Τα κλέη του Κλέι

Η αφορμή* για να ξεκινήσει το blog ήταν ένα φαινομενικά αθώο και αστείο βίντεο. 

 

Ο Σεθ Μέγερς είναι ο παρουσιαστής του Late Night Show στις Ηνωμένες Πολιτείες. Γεννημένος το 1973 από Αμερικάνο πατέρα και Γαλλίδα μητέρα στο Μπέντφορντ του Νιου Χάμσαϊρ, δεν μεγάλωσε έχοντας σπουδαία σχέση με το ποδόσφαιρο. Δεν είναι γνωστό πότε κόλλησε ή πότε κολλάνε οι Αμερικανοί, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι η επίδραση που το παιχνίδι ασκεί σε όλο τον κόσμο είναι σχεδόν η ίδια. Πριν από σχεδόν ενάμιση χρόνο διάβασα σε μία ιστοσελίδα ένα θέμα που έγραψε δημοσιογράφος από μπαρ, όταν οι ΗΠΑ έχασαν ένα ματς με το Μεξικό. Για όλο τον κόσμο ο αθλητισμός εμπνέει τα ίδια συναισθήματα, απλώς το ποδόσφαιρο έχει μία τραγικότητα που δεν υπάρχει στα άλλα παιχνίδια. Ψάχνεις να βρεις για ποιο λόγο η συναισθηματική τοξικότητα που εξαπολύει στο ψυχικό απόθεμα είναι τόσο δραστική, τόσο απόλυτη, που δεν μπορείς να κρατήσεις εαυτόν εκτός αυτής. Ο ποδοσφαιρικός φίλαθλος είναι ένα τραγικό πλάσμα. Και, όπως η μάνα, η οδύνη μίας ήττας, η μουρμούρα στη διάρκεια ενός παιχνιδιού, το ανυπόφορο βασανιστήριο στις συναπτές λάθος πάσες δεν έχουν ηλικία. 

 

Ο Μέγερς ήταν ο διάδοχος της σπουδαίας (κατόχου του βραβείου Μαρκ Τουέιν, που πάει στον καλύτερο κωμικό, ως μόλις της δεύτερης γυναίκας που τα κατάφερε στην ιστορία του) Τίνα Φέι στη συγγραφή σκετς για το θρυλικό Saturday Night Live, το σόου που γέννησε τη σχολή κωμωδίας με τους Τζέιμς Μπελούσι, Νταν Αϊκρόιντ, Μπιλ Μάρεϊ, οριακά τον Γουίλ Φερέλ ή ακόμα και τον ιδιοφυή Ρόμπιν Γουίλιαμς. Στα 40 του άρχισε να φιλοξενεί το Late Night Show, που μέχρι τότε παρουσίαζε ο επίσης προκάτοχός του στο SNL, Τζίμι Φάλον. Μπορεί το ποδοσφαιρικό ευ ζην του να ήταν αποτέλεσμα της γαλλικής κουλτούρας, όπως την έμαθε από τη μητέρα του, αλλά τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2014 τάχθηκε ολοκληρωτικά υπέρ της Ολλανδίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Ένας ακόμα στο άρμα της πιο απίθανης ποδοσφαιρικής σχολής του κόσμου (συγγνώμη Βραζιλία, αλλά σχολή σημαίνει δομή, κανόνες και κοινωνική λειτουργικότητα, όχι θεϊκά οράματα και ποδοσφαιρικές κιβωτοί: όσο υπέροχη και να είσαι, όσο κι αν το μυαλό, για να συλλάβει την κινησιολογία σου, ταξιδεύει στα βάθη του χρόνου, σχολή δεν είσαι), στο ταξίδι προς την απογοήτευση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι επιστήμονες μπορούν να δικαιώσουν ακόμα και το γεγονός ότι μερικές φορές νιώθεις ότι αυτό που βλέπεις σε ένα ματς έχει ήδη γίνει, μόνο με βάση το τετραδιάστατο σκαρίφημα του Αλβέρτου Αϊνστάιν. Βλέποντας ένα παιχνίδι με πλήρη συγκέντρωση φθάνεις σε ένα προχωρημένο επίπεδο πνευματικής διαύγειας, το οποίο σε κάνει φιλόσοφο, ακόμα και πνευματικό, κάτι που σημαίνει ότι δεν υπόκεισαι σε κανόνες, αλλά εξαϋλώνεσαι μέσα από την κίνηση. Η μοναξιά στην παρακολούθηση βοηθάει, παρά το γεγονός ότι η πίτσα, η μπύρα και η παρέα είναι μία cosmopolitan έκδοση της παρακολούθησης ενός εξαιρετικά σημαντικού παιχνιδιού. 

