Δον Κιχώτης

Απολαύστε πώς είναι, γραμματείς και φαρισαίοι, έναν πρωθυπουργό που εδώ και πέντε μήνες δεν έχει κάτσει σε καρέκλα. Απολαύστε, ψεύτες και υποκριτές, πώς είναι κάποιος να εμπιστεύεται τελείως έναν λαό και να ξεγυμνώνει την άγνοιά του, την άγνοια ακόμα και των διανοούμενών του που στα 50 και με κλιμακτήριο που θα απευχόταν να ζήσει μια γυναίκα, δείχνουν πόσο φασίστες είναι. Απολαύστε πώς είναι να φταίτε, να φταίμε όλοι, που πέντε μήνες μετά τις εκλογές ένας τύπος ο οποίος προσπαθεί να κρατήσει το μυαλό του, δεν μπορεί να βγάλει άκρη με αυτό το συνονθύλευμα τούρκικου σπέρματος και ελληνικής αλαζονείας που έχει μαζευτεί σε αυτήν τη γεωγραφική πουτάνα, που είναι τόσο καλλωπισμένη και που δεν χρειάζεται κανένα φτιασίδι. Αιωνίως νέα, με τον διάβολο να ζητάει την ψυχή της και με την ελπίδα ότι κάποτε θα του τη δώσει να την κρατάει νέα και σφριγηλή, αλλά ανίκανη ακόμα και να την πουλήσει, όχι αποφασισμένη να μην την πουλήσει. Αν μπορούσε η ίδια να πάρει κάποια απόφαση, θα την πούλαγε στη στιγμή.

Βγήκαν οι εξυπνάκηδες να πουν ότι πριν μια πενταετία ο Γιωργάκης ζητούσε δημοψήφισμα. Είναι το ίδιο βρε ακαμάτηδες; Το ίδιο είναι να ζητάει δημοψήφισμα κάποιος που χτυπάει τον κώλο του κάτω κάθε μέρα σαν το χταπόδι εδώ και 150 μέρες και το ίδιο είναι να το κάνει ένας τύπος που η τεμπελιά του προκύπτει από το επώνυμό του; Ο Τσίπρας είδε ότι ουδείς μπορεί να πάρει μια απόφαση. Αφήστε τον λαό να αποφασίσει, είπε. Αποχή, ψέλλισαν οι πιο ακραίοι. Τι αποχή, βρε λαμόγιο; Αφού δεν ξέρεις τι πραγματικά θα ψηφίσεις. Υποστηρίζει ο κάθε Καραγκιόζης την αποχή, επειδή μέχρι τώρα ήταν πολύ βολικό να ρίχνει το ανάθεμα στην κυβέρνηση, τη μόνη αληθινή κυβέρνηση που έχει εμφανιστεί από το 1910 από το 1981 σε αυτόν τον τόπο.

Υπάρχουν πλέον stickers, δεν χρειάζεται να στα πω εγώ. Τα βλέπεις. Τον βρίζεις ό,τι και να κάνει. Κάθεται ο ψωλαράς στον καναπέ του, ο καραδεξιός που το παίζει ανθρωπιστής, και λέει ότι ο Τσίπρας θα μας γυρίσει στη δραχμή. Και μετά λέει ότι θα υπογράψει το μνημόνιο με τα πιο σκληρά μέτρα. Και αν δεν το υπογράψει, λέει ότι θα μας γυρίσει στη δραχμή.

Ξέρεις τι είναι ρε να χρωστάς δισεκατομμύρια ευρώ σε ανδροειδή; Στον περιπτερά πας και χρωστάς 50 ευρώ και αυτός στο υπενθυμίζει κάθε μέρα. Όχι σε αυτούς, τους πουδραρισμένους, την ντροπή του ανθρώπινου είδους που σε βρήκαν μπόσικο και θέλουν να σε γαμήσουν όπως έκαναν στη Νικόλ Κίντμαν στο Dogville. Αυτούς ντε, τους κομπλεξικούς που έτρωγαν φάπες στο σχολείο και που δεν την έπεφταν καν στις γκόμενες για να μην ακούσουν το χαχανητό τους.

Ο Τσίπρας είναι Δον Κιχώτης. Κυνηγάει το απίθανο με όλες τις δυνάμεις του, εξαντλεί όλες τις πιθανότητες, χωρίς να έχει μπορέσει ποτέ να καταλάβει. Εμπιστεύεται τον λαό περισσότερο από όσο πρέπει και για αυτό δεν μπορεί να πάρει μία απόφαση. Στον προεκλογικό αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ έγιναν λάθη, υποσχέσεις που δεν έπρεπε να δοθούν: αλλά προσπάθησαν να την κρατήσουν. Δεν κοροΐδεψαν, ενώπιον της εξουσίας, κανέναν. Ο κόσμος τους ψήφισε και αυτό παραμένει μια μεγάλη νίκη- επειδή δεν έβγαλε κανέναν που είχε ξαναβγάλει. Έστω και διστακτικά, πήγε στην ιδέα του καινούργιου.

