Για την αγάπη για τα σπορ

Αυτήν τη φορά δεν πρόκειται για την ημιτελή σειρά ιστοριών στο gavros.gr, μία ιστοσελίδα η οποία ανακαινίστηκε και παρ’ όλα αυτά η διαφορά της από την προηγούμενη φορά είναι ότι κρατήθηκε το αρχείο. Πρόκειται για κάτι συγκεκριμένο, κάτι που συνέβη on the road, όπως θα έγραφε ο Τζακ Κέρουακ. Που συνέβη την Κυριακή 26 Απριλίου.

Η προηγούμενη βραδιά είχε την ένταση της Wall Street τη Μαύρη Δευτέρα, 19 Οκτωβρίου του 1987, αλλά το συναίσθημα ήταν διαφορετικό. Υπήρχε μία σχεδόν συμμορίτικη αγριότητα και στο μυαλό μου έμοιαζα με πρωτοπαλίκαρο του Αττίλα. Συμβαίνει μία φορά στη ζωή με τόση πρωτογονία. Και αυτό που το κάνει παντελώς ξεχωριστό είναι ότι το ξέρεις ότι αποκλείεται να γίνει ξανά με τον ίδιο τρόπο. Το αποτέλεσμα και η επιγραφή ίσως επαναληφθούν, παρ’ όλα αυτά η συγκυρία, οι διαστάσεις που παρουσιάστηκε η στιγμή μπροστά μου, την καθιστούν ανεπανάληπτη καθ’ ολοκληρία και αναμφισβήτητα. Για τους παθιασμένους θαυμαστές όπως του λόγου μου (είμαι μέλος του Δ.Σ. θαυμασμού, μην ξεγελιέστε καθόλου, και έχω ψηλό πόστο, απλώς δεν σας το λέω για να μη σας κομπλάρω), αυτό ακριβώς το ψηφιδωτό, όπως ζωγραφίστηκε θαρρείς από τον Τζάκσον Πόλοκ, με την περίφημη πια τεχνική του ντρίπινγκ- δώστε μου χορηγία, παίκτες του Quizdom- δηλαδή κάτι σαν ζωγραφική με τα χέρια, φέρνει στο μυαλό μια άλλη στιγμή αιώνια και σύντομη όπως αυτή. Τη διάβαση από τη μήτρα στον κόσμο. Αν μπορούσα να καταλάβω τότε, κάπως έτσι θα αισθανόμουν. Σαν, αντί για έντερα, συκώτια και νεφρά, να ήμουν γεμάτος από φως και αέρα και νερό και όσο φυσούσε ο αέρας να δημιουργούσε περίεργες αντανακλάσεις και ξαφνικά, σε ένα ψυχικό απόγευμα, να καταλάγιαζε η σκόνη και το φως με το νερό να δημιούργησαν ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα το οποίο, δεν κοίταζα αλλά, ήμουν.

Φεύγοντας από το κολυμβητήριο μετά τα μεσάνυχτα είχα υπ’ όψιν μου ότι την Κυριακή θα πιτακωνόμουν από νωρίς για να αντιμετωπίσω μία θύελλα από μπύρες σε ένα μέρος που φάνταζε  απεριόριστο. Αυτό είναι το κλειδί όταν είσαι προσκεκλημένος σε μία γιορτή που, τρόπον τινά, μοιάζει με πενθήμερη εκδρομή. Το ζητούμενο, ωστόσο, ήταν ότι το Σάββατο δημιουργήθηκε επιθυμία αδήριτη για μπύρα. Ο Τομ Ρόμπινς δεν έγραψε το B for Beer τυχαία. Αν θελήσεις να αναγάγεις την αδυναμία σου σε λογοτεχνικό υπόβαθρο, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι εξαιρετική αφορμή.

Το μεσημέρι της επόμενης μέρας βρισκόμαστε, τέσσερις άνθρωποι σε ένα αυτοκίνητο, στον δρόμο για την Κάντζα, σε ό,τι θα ήταν γλέντι τρικούβερτο. Βγήκαμε στην έξοδο της Αττικής οδού και στρίψαμε αριστερά και σε έναν μεγάλο χώρο με τσιμέντο άνθρωποι στεκόντουσαν, κρατώντας κάτι που έμοιαζε με μπαστούνι. «Τι κάνουν αυτοί εκεί;», ρώτησε ο Μάνος.

Η απάντηση έκρυβε την έκπληξη. Ήταν Πακιστανοί, από εκείνους που στέκονται στα φανάρια και ικετεύουν για ένα καθάρισμα του μπροστινού τζαμιού, από εκείνους που σου γίνονται στενός κορσές αν σε δουν με κοπέλα. Ήταν από μία χώρα η οποία υποφέρει από καταστροφές και από φτώχεια, δραπέτες κάτω από τον ουρανό και βρίσκονται σε ένα τσιμεντένιο γήπεδο, ένα χώρο που μεταμόρφωσαν σε γήπεδο για τις ανάγκες τους, μέρα Κυριακή, όλοι μαζεμένοι, για να θυμηθούν και να θυμίσουν. Δεν μπορώ να γνωρίσω ακριβώς ποιο σπορ έκαναν: όποιο εκ των χόκεϊ επί χόρτου ή κρίκετ και αν επιχειρούσαν πάντως, κάποιοι δεκάδες μετανάστες ενός λαού που η θέση του στο χάρτη είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, έκαναν τη δική τους θυσία ποιος ξέρει σε ποιους Θεούς.