 

 

Η μοίρα έπαιξε στον Μέγερς σκληρό παιχνίδι. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος που να έχει πει, «ο Παράδεισος του Σήμερα είναι η Κόλαση του Αύριο», αλλά ξέρω ότι υπάρχει κάποιος που έχει γράψει ότι «όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις», μία αφόρητη βλακεία που ούτε η συγγραφική αδεία μπορεί να συγχωρήσει. Λίγο πριν μπει στο στούντιο για την εκπομπή, παρακολουθούσε τον ημιτελικό της 9ης Ιουλίου, στον οποίο οι «οράνιε» έπαιξαν με την Αργεντινή. Η σόου μπίζνες μπορεί να είναι αμείλικτη: παρά το γεγονός ότι οι φανατικοί θα καταλάβαιναν, δεν θα ήταν εφικτό να μη δώσει το «παρών» στη δουλειά του. Έτσι, λοιπόν, έμαθε το αποτέλεσμα του ματς από το τάμπλετ. Και αυτό εδώ έγινε. 

 

*Αφορμή είναι τα πάντα για να κάνουμε κάτι. Η προγονική και η επιγονική αγάπη, το σεξ, ο τρόπος που μεγαλώσαμε και οι ηθικές αρχές. Όλα αυτά που αποκτάμε και μοιάζουν τόσο σημαντικά όσο το ταξίδι στη ζωή, η επιστράτευσή μας, εν είδει νεογέννητων πνευμάτων, για να παίξουμε ένα συγκεκριμένο ρόλο. Η αιτία βρίσκεται, ωστόσο, στην ίδια την ύπαρξή μας, η οποία διψά για τη δημιουργία αιτιών, ώστε να δικαιολογήσει στον αόρατο Κριτή την ίδια τη δική της οντότητα. Τσακώθηκα με μία γυναίκα για μία συγκεκριμένη πράξη και πρέπει να της δώσω τον πόντο, διότι ισχυρίστηκε ότι η πράξη μου ήταν αφορμή και όχι αιτία. Όντως ήταν αφορμή, αλλά όχι εξαιτίας της αλληλένδυσης διαφορετικών καταστάσεων, αλλά για να νιώσω την ακεραιότητά μου. ήταν, αυτούσια και αγνή, μία αφορμή. 

 

Εντυπωσιάστηκα από τη στενοχώρια του Μέγερς. Ένας τύπος επιτυχημένος, διαφορετικής καταγωγής να ρίχνει το τάμπλετ στο δάπεδο και να αρχίσει να απαριθμεί αυτά που έχει πετύχει έως ότου, μέσα στη δική του σιωπή και απέναντι σε ένα αμήχανο κοινό, να νιώθει τον πόνο της νέας αποτυχίας πρόκρισης της εθνικής Ολλανδίας στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Είναι ένα ωραίο άλλοθι, ότι η πορεία του ψυχισμού μέσα από ένα αθλητικό γεγονός δεν αναγνωρίζει σπουδαίες καριέρες και εκπληκτικές ικανότητες ή ακόμα (έστω και καθ' υπερβολή) παχυλούς τραπεζικούς λογαριασμούς. 

