Για μία πάσα

Σκέφτεσαι την ομορφιά. Πόσο απεχθής μπορεί να γίνει όταν αφομοιώσεις το σχηματισμό της, τα μέτρα της. Πώς στην αρχή σε ζάλιζε και μετά, όταν η αυστηρότητα του απρόσιτου δεν κατάφερνε να κρατήσει μακριά τις ρόδινες αποχρώσεις, έμπαινες λίγο βαθύτερα, κάπως σαστισμένος. Σκέφτεσαι ότι δεν τη συνήθισες και πέρασε από το όνειρο στον εφιάλτη μέσα από την τερατική μορφή που διαθέτει στα επόμενα στρώματά της, όχι σε εκείνο που διέκρινες στην αρχή.

Έπειτα, σκέφτεσαι ότι όλο αυτό αξίζει τον κόπο. Προφορικά, αναλογίζεσαι πόσο αξίζει τον κόπο. Και αναρωτιέσαι πού χάθηκε εκείνη η πρώτιστη ευφράδειά της, εκείνη η στιγμή που το βλέμμα σου έμοιαζε με χάκερ που επρόκειτο να ροκανίσει το ουτοπικό πριονίδι του Θεού.

Υπάρχει πρώτα η νίκη. Το πάθος και η επιθυμία, το σύννομο, το θεμιτό, το ηθικό και το απρόσωπο. Το αποτέλεσμα που είναι παιδί του «Ο Κόσμος να Χαλάσει», του Ανδαλουσιάνου μαστροπού. Πριν από τη νίκη υπήρχε η κάψα. Μετά μεγάλωσες. Η κάψα για τον ανοικτό χώρο χάθηκε. Εντρύφησες.  Έκανες το σεξ βιολογικό δρώμενο. Εξηγούσες πώς η απόλαυσή του δεν ήταν κάτι άλλο από ένας κόσμος μικροβίων.

Και έρχεται μία στιγμή που ο Μίλος κάνει διείσδυση στη ρακέτα των Αμερικανών και πασάρει με ένα χέρι ανάποδα στην περιφέρεια. Ο πρωταθλητισμός, η νίκη, η επιθυμία για νίκη, ο μακιαβελισμός ξεφύσηξαν απελπισμένοι. Κάθονταν σε ένα τραπέζι και ο Τεόντοσιτς τους ζήτησε να κάνουν ένα κώλο πιο πέρα. Και μόλις έκαναν και κάθισε, σηκώθηκε αμέσως. Ήταν μόνο μία στιγμή. Σύντομα επιστρέψαμε στο ποιος θα νικούσε. Το παιχνίδι παιζόταν στο όριο. Ήταν δράμα. Εκείνη η πάσα γέννησε μεμονωμένη παραφροσύνη. Ήταν άλλο ένα πρώτο οπτικό σημειωτόν με την ομορφιά. Άλλη μία πρώτη φορά, που μόνο οι συμμετρικές διάνοιες μπορούν να μετατρέψουν σε παρθένα, σε κάτι που γεννιέται αν και έχει ξαναγίνει, και δεν αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου κόσμου.