Fast and furious 15

Την Κυριακή, 25 Οκτωβρίου, έκανα την εξής ερώτηση στον εαυτό μου: από τότε που κατέκτησε το πρώτο Major του, πόσες φορές έχει χάσει από Ισπανούς ο Ράφα Ναδάλ σε Γκραν Σλαμ; Ήταν λογικό. Είχε γίνει ο αγώνας του Moto GP της Σεπάνγκ, στον οποίο ο Βαλεντίνο Ρόσι χτύπησε, βγάζοντας από την πορεία του και από την κούρσα, τον Μαρκ Μάρκες. Ο δεύτερος έπεσε στο έδαφος και βγήκε εξοργισμένος από την πίστα. Ο πρώτος, που κατέλαβε την τρίτη θέση στην κούρσα, δήλωσε μετά τη λήξη του αγώνα ότι «ο Μάρκες τρέχει μόνο για να με δυσκολεύει». Σε ό,τι αφορά τον Χόρχε Λορένθο, κατά τη διάρκεια της απονομής στον Ρόσι έκανε τη χαρακτηριστική χειρονομία με τον αντίχειρα κάτω.

Είχα αποφασίσει ότι ο Ράφα Ναδάλ δεν είχε χάσει από Ισπανό αυτές τις συμπληρωμένες 11 σεζόν σε Major, με σημείο εκκίνησης το Ρολάν Γκαρός του 2005. Για την ακρίβεια, έχει χάσει από... έναν ακριβώς, δύο φορές: τον Νταβίντ Φερέρ, στον τέταρτο γύρο του US Open του 2007 και στον προημιτελικό του Αυστραλιανού Όπεν το 2011, όταν, ωστόσο, ήταν τραυματίας. Και έχει πλησιάσει να χάσει άλλη μία φορά, από τον Φερνάντο Βερντάσκο, στον ημιτελικό του Αυστραλιανού Όπεν του 2009.

Δεν μου αρέσουν τα μηχανοκίνητα σπορ. Ο λόγος είναι απλός: δεν ασχολούμουν με αυτοκίνητα από την παιδική ηλικία μου. Φυσικά, αυτό δεν καθιστά λιγότερο αθλητικές ιδιοφυΐες τους επαγγελματίες του Moto GP. Αν μπορούσαν να το κάνουν περισσότεροι, δεν θα είχε μεγάλη σημασία. Το βασικό θα ήταν να μπορούσαν να το κατανοήσουν, θα το κατέργαζε άγαρμπα. Όσο περισσότεροι έχουν γνώμη για κάτι, τόσο περισσότερο αυτή η γνώμη στερεί από το συστατικό κάτι από την αξία του.

Δεν ασχολούμουν καθόλου με το συγκεκριμένο Γκραν Πρι, μέχρι που στα τέλη Ιούλιου πήγα στην παραλία με τον φίλο μου τον Μάνο και μου έδειξε το βίντεο από το Άσεν. Αναρωτιέμαι πώς, ακόμα, δεν έχει γίνει σελίδα στη Wikipedia με τίτλο «The Miracle of Assen». Τελευταία στροφή στον αγώνα και ο Μαρκ Μάρκες προσπαθεί να προσπεράσει τον Βαλεντίνο.

Ο Ρόσι είναι ο μόνος πιλότος που γνωρίζω το πρόσωπό του εδώ και χρόνια. Ιταλός, με αφάνα, ζωντανό βλέμμα και έντονο ταμπεραμέντο. Το παρατσούκλι του είναι «Δόκτορ». Είναι, δηλαδή, τόσο καλός. Πριν από κάποιες μέρες, παρακολουθώντας ένα νέο κωμικό ταλέντο, την Έιμι Σούμερ, να μιλάει στην Έλεν, έλεγε ότι παρακολούθησε ένα παιχνίδι των Λος Άντζελες Λέικερς παρέα με την Νταϊάνα Άκρον, η οποία έπαιζε στο «Glee» και είχε το προσωνύμιο «Queen», που στα ελληνικά μεταφράζεται ως «Βασίλισσα». Η Σούμερ είπε, πολύ επιτυχημένα, ότι αυτό είναι σοβαρό προσωνύμιο και αν εκείνη αποκαλούνταν έτσι σε μία σειρά, ακόμα και αν δεν ήταν υψηλής δημοφιλίας, οι θεατές θα κατέβαζαν μεταφορές για τον πνευματώδη σαρκασμό. Ο Ρόσι είναι ο «Γιατρός»: και είναι μία λέξη που αντιστοιχεί ακριβώς στην αξία του. Έχει κατακτήσει 9 τίτλους στο MotoGP. Και την Κυριακή, 8 Νοεμβρίου, στη Βαλένθια, ψάχνει τον 10ο.

