Η στιγμή των φετινών πλέι οφ

Αφού το ΝΒΑ τελείωσε και τα πλέι οφ πέρασαν σε μία ιστορία που δεν ήταν ακριβώς μυθιστορία και αφού οι Γουόριορς πήραν το πρωτάθλημα σε ένα φεστιβάλ επιβίωσης, στο οποίο ήταν οι τελευταίοι που έμειναν όρθιοι. Έμοιαζε με διαγωνισμό ποτού στο οποίο έχανες μόνο αν λιποθυμούσες. Οι Γουόριορς ήταν τυχεροί, καθώς οι ομάδες με τις οποίες έπαιξαν για να φθάσουν στην κορυφή του πρωταθλήματος αντιμετώπισαν προβλήματα τραυματισμού. Αλλά τυχερές είναι οι περισσότερες ομάδες που κατακτούν το τρόπαιο.

Οι τελικοί ήταν κάπως άσχημοι. Οι Γουόριορς νίκησαν τους Καβαλίερς χωρίς να μπορέσουν να βρουν ρυθμό στο παιχνίδι τους, παρά μόνο στα διαστήματα που το Κλίβελαντ έμεινε από βενζίνη. Η στιγμή των πλέι οφ δεν τους ανήκει.

Θα το πω όπως το λένε στο χωριό του Κόρεϊ Τζόζεφ: God, I miss the Spurs.

Η μεγαλύτερη στιγμή των πλέι οφ είναι μακράν το καλάθι του Κρις Πολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο του έβδομου ματς για τον πρώτο γύρο των πλέι οφ στη Δύση. Εκεί σταμάτησαν τα πλέι οφ για μένα, υπό την έννοια της πωρωμένης παρακολούθησης.

Τι εννοώ;

Οι τελικοί του 2013 είναι από τους καλύτερους που έχουν γίνει ποτέ και το έκτο παιχνίδι τους είναι το κορυφαίο σε συγκεκριμένη σειρά, κατά τη γνώμη μου, από τότε που οι Φοίνιξ Σανς νίκησαν στο Σικάγο σε τρίτη παράταση στον τρίτο τελικό του 1993. Ακόμα και το έβδομο ματς, που έχασε το ταπ ιν ο Τιμ Ντάνκαν, ήταν απίστευτο. Και πέρυσι έγινε το θαύμα. Όχι η επικράτηση των Σπερς στους τελικούς με σκορ 4-1, αλλά το μπάσκετ που έπαιξαν, που μέσα σε ένα τρίλεπτο μπορούσαν να πετύχουν 15 διαδοχικούς πόντους και να νικήσουν με περίπατο. Που σούταραν με σχεδόν 70% ποσοστό ευστοχίας στο πρώτο δωδεκάλεπτο του τρίτου τελικού. Που διέλυσαν τους Χιτ μέσα στην έδρα τους με το passing game. Που είχαν τον Μπορίς Ντιό.

Πω πω. Ο Μπόρις Ντιό. Να βάλω κρασάκι;

Σε κάθε έννοια ψυχαγωγίας, που αφορά στον θεατή, δεν πρέπει να εκλείπει η διάσταση που θα τον διασκεδάσει. Μπορεί ο αθλητισμός να είναι από μόνος του εχέγγυο για τη διασκέδασή του, αλλά για φανταστείτε το: να κάθεσαι μπροστά σε έναν υπολογιστή στις 4 το πρωί, με τα μάτια να ψιλοκλείνουν από τη νύστα για να παρακολουθήσεις κάτι που μπορεί να είναι άσχημο; Δε μετανιώνεις στο τέλος, παρ’ όλα αυτά την επόμενη φορά το σκέφτεσαι πριν το κάνεις. Τα stream μοιάζουν περίπου με λοταρία. Μπορεί να παίξουν, αλλά μπορεί και να μην παίξουν. Μπορεί να σπαταλήσεις ένα τέταρτο για να ψάξεις να βρεις στο ίντερνετ μία εικόνα που δεν θα κολλάει, που δεν θα ακούγονται ήχοι από άλλη εκπομπή που παίζει εκείνη την ώρα, που δεν θα σου σπάσουν τα νεύρα οι διαφημίσεις που εμφανίζονται μπροστά στην οθόνη, με τα 20 δευτερόλεπτα αντίστροφης μέτρησης για να περάσουν ή με την ανυπομονησία σου να εκδηλώνεται πατώντας ένα χ, που ως αποτέλεσμα έχει να ανοίγουν νέες σελίδες.

Υπάρχουν προτεραιότητες, ακόμα και στον θαυμαστή των σπορ. Αν δεν σε ξέρεις, σε μαθαίνεις μέσα από τέτοιες διαδικασίες οι οποίες είναι ψυχοφθόρες. Είδα ένα ημίχρονο του δεύτερου τελικού φέτος, όλο τον πέμπτο τελικό και βρέθηκα σε θέση να παρακολουθήσω τον έκτο ενθουσιασμένος, διότι είχε προηγηθεί το Αργεντινή-Ουρουγουάη για το Κόπα Αμέρικα (μία από τις πέντε ειδικές αθλητικές καταστάσεις- πέραν των Ολυμπιακών Αγώνων και των παγκόσμιων διοργανώσεων- που θα ήμουν διαθέσιμος να μείνω άυπνος για να παρακολουθήσω ή έστω να κοιμηθώ ελάχιστα. Έψαξα το κανάλι που θα έδειχνε τον πέμπτο τελικό και κάθε πέντε δευτερόλεπτα κολλούσε. Δεν μπορούσε κανένα να δείξει το παιχνίδι χωρίς κάποια διακοπή που θα κρατούσε σχεδόν μισό λεπτό. Και ενώ είμαι γενικώς υπάκουος στα παιχνίδια του ίντερνετ, στο ημίχρονο έκλεισα τον υπολογιστή και πήγα να κοιμηθώ. Δεν κοιμήθηκα κατευθείαν, συνδέθηκα με μία ιστοσελίδα που είχε ζωντανή ενημέρωση και τελικά το παράτησα όταν σιγουρεύτηκα ότι οι Γουόριορς είχαν εξασφαλίσει το πρωτάθλημα και δεν γινόταν να απειληθούν από τους Καβαλίερς. Το επόμενο μεσημέρι μπήκα απλώς για να το επιβεβαιώσω, δίνοντας μία πιθανότητα στον ΛεΜπρόν να έχει ανατρέψει την κατάσταση, αλλά πάντως χωρίς το στοιχείο της αγωνίας που έχω σε ανάλογες περιπτώσεις.

