος του «Tark the Shark», που είχε ένα πρόσωπο που ενέπνεε εμπιστοσύνη και είναι ο μόνος άνθρωπος που έχω δει στη ζωή μου στον οποίο πάνε τόσο πολύ τα κοντομάνικα πουκάμισα, στάθηκε αφορμή για να παραθέσω δέκα στιγμές που δεν έβγαλαν πουθενά, αλλά που το αρνητικό αποτέλεσμα δεν τις σταμάτησε από το να σε κάνουν να νιώθεις σαν να είσαι μπροστά σε πίνακα του Βίνσεντ βαν Γκογκ, αν είχες πιει αρκετό όπιο για να καταλαβαίνεις τι βλέπεις. 

 

Δέκα τέτοιες στιγμές παρατίθενται κάτωθι. Πρώτα, όμως, οι τιμητικές αναφορές σε τρομερές εμφνίσεις : στον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού, Δημήτρη Ελευθερόπουλο, στο 3-0 της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο «Ολντ Τράφορντ» το 2001, στους 61 πόντους του Έλτζιν Μπέιλορ στον πέμπτο τελικό του ΝΒΑ το 1962 (οι Λέικερς μπορεί να νίκησαν σε εκείνο το ματς κάνοντας το 3-2 στη σειρά αλλά οι Σέλτικς πήραν το πρωτάθλημα και ο πρόδρομος του Τζούλιους Έρβινγκ έμεινε χωρίς δαχτυλίδι), στην εμφάνιση του Γιάννη Φουντούλη στον τρίτο τελικό της Α1 πόλο Ανδρών το 2012 στο κολυμβητήριο του Λαιμού, όταν ο Ολυμπιακός έκανε το μπρέικ με τη Βουλιαγμένη αλλά έχασε το πρωτάθλημα στον πέμπτο τελικό, στον Γιώργο Καραγκούνη για το 3-1 της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επί του Παναθηναϊκού το 2000, στη μεγαλειώδη εμφάνιση του Λορέντσο Μπερνάρντι στον τελικό του Champions League στο βόλεϊ το 2001, όταν η Παρί νίκησε 3-2 σετ τη Σίσλεϊ Τρεβίζο στο Παρίσι, στον Θοδωρή Χατζηθεοδώρου και το γκολ που του ακυρώθηκε στον τελικό της Γιουγκ με τον Ολυμπιακό για το Champions League του 2001 στο πόλο. Πλέον, μετά από αυτό, οι τιμητικές αναφορές πρέπει να κοπούν, διότι αναδεικνύουν στη συντριπτική πλειοψηφία τους το 2001 και φοβάμαι ότι θα μου ξεφύγει και θα αναφέρω τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. 

 

-Το γκολ του Ζεράρ Πικέ στον δεύτερο ημιτελικό του Champions League της Μπαρτσελόνα με την Ίντερ το 2010. Κατά τη γνώμη μου, το πιο κολασμένο ματς του θεσμού την τελευταία δεκαετία. Ο πιο διαυγής Ζοσέ Μουρίνιο όλων των εποχών, με την ομάδα που ήθελε να γράψει ιστορία κάνοντας το ριπίτ σε κατακτήσεις Κυπέλλου Πρωταθλητριών για πρώτη φορά μετά τη Μίλαν το 1990*. Με το σκορ στο 0-0 και το ματς στο 83', ο Πικέ πήρε την μπάλα από τον Τσάβι μέσα στην περιοχή της Ίντερ, και με τον Κόρντομπα να εφορμά για το τάκλιν και τον Σέζαρ να επιχειρεί την έξοδο, έστριψε 360 μοίρες μεταφέροντας την μπάλα με το δεξί του πόδι και απλώς σκόραρε στην κενή εστία. Με το σκορ 0-0, την Μπαρτσελόνα να θέλει δύο γκολ και τον ίδιο να είναι ο στόπερ της ομάδας. Δεν είναι η μόνη φορά που η Μπαρτσελόνα βρίσκεται στη λίστα.  

 

*Μπορεί να αποδέχομαι, αναγκαστικά, ότι η Μίλαν είναι η τελευταία ομάδα που έκανε το back2back σε κατακτήσεις Κυπέλλου Πρωταθλητριών, επειδή έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε και ουδεμία άλλη ομάδα τα έχει καταφέρει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ομνύω για χάρη της. Το 1989 και το 1990 έπαιξε με τις Στεάουα και Μπενφίκα και έλειπαν οι αγγλικές ομάδες λόγω τιμωρίας από το 1985 και τον τελικό του Χέιζελ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έγινε η επανάληψη ή ότι δεν είναι αποδεκτή. Δεν φταίει η Μίλαν για αυτό, παρ' όλα αυτά δεν υπάρχει μυθολογία για τη συγκεκριμένη ομάδα, ακόμα και παρά τους φανταστικούς ποδοσφαιριστές που διέθετε. Σόρι Μάρκο Φαν. 

 

 

-Οι ασίστ του Λόιντ Ντάνιελς στον τελικό του Κυπέλλου της ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ το 1999. Τα σουτ του δεν ήταν καλά, αλλά οι πάσες του ήταν εξουθενωτικά αισθησιακές, σαν την Κέιτ Άπτον στη διαφήμιση με τον Σνουπ Ντογκ. Ήταν τέτοια η έξαψη, που μία εκ των ημερών θα παρακολουθήσω ξανά εκείνο το στείρο 71-54 του τελικού του 1999 στο Youtube, αφού το παιχνίδι διατίθεται. Η συγκεκριμένη εμφάνιση του «Sweat Pea» ήταν η αφορμή για το κείμενο. Ο Ταρκάνιαν τον πήρε το 1987 στο UNLV, αλλά πριν προλάβει να παίξει παιχνίδι συνελήφθη σε αγοραπωλησία κοκαΐνης, όταν ο δήθεν έμπορος αποδείχθηκε αστυνομικός. 