 

Κι αν αυτό ήταν ημιτελικός Μουντιάλ, το κρεσέντο του Κλέι Τόμπσον επί των Σακραμέντο Κινγκς στο Γκόλντεν Στέιτ έληξε στις 07.20 το πρωί του Σαββάτου, 24 Ιανουαρίου 2015. Ακριβώς στις 07:20. 

 

 

Τα ξημερώματα της Παρασκευής έμεινα μπροστά από το lap top για να παρακολουθήσω το παιχνίδι του Φέντερερ με τον Σέπι για τον τρίτο γύρο του Αυστραλιανού Όπεν. Η επίσημη ιστοσελίδα της διοργάνωσης ήταν ανοικτή σε ένα από τα παράθυρα από τις 02:00, όταν δηλαδή ξεκινούσε το πρόγραμμα της πέμπτης μέρας. Προηγούνταν δύο παιχνίδια για το μονό Γυναικών, τα οποία σιχτίρισα αρκετά διότι ανυπομονούσα να ξεκινήσει ο Ρίστας, ώστε να μπορώ να κοιμηθώ πριν πάει στις δουλειές του το 85% των ανθρώπων που εργάζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι αντιδράσεις δεν κολακεύουν: ένα γκέιμ της Μπουσάρντ με την Γκαρσία στο πρώτο σετ είχε τέσσερις ισοπαλίες και έβαλα τα χέρια στο πρόσωπο, λες και επρόκειτο για ναυάγιο ή αεροπειρατεία, μόνο αν υπήρχαν επιβάτες που γνώριζα. Γύρω στις 06:00 ξεκίνησε το ματς και ένας τύπος με τον οποίο συζητάμε για αθλητικά στο Facebook, ο Στέλιος, είχε ξυπνήσει πιο νωρίς για να δει τον Φέντερερ, συνδέθηκε ώστε να μιλάμε κατά τη διάρκεια του ματς, κάτι που είναι ανεκτίμητο με τρόπο που δεν θα σου πει ποτέ η οποιαδήποτε διαφήμιση, διότι είναι κοινός παρονομαστής. Αν ο Φέντερερ έπαιρνε το πρώτο σετ, τότε θα πήγαινα για ύπνο, αλλά χάνοντάς το έπρεπε να κάτσω για να δω και το δεύτερο, σε μία απόφαση η οποία υπαγόταν σε silver alert στιγμή. Στο 4-1 που προηγήθηκε στο τάι μπρέικ, πληκτρολόγησα, «τελείωσε, το καθαρίσαμε», ένα μήνυμα που δεν έστειλα ποτέ, διότι έχασε και το δεύτερο σετ. Ανάμεσα στα σετ αντιστάθηκα σθεναρά στην γκρίνια, αφού υπήρχε, με βάση την εικόνα, διάθεση απομυθοποίησης. Ακόμα και στα 33 προς τα 34 είναι ο λόγος που θα ξενυχτήσω για να δω τένις ή που, ακόμα χειρότερα, θα ξυπνήσω το πρωί, κάτι που φέτος δεν έγινε. Μερικές από τις πιο έντονες εικόνες του χειμώνα που είναι εντυπωμένες στο μνημονικό μου έχουν να κάνουν με το πρωινό κρύο πριν και κατά τη διάρκεια των ματς του Φέντερερ ή με τη μελαγχολία της επιστροφής στο σπίτι την 1η Φλεβάρη του 2009, όταν έχασε στον τελικό από τον Ναδάλ. 

 

Τη νύχτα του Σαββάτου ήθελα, απλώς, να κοιμηθώ πριν ξημερώσει. Το Μπουλς-Μάβερικς ήταν καλή περίπτωση παιχνιδιού και απλώς έκανα μία βόλτα στα live, για να δω μήπως παίζουν κάπου οι Γουόριορς. Η αμερικανική Δύση είναι ακόμα μακρύτερα, σε ώρα, από την Ελλάδα, σε σχέση με την Ανατολή: οι Γουόριορς ξεκίνησαν στις 05.30 να παίζουν με τους Μάβερικς. Ο Στέλιος συνδέθηκε για να τους παρακολουθήσει και στις 07.16 μου έστειλε ένα μήνυμα συγκεντρωτικό, με πληροφορίες που αφορούν στο ΝΒΑ. Στο τέλος του, μου ζήτησε συγγνώμη επειδή με ζάλισε, αν και δεν ήμουν μέσα. Τέσσερα λεπτά μετά με πληροφόρησε, μέσα σε έκσταση, για τα κατορθώματα του Κλέι Τόμπσον συνολικά στο ματς και στην τρίτη περίοδο. Ήταν ευτυχισμένος, όπως μόνο μία τέτοια στιγμή μπορεί να σε κάνει. 

