Η γλωσσική παραδοξότητα του φυσιολογικού

Οι χαρακτηρισμοί βοηθούν τον κόσμο να αποκτά τη συναίσθηση για το πού αναφέρεται. Όλες οι ακατέργαστες ουσίες, ακόμα και εκείνη των χαρακτηρισμών, δεν δηλούν κάτι. Η κατάσταση που είναι ευπρόσδεκτη στον κόσμο (αλλά ακόμα και που ο άνθρωπος είναι αφιλόξενος σε ό,τι αφορά την είσοδό της στη ζωή του) είναι φρέσκια, αλλά όσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητα των πληροφοριών, τόσο ευκολότερα η ίδια κατεργάζεται και γίνεται πολύ σύντομα ένα παρόν που θα έπρεπε να είναι παρελθόν.

 

Παρ' όλα αυτά, η φυλετική διαμάχη συνεχίζει να αποτελεί την πιο διασκεδαστική κοινοτυπία των ημερών μας. Κάποια στιγμή ενδέχεται να γράψω τις 10 επαναλαμβανόμενες ατάκες των γυναικών για τους άντρες, αλλά προς το παρόν μου έρχεται μία που είναι συνήθης: αυτό το «ψάχνω έναν φυσιολογικό άνδρα», που λέει το κορίτσι το οποίο έχει κουραστεί με τις ανδρικές ιδιορρυθμίες ή εκείνο που έκανε παγαποντιά και κουράστηκε από το μείγμα του πανικού με το απαγορευμένο. 

 

Εκείνη τη στιγμή, που λέγεται η συγκεκριμένη κουβέντα, θυμάμαι τη μητέρα της Έλεν Χαντ στο «Καλύτερα δεν γίνεται», όταν ο Τζακ Νίκολσον τη διεκδικεί στα σκαλοπάτια έξω από το διαμέρισμά της και εκείνη απαντά, «γιατί να μη μου τύχει ένας φυσιολογικός άνδρας» (μία από τις 6.872 παραφράσεις που σημαίνουν το ίδιο πράγμα). Η μάνα της κρυφακούει και βγαίνει έξω, λέγοντας «δεν υπάρχει αυτό που λες. Ο φυσιολογικός άνδρας δεν υπάρχει». Και όντως, αυτό το πρότυπο είναι αποκύημα της φαντασίας των γυναικών. 

 

Παρ' όλα αυτά, ο ίδιος ο προσδιορισμός ενέχει στοίχεια αντίφασης. Αυτό που εννοεί η γυναίκα είναι ότι θέλει έναν άνδρα που μετά από 3 μήνες θα βαριέται μαζί του, ενώ φυσιολογικός, σύμφωνα με τον ορισμό, είναι εκείνος που εξελίσσεται σύμφωνα με τη φύση και τους κανόνες της. Επίσης, αν η σύνθεση των δύο λέξεων είναι μείγμα, τότε είναι εκείνος που ανακατεύει τη φύση με τη λογική του. Πασιφανώς, αυτό συμβαίνει με τον άνδρα. Η φύση της γυναίκας, η επίσκεψη των Ρώσων και τα σχετικά οργανικά δαιμόνια, είναι επίσης απόδειξη της φυσιολογικότητας, παρ' όλα αυτά ο άνδρας φαίνεται να έχει συμβιβαστεί περισσότερο με το γεγονός ότι δεν υπάρχει μία φυσιολογική γυναίκα, και δεν την αποζητά. Είναι, δηλαδή, θέμα πλειοψηφίας. 

 

Ωστόσο σε μία επιβεβλημένη επίσκεψη ενός απρόσωπου όντος στο μυαλό μου, η έκλαμψη παρουσιαστήκε. Η παρουσία της έκλαμψης δεν είναι εμφανής, διότι δεν κρατάει πάνω από μισό δευτερόλεπτο. Αλλά το καταλαβαίνεις όταν έρχεται, με τον ίδιο τρόπο που κατανοείς τα φιλιά της γιαγιάς στο μάγουλό σου. Επειδή βρίσκομαι σε κατάσταση επισκευής, η ώρα που μεσολαβεί από το να κλείσω τα μάτια μέχρι να με πάρει ο ύπνος είναι κρίσιμη. Ουσιαστικά πρόκειται για επιβολή στον εαυτό μου, ώστε να μη σκέφτομαι συγκεκριμένη κατάσταση, που θα γίνει σύμμαχος της αϋπνίας. Αυτό, ουσιαστικά, συμβαίνει τις μέρες που δεν έχω αποδεχθεί ότι θα κάνω παρέα με τον Καλβίνο, ότι δεν θα διεκδικήσω μεγάλες ποσότητες υγρού ζύθου, ότι θα μπορούσα να αναφέρομαι, διάολε, στο «Περί Μέθης» που έγραψε ο αμίμητος Κωστής Παπαγιώργης. 

 

Και για αυτό η αναγκαιότητα της τύρβης περί άλλων είναι επιτακτική, είναι η μόνη πραγματικότητα που μπορώ να αποδεχθώ προς το παρόν. Πώς έγινε δεν γνωρίζω, αλλά θα πω την ιστορία στον αναγνώστη. 

