Ποτέ δεν κατάλαβα τον Τζέραρντ

Η απόφαση της Λίβερπουλ να σταματήσει τη συνεργασία της με τον Στίβεν Τζέραρντ δεν είναι προσαρμόσιμη στη σκέψη μου. Δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, απλώς εξελίχθηκε σιγά σιγά, σαν μία από εκείνες τις απογοητεύσεις που παίρνουν τον χρόνο τους για να εξαπλωθούν στο μυαλό σου. Ο άνθρωπος είναι ένα ον, ένα πλάσμα, που εφηύρε την κοινωνία για να μην αναγκάζεται να βρίσκεται συνεχώς σε μία διαδικασία θανάτου. Να μην καταλαβαίνει πόσο μάταιη είναι η ζωή και ότι οδηγεί στον θάνατο. Να αποκτά την παιδεία που πρέπει ώστε να έχει προσανατολισμό, επαγγελματικό και μη, ο οποίος οδηγεί στον στόχο. Η βαθύριζη συγγένεια του ανθρώπου με τη ζωή έχει ως μόνη πρόσβαση τον δρόμο προς τον θάνατο. Και η πορεία του δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, δεν έχει κάποιον σαφή σχηματισμό. Όμως, όλοι θα προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τι συμβολίζουν τα βήματά μας, οι θαμβώσεις του νου και οι δίνες από το απόλυτο σκοτάδι. Και όλοι θα θεωρήσουμε, με λίγη προσπάθεια, ότι αυτά τα βήματα χαράσσουν μία πορεία προδιαγεγραμμένη. Αυτό είναι το όφελος της κοινωνίας, σε βάζει να ζεις σε μία γλυκιά ουτοπία η οποία έχει ως στόχο, εκτός της επιβίωσης, την αθανασία. 

 

Τα παιχνίδια, τα σπορ, είναι η ανώτερη διάσταση αυτής της ουτοπίας, μία που ο Κρίστοφερ Νόλαν θα είχε καλύψει με μπόλικο ήλιο. Για αυτό και γίνεται, σιγά σιγά, σοκαριστική η αποχώρηση του Τζέραρντ από τη Λίβερπουλ τόσο ξαφνικά, τη δεύτερη μέρα του Γενάρη. Διότι η επιθυμία να μη συνειδητοποιείς την αληθινή φύση του χωροχρόνου σε ό,τι αφορά το είδος, ένα αμάλγαμα από σπερματοζωάρια, ωάρια και αρκετή τύχη, βρίσκει στα σπορ το σπουδαιότερο επιχείρημά της. Και ενώ υπάρχουν οι πρώτοι μήνες μίας ζεστής ερωτικής σχέσης που μπορούν να σου προσφέρουν κάτι παρεμφερές και πιο δυνατό, ο αθλητισμός προβαίνει στη συγκεκριμένη κατάσταση εσαεί και δεν παραμένει στο αθάνατο μέρος της ψυχής, αλλά μπολιάζεται και στα πλατωνικά θνητά, το θυμοειδές και το επιθυμητικό.

 

Ο χωρισμός με τον Τζέραρντ μου δημιουργεί σύγχυση λεπτό με το λεπτό, ίσως διότι ο σύλλογος στον νου μου είναι τόσο μεγάλος, που αρνούμαι να αποδεχθώ ότι άφησε έναν από τους εμβληματικότερους αρχηγούς στην ιστορία του να φύγει, κάνοντας απλώς υπολογισμούς. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα άφηναν ο Μπιλ Σάνκλι ή ο Μπομπ Πέισλι έναν τόσο σπουδαίο ποδοσφαιριστή να αποχωρήσει, ακόμα και αν κρίνεται ως παρωχημένος. Η Λίβερπουλ δεν είναι μόνο η ομάδα με τη μεγαλύτερη διάρκεια σε ό,τι ήταν ο πρόδρομος του σύγχρονου ποδοσφαίρου στην Αγγλία, δηλαδή σε μία συντηρητική ποδοσφαιρικά χώρα κυρίως λόγω της αλαζονείας της, αλλά και εκείνη που άφηνε σε όλους τους πιτσιρικάδες την πιο έντονη αίσθηση ότι είναι Σάββατο και έχει αγγλικό πρωτάθλημα. Την ποδοσφαιρική αίσθηση, η οποία αποτυπώνεται μέσα σε παιδικά μάτια, γίνεται θεόρατη και έπειδη δεν μπορείς, οριστικά, να ξεμπλέξεις από αυτή. 