Ο φίλος μου ο Μάνος μού εξήγησε, πηγαίνοντας προς τη Βουλιαγμένη, ότι υπάρχει ένας κανονισμός που αναφέρει ότι αν ο δεύτερος χτυπήσει τον πρώτο με τη μοτοσικλέτα, τότε ο πρώτος μπορεί να τον ρίξει κάτω. Στο Άσεν ο Μάρκες προσπέρασε τον Ρόσι περίπου έξι γύρους πριν το τέλος, ο Ρόσι πήρε ξανά την πρωτιά με τρεις γύρους να απομένει και στην τελευταία στροφή ο Μάρκες τον χτύπησε. Ο Ρόσι τον άφησε. Βγήκε έξω από την πίστα και, έχοντας το νόμιμο δικαίωμα να το κάνει, πήρε όλη την ευθεία, κόβωντας δρόμο, ώστε να αποφύγει τη στροφή και να βρεθεί κατάματα με τον τερματισμό. Προφανώς στην ιστορία του MotoGP πρέπει να έχει ξαναγίνει, αλλά όσο θυμάμαι να μου το δείχνει ο Μάνος- ο οποίος σε κάθε σεζόν, από αθλητικά δρώμενα, παρακολουθεί μόνο τον Ολυμπιακό στο Champions League- τόσο βεβαιώνομαι ότι είναι η κορυφαία στιγμή της χρονιάς. Άλλωστε, μόνο τις ζυγές χρονιές έχουμε ξεκάθαρο φαβορί. Πέρυσι ήταν, μακράν, το 1-7. Φέτος, προς το παρόν, είναι λίγες. Θα επιχειρήσω μία λίστα με πέντε.

-To Φλόιντ Μέιγουεδερ-Μάνι Πακιάο. Μπορεί ο αγώνας για τη ζώνη στα μεσαία βάρη να ήταν «σούπα», ωστόσο ο Φλόιντ νίκησε και στις 12 Σεπτεμβρίου νίκησε και τον Μπέρτο. Αυτό σημαίνει ότι έφθασε στο 49-0 και αποχώρησε από τη δράση έχοντας ισοφαρίσει το ρεκόρ του Ρόκι Μαρτσιάνο. Δεν συμβαίνει να είναι κάποιος επαγγελματίας για 20 χρόνια, από τις 11 Οκτωβρίου του 1996 δηλαδή και να τη βγάζει αήττητος σε 75 αγώνες. Η τελευταία ήττα του Μέιγουεδερ ήταν από τον Βούλγαρο Σεραφίμ Τοντόροφ, μια αμφιλεγόμενη ήττα στα σημεία στον ημιτελικό των Ολυμπιακών της Ατλάντας, που αποτέλεσε και τον τελευταίο ερασιτεχνικό  αγώνα στην καριέρα του.

-Ας πούμε ότι από στίβο έχω μία επιλογή, αναγκαστικά. Ο Γιουσέιν Μπολτ πήρε πάλι τρία χρυσά μετάλλια και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να τη βάλεις, διότι όταν κάποιος μαζεύει χρυσά το υπολογίζεις συνολικά. Εκτός κι αν είναι ο Μάικλ Φελπς, που πήρε 8 σε μία διοργάνωση, κάτι που δεν έχει κάνει ποτέ ξανά κανείς. Ενώ, δηλαδή, τα 8 του Φελπς το 2008 είναι η κορυφαία στιγμή της χρονιάς, τα 3 του Γιουσέιν δεν είναι. Θα μπορούσε να είναι η στιγμή που νίκησε τον Τζάστιν Γκάτλιν στα 100μ., διότι ο Αμερικανός, για πρώτη φορά στην ιστορία, ήταν το φαβορί στην κούρσα, είχε τον καλύτερο χρόνο στους προκριματικούς και ο Τζαμαϊκανός δεν ήταν καλά. Θα προτιμήσω τα 18,21μ. που έκανε στο τριπλούν του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος ο Κρίστιαν Τέιλορ. Η πρώτη φορά που απειλήθηκαν σοβαρά, μετά από 20 χρόνια, τα 18,29μ. που είχε κάνει ο Τζόναθαν Έντουαρντς. Βασικά, αυτή η επίδοση στο Πεκίνο είναι η δεύτερη καλύτερη όλων των εποχών, μετά τα 18,17μ. που είχε κάνει πάλι ο Τζόναθαν Έντουαρντς στο Γκέτεμποργκ. Εκτός από το γεγονός πως θεωρούσα ότι η επίδοση του Βρετανού θα μείνει ακατάρριπτη για πάντα, νόμιζα ότι δεν θα περάσει κάποιος ΚΑΙ τη δεύτερη καλύτερη επίδοση.