Ας πούμε ότι πρόπερσι και πέρυσι δεν επρόκειτο να φύγω στο ημίχρονο. Ήμουν διατεθειμένος να βγάλουν φουσκάλες τα δάχτυλά μου για να παρακολουθήσω τους Σπερς να παίζουν με τους Χιτ και όλο αυτό μπορεί να γινόταν για μία ευθεία πάσα του Μάνου Τζινόμπιλι από τη μία γωνία στην άλλη (είναι εκπληκτικό πόσες γκραβούρες του Αργεντινού δεν έχουν ξαναγίνει στην ιστορία του μπάσκετ) ή μία πιρουέτα του Ντιό που με έκπληξη, κάθε φορά, παρατηρούσα ότι τον έβγαζε μόνο του κάτω από το καλάθι. Ο Μπόρις ήταν ένας μελαψός Μπαρίσνικοφ με μπόλικη χοληστερίνη. Πρόπερσι και πέρυσι είδα 12 τελικούς ΝΒΑ και μπόλικα παιχνίδια των πλέι οφ, κάτι που έχω να κάνω χρόνια.

Φυσικά, δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος μπροστά στον Κάρι ή στον τρόπο που έδινε τον αγώνα επιβίωσής του ο Τζέιμς, ο οποίος κέρδισε ένα κλικ συμπάθειας από το πρόσωπό μου (αλλά όχι κάποιο που δεν είχα πρόχειρο). Αλλά οι Γουόριορς δεν μπορούσαν να κινήσουν την μπάλα όπως οι Χιτ: ο Κάρι ήταν χορευτής από τη Λίμνη των Κύκνων αν αυτή γινόταν παιχνίδι στο κινητό και μπορώ να πω ότι κάποια στιγμή περίμενα τον Κλέι Τόμπσον να πάρει μπροστά και να βάλει 10 διαδοχικούς πόντους: αλλά η αλήθεια είναι ότι νίκησε η ομάδα που ήταν πιο υγιής και που προϊόντος του χρόνου επωφελούνταν από την τακτική της.

Θα ήθελα να είμαι ο Στιβ Κερ. Να μην είμαι εγώ και να είμαι ο Στιβ Κερ. Φυσικά θα ήθελα να είμαι καμιά πεντακοσαριά άνθρωποι ακόμα, οπότε για ποιο λόγο να σπαταληθώ για να γίνω ο Κερ; Μόνο που να είμαι παίκτης που έχει κατακτήσει πρωτάθλημα με τους Μπουλς και τους Σπερς, να έχω βάλει νικητήριο σουτ σε έκτο τελικό- το τελευταίο καλάθι του πρωταθλήματος- να έχω θητεύσει δίπλα στον Φιλ Τζάκσον και τον Γκρεγκ Πόποβιτς, να είμαι σχολιαστής δικτύων και μετά να είμαι ρούκι προπονητής που κατακτά το πρωτάθλημα στην πρώτη χρονιά του; Εννοείται. Εδώ, να μου πεις, θα μπορούσα κάλλιστα να αλλάξω ρόλους με τον Όμηρο Σίμπσον.

Απλώς, ως θεατής, δεν τρελαινόμουν κιόλας. Οι Σπερς πέρυσι διέλυσαν τους Χιτ: θα έβλεπα και τα τέσσερα παιχνίδια στα οποία νίκησαν σε επανάληψη, από την αρχή ως το τέλος. Με διαφημίσεις, δεν έχω αντίρρηση. Θα αγωνιούσα για το σερί και θα απολάμβανα την κάθε στιγμή του, από τότε που δεν υπήρχε καμία ένδειξη ότι θα υλοποιούνταν έως τη στιγμή που οι αντίπαλοι θα έμεναν κατάκειτοι στο τερέν και η παρέα του Ντάνκαν θα προέλαυνε για την τελική νίκη.

Οι Κλίπερς ήταν αρκετά ηλίθιοι ώστε να χάσουν το προβάδισμα του 3-1 με τους Ρόκετς για να τους αφησουν να προκριθούν: σε σημείο που σκεφτόμουν ότι παρά το γεγονός ότι είχαν ευκαιρία να νικήσουν, έπρεπε να αφήσουν τους Σπερς να περάσουν. Μετά θα νικούσαν στα 5 τους Ρόκετς και θα έπαιζαν με τους Γουόριορς στους τελικούς της Δύσης, οπότε και αυτά θα ήταν παιχνίδια που θα άξιζε να παρακολουθήσεις, ό,τι ώρα κι αν ήταν.