 

Από τότε που άρχισα να υποστηρίζω τη Λίβερπουλ, τον Δεκέμβριο του 1990 μετά την ήττα από την Άρσεναλ με σκορ 3-0, υπάρχουν φυσικά ήττες που με έχουν κάνει να εξοργιστώ και νίκες που με έχουν κάνει να γίνω ρεζίλι: το 1-4 στο «Ολντ Τράφορντ» τον Μάιο του 2009 και φυσικά ο τελικός της Πόλης το 2005 είναι στις 20 με 25 κορυφαίες στιγμές της ζωής μου. Ήμουν στο αυτοκίνητο, με κομμένη την τηλεόραση, όταν τον Απρίλιο του 2008 η Λίβερπουλ απλώς αρνούνταν να παραδοθεί στο «Στάμφορντ Μπριτζ», προσπαθώντας να ανατρέψει το 1-2 του πρώτου ματς στο «Άνφιλντ» με την Τσέλσι και αυτό συνέβαινε επειδή στην εφημερίδα που εργαζόμουν μας είχαν κόψει τη συνδρομή στην τηλεόραση, κάτι που ακόμα θεωρώ εξωφρενική ξετσιπωσιά εκ μέρους απάντων των υπεύθυνων προς το ζήτημα. Αλλά το παν, αυτά τα 25 χρόνια που δεν έχω δει πρωτάθλημα, που δαγκώθηκα με το περυσινό πρωτοσέλιδο του Goal που την έστεψε πρωταθλήτρια πολύ πριν το τέλος ενός πρωταθλήματος που η μόνη αντιστοιχία σε διασκέδαση φαντάζομαι ότι ήταν το Studio 54 στη Νέα Υόρκη (ή, για να έρθουμε στα δικά μας, η Κουίντα του Μπάμπη Μουτσάτσου στη Φωκίονος Νέγρη) είναι η λαϊκή ιερότητα που αναδείχνεται μέσα στην ομάδα. Οι ιστορίες, ότι ο Σάνκλι πήγαινε στα βενζινάδικα και έδινε εισιτήρια στα παιδιά- στους lads- ο κόσμος που γέμιζε το Άνφιλντ βδομάδα παρά βδομάδα για να παρακολουθήσει ένα θέαμα που στην πλειοψηφία του ήταν τραγικό, το γεγονός ότι οι προπονητές στη συντριπτική πλειοψηφία τους είχαν απίστευτη πίστωση χρόνου από τη λαϊκή βάση ενός συλλόγου ο οποίος έχει κατακτήσει 5 Κύπελλα Πρωταθλητριών, τα 4 εκ των οποίων μέσα σε 7 χρόνια. Τον τρόπο που παίζουν οι κεντρικοί αμυντικοί της εδώ και δεκαετίες, με αυταπάρνηση που ίσως είναι στοιχείο του χαρακτήρα τους, αλλά ίσως και να μην υπάρχει αλλού. Η τεχνολογία δεν έχει αφήσει κάτι άθικτο και ταυτοχρόνως έχει στείλει τους ανθρώπους από τους δρόμους στα σπίτια τους. Σύμφωνα με το «Εγχειρίδιο Επικοινωνίας του Τζόναθαν Γουίντερς», ο αριθμός των άνδρων που ζητάνε τους αριθμούς τηλεφώνων από τις γυναίκες για να τις καλέσουν για έναν καφέ έχει μειωθεί κατά 67% στις προηγμένες κοινωνίες, στις λιγότερο προοδευμένες κοινωνίες ή σε κοινωνίες που νομίζουν ότι είναι προηγμένες (σύμφωνα με τις «Εκτιμήσεις που γίνονται Γνώμες και Γεγονότα σε ένα Δευτερόλεπτο, η Ελλάδα είναι πρώτη με 4828223809 βαθμούς διαφορά από την αμέσως επόμενη σε αυτήν την κατηγορία). 