-Τα 12 γκολ του Λεβαντόφσκι σε 5 λεπτά απέναντι στη Βόλφσμπουργκ. Όπως ειπώθηκε και πριν, η αναφορά γίνεται σε στιγμές και για αυτόν τον λόγο δεν είναι μέσα το τέταρτο Κύπελλο Πρωταθλητριών της Μπαρτσελόνα σε 10 σεζόν (που, σε αντιστοιχία με την πενταετία 1955-60 είναι σαν να το κατακτάς τέσσερις φορές, οπότε το μόνο που τη χωρίζει από εκείνη τη Ρεάλ είναι το επιπλέον των Καστιγιάνων). Φυσικά, η αρχική φράση είναι αστείο, αλλά ήταν τέτοιος ο ηλεκτρισμός στο Μόναχο και τόση η ποικιλία στα γκολ του «Λέβα», που δύσκολα μπορεί να βρει κάποιος κάτι πιο συναρπαστικό μέσα σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Πάει κοντά η «απάντηση» του Μέσι στην υπόσχεση του Νόιερ για αναχαίτισή του στον πρώτο ημιτελικό του «Καμπ Νου», όταν η Μπαρτσελόνα νίκησε 3-0 την Μπάγερν.

-Η νίκη των Μπάτζερς του Γουισκόνσιν επί των Γουάιλντκατς του Κεντάκι στον ημιτελικό της Ιντιανάπολης. Το Κεντάκι ήθελε να πάρει αήττητο το πρωτάθλημα και το Γουισκόνσιν του έφραξε τον δρόμο προς τον τελικό και την αντάμωση με το Ντιουκ του Μάικ Σιζέφσκι, που τελικά πήρε τον τίτλο, τον πέμπτο σε μία 20ετία, κάνοντας τον «Coach K» τον δεύτερο πιο επιτυχημένο κολεγιακό προπονητή στην ιστορία, σε πολύ μικρή απόσταση από τον Τζον Γούντεν.

-Το κόλπο του Βαλεντίνο στο Άσεν.

-Σούπερ μπόνους: η νίκη του Στάνισλας Βαβρίνκα επί του Νόβακ Τζόκοβιτς στον τελικό του «Ρολάν Γκαρός». Ο Τζόκοβιτς κατέκτησε το Αυστραλιανό Όπεν, το Γουίμπλεντον και το US Open, οπότε ο Σταν τού στέρησε το calendar slam. Μόλις το Σάββατο τον νίκησε 6-0 στο τρίτο σετ στο Παρίσι, οπότε η επικράτηση του Ελβετού, εκτός του ότι υπήρξε ένα σημαντικό γεγονός, έχει και μία παραμυθένια διάσταση.