Εμένα δεν μου καίγεται καρφίτσα για το τι είναι δεξιά, τι αριστερά και τι κομουνισμός. Δουλεύεις; Κάθεσαι κάτω να ψάχνεις για λύσεις ώρες άυπνος; Ενδιαφέρεσαι για τον κόσμο που πεινάει; Εννοείται ότι όταν είσαι 72 διαδοχικές ώρες ξύπνιος θα κάνεις λάθη. Εννοείται ότι θα κάνεις λάθη που είναι ιστορικά: εδώ ο πιο οραματιστής πρωθυπουργός στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έδωσε εντολή στον ελληνικό στρατό να προχωρήσει προς τη Σμύρνη. Ο Βενιζέλος, που επιζούσε από μία απόπειρα δολοφονίας κάθε μέρα. Και έκανε αυτήν την γκάφα η οποία αποδείχθηκε τέτοια. Δεν ήταν, τη στιγμή της απόφασης, αλλά έγινε.

Ο Τσίπρας δεν είναι καθίκι. Δεν είπε σε κανέναν «περάστε». Χρησιμοποίησε το στοιχείο του αιφνιδιασμού, ως νέος, για να απαιτήσει. «Έκαψε» το χαρτί του Βαρουφάκη, χρησιμοποιώντας τον όπως χρησιμοποιούν οι Κενυάτες τους «λαγούς» στις κούρσες των 10.000μ. Και κυρίως προσπάθησε. Τα έβαλε με όλους. Μιλούσε για τον λαό. Το πίστευε. Δεν είπε «περάστε». Προσπαθούσε να αφουγκραστεί τι συνέβαινε. Και κάθε, μα κάθε, προσπάθειά του, έπεφτε σε αντίφαση. Δεν είχε αντίρρηση να πεινάσουμε. Όλοι. Δεν είχε αντίρρηση να χρωστάμε και να πέσουν οι μισθοί, αρκεί να το θέλουμε. Δεν μπορούσε όμως να υπογράψει μόνος του για τους μισθούς: ξέρει ότι αφού δεν γίνεται να βγάλει άκρη με αυτούς τους σκατόσοφους, πρέπει να ρωτήσει όλο τον κόσμο για να πάρει μια απάντηση.

Η Δήμητρα δεν παραδέχεται ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι, περισσότερο από τους πολιτικούς, για το χάλι αυτού του τόπου. Κοίτα τώρα, όμως, που ξεμπροστιαζόμαστε μέσα από τα social media, ζητώντας πρώτα το ένα, έπειτα το άλλο, δίχως τη στοιχειώδη κριτική σκέψη ότι αυτό είναι αντιθετικό. Ξεμπροστιαζόμαστε ξετσίπωτοι, επειδή, στην τελική, βρισκόμαστε σε καταστάσεις πανικού. Το τεστ στο οποίο ο άνθρωπος βγάζει τον αληθινό χαρακτήρα του, αφήνει τους περισσότερους από εμάς μετεξεταστέους.

Περίμενα όλη τη ζωή μου για αυτόν τον πολιτικό: για έναν ηγέτη που δείχνει το χάρισμά του με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτό που είχα ως ιδέα για χάρισμα. Κυνηγώντας ανεμόμυλους σε ένα μπασταρδεμένο κράτος με λιγότερα από 200 χρόνια ιστορίας. Δεν με νοιάζει τι λάθη έχει κάνει ή αν περίμενε κάποιος να περπατήσει στο νερό: δεν είναι προδότης ούτε άχρηστος. Βρίσκεται σε μία θέση που πρέπει να σκουπίσει τις κουράδες εκδοτών, επιχειρηματιών, πολιτικών που καθιέρωσαν το βύσμα, τύπων που ξέπλεναν χρήμα, τα τελευταία 30 χρόνια.

Και δεν είμαι κομματοποιημένος. Δεν ήμουν ποτέ και δεν θα γίνω. Αλλά επειδή θα τον φάει το μαύρο σκοτάδι στο τέλος, και επειδή σε 5 μήνες έδωσε αγώνα που άλλοι δεν έχουν δώσει σε δεκαετία, είναι κρίμα που η θέση του στην ιστορία είναι τόσο επισφαλής επειδή είμαστε ανίκανοι πέρα από κάθε απαισιοδοξία. Αν δεν είναι αδύνατον να το αποδεχθείς, ο λαιμός σου πρέπει να κάνει κόμπο. Ένας τίμιος πρωθυπουργός στο βασίλειο της λαμογιάς να περνάει τα πάνδεινα, είναι η εβδομάδα που αρχίζει από την Κυριακή των Βαΐων και τελειώνει Μεγάλη Παρασκευή. Δυστυχώς, σε αναστάσιμες ακολουθίες δεν μπαίνουμε, διότι δεν θα υπάρξει ούτε ένας γαμημένος απόστολος, ένας ευαγγελιστής, για να καταγράψει πόσο λάθος είμαστε.