Ο πιο υποτιμημένος αθλητής όλων των εποχών

Λοιπόν, οποιοδήποτε σχέδιο για να γράψω κάτι κινηματογραφικό αυτήν την εβδομάδα που τελειώνει με τα Όσκαρ διαλύθηκε. Μην είναι ένας τρόπος αντίδρασης επειδή ο φίλος μου ο Αντώνης κέρδισε στοίχημα για τις υποψηφιότητες του Gone Girl (είχα πάρει από 4 και πάνω); Δεν είναι σίγουρο. Πάντως, βρίσκουμε τους εαυτούς μας στην εποχή που οι Βρετανοί ηθοποιοί μπορούν να παίξουν τα πάντα, ακόμα και Αμερικάνους ήρωες. Φαινόταν ότι συνέβαινε το αντίθετο, μέχρι που ο Έντι Ρέντμεϊν έπαιξε τον Στίβεν Χόκινγκ στη «Θεωρία των Πάντων». Ο Ρέντμεϊν είναι γεννημένος στο Λονδίνο. Πάντως, πρέπει να βρω μία εβδομάδα την οποία θα αφιερώσω στον κινηματογράφο και θα υποκριθώ ότι τα Όσκαρ- δηλαδή η καλύτερη αφορμή για να γράψω για κάτι που δεν χρειάζεται αφορμή- θα είναι εκείνη τη συγκεκριμένη Κυριακή η οποία θα έρχεται. 

 

Προς το παρόν, μία ιστορία με σύνδεση δύο διαφορετικών καταστάσεων είναι η εξής: το απόγευμα της Τετάρτης, ο προπονητής της ομάδας πόλο Γυναικών του Ολυμπιακού, Χάρης Παυλίδης, τόνισε ότι φοβόταν πως η Σζέντες θα ήταν πιο επικίνδυνη ομάδα στον πρώτο ημιτελικό της Ευρωλίγκας χωρίς την Μπάρμπαρα Μπούικα. Ο Θεσσαλονικιός έδωσε ένα παράδειγμα τονίζοντας ότι οι Λέικερς, κάποτε, πήραν το πρωτάθλημα του ΝΒΑ χωρίς τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, εννοώντας τον έκτο τελικό με τους Σίξερς το 1980. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας είδα ένα B.S. Report στην Grantland με συνέντευξη του Μπιλ Σίμονς στον Ρόμπερτ Πάρις. Ο τελευταίος ομολόγησε ότι για εκείνον οι τρεις κορυφαίοι παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ ήταν ο Καρίμ, ο Γουίλτ Τσάμπερλεϊν και ο Μπιλ Ράσελ. «Το αριστερό πόδι του Τζαμπάρ», είπε, «πρέπει να μπει στο Hall of Fame». Και αυτό μου άρεσε, όχι μόνο επειδή κάποτε ο Ντιν Μάρτιν είχε πει το ίδιο για το φερμουάρ του Φρανκ Σινάτρα. Ο οιωνός ήταν αρκετά εμφανής και για να μην αφήσω την κατάρα του Καρίμ να διεισδύσει στις αρτηρίες μου, αποφάσισα να γράψω ένα κείμενο για τον πιο υποτιμημένο αθλητή όλων των εποχών σε κάθε σπορ. 

 

Δεν υπάρχει, στην ιστορία του αθλητισμού, παίκτης σαν τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Και δεν γίνεται να μην αναφέρεται ως ένας από τους τρεις κορυφαίους όλων των εποχών. Δεν υφίσταται καμία τριάδα κορυφαίων παικτών στο μπάσκετ χωρίς τον Καρίμ μέσα. Διότι: 

 

-Έπαιξε στο κολέγιο του UCLA για τρία χρόνια, από το 1966 έως το 1969, και κατέκτησε συναπτά πρωταθλήματα. Άλλαξαν τους κανονισμούς στο κολεγιακό μπάσκετ και απαγόρευσαν το κάρφωμα εξαιτίας του. Το επανέφεραν το 1976. Έχει ακόμα το μεγαλύτερο μέσο όρο πόντων για το UCLA, 26,4, τα περισσότερα εύστοχα σουτ εντός παιδιάς (943), τους περισσότερους πόντους σε μία περίοδο (870), την περίοδο με τον υψηλότερο μέσο όρο πόντων, 29 το 1967, τις περισσότερες βολές σε μία περίοδο, 274 το 1967, τους περισσότερους πόντους σε ένα ματς, 61, τα περισσότερα εύστοχα σουτ σε ένα παιχνίδι, 26 με το Γουάσινγκτον Στέιτ στις 25 Φεβρουαρίου του 1967, τα περισσότερα σουτ σε μία χρονιά, 346 το 1967. 

 

-Είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο ΝΒΑ, με 38.387, τα περισσότερα εύστοχα σουτ εντός πεδιάς, 15.837, τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής, 57.446. Τελείωσε την καριέρα του με μέσο όρο 24,6 πόντων, 11,2 ριμπάουντ και 2,5 μπλοκ ανά παιχνίδι. Κατέκτησε και 6 πρωταθλήματα, ήταν 2 φορές MVP των τελικών, 6 φορές στην κορυφαία πεντάδα του πρωταθλήματος, το νούμερο 33 αποσύρθηκε από τους Μπακς, από τους Λέικερς και από το UCLA, ενώ ήταν τρεις φορές All American και στην πεντάδα των All American. 

 

-Έπαιξε 20 χρόνια σε ένα πρωτάθλημα που προφανώς η ιατρική περίθαλψή του ήταν ελλιπής σε σχέση με τη σύγχρονη εποχή. Αποχώρησε το 1989 στην ηλικία των 42 ετών! Την τελευταία χρονιά του, ο τύπος σημείωσε συνολικά 748 πόντους, η μόνη περίπτωση που έβαλε κάτω από 1.165. 