 

Και παρ' όλο που γνωρίζω ότι δεν ενέχει τίποτα από ό,τι συμβαίνει στις σελίδες της Ύστατης Σημασίας, παραμένω ένας οργανισμός που βρίσκει στο μείγμα του εκνευρισμού και της αμηχανίας την αφορμή για να μην αφήσει τη φυγή του Τζέραρντ ασχολίαστη. Διότι όταν τελικά λες ψέματα στον εαυτό σου, ότι η ζωή είναι ωραία και ότι δεν ήρθαμε τυχαία εδώ, πληρώντας τις προϋποθέσεις για τις επουράνιες αποφάσεις ενός πνεύματος, θέλεις να υπάρχουν πυλώνες που θα στηρίζουν το συγκεκριμένο ψέμα, ώστε όταν ψεύδεσαι, όταν θέλεις να εντυπωσιάσεις, όταν επιθυμείς να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν και να χαράξεις μία πιο κυριολεκτική (εδώ είναι το οξύμωρο: το να πάρεις το αεροπλάνο και να πας στο Παρίσι είναι πιο «κυριολεκτικό» από το να γεννηθείς και να οδεύεις προς τον θάνατο) πορεία μέσα στον κόσμο, να έχεις τουλάχιστον στον νου σου ότι υπάρχει η αγάπη και η φιλία και η τιμία και ότι όλα αυτά τα συστατικά είναι πιο αποτελεσματικά από το αν ένας ποδοσφαιριστής μπορεί να παίξει ή όχι στην ομάδα. Οπότε είναι τελείως απίστευτο μία ομάδα με τέτοια κουλτούρα και με δύο μελανές κηλίδες στην ιστορία της, πιο μαύρες και από την πίσσα στο σκοτάδι, το Χέιζελ και το Χίλσμπορο, να ξεπαστρεύει έτσι τον εμβληματικό αρχηγό της, επειδή αυτό θα σημαίνει μία κερδοφόρα κίνηση.
 

 

