Καλώς ήρθατε στη χώρα των τραπεζιτών

Για να δοθεί ένα παράδειγμα: σε μία εταιρεία ο ιδιοκτήτης χρωστάει μισθούς 10 μηνών στους εργαζόμενούς του. Με τον κόμπο να φθάνει οριστικά στο χτένι, οι εργαζόμενοι πάνε στο συνδικαλιστικό όργανό τους και αποφασίζουν απεργία. Ο ιδιοκτήτης, τότε, τους διαμηνύει ότι αν κάνουν απεργία θα τους απολύσει όλους.

Και, φυσικά, η απεργία δεν γίνεται ποτέ.

Από την Παρασκευή ως την Κυριακή πάρα πολύς κόσμος βρέθηκε σε ΑΤΜ για να σηκώσει χρήματα. Ήταν ένα γελοίο σκηνικό ως εικόνα, αλλά οι άνθρωποι φοβούνται τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Οι διοικητές των τραπεζών εκμεταλλεύθηκαν την υπάρχουσα κατάσταση. Το απόγευμα της Κυριακής ανακοίνωσαν ότι τα καταστήματα θα παραμείνουν κλειστά τη Δευτέρα. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ο Κάλχας για να καταλάβει ότι αυτή η κίνηση αποτελεί έναν στυγνό εκβιασμό προς τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ, για να αποσύρει το δημοψήφισμα. Είναι μια κίνηση που επίσης έγινε ώστε αν ο Αλέξης Τσίπρας παραμείνει πιστός στην απόφαση της Παρασκευής, να σπείρουν σε δεκάδες χιλιάδες αναποφάσιστους το μικρόβιο της αμφιβολίας. Εκείνοι που σήκωσαν χρήματα από το ΑΤΜ μπορούν να γυρίσουν και να δείξουν με το δάχτυλο το κεφάλι τους σε εκείνους που τους κοροΐδευαν, λέγοντάς τους, «είδατε που σας τα λέγαμε;».

Μιλάμε, προφανώς, για πρακτικές που παραπέμπουν σε σερίφηδες, γκάνγκστερ και αφρικανούς δικτάτορες. Ανθρωποειδή που επηρεάζουν το έθνος παίρνοντας αποφάσεις που ως στόχο έχουν να σπάσουν το φρόνημα του ανθρώπου. Δεν πρόκειται να το πάω στα υπομέρη της απόφασης, διότι έχω επιθυμία για φιλοσοφία. Διότι δεν μπορεί να ζει ένας άνθρωπος σε αυτή τη χώρα και να νιώθει δυνατός μόνο όταν πάνε όλα καλά. Είναι απαράδεκτα τα μαθήματα που παίρνουν τα παιδιά αυτές τις μέρες: βλέπουν τους ενήλικους να φοβούνται, να είναι σε καταστάσεις πανικού και να αποπνέουν φόβο και συναισθήματα που είναι αντίθετα προς την ανθρώπινη αισιοδοξία. Εκτός πλαισίου συγκεκριμένου γεγονότος, η ζημία που προκαλείται στις ψυχές εκείνων που ζουν εκ των έσω αυτήν την κατάσταση, πιτσιρικιών που δεν ξέρουν ότι υπάρχουν μαυρίλα στον κόσμο και ανθρώπων που έχουν μάθει ότι εξίσου σημαντικό με τα χρήματα είναι ητο να είσαι ανεξάρτητος, ελεύθερος και να εμπιστεύεσαι τον διπλανό σου.

Μιλάμε, αναμφίβολα, για σερίφηδες, οι οποίοι έχουν το πρόσωπο του Τζορτζ Μπους τζούνιορ. Η Ελλάδα, αυτήν την ώρα που μιλάμε, είναι μια χώρα τραπεζιτών, οι οποίοι εκβιάζουν τον κόσμο και απειλούν να κρατήσουν όλα τα καταστήματα κλειστά έως την επόμενη Δευτέρα, 6 Ιουλίου. Αυτή η απόφαση από το συμβούλιο των τραπεζιτών είναι εφάμιλλη με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, ένα μισανθρωπικό εξάμβλωμα αμερικανισμού. Μιλάμε ότι εδώ πρέπει να βυθιστούμε όλοι στη λύπη για το πώς έχουμε καταντήσει, δηλαδή τι σκεφτόμαστε όταν ήμαστε μικροί και πώς το ίδιο το σύστημα μας ανδραποδίζει μεγαλώνοντας. Οι τραπεζίτες παίρνουν με πολύ μεγάλη ευκολία το μέρος του Eurogroup, ώστε να σπείρουν τρόμο. Ο μακαρίτης ο μπαμπάς μου με πείραζε πού και πού, όταν είχε όρεξη, λέγοντάς μου ότι «θα γίνει το Τέξας», αν του αντιμιλήσω. Αν κοιτάζει από κάπου τώρα, θα διαπιστώσει ότι η κατάσταση είναι χειρότερη από το Τέξας: είναι Σικάγο.

