Η απώλεια

Καμιά φορά έρχεται τις νύχτες. Δεν κάνει κάτι. Σηκώνεται από το κρεβάτι του, προσπερνά την ανοιχτή ξύλινη πόρτα. Τον κοιτάζω από το δικό μου κρεβάτι. Περπατάει και περνάει. Στο φαντασιακό προστίθεται το πραγματικό. Από την αρχή ξέρω τι έχει γίνει. Για κλάσματα του δευτερολέπτου αναιρείται. Η αγωνία των ματιών του είναι τα δικά μου μάτια κάτω από τα κλειστά βλέφαρα. Στο τέλος θυμώνω, γιατί είναι ψέμα.

Ως αιθεροβάμων, το πρόσμενα διαφορετικά. Περίμενα συμβουλές, χρησμούς που θα έπρεπε να σπάσω το κεφάλι μου για να βρω τι σημαίνουν. Κάτι που θα έδειχνε ότι υπάρχει ως οδηγός και ότι κάπως συνδέεται μαζί μου. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Απλώς προσπερνά την ξύλινη πόρτα και με κοιτάζει με τα μάτια μου.

Καμιά φορά τη βλέπω να μου μιλάει για να διευθετήσουμε ένα ζήτημα. Δεν είναι τι λέει, αυτό πια μοιάζει ακατάληπτο, αλλά είναι ο τρόπος. Τότε τρομάζω. Την κοιτάζω να λαχανιάζει και είναι το δικό μου λαχάνιασμα. Στο φαντασιακό προστίθεται το πραγματικό. Η αγωνία μεταφέρεται λίγο κάτω από το λαιμό. Είναι ψέμα.

Έχουν περάσει 3 χρόνια. Τρομάζω. Και θυμώνω.