Το Πακιστάν έχει παράδοση σε... 3 σπορ. Το χόκεϊ επί χόρτου, βεβαίως, είναι η κορωνίδα τους: έχουν τρία χρυσά ολυμπιακά μετάλλια και τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα. Θα ήθελα να έχω μία μηχανή του χρόνου και να βρεθώ στην Ισλαμαμπάντ για 10 λεπτά στις 24 Οκτωβρίου του 1971, ακριβώς με τη λήξη του τελικού του Παγκόσμιου στη Βαρκελώνη, όταν ο Τάνβιρ Νταρ έβαλε το γκολ με το οποίο το Πακιστάν νίκησε την Ισπανία μέσα στην έδρα της. Ή θα ήθελα να είμαι στην Κουάλα Λουμπούρ της Μαλαισίας το τριήμερο από 13 Οκτωβρίου έως 15 Οκτωβρίου: όταν το Πακιστάν συνέτριψε 5-1 τη Δυτική Γερμανία και έχασε 2-1 στον τελικό από την άλλη υπερδύναμη, την Ινδία. Ή στο Λαχόρ του Πακιστάν στις 23 Φεβρουαρίου του 1990, για να μοιραστώ τον πόνο των Πακιστανών και να δω τα δάκρυά τους, δάκρυα που δεν πρόκειται να περάσουν στην αθλητική μυθιστορία όπως των Βραζιλιάνων το 1950, μετά την ήττα τους από την υπέροχη αθλητική δύναμη Ολλανδία με σκορ 3-1.

Στο κρίκετ είναι επίσης πρωταθλητές τέσσερις φορές, ενώ στο σκουός, αυτό το σπορ με τη ρακέτα και τον τοίχο, έχουν όποιον φέρεται να είναι ο κορυφαίος αθλητής στην ιστορία τους: τον έξι φορές παγκόσμιο πρωταθλητή Τζαχάντζιν Καν.

Το δεδομένο είναι πως δεν έχω ιδέα πώς παίζονται αυτά τα σπορ. Μόλις μία μέρα πριν έζησα live μία από τις κορυφαίες αθλητικές στιγμές στη ζωή μου (και είμαι επιεικής για να μη γίνω τελείως γραφικός) και βρέθηκα μέσα σε ένα αυτοκίνητο να κοιτάζω με απόγνωση τους Πακιστανούς να προετοιμάζονται, το ζεστό μεσημέρι, για ένα παιχνίδι με κάποια αντικείμενα που έμοιαζαν με μπαστούνια, είτε επρόκειτο για κρίκετ είτε για χόκεϊ επί χόρτου. Δεν έχει και μεγάλη σημασία να μην ξέρεις τα σπορ. Το 2000 στο Σίδνεϊ ένας από τους κορυφαίους Αμερικάνους αρθρογράφους- κυρίως για μπέιζμπολ- ο Τζο Ποζνάνσκι, έγραψε ότι βρέθηκε τυχαία στην παλαίστρα που ο Αμερικάνος Ρούλον Γκάρνερ ανάγκασε τον θηριώδη Αλεξάντερ Καρέλιν στην πρώτη διεθνή ήττα στη ζωή του. Την προηγούμενη φορά που ο Ρώσος είχε χάσει από κάποιον ήταν... Σοβιετικός και η ήττα προήλθε από συμπατριώτη του, εν έτει 1987. Εξηγούσε πώς, χωρίς να έχει ιδέα για την πάλη, βρέθηκε ενώπιον μίας από τις κορυφαίες ιστορίες που έχει γράψει ποτέ.

Στον αθλητισμό δεν υπάρχουν δόγματα. Θα ήταν όνειρο να καλύψω χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες ή, παραδείγματος χάρη, να ήμουν στο Τορίνο το 2006, όταν τραγουδούσε ο Λουτσιάνο Παβαρότι. Να συνεχίσω; Θα συνεχίσω. Ή να ήμουν στο Σολτ Λέικ το 2002, για να δω τον Αυστραλό Στίβεν Μπράντμπερι να παίρνει το χρυσό μετάλλιο, ένα από τα πιο απίθανα στην ιστορία των Ολυμπιακών, στο speed skating, στον αγώνα που ονομάστηκε «Last Man Standing». Ή στο Σεράγεβο το 1984, για να δω έναν πρώην αστυνομικό, τον Κρίστοφερ Ντιν, και μία χορεύτρια, την Τζέιν Τόρβιλ, να κάνουν το πρώτο άριστα στην ιστορία του καλλιτεχνικού πατινάζ. Το έλασσον ζήτημα θα ήταν η γνώση πάνω στο σπορ.

Όπως με τη γυναίκα που γνωρίζεις και το ανεπαίσθητο σημειωτόν που κάνουν τα βλέμματά σας, μπροστά στην ιστορία που γράφεται και την προοπτική να είσαι μέρος της, το παρελθόν δεν έχει σημασία. Και το βράδυ του Σαββάτου μπορεί να γράφτηκε συνταρακτική ιστορία, αλλά το μεσημέρι της Κυριακής ήμουν ένας θεατής σε κίνηση μπροστά σε ένα αθλητικό ραβασάκι αληθινού έρωτα, που ουδείς θα διαβάσει στο Πακιστάν.