Ο Φέντερερ είναι το Γουίμπλεντον

Οι πρώτες αντιδράσεις από την επικράτηση του Ρότζερ Φέντερερ επί του Άντι Μάρεϊ στον ημιτελικό του Γουίμπλεντον ήταν εκρηκτικές. Οι πιο παράτολμοι αναφέρουν ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες νίκες στην καριέρα του, ένα πεδίο δόξας που δημιούργησε. Ήταν ο Φέντερερ του 2006 στο Γουίμπλεντον, με καλύτερο σερβίς. Έκανε bullying στον Μάρεϊ από την αρχή. Ανέβαινε στον φιλέ. Ήταν, δυνητικά, το τανκ που έπρεπε να σπάσει τον σιδερένιο τοίχο για να μπει στην πόλη. Αλλά, προφανώς, δεν επρόκειτο για μια πράξη ωμής βίας. Όταν ο Φέντερερ παίζει καλά στο Γουίμπλεντον, η σκηνή ξεχωρίζει στον παγκόσμιο αθλητισμό. Αυτήν τη στιγμή, και με την πιθανή εξαίρεση του Λιονέλ Μέσι στο Καμπ Νου, δεν υπάρχει αθλητής που βρίσκεται σε έναν χώρο και τον καταλαμβάνει με τον τρόπο που κάνει ο Φέντερερ στο κεντρικό κορτ. Δεν είναι το σπίτι του απλώς· δεν είναι υπερβολή να πεις ότι είναι γεννημένος για να παίζει εκεί. Ότι είναι κάποιο προγονικό τερτίπι που ευοδώθηκε. Ότι οι αστερισμοί την ώρα που γεννήθηκε παρατάχθηκαν κατά τέτοιο τρόπο ώστε να κάνουν το σηματάκι του Γουίμπλεντον.

Αυτό δεν ισχύει μόνο στις περιπτώσεις που είναι εξαιρετικός στο κορτ και του δίνει μια μηχανική τέτοια που μοιάζει με αμφιθέατρο. Όλες οι στιγμές του στο Γουίμπλεντον, οι τρομάρες από τον Φάλα και τον Μπενετό, ο αποκλεισμός από τον Στακόφσκι, κουβαλούν μια θεία υπόσταση. Κάτι που μοιάζει με Ουτοπία, αλλά που συμβαίνει και σε αφήνει έκπληκτο. Ο αποκλεισμός του από τον Στακόφσκι στον δεύτερο γύρο του 2013 ήταν τόσο σοκαριστικός, που το Γουίμπλεντον έπρεπε να αναβληθεί εκείνη τη στιγμή. Και φυσικά, μπαίνοντας στο κορτ, παίζοντας με τον Άντι Μάρεϊ που είναι ο τοπικός ήρωας (ακόμα και αν με το βρετανικό φλέγμα στην προηγούμενη φράση θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει μια λεπτή ειρωνεία, υπάρχει το Murray Hill, στο οποίο χιλιάδες Βρετανοί κάθονται στο γρασίδι και παρακολουθούν σε γιγαντοοθόνη την προσπάθεια του Σκωτσέζου), υπάρχουν αρκετοί στο κεντρικό κορτ που δεν δίνουν δεκάρα για τον Μάρεϊ. Είναι η μόνη φορά που τα επιφωνήματα υποστήριξης μπορεί να πει κάποιος ότι είναι ισοϋψή για τους δύο τενίστες.