 

Η λέξη-κλειδί, που με κράτησε σε εγρήγορση σε κατάσταση υπνηλίας, ήταν το «νόρμαλ». 

 

Η λατινική λέξη «νόρμαλ» έχει ελληνική ερμηνεία το «φυσιολογικό». Δηλαδή όταν όλα οδεύουν με βάση τη σκέψη μας για τις προοπτικές της πορείας τους, λέμε ότι είναι νορμάλ. Αλλά αυτό είναι στενωπός. Όταν ανοίξει λίγο η λέξη, θα μπορούσε να έχει εκπληκτικό αποτέλεσμα. 

 

 

Η λέξη ανακαλύφθηκε, σύμφωνα με την ιστοσελίδα dictionary.reference τη δεκαετία 1520-30. Η νόρμα, δηλαδή η δομή που προκύπτει από τη μηχανική κίνηση, είναι εκείνη που μπορεί να βοηθήσει σε αυτό που ήθελαν να πουν οι λόγιοι με το λατινικό normalis. Ωστόσο, το normal, που είναι η αγγλική έκδοση, ταίριαξε γάντι στην έννοια της λέξης φυσιολογικός. Τούτο υπήρξε ελληνικό λάθος, διότι η λέξη υιοθετήθηκε από κάποια νεολαία, επειδή είναι πιο εύχρηστη. Η αγγλική, ωστόσο, είναι γλώσσα κρίσης. Και οι λέξεις, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων έχουν λατινική και ελληνική ρίζα, μπαίνουν για να καλύψουν κενά και όχι επειδή γεμίζουν τη σημασία τους. 

 

Η ελληνική παραδοξότητα σε ό,τι αφορά τη λέξη, έχει να κάνει με το γεγονός ότι θα μπορούσε να είναι σύνθετη. Και πίσω από την επιφάνειά της, θα μπορούσε να αναδυθεί μία σατανική απάντηση για τις γυναίκες. 

 

Δηλαδή να αποτελείται από δύο μέρη: από την άρνηση nor και τη λέξη male, που είναι αρσενικό. Εδώ είστε, ανδροδιώκτριες. Αν σε κάποιο παράλληλο λεκτικό και γλωσσικό σύμπαν μία μέθυση Θεά αποφάσισε να σκαρώσει μία μεγάλη πλάκα, το nor-male, που με τα χρόνια έχασε το τελευταίο φωνήεν της ίσα ίσα για να μη φουσκώνει από περηφάνια, είναι η απάντησή σας. Όχι αρσενικό δηλαδή. Συμπερασματικά, και ασπαζόμενος την άποψη (η οποία είναι δική μου), normal είναι εκείνο το πλάσμα που δεν είναι αρσενικό. Που δεν είναι, δηλαδή, σε μία έκφανση πολιτικής ορθότητας, άνδρας. 

 

Αν υπάρχει κάποια τόσο ικανοποιημένη όσο εγώ από τον ορισμό τούτη τη στιγμή, ας μη βιαστεί να πανηγυρίσει: η φύση του ανθρώπου, αυτό το καταραμένο πρόβλημα όλων των προβλημάτων, το πρόβλημα που βάζει προβλήματα, η λύση που δίνει λύσεις, η λύση που δίνει πρόβλημα, ένας κύβος του Ρούμπικ χωρίς χρώματα, ένα Τρίγωνο των Βερμούδων χωρίς γωνίες, η Σκύλλα και η Χάρυβδη αν ήταν αόρατες, η φωνή του Χάρπο, συνηθίζει να ψάχνει πρώτα το άλλοθι σε μία εξήγηση, για να μην του δυσκολεύει τη ζωή. Οι μανάδες γνωρίζουν το μυστικό: μέχρι τα 13 το αγόρι είναι πολύ πιο δύσκολο στην ανατροφή από ό,τι το κορίτσι. Μετά τα 13 και μέχρι την τελευταία πνοή, το κορίτσι είναι η πραγματική σπαζοκεφαλιά. Η ερμηνεία της λέξης normal είναι ένα άλλοθι για τον άνδρα. Ο φυσιολογικός άνδρας δεν υπάρχει και δεν γίνεται να περιγραφεί. Κάθε περιγραφή οδηγεί την περιγραφούσα στην ίδια την αναίρεσή της μέσα από το ύφος της. Καμία, ποτέ στη ζωή της, δεν θέλει έναν φυσιολογικό άνδρας. Η φυσιολογικότητα είναι η ίδια η απόλυτη ημερομηνία λήξης, επειδή είναι ένα στερεότυπο μέσα στη ροή. Φυσικά, συνήθειες υπάρχουν: πώς λούζεσαι, ποιες είναι οι σεξουαλικές προτιμήσεις σου, τι πίνεις όταν ξυπνάς. Αλλά οι συνήθειες δεν είναι βαρετές, είναι χρήση. Συμβαίνουν μόνο σε πράγματα που δεν ρυπαίνουν τον εαυτό σου και που καθορίζουν έναν τρόπο ζωής μακριά από τον ψυχισμό σου. Έναν μπούσουλα που δεν είναι νορμάλ, δηλαδή δεν είναι αρσενικό.