Ο καλός και αγαθός χρόνος

Το όνομα της Ευρώπης εμφανίζεται στην ελληνική μυθολογία, προφανώς, ως μίας εκ των ερωμένων του Δία. Η ήπειρος πήρε το όνομά της από αυτήν την παμπάλαια ιστορία και, αυτήν τη στιγμή, είναι ένα όνομα που «καίει». Δε νομίζω ότι, αν ερωτευθείς τη μυθολογία, υπάρχει κάποια ιστορία που μπορεί να την ξεπεράσει. Ο ελληνικός παγανισμός στηρίζεται σε πολλά πρόσωπα και φοβερούς τσακωμούς Θεούς και οι ανατολίτικες θρησκείες σε έναν μόνο ήρωα. Για κάποιο λόγο, έχουμε πειστεί ότι το ανατολίτικο σύστημα λειτουργεί καλύτερα από το παγανιστικό, αυτήν την ποικιλία στην υπερανθρώπινη πανίδα. Από την άλλη μεριά, βεβαίως, ένα ζήτημα είναι ότι η μονοθεΐα ξεκίνησε ως ανατρεπτική αντίληψη από την αρχαία Ελλάδα. Ο Σωκράτης ήπιε το κώνιο για αυτόν τον λόγο. Ο Πλάτωνας συνέχισε παθιασμένα το έργο του και ο Αριστοτέλης, που ήταν μαθητής του Πλάτωνα, διαφώνησε με τον δάσκαλό του σε ορισμένα ζητήματα, με τον ίδιο τρόπο που ο Καρλ Γιουγκ διαφώνησε με τον Σίγκμουντ Φρόιντ σε ένα βασικό κομμάτι: ότι όλα τα ψυχολογικά του ανθρώπου προκαλούνται από τη σεξουαλικότητά του.

Η σύγχρονη Γερμανία έχει βρει τη μορφή που της έχει δώσει ένας Αυστριακός, δηλαδή ο Αδόλφος Χίτλερ. Τις προηγούμενες μέρες στο Facebook- το οποίο προσπαθώ να ελαττώσω σε ό,τι αφορά το feed διότι όλοι λένε τα δικά τους και ουδείς σχεδόν έχει δίκιο· και να πω ότι υπήρχε έστω η υποψία πως η Ήρα τσακώνεται με την Αθηνά, πάει στο διάολο- δημοσιεύτηκε μία φωτογραφία του Γουίνστον Τσόρτσιλ με μία από τις ατάκες του: «Η Γερμανία πρέπει να βομβαρδίζεται κάθε 50 χρόνια: δεν χρειάζεται να ξέρεις εσύ τον λόγο, τον ξέρουν αυτοί». Παρά το γεγονός ότι μοιάζει πολύ με Τσόρτσιλ, δεν το βρήκα κάπου. Αντιθέτως, το βράδυ της Τρίτης- και για να περάσει η ώρα πριν τον ημιτελικό του Κόπα Αμέρικα μεταξύ Αργεντινής και Παραγουάης- ξεκίνησα το South Park. Και εκεί, στο πέμπτο επεισόδιο του πρώτου κύκλου που έχει τίτλο «ένας ελέφαντας κάνει έρωτα σε ένα γουρούνι», που αναφέρεται στη γενετική μηχανική, ένας επιστήμονας μιλάει για το θαύμα της γενετικής μηχανικής με ανακάτεμα που θα μπορούσε να κάνει θαύματα σε είδη όπως οι Γερμανοί.

Ο Ρότζερ Φέντερερ βρίζει στα γαλλικά και πανηγυρίζει στα γερμανικά. Η εποχή του στο τένις αποτελείται από τέσσερις πράξεις, αλλά ουσιαστικά είναι τρεις: η πρώτη έχει να κάνει με την εποχή από το 1998 έως το 2003, όταν κατέκτησε το Γουίμπλεντον στις μικρές ηλικίες, όταν νίκησε τον Πιτ Σάμπρας το 2001 και όταν έφθασε στην κατάκτηση του Major. Η δεύτερη, που είναι η συνέχεια της πρώτης, έχει να κάνει με την εποχή από το 2004 έως το 2007, που κατέκτησε 11 Major. Η τρίτη ξεκινά από το Αυστραλιανό Όπεν του 2008 και καταλήγει στο US Open του 2011, δηλαδή ξεκινά από ήττα σε ημιτελικό με Τζόκοβιτς και τελειώνει σε ήττα σε ημιτελικό με Τζόκοβιτς, με τους δύο match point που έσωσε ο Σέρβος (το μνημειώδες forehand από σερβίς στο πρώτο) στη Νέα Υόρκη. Η τέταρτη και τελευταία εποχή είναι αυτή του βετεράνου, που ξεκινά από το Αυστραλιανό Όπεν του 2012 και θα συνεχιστεί ως το τέλος της καριέρας του, το οποίο ελπίζω ότι θα αργήσει να έρθει.

