Κρεμαστάρια

Προτού το θέμα όντως γίνει η δήλωση του Γιάννη Σπαλιάρα, μία ερώτηση να κάνω ο απλοϊκός: τον έχετε δει πώς είναι; Αλήθεια, τον έχετε δει πώς είναι;

Το θέμα ασφαλώς ανήχθη σε μείζονος σημασίας επειδή ο Σίγκμουντ Φρόιντ είναι ένας από τους απόλυτους προφήτες των σύγχρονων καιρών. Τι κι αν είπε, «κάποιες φορές ένα τσιγάρο είναι απλώς ένα τσιγάρο», ο Αυστριακός έδωσε στο σεξ τη σημασία που του έπρεπε. Η πράξη αυτή καθαυτή, όσο διεγερτική και αν προκύπτει μέσα από μία τρόπον τινά ψυχική επικοινωνία, δεν έχει την ένταση που έχει η σημασία σε διάφορες διαστάσεις, ακόμα και αν πρόκειται για την αγαμία. Το σεξ έχει να κάνει με την επιβεβαίωση, την αποδοχή και την εξουσία, αλλά και με την ένωση, τη σύνδεση, ίσως με το γεγονός μιας σιγουριάς στην καθημερινότητα. Μεταμφιεσμένο αποτελεί τον λόγο που γίνονται οι πόλεμοι, που ασκείται ψυχολογική βία και που ωθείται κάποιος να μορφώνεται ή να γυμνάζεται, να δραστηριοποιείται σε καταστάσεις προκειμένου να επιτύχει. Ωστόσο, υπάρχει μία συνωμοσία που κρατάει τις επιτυχίες κρυφές. Δεν πρέπει να δημοσιεύονται είτε να αποτυπώνονται, διότι τίθεται ένα βασικό ζήτημα: αυτό της ισορροπίας.

Κοιτάξτε, όλοι λίγο πολύ έχουμε μέσα μας την πεποίθηση ότι η διανοητική τάξη, η ενέργεια και το χιούμορ και η όποια προσωπικότητα διαθέτουμε- που δεν έχει ευοδωθεί ακόμα σε ύλη- είναι στοιχεία που μπορούν να μας βγάλουν ερωτικά στον αφρό. Αυτό που δεν μπορούμε να ανεχθούμε δεν είναι μόνο η ανισορροπία, αλλά η δημοσιοποίησή της.

Πρέπει να υπάρχει χώρος για όλους: και όταν κάποιος σαν τον Σπαλιάρα λέει ότι έχει πάει με 4.000 γυναίκες, αυτός ο χώρος μειώνεται ασφυκτικά.

Καταρχάς, εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι ο κόσμος το πήρε κυριολεκτικά όλο αυτό. Για να ξέρεις με πόσες γυναίκες έχεις πάει, ειδικά αν είναι τόσες πολλές, πρέπει να το σημειώνεις σε κιτάπια. Αλλά αν το σημειώνεις σε κιτάπια, αποκλείεται να είσαι ο τύπος που έχει πάει με τόσες πολλές γυναίκες. Προφανώς, η δήλωση είναι μεταφορική: ήθελε να δείξει πόσο εύκολο είναι για εκείνον να μπορεί να βρίσκει μια γυναίκα για να πηγαίνει μαζί της. Και αυτό συνιστά τραγωδία για τους υπόλοιπους.

Ουσιαστικά, σε αυτήν τη δήλωση δεν υπάρχει τίποτα που να υποδηλώνει φενάκη. Ακόμα και να αυτοσαρκαζόταν με κάποιον τρόπο, τούτο υποδήλωνε μια μαεστρία στην αυτογελοιοποίηση. Δεν νομίζω καν να χρειαζόταν δημοσιότητα, έστω κι αν η ίδια είναι ένα τροφαντό τέρας που δεν έχει ιερό και όσιο, που μπαίνει στο μυαλό των ανθρώπων και κάνει πάντα τον ίδιο κύκλο: πρώτα μετατρέπει τον κάποιον σε έναν, έπειτα δημιουργεί φόβο σε αυτόν που από άσημος έγινε διάσημος ότι θα επιστρέψει σε μία εποχή η οποία δεν ήταν άσχημη, απλώς είναι τόσο μακρινή και θολή. Ο κάποιος βλέπει τους ανθρώπους ως βοηθούς και ο ένας τους βλέπει ως εχθρούς: λάσπες υπονοήματα και συνωμοσίες στο σκοτάδι βρίσκονται στην ημερησία διάταξη για να τον βγάλουν από τη μέση, καθώς η μονάδα του αυξάνει στην οπτική γωνία μόνο του ίδιου το πεδίο του.

