Χτύπημα στον πολιτισμό

Εμείς δεν μετράμε. Μπορεί να κρίνουμε από τους υπολογιστές μας τι συμβαίνει, αλλά δεν μετράμε πραγματικά. Ουδείς θα επιθυμούσε να καταστρέψει την Αθήνα, τουλάχιστον ως πρώτο στόχο. Οι τρομοκρατικές οργανώσεις, που είναι, ως επί το πλείστον, θρησκευτικές, οριοθετούν προτεραιότητες. Η Αθήνα δεν είναι μία από αυτές. Δεν είναι μία από τις κοσμοπόλεις της Ευρώπης. Δεν είναι ένα κέντρο πολιτισμού, που παράγει οτιδήποτε κοινωνικό. Είναι η πρωτεύουσα ενός βδελυρού θεοκρατισμού, το κέντρο ενός βαλκανικού πυρήνα που έχει ντόπιους Ελληνοεβραίους. Για αυτό που έγινε το βράδυ της Παρασκευής στο Παρίσι, εμείς δεν πρέπει να ανησυχούμε. Δεν θα μας αγγίξουν, επειδή δεν νοιάζονται για εμάς.

Τώρα, όσον αφορά στη σαφή έλλειψη γνώσης μας, αποδεικνύει τα παραπάνω. Οι βλοσυροί ρατσιστές κλεινούν το μάτι πονηρά και μιλάνε για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες και για το γεγονός ότι αυτή είναι η μάστιγα της εποχής μας. Πέρα από την ηλιθιότητα, υπάρχει κάτι επικίνδυνο σε αυτήν τη μακαριότητα. Πώς μπορείς, καν, να κάνεις παρέα με κάποιον που υποστηρίζει ότι όταν μια χώρα διαλύεται και σε κάποιον κάτοικό της δίνεται η ευκαιρία να φύγει ζωντανός για κάπου αλλού, εκείνος δεν πρέπει να την αρπάξει; Πώς μπορείς να μην τον φοβάσαι;

Το Παρίσι και το Λονδίνο είναι τα κέντρα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Το ρεπορτάζ υπαγορεύει ότι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το ποιος έκανε αυτήν την απίστευτη τρομοκρατική επίθεση, με τις βόμβες να ακούγονται έξω από το «Σταντ ντε Φρανς» κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού της Γαλλίας με τη Γερμανία και για το ποιοι έσφαξαν ομήρους στο Μπατακλάν, αλλά ουσιαστικά, από τη στιγμή που υμνούσαν τον Αλλάχ, πρέπει να υποθέσουμε ότι πρόκειται για Μουσουλμάνους. Όπως χρησιμοποιείται το όνομα του Χριστού επί ματαίω, έτσι χρησιμοποιείται και εκείνο του Αλλάχ. Εξαρτάται, πάντα, από τον κάλο που έχεις στον εγκέφαλο για ποιο λόγο το χρησιμοποιείς.

Η θρησκοληψία ήταν πάντα ένα εμπόδιο για την πρόοδο και ασφαλώς αποτελεί εμπόριο για την εκκλησία. Δεν μπορείς να είσαι έστω και λίγο σκεπτόμενος και να μην νιώθεις οργή και ντροπή με τον τρόπο που οι παρουσίες κάποιων πολύ ξεχωριστών ανθρώπων έχουν διακορευθεί τόσο πολύ από τους μεταγενέστερους, μόνο και μόνο επειδή μπόρεσαν να βρουν τρόπο για να γίνουν ζάμπλουτοι. Οι μεγάλες τρομοκρατικές επιθέσεις γίνονται προς χάριν ενός Θεού και αυτό είναι κάπως λογικό: η Παλαιά Διαθήκη, παραδείγματος χάρη, είναι μία ιστορία αίματος και βίας, με την αγάπη να μην υπερισχύει σε κάποιο από τα 49 βιβλία της. Ούτως ή άλλως, έρευνες, από καιρού εις καιρόν, αποδεικνύουν ότι οι άθεοι ή, έστω, εκείνοι που δυσκολεύονται να αποφασίσουν, είναι πιο δοτικοί και, άρα, καλύτεροι άνθρωποι από εκείνους που αγκιστρώνονται σε ένα θρησκευτικό δόγμα.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι θα γίνει στην Ευρώπη, από τη στιγμή που ο Φρανσουά Ολάντ αποφάσισε να κλείσει τα σύνορα. Όσο περνούσαν οι ώρες και οι όμηροι σφάζονταν, για χάρη του Αλλάχ, τόσο περισσότερο ο τρόμος μεγάλωνε και οι κάτοικοι έβγαιναν στο δρόμο. Όσο εδώ υπάρχουν κηφήνες οι οποίοι μπορούν να διατυπώνουν ακραίες απόψεις για τους πρόσφυγες, στο Παρίσι, μέσω της τεχνολογίας, άνθρωποι άνοιγαν τα σπίτια τους σε ξένους, ώστε να ξεκουραστούν. Η Γαλλία, ούτως ή άλλως, μπορεί να ήταν μία σοβινιστική χώρα αλλά πουθενά αλλού στον κόσμο δεν μπορεί να βρει κάποιος τόσο μεγάλη αφομοιωτική ικανότητα. Και ειδικά σε ό,τι αφορά εκείνους που μπορούν να προσφέρουν κάτι στον γαλλικό πολιτισμό, η χώρα συνιστά το απόλυτο καταφύγιο. Ο γαλλικός εθνικισμός αφορά στον γαλλικό πολιτισμό και όχι σε οτιδήποτε άλλο. Στη Γαλλία δεν υπάρχει επίσημη θρησκεία. Οι Γάλλοι ήταν οι προστάτες των Ιταλών και των Ισπανών και εκείνων που εκδιώχθηκαν πολιτικά, ανεξαρτήτως χώρας και ιδεολογίας (η απέλαση του Τρότσκι, που τελικά οδήγησε στην εκτέλεσή του στο Μεξικό το 1940 κατ’ εντολή Στάλιν, αποτελεί εξαίρεση και θλιβερή στιγμή) και ήταν εκείνοι που, μέσω του Ρομπέρ Σουμάν, πρωτοπόρησαν μιλώντας για Ενωμένη Ευρώπη. Στην Ελλάδα μπορεί να νομίζουμε ότι δεν έχουν τον πολιτισμό μας, αλλά η συνέχεια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού ήταν ο ιταλικός και ο γαλλικός πολιτισμός. Εμείς εδώ, εξάλλου, έχουμε ξεχάσει εδώ και δεκαετίες τι σημαίνει πολιτισμός.

Ο Πύργος του Άιφελ έσβησε τα φώτα του και η αστυνομία μπήκε στη Μπατακλάν. Οι παρενέργειες των Δίδυμων Πύργων, το 2001, έγιναν εμφανείς σε όλο τον κόσμο τα επόμενα χρόνια, σε κάθε τομέα. Η βραδιά της Παρασκευής θα είναι καταδικαστική για την Ευρώπη. Το χτύπημα στο Παρίσι συνεπάγεται μελλοντικές κακουχίες και νέες παρενέργειες, τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτιστικό κομμάτι. Το Παρίσι, μία πόλη που άλλοι λατρεύουν και άλλοι τρομάζουν με αυτή (για τους ακριβώς ίδιους λόγους, έχω την αίσθηση), ζει σε καθεστώς τρόμου. Και μαζί του, όλη η πολιτιστική κληρονομιά των σύγχρονων καιρών.