 

-Η ήττα του Φέντερερ από τον Ναδάλ στον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν το 2009. Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο. 

 

-Η πάσα του Σαμπόνις στον Εϊνίκις στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1995. Ουσιαστικά, εδώ πρόκειται για τζακ ποτ, διότι στην κατηγορία άνετα θα έμπαινε και η εμφάνιση του Μαρτσουλιόνις σε ένα από τα πιο υπέροχα ματς στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, δηλαδή το παιχνίδι για το χρυσό μετάλλιο στο ΟΑΚΑ. Ο Μαρτσουλιόνις πήγε να νικήσει τους Γιουγκοσλάβους σχεδόν μόνος, αφού ο Σαμπόνις δικαίως αποβλήθηκε με δύο τεχνικές ποινές. Η ανάποδη πάσα του με ένα ταπ του χεριού στον πάουερ φόργουορντ της Λιέτουβα λέει τη μισή αλήθεια: η άλλη μισή είναι ότι το λέι απ του ήταν άστοχο. 

 

-Η εμφάνιση του Χοακίν στο 1-1 της Ισπανίας με την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004. Οι Φύσσας και Βενετίδης τον έκοψαν ακριβώς... μηδέν φορές σε όλο το παιχνίδι. Ο απόλυτος εφιάλτης. Μπόνους, η εμφάνισή του στον προημιτελικό με τη Νότια Κορέα στο Μουντιάλ του 2002, ένα ματς με μία από τις πιο μονόπαντες σφαγές στην ιστορία. Από προσπάθειες του Χοακίν προήλθαν τα δύο γκολ της Ισπανίας, αμφότερα ακυρωμένα χωρίς προφανή λόγο. 

 

-Οι 25 πόντοι που έβαλε στο τρίτο δωδεκάλεπτο του έκτου τελικού με τους Λέικερς το 1988 ο Αϊζάια Τόμας. Ο δαιμόνιος πλέι μέικερ των Πίστονς είχε βάλει 14 πόντους στην περίοδο μέχρι να γυρίσει τον δεξιό αστράγαλό του. Ο ανυπόφορος πόνος δεν τον εμπόδισε να γυρίσει στο παρκέ και να βάλει τους 11 από τους 15 πόντους της ομάδας του μέχρι το τέλος του δωδεκάλεπτου, κάτι που αποτελεί ρεκόρ στο ΝΒΑ. Ο Τόμας σκόραρε τους περισσότερους πόντους σε μία περίοδο στην ιστορία των πλέι οφ του ΝΒΑ, αλλά οι Λέικερς υπερασπίστηκαν το Φόρουμ, νικώντας 103-102, έστειλαν τη σειρά στον έβδομο τελικό και εκεί νίκησαν 108-105 για να κάνουν το ριπίτ. 

 

-Το σλάλομ του Μέσι με τη Χετάφε. Η συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί εξαίρεση, διότι η ήττα δεν ήρθε σε εκείνο το παιχνίδι, αλλά στο επόμενο. Το γκολ του στον πρώτο ημιτελικό του Κόπα ντελ Ρέι το 2007, όταν η Μπαρτσελόνα νίκησε 5-2 τους Μαδριλένους του Μπερντ Σούστερ. Την αμέσως επόμενη μέρα, με την αναπτυγμένη τεχνολογία στα καλύτερά της, βγήκε ένα βίντεο χωρισμένο στη μέση, που στην αριστερή πλευρά είχε το γκολ του Μαραντόνα με την Αγγλία και στη δεξιά το απίθανο γκολ του Μέσι. Το δεύτερο ήταν πιο δύσκολο, αν και το πρώτο ήταν πιο σημαντικό, αφού επετεύχθη στον προημιτελικό του Μουντιάλ του 1986. Ένα πολύ ενδιαφέρον γεγονός, πάντως, ήταν ότι η Μπαρτσελόνα δεν έφθασε καν στον τελικό. Στην έδρα της Χετάφε έχασε 4-0 και αποχαιρέτησε τη διοργάνωση με τον πιο απίθανο τρόπο, ο οποίος επισκιάζεται από το ίδιο το γκολ. 

 

-Η εμφάνιση του πόιντ γκαρντ της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Θοδωρή Παπαλουκά, στον τελικό της Ευρωλίγκας το 2007 στο ΟΑΚΑ. Μέχρι να λυγίσουν οι Ρώσοι, ο Παπαλουκάς κρατούσε ολομόναχος την ΤΣΣΚΑ στο σκορ και αυτό δεν είναι ευφημισμός. 

 

 

-Ο Ιβάν Μίλκοβιτς στον τελικό του World League το 2003 με τη Βραζιλία. Ο Νίκολα Γκρμπιτς δεν έδωσε πάσα σε κάποιον άλλο συμπαίκτη του (σχήμα καθ' υπερβολή) παρά στον τρομακτικό διαγώνιο της Σερβίας στο πέμπτο σετ εκείνου του ματς. Και ενώ η ομάδα που φθάνει πρώτη στους 15 πόντους κερδίζει το τάι μπρέικ, η Βραζιλία χρειάστηκε παραπάνω από τους διπλάσιους, 31, για να αντεπεξέλθει τους 29 των Σέρβων. 

 

-Το τσιγάρο του Ροναλντίνιο στο «Στάμφορντ», το 2005. Ακόμα και ο φανατικός των ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών δρωμένων θέλει κάπου 1,23 δευτερόλεπτο για να συνειδητοποιήσει ότι παρά το συγκεκριμένο αριστούργημα η Τσέλσι ήταν που προκρίθηκε στους προημιτελικούς του Champions League.