Χωρίς «αν»

Αυτό το βράδυ ήταν τόοοοοοοσο δύσκολο...

Δεν ήσαστε μόνο εσείς στη Μαδρίτη, αλλά όλοι μας, τόσο κουρασμένοι. Κατάφεραν τόσα πολλά σε τόσο λίγα χρόνια. Περιμέναμε το σύμπαν και σχεδόν έδωσαν το σύμπαν.

Αλλά στον τελικό μιας Κυριακής ήταν τόοοοοοσο κουρασμένοι. Το καλάθι έμοιαζε θολό. Η μπάλα δεν έμπαινε. Η Ρεάλ Μαδρίτης έπαιζε στην έδρα της. Και, μεταξύ μας, κατόπιν εορτής, το θέμα ήταν να μη φθάσει στο Final 4.

Στο τέλος οι αντιδράσεις λύγισαν. Οι αμυντικοί μηχανισμοί φτώχυναν. Κάθε φάση που στη βολή οι παίκτες του Ολυμπιακού έκλεβαν την μπάλα και προσπαθούσαν να διεκδικήσουν έναν αιφνιδιασμό, η σαρξ αποδεικνυόταν ασθενής. Ο Μάο έλεγε ότι «θέλω σημαίνει μπορώ», αλλά φαντάσου να είσαι τρία μερόνυχτα άυπνος για να πείσεις το αφεντικό της Goldman Sachs για συμφωνία, ενώ έχεις πείσει της HBC. Δε γίνεται να καταφέρεις και τα δύο με τον ίδιο τρόπο.

Δε νομίζω, αν κάποιος με ρωτήσει, ότι ο Ολυμπιακός πρέπει σώνει και καλά να υποστεί αλλαγές μετά την ήττα από τη Ρεάλ στο Final 4 της Μαδρίτης. Αλλά σίγουρα, από τη Δευτέρα κιόλας, οι παίκτες πρέπει να ξεκουραστούν. Αυτό το «να τα δώσουμε όλα», «να αφήσουμε την ψυχή μας στο παρκέ», «να δώσουμε το 100%», αναμφισβήτητα έγινε. Και σε αυτήν την περίπτωση ταιριάζει ακριβώς η ρήση για το «πνεύμα που είναι πρόθυμο και τη σάρκα που είναι ασθενής».

Ο Ολυμπιακός μπορούσε να επιλέξει πώς να χάσει από τη Ρεάλ στη Μαδρίτη. Ήταν καλύτερη ομάδα, είχε πλουσιότερο ρόστερ. Μέχρι το βράδυ οι άνθρωποι που ανέμεναν τον τελικό έλεγαν ότι δεν γινόταν να τους μπουν όλα τα σουτ ξανά, όπως στον ημιτελικό με τη Φενέρ: ναι, αλλά δεν γινόταν να μην μπει κανένα.

Ο Ολυμπιακός επέλεξε πώς να χάσει. Ήταν το τελευταίο ματς για την Ευρωλίγκα και οι «ερυθρόλευκοι» ήταν πτώματα. Δεν γινόταν να μπει κάτι που θα τους κάνει να πάρουν θάρρος. Τα σουτ τους δεν ήταν δυνατά, αλλά κοντινά. Η μπάλα σχεδόν δεν έφθανε στην στεφάνη, δείγμα ότι ήταν τόσο κουρασμένοι. Η Ρεάλ φοβόταν τον συγκεκριμένο αντίπαλο. Δεν προσπάθησε να τον νικήσει με το αντιπροσωπευτικό μπάσκετ που παίζει, επειδή ο φόβος της ήττας μέσα στη Μαδρίτη ήταν πολύ ισχυρός. Οι κινήσεις ήταν μισές, οι παίκτες της Ρεάλ φοβόντουσαν ότι ένα λάθος, ένας αιφνιδιασμός, θα έκανε την τακτική τους να φαντάζει με τουβλάκι στο ντόμινο. Απλώς ήταν αδύνατον για τον Ολυμπιακό να εκμεταλλευθεί όλες τις ευκαιρίες που του δόθηκαν. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον για το άδειασμα που νιώθει. Μπορείς να τον επικρίνεις επειδή δεν προσπαθεί, επειδή δεν πραγματοποιεί όλες τις κινήσεις που είναι γραμμένες στο textbook: όχι επειδή δεν μπορεί να διεκδικήσει κάτι παραπάνω αν το προσπαθεί. Για τον Ολυμπιακό βγήκε πρώτα η ψυχή και έπειτα το χούι. Αφού τα σουτ δεν έμπαιναν, έπρεπε να το ρίξει στην άμυνα για να βρει τις προοπτικές του, όπως συμβαίνει όταν αντιμετωπίζεις κάθε ομάδα που έχει καλύτερο υλικό από τη δική σου. Και παρ’΄όλα αυτά, έφθασε να διεκδικεί, σε κάποιες περιπτώσεις, το ματς. Να είναι κοντά, να ψάχνει μία ευκαιρία που δεν ήταν δυνατόν να πραγματώσει. Να κάνει ό,τι μπορεί για να μείνει στη διεκδίκηση του τρίτου Κυπέλλου Πρωταθλητριών τα 4 τελευταία χρόνια.