Η σχέση αυτών των καταστάσεων με τον ίδιο τον Τζέραρντ σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο κείμενο δεν έχει τη σχέση που θα αναμενόταν, διότι δεν ήμουν φαν του Stevie G και ποτέ δεν τον κατάλαβα. Ένας βασικός λόγος είναι τα κόκκινα μαλλιά, οι φυσικοί κοκκινομάλληδες είναι οι πιο δύσκολοι για ανάλυση και επεξεργασία και δεν θα μπορούσα να γράψω ένα κείμενο για αυτόν που να μην κοροϊδεύω την κοινωνία χρησιμοποιώντας φράσεις που εμφάνιζαν τις ικανότητές του, οι οποίες θα ήταν αμφίβολες. Περίμενα τον τρόπο που θα χάσει η Λίβερπουλ το περυσινό πρωτάθλημα. Από αγωνιστική σε αγωνιστική ήμουν πανέτοιμος να δεχθώ οποιαδήποτε γκάφα και ενώ δεν μπορούσα να παρακολουθήσω το ματς με την Τσέλσι, το άκουσμα του αποτελέσματος δεν μου προκάλεσε έκπληξη, υπολογίζοντας εξαρχής πόσο ικανός είναι ο Ζοσέ Μουρίνιο στον ψυχολογικό πόλεμο. Μετά ήρθε το μπλακ άουτ με την ΚΠΡ, το οποίο με κράτησε παγωμένο στην οθόνη: η κίνηση του Σουάρες να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα, επειδή κυνηγούσαμε το 0-7 και τα 3 γκολ που δεχθήκαμε. Δεν ήταν αυτό το παιχνίδι που στέρησε από τη Λίβερπουλ έναν τίτλο, αλλά ήταν εκείνο που μας υπενθύμισε ποια ομάδα υποστηρίζουμε. Φυσικά, από τη στιγμή που δεν είμαστε μηχανές, εξ όσων γνωρίζω, στη θερμοκρασία της προηγούμενης από την περυσινή περιόδου έπρεπε να περάσει κάποιος καιρός για να επανέλθουμε, αλλά ελάτε τώρα: κοιτούσα πριν ένα χρόνο τη βαθμολογία στην Αγγλία και την έκανα print screen απλώς για να γελάσω. Η ομάδα συνέχιζε να νικάει και τα Μέσα την παρουσιάζουν ως φαβορί και μετά ο Τζέραρντ, που έχει γίνει αμυντικός χαφ για να κάνει μία απίθανη σεζόν, γλιστράει στο Άνφιλντ και μαζί του γλιστράει και το πρωτάθλημα. Φυσικά θα τον αναθεματίσεις, θα του σούρεις όλα τα απαγορευμένα κομμάτια της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά θέλεις να είναι εκεί για να μπορείς να συνεχίσεις να το κάνεις. Θέλεις να είναι εκεί, επειδή για αυτό υποστηρίζεις και υπερασπίζεσαι τη συγκεκριμένη ομάδα τόσα χρόνια: επειδή από τον Τραορέ ως τον Μπαλοτέλι και από τον Χίπια ως τον Κόλιμορ όλοι έχουν την αξία τους όταν φοράνε τη συγκεκριμένη φανέλα. Ο τύπος παίζει στη Λίβερπουλ από το 1998: είχα μόλις τελειώσει το λύκειο. Παιδιά που γεννήθηκαν το 1998 προετοιμάζονται για τις πανελλήνιες της επόμενης χρονιάς. 

Δεν είναι σοφό να δείχνεις ότι η ζωή είναι μάταιη και ότι υπάρχουν καταστάσεις που τελειώνουν πριν θεωρήσεις δεδομένο ότι αυτό θα γίνει. Χρειάζεται να συνεχίζουμε να πιστεύουμε σε καταστάσεις όπως η συνεργασία, η επιείκεια, η κατανόηση και η τιμή κάθε φορά. Δεν είναι η Σταχτοπούτα, ένα παραμύθι το οποίο από τότε που στο διαβάζουν ξέρεις ότι είναι παραμύθι. Όταν βρεθείς στη θέση που εσύ ο ίδιος πιστεύεις ότι τίθενται σε εφαρμογή ιδανικά όπως το «όποιος αξίζει δεν χάνεται», «όλα είναι δανεικά» και άλλα τέτοια κλισέ, δεν θέλεις να μαθαίνεις στις 2 Ιανουαρίου του 2015 ότι ο επί 12ετίας αρχηγός μίας ομάδας στην οποία αξίζει να είναι κάποιος αρχηγός, διότι δεν θα τον πετάξουν σαν στημένη λεμονόκουπα, θα φύγει από τη Λίβερπουλ το καλοκαίρι χωρίς να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Ακόμα και αν ο ίδιος ο Τζέραρντ ήθελε, η Λίβερπουλ δεν έπρεπε να τον αφήσει. Είναι σαν να εμπιστεύεσαι κάποιον, αληθινή εμπιστοσύνη, χωρίς δόση καχυποψίας, και να ανακαλύπτεις ότι σου λέει ψέματα. Καταβαραθρώνεσαι, ακόμα και αν ο συγκεκριμένος λόγος είναι ελάχιστα σημαντικός. Και η Λίβερπουλ, παρά τους νόμους της αγοράς, είπε ψέματα σε μένα, που θεωρούσα ότι είναι μία εντελώς διαφορετική ομάδα και που στηνόμουν για να μιζεριάσω σε παιχνίδια που εξαρχής ήξερα ότι θα χάσει.