Και οι τρεις πράξεις της καριέρας του είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Η δεύτερη και η τρίτη, ωστόσο, κερδίζουν, διότι είναι διανθισμένες από πολύ δράμα. Ελάχιστοι αθλητές έχουν κάνει για τα σπορ τους ό,τι ο Φέντερερ έχει κάνει για το τένις. Και το ίδιο λίγοι έχουν βρεθεί στο να πιέζονται από τον χρόνο για να διακόψουν μια καριέρα που είναι μεγαλειώδης και τελικώς να επιμένουν χωρίς δράμα, απλώς συνεχίζοντας για κάτι που στον θεατή δεν μπορείς να δώσεις πλήρη περιγραφή.

Ο Φέντερερ έζησε, το 2008, την απόλυτη αμφιβολία. Ως τον τελικό του US Open του 2007 ήταν απολύτως φυσιολογικό να νικάει: εκτός του Ρολάν Γκαρός που ανέλαβε από νωρίς ο Ναδάλ, ο Φέντερερ ήταν κυρίαρχος σε όλες τις επιφάνειες. Το 2008 έχασε, λόγω της λοιμώδους μονοπυρήνωσης, από τον Τζόκοβιτς στον ημιτελικό της Μελβούρνης, συνετρίβη από τον Ναδάλ στον τελικό του Ρολάν Γκαρός, έχασε το μυθικό ματς του Γουίμπλεντον και νίκησε στο US Open- 3-0 τον νεαρό Άντι Μάρεϊ- κατακτώντας το 13ο Major, μόνο που έμοιαζε με παρηγοριά στον άρρωστο. Σε εκείνη τη διοργάνωση αποφάσισε να γίνει λίγο πιο ανθρώπινος. Ένας κρίσιμος πόντος συνοδευόταν από πανηγυρισμό, ο οποίος συνήθως ερχόταν στην αγγλική: Come on! Πριν δυο χρόνια έπεσε το μάτι μου σε ένα άρθρο το οποίο εξέφραζε τις αμφιβολίες του ακριβώς για αυτό: τόνιζε ότι όσο μεγαλώνει ο Φέντερερ έπρεπε να επιστρέφει στις ρίζες του και τα αρχέγονα ένστικτά του και το αγγλικό έπρεπε να αντικατασταθεί με το γερμανικό. Ο απόλυτος αθλητικός κοσμοπολίτης έπρεπε να επιστρέψει στη γλώσσα του.

Ο Φέντερερ δεν είναι μόνο ο κορυφαίος τενίστας όλων των εποχών στον συνδυασμό του παλιού με το νέο και στην εφευρετικότητα: είναι κορυφαίος και σε καταστάσεις που δεν έχουν να κάνουν με τακτική ή τεχνική. Είναι υπέροχος όταν τελειώνει ένα γκέιμ στο σερβίς του, όπως κατευθύνεται στην καρέκλα του. Είναι σπουδαίος στο πώς χαιρετά τους φίλους του τένις με τη λήξη ενός παιχνιδιού που έχει νικήσει. Είναι θαυμάσιος ο τρόπος που μπαίνει στο κορτ. Σε αυτές τις απέριττες κινήσεις στηρίζει τη δημοφιλία του. Εδώ και 14 χρόνια είναι ο πιο δημοφιλής τενίστας του κόσμου, το μόνο βραβείο που ξέρουμε πού θα πάει πριν ξεκινήσει η σεζόν στο Ντουμπάι ή στο Μπρισμπέιν.

Στο πρώτο παιχνίδι του στο Γουίμπλεντον του 2015, ο Φέντερερ νίκησε άνετα τον Νταμίρ Ντζούμουρ από τη Βοσνία. Από το 2005- όταν βρέθηκα να είμαι παθιασμένος θαυμαστής μετά την ήττα από τον Ναδάλ στον ημιτελικό του Ρολάν Γκαρός- έως και πρόπερσι, αυτοί οι γύροι ήταν ήσσονος σημασίας. Βρέθηκα, βεβαίως, να παρακολουθώ το ματς με τον Σεργκέι Στακόφσκι στον δεύτερο γύρο του 2013, όταν κάποιο γενετικό λάθος τον οδήγησε στον αποκλεισμό. Όσο μεγαλώνει ο ίδιος (και μεγαλώνει μαζί μου, διότι είμαι μεγαλύτερός του κατά 19 μέρες μόνον και δεν μπορείτε να φανταστείτε τη στέρεη ικανοποίηση που παίρνω από αυτό το κατάτι κοινό) μεγαλώνω μαζί του. Το διάστημα της ψυχρολουσίας ήρθε από το 2011 και έπειτα, με την απαίτηση να σταματήσει το τένις. Είμαστε πολύ σκληροί με τους ανθρώπους, ακόμα και με εκείνους που δεν γνωρίζουμε. Τον Οκτώβρη του 2014 οι Ρόλινγκ Στόουνς γιόρταζαν τα 50 χρόνια τους στη Νέα Υόρκη, αλλά αν άκουγαν το κοινό το 1975, υποθέτω, θα έπρεπε να έχουν σταματήσει εδώ και... 40 χρόνια. Οι Στόουνς συνέχισαν, εξ ου και το μυθικό νούμερο ένα του Μικ Τζάγκερ στο Τοπ 10 του Λέτερμαν: «Ξεκινάς να παίζεις ροκ εντ ρολ για να παίρνεις ναρκωτικά και να κάνεις σεξ, αλλά τελειώνεις παίρνοντας ναρκωτικά, για να μπορείς να παίζεις ρόκ εντ ρολ και να κάνεις σεξ». Δε νομίζω ότι νοιάζει κάποιον αν οι Στόουνς είναι καλοί στις συναυλίες τους: αυτό που τους ενδιαφέρει είναι ότι είναι όλοι ζωντανοί. Η μνήμη από εκείνη τη συναυλία στο ΟΑΚΑ τον Σεπτέμβριο του 1998 (που είναι έντονη διότι έπρεπε να παίξει ο Παναθηναϊκός με την Ντινάμο Κιέβου στη Νέα Φιλαδέλφεια) συνοψιζόταν σε μόλις μία φράση: ακόμα αυτοί;

