Η αθωότητα της ήττας

 

Με βάση ό,τι έχει συμβεί το τελευταίο χρονικό διάστημα απροειδοποίητα ή ό,τι είναι προγραμματισμένο να συμβεί, υπάρχουν αρκετές σημειώσεις για κείμενα που οφείλω να γράψω, όσο τουλάχιστον τελώ σε πλήρη άρνηση για μία πορεία η οποία φθάνει οριστικά στο τέλος της. Αυτή η αφροδισία κάψα βλέπει την κλεψύδρα να έχει γυρίσει ανάποδα και να έχει περάσει το μισό, και ασφαλώς η ίδια αντιλαμβάνεται ότι ο καιρός που οι εξωγενείς παράγοντες μπορεί να παίξουν σημαντικό ρόλο, πλησιάζει. 

 

Οι σημειώσεις για τα μελλούμενα έχουν ως εξής:

 

-Μπάτλερ και Μπραντ Στίβενς

 

-Φλόριντα Γκέιτορς

 

-Η Δεύτερη Μπανάνα

 

-The Billion Dollar Game 

 

-Λορέντζο Τσαρλς 

 

-Bullying 

 

 

Δεν θα τηρηθούν, πιθανότητα, με προτεραιότητα, επειδή θα είναι deja vu πάλι από την αρχή, πάλι κάτι θα εισβάλει ανεμπόδιστα στις εγκεφαλικές αρτηρίες με την επιγραφή του υπερεπείγοντος, όπως έγινε σήμερα με την ασήμαντη αφορμή μίας φωτογραφίας, η οποία είναι αστεία. Μίας φωτογραφίας με 9 τετράγωνα, έξι ορθογώνια στην πρώτη και στην τρίτη οριζόντια στήλη και τρία τετράγωνα στη μέση, που απεικονίζουν 10 προπονητές. Η βινιέτα της φωτογραφίας γράφει «WHO HAS NEVER WON THE CHAMPIONS LEAGUE?». Οι οκτώ προπονητές δείχνουν τον μεσαίο, σε ένα θαυμάσιο μοντάζ, ο ένατος κοιτάζει έναν από τους οκτώ και ο πρωταγωνιστής της φωτογραφίας απεικονίζεται σκεπτικός. 

 

 

Ο Ζοσέ Μουρίνιο, ο Άλεξ Φέργκιουσον, ο Ράφα Μπενίτεθ, ο Πεπ Γκουαρντιόλα, ο Κάρλο Αντσελότι, ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε, ο Μαρτσέλο Λίπι- που συνομιλεί με τον Ότμαρ Χίτσφελντ- ο Ρομπέρτο ντι Ματέο δείχνουν τον Αρσέν Βενγκέρ. 

 

Μουρίνιο (Champions League το 2004 και το 2010 με Πόρτο και Ίντερ αντιστοίχως). 

 

Φέργκιουσον (Champions League το 1999 και το 2008 με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ). 

 

Μπενίτεθ (Champions League το 2005 με τη Λίβερπουλ). 

 

Γκουαρντιόλα (Champions League το 2009 και το 2011 με την Μπαρτσελόνα). 

 

Αντσελότι (Champions League το 2003 και το 2007 με τη Μίλαν και το 2014 με τη Ρεάλ Μαδρίτης).  

 

Βιθέντε ντελ Μπόσκε (Champions League το 2000 και το 2002 με τη Ρεάλ Μαδρίτης). 

 

Μαρτσέλο Λίπι (Champions League το 1996 με τη Γιουβέντους). 

 

Ότμαρ Χίτσφελντ (Champions League το 1997 με την Ντόρτμουντ και το 2001 με την Μπάγερν). 

 

Ρομπέρτο ντι Ματέο (Champions League το 2012 με την Τσέλσι). 

 

 