Ο Μάρεϊ έκανε break point στο πρώτο γκέιμ του παιχνιδιού και έπειτα δεν έκανε άλλο. Ο Φέντερερ έχει φθάσει στον τελικό του Γουίμπλεντον δεχόμενος ένα break, στον προημιτελικό από τον Σιμόν και άλλους τέσσερις break points: δύο από τον Κουέρι, έναν από τον Γκροθ και αυτόν την Παρασκευής. Έχει φθάσει στον 10ο τελικό του στο Γουίμπλεντον σε 13 διοργανώσεις, δηλαδή από το 2003 έως και το 2015. Οι μόνες φορές που δεν κατάφερε να βρεθεί στον τελικό ήταν το 2010, το 2011 και το 2013. Οι μόνες φορές που βρέθηκε στον τελικό και έχασε ήταν το 2008 και το 2014. Σε ό,τι αφορά τους ημιτελικούς, ο Φέντερερ έχει 10-0. Έχει αποκλείσει τον Άντι Ρόντικ, τον Σεμπάστιαν Γκρόσγιαν, τον Λέιτον Χιούιτ, τον Γιόνας Μπγιόργκμαν (σε μια καταπληκτική ατομική παράσταση), τον Ρισάρ Γκασκέ, τον Μάρατ Σάφιν, τον Τόμι Χάας, τον Νόβακ Τζόκοβιτς, τον Μίλος Ράονιτς και τώρα τον Άντι Μάρεϊ. Από αυτές τις 10 νίκες, οι 9 επετεύχθησαν με 3-0 σετ. Μόνο ο Τζόκοβιτς, το 2009, κατάφερε και πήρε σετ από τον Φέντερερ. Πρόκειται για συμμετοχή στον τελικό με απόκλιση 12 χρόνων από την πρώτη φορά του, το 2003 με τον Μαρκ Φιλιππούση. Μόνο ο Κένι Ρόζγουολ έχει φθάσει σε τελικούς Major σε μεγαλύτερη χρονική απόσταση, αλλά δεν ήταν όλα Όπεν, δηλαδή κάποια έγιναν πριν το 1968.

Ο Φέντερερ είναι το Γουίμπλεντον. Τον εκτιμούν σε όλα τα γήπεδα του κόσμου περισσότερο από κάθε άλλο τενίστα: αν δεν το πιστεύετε δείτε τι γίνεται στις κερκίδες του κορτ του Ντουμπάι όταν παίρνει τον match point από τον Τζόκοβιτς, τον οποίο θα αντιμετωπίσει το μεσημέρι της Κυριακής για δεύτερη διαδοχική χρονιά. Ο Φέντερερ αντιμετώπισε για πρώτη φορά τον Τζόκοβιτς 8,5 χρόνια πριν, στον τέταρτο γύρο του Αυστραλιανού Όπεν του 2007, εκείνου που κατέκτησε χωρίς να χάσει σετ (αν και ο Φερνάντο Γκονζάλες ήταν μπροστά 5-4 και 40-0 ενώ σέρβιρε για να προηγηθεί στον τελικό). Αλλά δεν δημιουργεί πουθενά την εικόνα που δημιουργεί στο Γουίμπλεντον, εκείνη της αληθινής τέχνης. Το γλυπτό πρόσωπό του συναντά την ατμόσφαιρα και οι βηματισμοί πάνω στο γρασίδι μετατρέπονται σε έμβρυα, που κυοφορούνται ενώ είναι σμιχτά. Ο Φέντερερ στο Γουίμπλεντον είναι ένα πολιτιστικό δρώμενο και αυτό φυσικά έχει σχέση με το γεγονός ότι το έχει κατακτήσει 5 διαδοχικές φορές και ότι πάει πια για την 8η, αλλά όχι μόνο. Είναι προϊόν αισθητικής, πόσο ταιριάζει στον άνθρωπο ένας ρόλος. Στην περίπτωση του Λονδίνου για τον Mighty υπάρχει μια ερωτική συμπληρωματική σχέση και όσο μεγαλώνει, όσο τα καταφέρνει να παρευρίσκεται στο κεντρικό κορτ, γίνεται ολοένα και πιο προφανής, διότι δεν έχει απόλυτη σύνδεση με τη νίκη. Η αγάπη παραμένει μυστηριώδης και βρίσκει τις ρίζες της στην αγγλική λογοτεχνία και τα απολύτως καλαισθητικά τερτίπια του Όσκαρ Γουάιλντ ή τους παροιμιώδεις προλόγους του Γουίλιαμ Σαίξπηρ ή τη χρήση της μεσκαλίνης από τον Άλντους Χάξλεϊ. Άλλος ένας άνθρωπος είχε τέτοιου είδους σχέση με το Γουίμπλεντον: τον λένε Μπγιορν Μποργκ και στον ημιτελικό έδωσε το «παρών». Όμως ο Σουηδός τα παράτησε στα 26 του και δεν μπόρεσε να διαβεί αυτό το ώριμο στάδιο που τώρα περνάει ο Φέντερερ με το συγκεκριμένο Major. Κάποιοι άνθρωποι που έχουν ευεργετήσει τόσο πολύ το πεδίο τους όπως ο Ελβετός το τένις, είναι απλώς λυπηρό ότι μεγαλώνουν όχι επειδή περνούν τα χρόνια, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουν.