 

 

Υπάρχουν βίντεο που αφορούν στους 37 πόντους που σημείωσε στο τρίτο δωδεκάλεπτο του ματς (σε 9'40'', δηλαδή από το 9'45''  έως και τα 4,9''πριν τη λήξη της τρίτης περιόδου) : το ένα και μεγαλύτερο, διάρκειας άνω των 4 λεπτών, δεν δείχνει μία απίθανη λεπτομέρεια που δίνει ένα στίγμα ή ίσως είναι η δική μου λύσσα για κάτι περισσότερο. Ο Τόμπσον, ένας smooth criminal, που έκανε ιστορικό ρεκόρ με τη μεγαλύτερη συγκομιδή πόντων στην ιστορία σε μία περίοδο, πέτυχε τους τελευταίους πόντους του στην περίοδο, φθάνοντας τους 50 συνολικά, με δύο ελεύθερες βολές. Το φάουλ κάνει ο Μπεν ΜάκΛεμορ και στη συνέχεια ο ένας από τους Splash Brothers (θα μπουν στη μυθολογία του μπάσκετ παρέα με τον Στέφεν Κάρι, πάνω από τους Στόκτον και Μαλόουν) κάνει ένα τζαμπ στοπ προς τα δεξιά και σουτάρει εκ νέου τρίποντο, στο οποίο προφανώς ευστοχεί. Ο Τόμπσον είχε 2 στις 2 βολές, 4 στα 4 δίποντα και 9 στα 9 τρίποντα, κάτι που στατιστικά είναι αδιανόητο. 

 

Γράφοντας για τους 37 του Κλέι, δεν υπάρχει θέμα εργασίας ή είναι εργασία με τον τρόπο που θα νοούνταν η λέξη σε ένα κόσμο που δεν αφορά στο δούναι και λαβείν. Ξυπνάς και πριν καν πιεις καφέ βλέπεις ένα βίντεο που σου φτιάχνει τη μέρα, όχι επειδή σε κάνει να αντιμετωπίζεις τα πράγματα που θα έρθουν με διαφορετικό τρόπο, αλλά διότι σου ρουφάει τις μέλλουσες σκέψεις- μελαγχολικές, έως ότου βράσει το νερό στο μπρίκι. Δεν ανακαλύπτεις τη μαγεία, αλλά κάτι που μπορείς να σκέφτεσαι σε τακτά χρονικά διαστήματα, όσο είσαι στον δρόμο ή στα διαλείμματα ενός παιχνιδιού. Λίγο αφού φας ή κατά τη διάρκειά του. Σε ένα τρίποντο από τη γωνία, ο Τόμπσον δεν σουτάρει, απλώς πετάει την μπάλα και αυτή μπαίνει μέσα. Οι Splash Brothers παίζουν μπάσκετ με μαγευτικό τρόπο, πιο λεπτό και κομψό και αγωνιώδη και ρευστό από κάθε άλλο δίδυμο σε οποιοδήποτε σπορ. Αν ο πρωταθλητισμός περνάει από το γυμναστήριο, ο θεατής δεν συμφωνεί πάντα. Ο «χτισμένος» αθλητής σε σχέση με τον παίκτη έχει την ίδια διαφορά ενός δελτίου Τύπου με ένα σχόλιο. To πρώτο ευνοεί την αντικειμενική λειτουργία και το δεύτερο την υποκειμενική απόλαυση.