Αληθινός οίκτος

Θα χαιρόμουν λίγο περισσότερο αν δεν ήταν τόσο άμπαλοι και μπορούσαν να κάνουν ένα κοντρόλ της προκοπής. Αυτή ήταν η καύλα όταν έχανε η Γιουνάιτεντ του σερ Άλεξ. Όταν έχανε, έβλεπες την πραγματικότητα. Ο σερ Άλεξ είχε πολλούς άσχετους, αλλά όλοι έμοιαζαν με διαστημόπλοια. Και όταν σπανίως έχαναν, σε μία κακή βραδιά, έβλεπες την πραγματική πραγματικότητα, την οποία λάτρευες. Αλλά δεν κρατούσε πολύ. Και δεν υπαγόταν στο σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Τα έξι μπάζα που είχε στην ενδεκάδα, έκαναν καλές εμφανίσεις στο 90% των περιπτώσεων. Αλλά αυτό δεν ήταν η απάτη. Αυτό που κατάφερνε ο σερ Άλεξ ήταν να μοιάζουν παικταράδες. Ότι ο Νάνι- ο άνθρωπος που έκανε την ποδοσφαιρική γκάφα του 21ου αιώνα, όταν στον ημιτελικό του Euro 2012 με τους Ισπανούς έβαλε το πόδι του στην μπάλα μετά το αριστούργημα του Κριστιάνο Ρονάλντο, ενώ ήξερε ότι ήταν οφσάιντ, για να τη στείλει στα δίχτυα και να του κατοχυρωθεί το γκολ- έχει πάρει ένα σωρό τίτλους με τη Γιουνάιτεντ, μεταξύ αυτών και το Κύπελλο Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης, αυτό με ξεπερνάει.

Η Γιουνάιτεντ δημιούργησε το δρόμο της μέσα από το φόβο, τις εκπληκτικές εμπορικές συμφωνίες και τη διαφήμιση.

Ό,τι είδαμε σε ένα γύρο με τη Λίβερπουλ- και όσοι παρακολουθούν τη Γιουνάιτεντ σε ματς- είναι παρηγορητικό μόνο από την άποψη του ρυθμού. Αλλιώς είναι εκτρωματικό. Ας τεθεί αλλιώς: είναι 1-1 στο 45’ και η Λίβερπουλ έχει νικήσει στο πρώτο ματς. Στο 58’ απλώς αράζεις στην καρέκλα. Έτσι και καθόταν ο σερ Άλεξ στην ομάδα, έπρεπε να αντιστρέψεις τον άνωθεν αριθμό για να αισθανθείς έστω λίγο ήσυχος. Η Γιουνάιτεντ της Πέμπτης είχε αποκλειστεί ήδη από το πρώτο ημίχρονο. Αλλά η ομάδα του Σκωτσέζου έχει βγάλει τα τανκς στο γήπεδο και με 7 ή 8 λεπτά να απομένουν πιέζει τόσο πολύ, που σε κάνει να νιώθεις ότι χρειάζεται να σκοράρει μόνο μία φορά για να περάσει. Φαντάζεσαι να γινόταν το 2-1;  Να είχε 6 λεπτά; Και να κέρδιζε, μετά το προβάδισμα, κόρνερ μετά από 34 δευτερόλεπτα; Φαντάζεσαι πώς θα ήταν τότε το «Ολντ Τράφορντ» και τι νόημα θα είχε αληθινά η λέξη «φυλλοκάρδι»;

Θεέ, μου λείπει αυτός ο κερατάς. Δεν είναι ίδιος ο ενθουσιασμός της αποτυχίας. Μου λείπει εκείνη η απέχθεια που ένιωσα στο Οπόρτο, όταν o Κριστιάνο Ρονάλντο «σκότωσε» το δεύτερο προημιτελικό του Champions League του 2009 με σκορ 2-2 στο πρώτο ματς ή το πώς πάγωσε τον δεύτερο ημιτελικό με την Άρσεναλ στο «Emirates» με το 1-0 του πρώτου ματς. Μου λείπουν εκείνες οι σπαρακτικές κραυγές μετά το γκολ του Μακέντα με τη Βίλα και εκείνη η παράλογη αισιοδοξία που είχα όταν πηγαίναμε στο «Ολντ Τράφορντ» και πριν μπούμε μέσα ήταν 2-0 και ο Γκάρι Νέβιλ να κατεβαίνει με την μπάλα στο πόδι από τα δεξιά και να βγάζουν αντεπίθεση με τρεις μπαλιές και ο Σόλσκιερ, που είναι ο πιο δολοφονικός επιθετικός που έχω δει ποτέ και η σαχλή πορτογαλική φάτσα του Ρούουντ φαν Νίστελροϊ όταν σκόραρε και όλες οι κατάρες που έριξα και δεν έγινε τίποτα τελικά. Μου λείπει εκείνος ο τρόμος στις καθυστερήσεις, που όταν έμπαινε στο 80’ η Γιουνάιτεντ σπίνταρε και ο αντίπαλος παραδιδόταν από μόνος του. Και ο Μπέκαμ έπαιρνε φόρα. 

Δεν έχω νιώσει αθλητικό μίσος στη ζωή μου παρά μόνο για τον Ράφα Ναδάλ, την εθνική Ισπανίας στο μπάσκετ (λόγω του ημιτελικού του 2007 με την Εθνική, ξεκάθαρα) και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του σερ Άλεξ. Και μπορεί να μην μπορώ να φανταστώ πώς είναι η εισαγωγή σε μία μιζέρια που εμείς ζούμε κάθε χρόνο, αλλά ξέρω ότι ο σερ Άλεξ είναι ο κορυφαίος προπονητής στην ποδοσφαιρική Ιστορία. Πολλοί έφτιαξαν το δρόμο τους στο να γίνουν υπέροχοι προπονητές, αλλά ο σερ Άλεξ είχε τις μαγικές δυνάμεις του Γκάνταλφ και την παράνοια του Τζον Ντο.

Γι’ αυτό και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όπως ο Ναδάλ, έχουν τη συμπόνια μου. Η εκθρόνιση δεν έγινε μέσα από ένα σπουδαίο παιχνίδι, που θα ήταν το τέλος εποχής, αλλά με ένα αποχαιρετισμό και μία νέα σελίδα που ήταν βουτηγμένη στην ελπίδα αλλά γραμμένα πάνω της είναι μόνο άθλια κοντρόλ, παιδαριώδη λάθη, συμβατικούς παίκτες που, το κυριότερο, παίζουν συμβατικά και ούτε ένα γκολ στις καθυστερήσεις που να αξίζει να θυμάσαι εδώ και μία τριετία. Για αυτό και, όπως, όπου, όποτε και να νικήσουμε τη Γιουνάιτεντ, δεν θα χαρώ ποτέ τόσο όσο σε εκείνο το 1-4 της 14ης Μάρτη του 2009, όταν προηγήθηκαν με πέναλτι του Κριστιάνο Ρονάλντο και το γυρίσαμε επειδή ο Τζέραρντ και ο Τόρες ήταν ο Φρεντ Αστέρ και ο Τζιν Κέλι για έξι μήνες και που τότε ο γερο-Σκωτσέζος μπορούσε να πάρει την τσίχλα και να τη βάλει στον κώλο του.