Η ιστορία του Αρσέν Βενγκέρ είναι οικεία. Ένα σπουδαίο μυαλό στα οικονομικά, που αντί να κάνει κάπου θερινές διακοπές πήγαινε στο Κέμπριτζ για μελέτη, που τον Σεπτέμβριο του 1994 πέρασε από την Αθήνα και ξεναγήθηκε στις εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού, μήπως και έμπαινε στον πειρασμό να αναλάβει την ομάδα. Είχε δει το 6-1 με τον Ιωνικό, μάλιστα, στις 26 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους. Ο Βενγκέρ είχε συμφωνήσει σε όλα με τον Κόκκαλη και είχε θέσει όρο απαράβατο την άνθιση της ακαδημίας, από την οποία θα προωθούνταν στην πρώτη ομάδα 3 με 4 παίκτες κάθε χρόνο. Είχε ζητήσει να είναι το απόλυτο αφεντικό του ποδοσφαιρικού τμήματος. Ο Κόκκαλης είχε αποδεχθεί τα αιτήματά του και είχε ανακοινώσει στο Δ.Σ. τη συμφωνία με τον Αλσατό. Ο Βενγκέρ, άγνωστο πώς, δεν επικύρωσε ποτέ τη συμφωνία. Μπορεί να μίλησε το ένστικτό του. Θα ήταν δυνατόν να είναι τώρα προπονητής στον Ολυμπιακό; Σε καμία περίπτωση. Προτίμησε την ιαπωνική Ναγκόγια, μόνο που ουσιαστικά προτίμησε να δώσει μία ευκαιρία στον εαυτό του. Η Ελλάδα ήταν μάλλον πολύ ζεστή χώρα για εκείνον. Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1996, ο Βενγκέρ ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Άρσεναλ. Και στις 17 Μαρτίου του 2015 υπέφερε από ακόμα έναν επώδυνο αποκλεισμό στο Champions League. Αν και η Άρσεναλ κατάφερε να νικήσει 0-2 τη Μονακό στο Μόντε Κάρλο, είχε χάσει 1-3 στο Λονδίνο και έμεινε εκτός προημιτελικών της διοργάνωσης. 

 

 

Στις περισσότερες περιπτώσεις που αφορούν σε αγγλικές ομάδες, για να ξέρεις τους προέδρους τους πρέπει να είσαι πρεζάκι με το ρεπορτάζ τους, σχεδόν εμμονικός. Η διοίκηση της Άρσεναλ εμφανίζεται σε έκτακτες περιπτώσεις για να πάρει θέση για ένα θέμα, όπως το καλοκαίρι του 2007, όταν ο Τιερί Ανρί απείλησε να υποβάλλει μήνυση στο France Football που έγραψε ότι είχε συνάντηση με ανθρώπους της Μπαρτσελόνα, ενώ λίγες μέρες αργότερα υπέγραψε στην ομάδα της Καταλονίας (και ευτύχησε να κατακτήσει, δύο χρόνια αργότερα, το Champions League που ο ίδιος δεν είχε καταφέρει να χαρίσει στην Άρσεναλ στον τελικό του 2006, σε εκείνο το αξιομνημόνευτο τετ α τετ με την Μπαρτσελόνα, με το σκορ στο 1-1, πριν τελικά ο Τζουλιάνο Μπελέτι χαράξει το όνομά του στο Άγιο Δισκοπότηρο, ως ένας in extremis ήρωας που με τα χρόνια, όταν η μνήμη ασθενήσει, πρώτα θα ξεχαστεί η στιγμή που σημάδεψε την καριέρα του και μετά το όνομά του). Ο Αρσέν Βενγκέρ είναι το απόλυτο αφεντικό στην Άρσεναλ και ένας ιδανικός οικονομικός διαχειριστής. Αυτή η ιδιότητά του διέπεται από κυνισμό που δεν δύναται να αναγνώσει ο θεατής στα παιχνίδια της ομάδας. Τουναντίον, υπάρχει εκείνη η έλξη της καταστροφής, την οποία φέρνει η κατάρρευση. Εκ του αποτελέσματος των δύο ματς με τη Μονακό, η Άρσεναλ πλήρωσε το τελευταίο δεκάλεπτο του παιχνιδιού στο Emirates, επειδή παρουσιάστηκε διαλυμένη στην άμυνα. 

 

Αλλά παρά το γεγονός του ονόματος και της βαρύτητας της φανέλας της, αυτό ήταν λογικό. 

 

Μπορεί να είσαι σπουδαίος σε αυτό που κάνεις για 30 χρόνια. Αλλά αν είσαι σπουδαίος νέος, αυτό μπορεί να συμβεί μόνο μία φορά. Δεν μπορείς να είσαι για πάντα νέος και σπουδαίος. 

 

Ο Μπεν Άφλεκ στον «Ερωτευμένο Σαίξπηρ». 

 

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη στην «Αλίκη στο Ναυτικό».

 

Ο Τζέιμς Ντιν στο «Επαναστάτης χωρίς Αιτία». 

 

Ο Γιώργος Αφρουδάκης στη Βουλιαγμένη. 

 

Ο Ευθύμης Ρεντζιάς στο Παγκόσμιο Εφήβων του 1995. 

 

Ο Ρονάλντο στην Μπαρτσελόνα.