Δεν νομίζω ότι παρεκκλίνει κάποιος, που από ούτις έγινε εις, από τον κανόνα. Βεβαίως, αν και το καζάνι χωρεί πλείστους, οι περιπτώσεις είναι διαφορετικές. Το εγκόσμιο από μόνο του διατάζει την κίνηση των πλανητών γύρω από τη γη. Έπρεπε να φθάσουμε στον 15ο αιώνα για να βρεθεί ένας Πολωνός, ο Νικόλαος Κοπέρνικος και να διατείνει ότι ο Αριστοτέλης έκανε λάθος και ότι δεν γυρίζει ο ήλιος γύρω από τη γη αλλά η γη γύρω από τον ήλιο και πάλι να φοβάται να εκδόσει τις αποδείξεις του για να μην τον καρατομήσει η εκκλησία που, θεούργα, βάζει τους παπάδες κάτω από τους εκάστοτε Θεούς. Ακριβώς από κάτω όμως και πολύ πάνω από τους υπόλοιπους ανθρώπους και περισσότερο από όλους τους πιστούς.

Ο Σπαλιάρας μοιάζει με εκείνον τον τύπο που έχει κολλητούς, που κάνει χαβαλέ, ακόμα και που βάζει στοιχήματα για να κατακτήσει μια γκόμενα. Επίσης μοιάζει με εκείνον που το μόνο που έχει να κάνει για να γαμήσει, είναι να κάτσει σε μία καρέκλα και να κουνήσει το δάχτυλο σε οποιαδήποτε. Τις προάλλες φιλοξενήθηκαν στο «Πρώτο Θέμα» δηλώσεις μιας πρώην του, η οποία παραδέχθηκε ότι ο τύπος είχε ακόρεστες ορέξεις και ότι δεν άφηνε θηλυκό για θηλυκό στο διάβα του.

Δεν έχω βάλει κάποιον κανόνα να μην ασχολούμαι με θέμα gossip, απλώς δεν συνηθίζω να το κάνω. Το παλικάρι μοιάζει να έχει βγει από το εγχειρίδιο του Cosmopolitan και αν είναι και αγύρτης, είναι πολύ δύσκολο να μη φθονήσεις. Όταν βλέπεις έναν τέτοιο καλλονό, με ομορφιά που είναι σχεδόν άφυλη, και αποδειχθεί και αρσενικό περιωπής και κυνηγός, αυτό αποτελεί μεγάλη κόμπλα που είναι δύσκολο να μπορέσεις να την αφήσεις να διεισδύσει στη λογική σου χωρίς να την απορρίψει απευθείας ως υπερβολή.

Φυσικά το θέμα δεν είναι ο Σπαλιάρας, για τον οποίο η υπέροχη Μυρτώ Κοντοβά έγραψε ότι «... αποδομεί εν ψυχρώ την όποια ιδιότητά του στήνοντας στη θέση της μια καρικατούρα, σαρκάζοντας ανελέητα τον εαυτό του, δηλώνοντας το πιο εξωφρενικό πράγμα του κόσμου με τη μεγαλύτερη φυσικότητα του κόσμου ή κάνοντας γυαλιά καρφιά ένα πάρτι δημοσίων σχέσεων - εύκολα, πολύ εύκολα...». Το θέμα είμαστε, προφανώς, εμείς, το εκ νέου ανελέητο κράξιμο σε έναν από εκείνους που τουλάχιστον θα έπρεπε να σκεφτόμαστε ότι είναι από τους λίγους οι οποίοι έχουν αρκετές πιθανότητες να λένε την αλήθεια. Για τα ανδρικά κρεμαστάρια δεν το συζητώ, άλλωστε όταν κάποιος είναι τόσο όμορφος και αρκετά έξυπνος ώστε να πει ζωντανά σε ραδιοφωνική εκπομπή, «μισό λεπτό, έχω στο τηλέφωνο τον Τατσόπουλο» και ταυτοχρόνως μιλάει για ένα τέτοιο ζήτημα είναι αδύνατον να μην επικαλεστείς οτιδήποτε κυρίως για να απωθήσεις εσύ ο ίδιος τη δήλωση, οδηγώντας τη σε μία μεγαλύτερη παρωδία από εκείνη που ενυπάρχει ήδη μέσα της. Αλλά και τα κορίτσια τον κατέκριναν για αυτό διακωμωδώντας τη δήλωση, αν και οι περισσότερες θα είχαν λιποθυμήσει πριν προλάβουν να αποδεχθούν την ανήθικη και άσεμνη πρόταση που πολύ θα ήθελαν κάποια στιγμή να τους κάνει (αλλά δεν).