Κουμάντο στις ζωές μας κάνουν με αυταρχικό τρόπο εκείνοι που έχουν κεφάλαια και εκείνοι που μπορούν να αποφασίζουν αν θα φοβίζουν τον κόσμο. Αυτό το σκληρό πόκερ μας υποχρεώνει να ασχολούμαστε με τις λεπτομέρειες: αλλά το θέμα είναι πολύ πιο γενικό. Αφορά στον τρόπο που σκεφτόμαστε, στον τρόπο που αποφασίζουμε για τις ζωές μας, που επηρεάζουμε όποιους μπορούμε να επηρεάσουμε. Στον τρόπο που γαλουχούνται εκείνοι που έρχονται και που πολύ εύκολα τους δείχνουμε ότι το να σώσουν το τομάρι τους είναι πιο σημαντικό από μια προηγμένη κοινωνία.

Κάποτε, σε μία εφημερίδα που εργαζόμουν, ένα από τα ζητήματα που είχαν τεθεί σε μία σύσκεψη των συνεργατών ήταν να μπαίνει η υπογραφή τους στην εφημερίδα και ένα άλλο ήταν να πληρωθούν τους μήνες που χρωστούσαν τα αφεντικά. Επίσης, μία ιδέα που είχε πέσει στο τραπέζι, για να συζητήσουμε με τον εκπρόσωπο της ΕΣΗΕΑ, ήταν να υπάρξει ένα σύστημα στο οποίο ο κάθε νέος εργαζόμενος θα δοκιμαζόταν 6 μήνες και θα έπρεπε να κριθεί μετά το εξάμηνό: αν έκανε, θα έμπαινε στο προμισθολόγιο και έπειτα στο μισθολόγιο. Αν δεν έκανε, θα έφευγε από την εφημερίδα και θα ερχόταν ο επόμενος. Αυτό θα το έκριναν ο διευθυντής και ο αρχισυντάκτης.

Όταν ρωτήθηκαν οι περισσότεροι για το ποια αιτήματα θα έπρεπε να υποστηρίξουμε περισσότερο, το πρώτο και το δεύτερο ήταν η ξεκάθαρη επιλογή. Για το τρίτο ούτε λόγος. Ούτε που ένοιαζε κάποιον από όλους τους συνεργάτες να μπει σε ένα σύστημα στο οποίο θα κριθεί δικαίως και θα πρέπει να δουλέψει για να μπορεί να έχει προοπτικές σε αυτή τη δουλειά. Όλοι ήθελαν να πάρουν τα 400 ευρώ που τους χρωστούσαν (ναι, τέσσερις μήνες από 100 ευρώ) και βλέπουμε. Αυτός ο φόβος δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας. Είναι λόγος για να θρηνείς.

Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι ότι δεν υπάρχουν θέσφατα. Του στυλ, αν αξίζεις θα τα καταφέρεις, ότι εκείνος που δεν προσπαθεί τιμωρείται, ότι πρέπει να ονειρεύεσαι και να παλεύεις. Υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν και αμείβονται παχυλά ακόμα, χωρίς να πληρούν ουδεμία από τις προϋποθέσεις που θα έπρεπε να υπάρχουν. Η αδικία στη ζωή υπάρχει και αυτό πρέπει να το φέρνεις σιγά σιγά στα παιδιά σου, μόνο που πρέπει να τους μαθαίνεις, επίσης, ότι ο τίμιος αγώνας και η διασκέδαση, ο συναγωνισμός και το ιδεώδες είναι εξίσου σημαντικά με την προοπτική να τα καταφέρεις, διότι στην πορεία μπορεί να κριθείς να διαλέξεις πώς θέλεις να προσπαθήσεις να τα καταφέρεις.

Αλλιώς, αν ο φόβος σε διαλύει με τόσες υποχρεώσεις και τόσα προβλήματα που έχεις, για ποιο λόγο να κάνεις οικογένεια; Ανά πάσα στιγμή, σε μία χώρα δίχως δομή, τα δεδομένα αλλάζουν. Δεν μπορείς να ποντάρεις σε σταθερότητα.

Γίναμε χώρα τραπεζιτών από απόψε. Το κατάφεραν και αυτό. Μέχρι τώρα τρωγόμαστε μεταξύ μας, κάναμε απεργίες, ειρωνευόμαστε το κάθε τι και στήσαμε τη νέα κυβέρνηση στον τοίχο, περιμένοντάς την στη γωνία ό,τι και αν έκανε, λες και είναι η Μαίρη Πόπινς που θα έλεγε σουπερκαλιφρατζαλίστικεξπιαλιντόσιους και θα εξαφανίζονταν τα προβλήματα. Το χειρότερο, όμως, για όλους, είναι η επιθυμία για επιστροφή στο 1999, στο 2005 ή δεν ξέρω πού διάολο αλλού, εκεί που ήταν όλα ανθηρά. Ούτε υποπτεύεται κάποιος ότι κάθε νεοπλουτίστικη συμπεριφορά εκείνης της εποχής και κάθε βλαχοθράσος μας οδήγησε εδώ που είμαστε τώρα.

Τώρα, που επισήμως οι διοικητές των τραπεζών βάζουν κατώτατο όριο ανάληψης για να μην είναι ξεκάθαροι δικτατορίσκοι και κάνουν κουμάντο στα συναισθήματα των κατοίκων, καλώς ορίστε τους. Ό,τι υπήρχε πίσω από την κουίντα, έγινε πλέον ξεκάθαρο. Φθάσαμε στο πρώτο στάδιο της νέας εποχής του Μένουμε Ευρώπη. Ο διάολος θα μας πάρει και δεν θα μας αφήσει καν να μείνουμε νέοι.