 

-Έχει σκηνή με τον Μπρους Λι, η οποία είναι μεγαλειώδης. Ήταν μαθητής του, άλλωστε, στην τέχνη Τζιτ Κούνε Ντο. 

 

-Έχει το πιο θανατηφόρο σουτ στην ιστορία. Το πιο ισχυρό όπλο που εμφανίστηκε ποτέ στα γήπεδα του μπάσκετ. Το sky hook. 

 

 

Αυτές οι πρωτιές είναι παγιωμένες και κατοχυρωμένες. Η ραβέρσα του Καρίμ δεν έχει εμφανιστεί ξανά στα γήπεδα με αυτόν τον τρόπο. Σαν το μπαστούνι για τον Τσάπλιν, τα ταγέρ για την Τζάκι, η αφάνα για τον Αϊνστάιν και το μπράντι για τον Τσόρτσιλ, αυτό το σουτ ταίριαξε απολύτως στο χέρι του. Το αριστερό πόδι, το οποίο ανέφερε ο Πάρις, ο Chief των Μπόστον Σέλτικ, ήταν εκείνο που έδινε τη δύναμη στον Τζαμπάρ για να απογειωθεί. Οι πολεμικές τέχνες βοήθησαν στη συγκέντρωση και στην περιστροφή, αφού μπορούσε να κρατήσει την μπάλα με τα δύο χέρια και να την αφήσει υψώνοντας το δεξί χέρι του στο απώτατο σημείο, με τον αμυντικό να μην υπάρχει περίπτωση να το κόψει. Μισώντας αυτό το σουτ στα παιδικά χρόνια μου, θυμάμαι τον φίλο μου τον Αντώνη, αλλά και τον Θοδωρή, να με συντρίβουν παίρνοντας τους Λέικερς στο Bball. Η μπάλα πήγαινε στον Τζαμπάρ και από εκεί στο καλάθι, τη στιγμή που πάσχιζα να βρω το σουτ του Λάρι Μπερντ από τη γωνία. Και όταν ο Καρίμ έκανε την αναθεματισμένη ραβέρσα, έγραφε δύο πόντους. Από τη γωνία, από τη βολή, από το ημικύκλιο, μιλάμε τώρα ότι ο τύπος βγήκε από παρθενογένεση και ήταν εκείνος που γέννησε τον Τιμ Ντάνκαν. Παρακολουθώντας τους δύο στο low post, διαισθάνεσαι ότι βγήκαν από το στόμα του Κόμη Δράκουλα στα Καρπάθια. Και ο οργανισμός τους ήταν τόσο ισχυρός που τους επέτρεψε να παίζουν σε διάρκεια και με αποτελεσματικότητα που δεν μπορείς παρά να παραδεχθείς ότι είχαν κάτι εξωγήινο. 

 

Υπάρχουν τρεις κατηγορίες παικτών, σε ό,τι αφορά τον χαρακτηρισμό: ο υποτιμημένος που λέγεται τόσες φορές ώστε να μετατρέπεται σε υπερτιμημένος, ο υπερτιμημένος που αναφέρεται συναπτά ότι είναι υπερτιμημένος, ώστε τελικώς να υποτιμάται και ο υπερτιμημένος και ο υποτιμημένος που είναι στη σωστή τιμή. Μόνο που ο Τζαμπάρ ήταν τόσο καλός, που δεν αναφέρεται καν ότι είναι καλός. Οι περισσότεροι μπασκετόφιλοι δεν τον έχουν καν στις προτιμήσεις τους, αν και το σουτ του στο μπάσκετ είναι το αισθητικό ισοδύναμο του πηνίου του Τέσλα, του τηλεφώνου και του Google για τον κόσμο. Πέρασε χάρη σε αυτό στην ιστορία, αλλά επειδή ήταν τόσο μεγάλο σημείο αναφοράς, πολλοί το προσπερνούν ανάλαφρα, σαν να μην είχε, δα, και τόσο μεγάλη σημασία, μόνο και μόνο επειδή υπήρξε. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι ο περισσότερος κόσμος ταυτίζεται με αθλητές που από την τηλεόραση μοιάζουν κοντοί: δηλαδή στο ύψος του. Ένας τύπος που απέχει 213 εκατοστά από τη γη είναι σαν ξένο σώμα κυριολεκτικά: σαν σώμα πάνω από ένα σώμα. Φαντάζεσαι τα πόδια του έξω από το κρεβάτι, τα μεγάλα γυαλιά του, τα εξωφρενικά άκρα του και νιώθει ότι καταλαμβάνεται από έναν οργανισμό που δεν αναγνωρίζει ως ισοδύναμο.  

 

 

Ο Καρίμ είναι μαζί με τον Τζόρνταν στην πρώτη θέση της κατηγορίας, κατά την ταπεινή γνώμη μου, και μετά είναι συζητήσιμο: η απόσταση των άλλων είναι μικρή, θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρχει ο Μπιλ Ράσελ, ο οποίος έχει κατακτήσει 11 πρωταθλήματα, διότι δεν μπορώ να πάω ως απόφοιτος λυκείου και να διεκδικήσω δουλειά με κάποιον που έχει μεταπτυχιακό δημοσιογραφίας στο Χάρβαρντ. Είναι αδόκιμο. Ο Τζόρνταν δεν έχανε ποτέ όταν μπορούσε να νικήσει. Ο Καρίμ ήταν βιονικός και το sky hook του ήταν ευεργεσία για το μπάσκετ. Ουδείς το έκανε πριν και μετά όπως αυτόν.