 

Ο Γιώργος Διαμαντόπουλος στον Παπάγου, το 1998. 

 

Ο Τόμας Πίντσον με το V. 

 

Σε αυτά τα παραδείγματα υπάρχουν κάποιοι που συνέχισαν να είναι σπουδαίοι και κάποιοι που δεν τα κατάφεραν. Παρ' όλα αυτά, εκείνες οι περιπτώσεις 

 

O Μαρκ Ζούκερμπεργκ. Η φράση, «έφτιαξε το Facebook στις 4 Φεβρουαρίου του 2004 ενώ στις 14 Μαΐου του 2004 έκλεισε τα 20», θα έπρεπε να περιέχει τουλάχιστον έξι ψέματα. 

 

Στα 19 χρόνια που βρίσκεται στον πάγκο της Άρσεναλ, ο Αρσέν Βενγκέρ παίζει την ίδια κασέτα. Σε αυτήν την ομάδα έπαιξαν ένας από τους 5 κορυφαίους αμυντικούς χαφ όλων των εποχών, ο Πατρίκ Βιεϊρά (Γιάγια Τουρέ, Φερνάντο Ρεδόντο, Έντγκαρ Ντάβιντς και Πεπ Γκουαρντιόλα θα μπορούσαν να είναι οι υπόλοιπες επιλογές μου) και ένας από τους 25 κορυφαίους σκόρερ όλων των εποχών. Ο Τιερί Ανρί θα μπορούσε άνετα να είναι 19ος σε αυτήν την κατηγορία. Ο Βενγκέρ τους έβαλε στη συζήτηση: τους πήρε από δύο ομάδες οι οποίες χαιρόντουσαν που τους ξεφορτώθηκαν και τους έκανε νούμερο ένα στη θέση τους στον κόσμο, τουλάχιστον για έναν χρόνο τον καθένα. Είχε στην ομάδα του τον «Κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών από εκείνους που δεν μπαίνουν στα αεροπλάνα», δηλαδή τον Ντένις Μπέργκαμπ και πάντα μία αδυναμία στην αγνότητα του αληθινού ποδοσφαίρου, στη σπάνια αντίληψη, στον παίκτη που θα ήταν προικισμένος από ταλέντο τόσο αλλόκοτο το οποίο δεν θα ήξερε τι να το κάνει. 

 

Δέκα παίκτες της Άρσεναλ που θα μπορούσα να προτιμώ, πλην των τριών προαναφερθέντων, έχουν ως εξής: 

 

-Αντρέι Αρσάβιν

 

-Τόμας Ροζίτσκι

 

-Νίκλας Μπέντνερ (και δεν κάνω πλάκα)

 

-Αλεξάντερ Χλεμπ

 

-Μαρκ Όφερμαρς 

 

-Σαμίρ Νασρί

 

-Μικέλ Αρτέτα

 

-Σεσκ Φάμπρεγκας 

 

-Θίο Γουόλκοτ

 

-Αμπού Ντιαμπί 

 

 

Και τρεις φανταστικές στιγμές αυτών των 20 χρόνων θα μπορούσαν να είναι ό,τι έκανε ο Ντένις Μπέργκαμπ στους αμυντικούς της Γιουβέντους στις 20 Μαρτίου του 2002, το 3-6 στο Άνφιλντ στις 20 Μαρτίου του 2007, με τα γκολ του Ζούλιο Μπαπτίστα, και το καρέ του Αντρέι Αρσάβιν, επίσης στο Άνφιλντ, την Τετάρτη του Πάσχα το 2007, όπου μείωσε τις πιθανότητες της Λίβερπουλ για πρωτάθλημα ακόμα και αν δεν έχασε εκείνο το ματς (4-4). Βεβαίως, η πιο κλασική σκηνή είναι, μάλλον, το χαμένο πέναλτι του Ρούουντ φαν Νίστελρόι, ο οποίος σούταρε άουτ στο 89', με τον Μάρτιν Κίον να του μουρντάρει σαν λύκος σε αλεπού. Είναι, άλλωστε, εκείνη η σκηνή που καθόρισε τους 49ers, το μεγαλύτερο σερί που έχει κάνει ποτέ ομάδα αήττητη στο αγγλικό πρωτάθλημα. 