Θα ήθελα να γράψω και για την Αγκνιέσκα Ραντβάνσκα και πώς η δική της θηλυκότητα και το υπέροχο απαλό παιχνίδι της (δεν) εκτοπίστηκε από τη δύναμη της Γκαρμπίνε Μουγκουρούθα (διότι μετά την εθνική ομάδα μπάσκετ της Ισπανίας, τον Ναδάλ, τις Ισπανίδες κολυμβήτριες, τη Σαμπαντέλ και την Μπαρτσελονέτα το μόνο που μας έλειπε ήταν μια Ισπανίδα σε τελικό Γουίμπλεντον), πώς αρνήθηκε να παραδοθεί παίζοντας με εντυπωσιακή τακτική και αναγκάζοντας το μυαλό της Μουγκουρούθα να λυγίσει και πώς τελικά την πρόδωσε το box της. Στο τρίτο σετ η Μουγκουρούθα σερβίρει στο 40-40 με 5-4 υπέρ της και η Ραντβάνσκα επιστρέφει, για να να βγάλει μετά μια άμυνα η οποία φεύγει ψηλοκρεμαστά και πλάγια, για να προσγειωθεί στη γραμμή του μπροστινού μέρους του κορτ στο οποίο φθάνει η Ισπανίδα, αλλά το forehand της φεύγει έξω δίνοντας τον τρίτο break point στη Ραντβάνσκα.  Τη στιγμή που η Μουγκουρούθα χτυπάει με τη ρακέτα της το μπαλάκι ακούγεται μια φωνή που λέει «άουτ». Η Ραντβάνσκα, που ξέρει ότι το χτύπημά της είναι μέσα, σηκώνει ασυναίσθητα το χέρι της για challenge. Ωστόσο η φωνή έρχεται από το box της, δηλαδή από έναν από τους ανθρώπους της, ο οποίος αναφέρεται στο προηγούμενο χτύπημα. Είναι αργά. Ό,τι και να γίνει στο challenge η Ραντβάνσκα- που ουσιαστικά ζητάει να εξεταστεί για έξω ένα χτύπημά της που είναι μέσα- είναι χαμένη. Αν χάσει το challenge, όπως και έγινε, ο πόντος πάει στη Μουγκουρούθα. Αν το κερδίσει, το μπαλάκι είναι ήδη έξω και ο πόντος πάει στη Μουγκουρούθα.

Αλλά το θέμα είναι ο Φέντερερ. Είναι φυσικά το 18ο, η ρεβάνς από τον Τζόκοβιτς των 27 συνεχόμενων προημιτελικών Major για τον περυσινό χαμένο τελικό, το 8ο στο Γουίμπλεντον: όμως κυρίως είναι κάτι άλλο, αυτή η σύνδεση. Και φυσικά εκείνο το running backhand στο 5-4 του τρίτου σετ με τον Μάρεϊ, με τον καρπό να αποσυνδέεται από το σώμα του και να στέλνει το μπαλάκι αντίθετα από τον Σκωτσέζο. Ο Φέντερερ είναι όλος στην ευθεία και το χέρι του κάνει μία τόσο εξωτική κίνηση, που οι σελίδες του πρωτότυπου βιβλίου του Κάφκα με τα γράμματα προς τη Μιλένα βγήκαν από το βιβλίο με μορφή λέξεων και άρχισαν να πιέζουν το παλιό μπαούλο για να ανοίξει. Ήταν τόσο όμορφο όσο οι Ρωσίδες στη συγχρονισμένη κολύμβηση και στη ρυθμική γυμναστική, όσο η απαλότητα του ενός παγοπέδιλου που διασχίζει τον πάγο ορμώμενο από μια προτέρα δύναμη στο καλλιτεχνικό πατινάζ. Ήταν μια εικόνα ρόδινης τελειότητας, που έφερε το 0-30 στο τρίτο σετ αλλά που έγινε από τον Ρότζερ Φέντερερ στο Γουίμπλεντον. Καθε τέλη Ιούνη και αρχές Ιούλη ότι ο Ελβετός διαβαίνει τις πύλες του κεντρικού κορτ για να κάνει αυτούς τους πλαγιαστούς βηματισμούς και τα ηδονικά βόλεϊ, για να βάφει με τα forehand του ξανά τις γραμμές, είναι ένα ένρινο προνόμιο αρκετά ευαίσθητο ώστε να συγκινείται εύκολα.