Ο Μαρκ Μάρκες έχει κατακτήσει τους δύο τελευταίους παγκόσμιους τίτλους. Είναι 22 χρονών, οπότε θεωρείται παιδί-θαύμα στους κύκλους του αγωνίσματος. Ο Μάρκες τρέχει με Honda, ενώ ο Βαλεντίνο Ρόσι τρέχει με Yamaha. Ο Ρόσι είναι 36 χρονών και στη Βαλένθια, που θα γίνει ο τελευταίος αγώνας της χρονιάς, θα τρέξει τελευταίος από το γκριντ. Ο Μάρκες δεν πρόκειται να πάρει τον τίτλο, αλλά μπορεί να τον πάρει ο Χόρχε Λορένθο, ο οποίος τρέχει με Yamaha. Στη Μαλαισία, πριν από δύο εβδομάδες, ο Μάρκες έτρεχε για να ενοχλεί τον Ρόσι. Αυτό, διά της εις άτοπον απαγωγής, σημαίνει ότι ήθελε να βοηθήσει τον Λορένθο. Η διαφορά πήγε στους 7 βαθμούς. Αν ο Λορένθο είναι πρώτος, ο Ρόσι πρέπει να είναι δεύτερος για να στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής. Σε περίπτωση ισοβαθμίας, ο Λορένθο υπερτερεί. Αν ο Λορένθο τερματίσει τρίτος, ο Ρόσι πρέπει να τερματίσει έκτος. Αν έρθει τέταρτος, ο Ρόσι πρέπει να είναι ένατος. Με τον Λορένθο πέμπτο, πια, η 11η θέση κάνει στον Ιταλό. Ο Ρόσι πρέπει να διαβεί τον Ρουβίκωνα και να το κάνει απέναντι σε ό,τι είναι ξεκάθαρο ότι αποτελεί, ισπανική συμμαχία. Μία από εκείνες που έκανε, στο ΑΤΡ, ο Ράφα Ναδάλ, προκειμένου να ανέβει γρήγορα τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας. Προφανώς ο «ταύρος από το Μανακόρ» ήταν ένα φαινόμενο που πριν το τένις δεν είχε δει, αλλά στις δύσκολες στιγμές η συμμαχία τον στήριξε ως τον πιο χαρισματικό από όλους.

Οι Ισπανοί έχουν οξύμωρα: η δικτατορία του Φρανσίσκο Φράνκο κράτησε 36 χρόνια, αλλά καμία δικτατορία στην Ισπανία δεν έμοιαζε τόσο πολύ με δημοκρατία. Συν τοις άλλοις, είναι πατριώτες, τουλάχιστον στο αθλητικό κομμάτι και τουλάχιστον τον 21ο αιώνα, που μπορεί και να σημαίνει ότι η αγάπη από την πατρίδα έρχεται μέσα από τις επιτυχίες. Κάτι που, με τους Καταλανούς και τους Βάσκους να θέλουν να ανεξαρτητοποιηθούν, δεν είναι αυτό που αναμενόταν.

Φυσικά, υποστηρίζω τον Ρόσι. Είναι 36 και είπε ότι θα αγωνιστεί μέχρι και την επόμενη χρονιά, αλλά είναι ελάχιστοι εκείνοι που πριν ξεκινήσουν έναν κρίσιμο αγώνα για την καριέρα τους, έχουν αποφασίσει ήδη και το έχουν ανακοινώσει ότι θα αποχωρήσουν. Αρκεί να θυμηθείς πόσο νευρικός ήταν ο Ζινεντίν Ζιντάν στις αρχές του Μουντιάλ του 2006 και πώς, μετά από μία ψυχοφθόρα πρόκριση, που απλώς του δημιούργησε την ψευδαίσθηση να αποδείξει κάτι, έφθασε σε ένα όριο το οποίο κάλυψε όλη την προηγούμενη καριέρα του.

Είναι, επίσης, ηλικιακό ζήτημα. Ταυτίζεσαι περισσότερο με εκείνον που είναι κοντύτερα σε εσένα. Σου δείχνει τον δρόμο της ελπίδας. Ο Ρόσι είναι μικρότερος από τον Τάιγκερ Γουντς και μεγαλύτερος από τον Ρότζερ Φέντερερ, αλλά το διάλειμμα που έχει κάνει σε ό,τι αφορά τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, είναι παρεμφερές. Ο Φέντερερ κατέκτησε λίγο πριν κλείσει τα 31 του το τελευταίο Γουίμπλεντον και τώρα πάει 4 χρόνια χωρίς Major, ο Ρόσι πήρε το 2009 τον τελευταίο τίτλο του και τώρα ψάχνει το ελιξήριο για κάθε αμαρτία, ενώ ο Λορένθο είναι 28, στην πιο παραγωγική και αδιάφορη ηλικία και έχει επίσης 2 τίτλους. Υπάρχει φωτογραφία που ο Ιταλός από τo Ουρμπίνο έχει τραβήξει με μικρό θαυμαστή του, ο οποίος είναι ο Μαρκ Μάρκες! Το νέο εποφθαλμιά και επιθυμεί να κονιορτοποιήσει το παλιό, έως ότου, τουλάχιστον, μετατραπεί σε τέτοιο.