Βεβαίως, ο Βασίλης Σπανούλης είναι μέσα στους τρεις καλύτερους αθλητές στην ιστορία του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς.Ήρθε και άλλαξε το status quo του Ολυμπιακού, αλλά όχι πριν φύγου στοιχεία που έβαζαν τον εγωισμό τους πάνω από ολόκληρο τον οργανισμό. Μέχρι τις 21:00 της Κυριακής, ο Σπανούλης ήταν ασύγκριτος. Αυτό που αναρωτιόντουσαν όλοι ήταν πότε θα αναλάβει και στο κυριακάτικο ματς. Η Ρεάλ έφθασε στο δικό της Final 4 δίχως τυμπανοκρουσίες. Η προετοιμασία της για τα παιχνίδια έδειχνε ότι ήξερε πού βρισκόταν, ώστε να κατακτήσει το ένατο, που θα κάνει παρέα στα δέκα του ποδοσφαίρου. Ο Ολυμπιακός μπήκε στο γυμναστήριο ως τρομοκράτης. Οι ισπανικές ιαχές από την κερκίδα συνέβαιναν μόλις οι «ερυθρόλευκοι» σταμάτησαν να ανασαίνουν. Η παρότρυνση και η ενθάρρυνση ήταν γενικώς δύσκολη. Αλλά όπως μας συμβαίνουν καταστάσεις που δεν μπορούμε να τις ελέγξουμε, έτσι και ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να ελέγξει το παιχνίδι. Δεν ήταν ότι η Ρεάλ δεν το άφησε παρά ότι ο ίδιος ήταν τόσο μαζεμένος σε οποιουδήποτε είδους κατάσταση και προσπάθεια. Σε έναν ιδεατό κόσμο, που θα είχε σχέση με το πόσο φρέσκια ήταν η ίδια η ομάδα τη μεσαία Κυριακή του Μάη, το θέμα δεν θα ήταν η προσπάθεια, αλλά το καλύτερο ποσοστό στις βολές. Αυτό, πράγματι, ήταν πληγή, αλλά η τόσο κουρασμένη ομάδα του Ολυμπιακού είχε ως στόχο να φτάσει κάπου και να το κάνει πιο ελπιδοφόρα από κάθε άλλη φορά.

Αυτό έγινε. Και, παρά το γαϊτανάκι και τα προαποφασισμένα, αυτό που πραγματικά διεκδίκησαν οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου, ήταν να μπουν στο παιχνίδι εις βάρος των αντίπαλων. Να διεκδικήσουν τη μεταφυσική θέση που η συγκεκριμένη ομάδα έχει στο μπάσκετ της Γηραιάς Ηπείρου. Και αυτό δεν έγινε. Διότι οι παίκτες του Σφαιρόπουλου δεν μπορούσαν κάτι άλλο από ό,τι έδιναν. Ήταν η δεύτερη μέρα του πολέμου και ο δεύτερος πολιορκητής, αν και δεν ήταν πληρέστερος από τον πρώτο, είχε καλύτερο τάιμινγκ και ακόμα καλύτερο μομέντουμ.

Επειδή η ομάδα μπάσκετ παραμένει μία επιχείρηση, και επειδή ο Σπανούλης είναι ο μεγαλύτερος δυνάστης στην ιστορία των Final 4 μαζί με τον Τόνι Κούκοτς, το καλοκαίρι αποκλείεται να μην είναι θερμό. Δεν μπορείς, φυσικά, να κατηγορήσεις κάποιον, ωστόσο μπορείς να θέσεις το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων σε ό,τι αφορά τις αλλαγές στο προφίλ της ομάδας, αρκεί να μη βιαστείς να αναδείξεις ένα ενθουσιώδες προφίλ. Ξέρεις πώς πάρθηκαν οι τίτλοι και υποπτεύεσαι πώς θα φοβίσεις την Ευρώπη ακόμα περισσότερο.

Ο Ολυμπιακός είναι σπουδαίο όνομα στην αγορά, αλλά το μη πλήρες ρόστερ του είναι ζήτημα. Με τη Ρεάλ ήταν το τέλος της εποχής που οι επενδύσεις πιάνονται κορόιδα. Ίσως και όχι. Η χρονιά είναι σούπερ επιτυχημένη, εννοείται, ωστόσο το καλοκαίρι θα πρέπει να αποκτήσει την αύρα του σχεδιασμού και ενδεχομένως κάποιου πλάνου που, για να μην είμαστε αφαιρετικοί, θα συγγενεύει με το προηγούμενο χωρίς να είναι αυστηρά ομοαίματό του. Από την άλλη μεριά, αν κάποιος έχει βάλει τόσα χρήματα σε μία ομάδα όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχεις το δικαίωμα να του ζητάς. 

Το 40-29 έγινε 40-41 στην τελευταια αναπνοή. Πρέπει να τους το δώσεις. Το 10ο και 4ο Ευρωπαϊκό δεν ήρθε. Αλλά η προσπάθεια ήταν καθολική. Προς εκεί αναφέρονται τα αληθινά συχαρίκια. Αν ένας αθλητής δεν μπορέσει να ανταποδώσει επειδή δεν αντέχει, τότε από το γήπεδο θα φύγει χωρίς ερωτήματα. Το αιώνιο «αν» που συνοδεύει την ήττα θα αντικατασταθεί. Και αυτό είναι το καλύτερο σημάδι για τον τωρινό Ολυμπιακό, που πρώτα του βγήκε η ψυχή και μετά το χούι στη Μαδρίτη.

Kudos.