 

 

Ο Βενγκέρ έμεινε πιστός στα ναμποκιφκά σχέδιά του. Οι μεγαλοφυΐες του κόσμου αποδείχθηκαν τέτοιες επειδή το κίνητρό τους ήταν να μειώσουν την απόσταση. Από την τεχνολογία ως τους αδελφούς Ράιτ και τον Δαίδαλο, από τον Βίνσεντ βαν Γκογκ έως τον Αϊνστάιν, που προσπάθησε να καθορίσει το σύμπαν μέσα από τις διαστάσεις, από τους εφευρέτες του Google έως τον Γκράχαμ Μπελ, από τον Νίκολα Τέσλα ως τον Γαλιλαίο, όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ασχολήθηκαν με την απόσταση. Αν ήταν απλώς εκστασιασμένοι με το μέγεθος του γαλαξία σε συνάρτηση με το πόσο μικρός ήταν ο άνθρωπος ή αν η ψυχική μεταρσίωσή τους επέτασσε να δώσουν μέτρα σε κάτι που έμοιαζε σχεδόν άτοπο να μπορεί να μετρηθεί με οποιονδήποτε τρόπο, ώστε να αυξήσουν πνευματικά το ανθρώπινο μέγεθος προσφέροντας απεριόριστα εδάφη μόρφωσης, δεν είναι γνωστό. Πάντως, οι περισσότεροι μπορούσαν να συνδυάζουν τον ρομαντισμό με τον κυνισμό τους: ο δεύτερος τους πρόσφερε την άνεση των μέσων και ο πρώτος την πνευματική δομή σύμφωνα με την οποία θα κινούνται για να μεταδώσουν το αδύνατο.

 

Αν οι οικονομολόγοι μιλήσουν με όρους της εργασίας τους, τότε όχι μόνο δεν θα καταλαβαίνεις τη μία από τις τρεις λέξεις που θα λένε στη σειρά: δεν θα μπορεί να στις εξηγήσει ολοκληρωτικά κανένα ψαχτήρι. Είναι, ενδεχομένως, ο μόνος κλάδος που συμβαίνει αυτό. Ο Βενγκέρ κράτησε την Άρσεναλ μακριά από οποιαδήποτε διαδικασία συζήτησης για πώληση με Άραβες ή Αμερικάνους. Στα χρόνια του άλλαξε γήπεδο, κάτι, ας πούμε, που η Λίβερπουλ με τους αναθεματισμένους Γιάνκηδες δεν κατάφερε. Και αν και πλησίασε να πάρει το Champions League, βυθισμένος στη θλιβερή και βρώμικη αμυντική πραγματικότητα, με την Άρσεναλ να κρατά ανέπαφη την εστία της για 11 διαδοχικά ματς το 2006, πριν φάει, τελικά, δύο γκολ στο ματς με την Μπαρτσελόνα, δεν υιοθέτησε κανένα τέτοιο πλάνο μελλοντικά. Θα έλεγα ότι πρέπει να το σκέφτηκε και να πάλεψε με τον εαυτό του, για να κατασταλάξει ότι δεν είναι αυτή η λύση. Η Άρσεναλ δεν πληγώθηκε, ουσιαστικά, από καμία φυγή. Ο Βενγκέρ δεν είχε εμμονή στα πρόσωπα, στο να κρατάει παίκτες όσο καλοί και να ήταν. Είχε εμμονή στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Και από τότε που σχηματοποιήθηκε η πρώτη ομάδα και που παραλλασσόταν αργότερα, σαν εκείνο το βίντεο που έδειχνε την εξέλιξη στην ομορφιά της γυναίκας αλλάζοντας εν κινήσει πρόσωπα και συμμετρία, είναι σίγουρο ότι ο Αλσατός συγκινούνταν με την τριγωνομετρία, την αισθητική του τρόπου που η μπάλα μεταφερόταν στην επίθεση. 

 

Είναι βέβαιο ότι αυτοσκοπός του δεν είναι η κατάκτηση ενός Champions League. Αυτοσκοπός του είναι το ποδόσφαιρο, όπως φαντάζεται ότι πρέπει να παίζεται. Η Άρσενάλ του δεν θα έχει τη θέση που της αξίζει στην ποδοσφαιρική μυθιστορία, αλλά θα φτάνει που την έχει στο μυαλό του. Ουσιαστικά, ουδείς μπορεί να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Και κάθε φορά, ως ανεξάντλητος παραγωγός και πρύτανης σε αιρετικό ποδοσφαιρικό πανεπιστήμιο, παίζει την ίδια κασέτα με νεαρούς παίκτες, ώστε να επαναλαμβάνει σε παράλληλα χρονικά σύμπαντα ότι σπουδαίος μπορεί να είσαι για πολλά χρόνια, αλλά νέος και σπουδαίος μόνο μία φορά. Οι επαναλήψεις αυτής της μοναδικότητας κρατούν το όραμά του ζωντανό.