Έχω φίλους θαυμαστές του Φέντερερ. Όλοι πιστεύουμε πριν από κάθε Major ότι θα νικήσει, ακόμα και αν πρόκειται για το Ρολάν Γκαρός. Το 2011 ήταν η μόνη φορά που έπαιξα στοίχημα στο τένις: το πρώτο, από κοινού με τον φίλο μου τον Αντώνη, ήταν ότι θα κατακτήσει το τουρνουά. Το δεύτερο, πριν φύγω για την Κάλυμνο και το Final 4 του Κυπέλλου, ότι θα νικήσει τον Νόβακ Τζόκοβιτς 3-0 στον ημιτελικό. Έφθασα αρκετά κοντά και στα δύο. Εκείνος ο τελικός με τον Ναδάλ βρίσκεται σε περίοπτη θέση στη μνήμη μου: μαζί με τον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν του 2009 (αλλά όχι και του Γουίμπλεντον του 2008, σε εκείνο το ματς θα δραπέτευε με τη νίκη εφόσον ερχόταν) ήταν τα δύο ματς που θεωρώ ότι τα είχε, ότι αν τα έπαιζε ξανά με τους ίδιους φυσικούς και σωματικούς όρους, την επόμενη μέρα, θα τα νικούσε. Ένας λόγος που ενώ τον μισούσα, σε αθλητικό πλαίσιο, συμπαθώ τον Ναδάλ, είναι ότι εκείνη η εποχή τους έβρισκε να παίζουν μαζί σε κάθε τουρνουά, στον τελικό. Η απόκλιση από τους υπόλοιπους ήταν τεράστια και αν εξαιρεθεί το Γουίμπλεντον του 2006 και του 2007, ο Φέντερερ έχανε πάντα. Είναι, όμως, μια εποχή που μοιάζει μακρινή και για αυτό καθίσταται προνομιούχα για όλους εμάς.

Είδα το πρώτο παιχνίδι του επειδή είχα την ευχέρεια, αλλά διότι θέλω να στήνομαι στον υπολογιστή και να βλέπω κάθε παιχνίδι του, με όποιον αντίπαλο. Για μια τετραετία ασχολούμουν με το να παρακολουθώ παιχνίδια του τη στιγμή που συνέβαιναν από τη φάση των «16» και έπειτα: τώρα, ωστόσο, το πλαίσιο της σχέσης, αυτής της μυστηριώδους μαγικής σχέσης που σε κάνει να νιώθεις μέρος της ιστορίας κυρίως διότι είσαι χαζός, το δικαίωμα να παρακολουθώ τα παιχνίδια του συνοδεύεται από επιθυμία. Να, την Τρίτη, είπα να πάω από το σούπερ μάρκετ μετά τη λαϊκή να πάρω σαντιγί και φρόντισα να φάω μαζί φράουλες, που είναι το κλασικό έδεσμα του Γουίμπλεντον, την ώρα που θα παιζόταν το πρώτο γκέιμ.

Διότι είναι προνόμιο να βλέπεις τον Φέντερερ λάιβ να παίζει. Ο καλός και αγαθός χρόνος στο δείχνει. Σε αυτό το σημείο ήταν που καλούνταν να φθάσει η σχέση που έχεις με έναν αθλητή ο οποίος σε σημαδεύει για τον ένα ή τον άλλο λόγο (κοιτάξτε, το Χάρι Πότερ δεν είναι Ταρκόφσκι, αλλά τα λάτρεψα και τα οκτώ, επειδή το μέρος που βρίσκομουν όταν τα είδα ήταν ιδεατό) και που δεν θέλεις να βλέπεις το μαρτύριο που περνάει επειδή σε ακουμπάει. Με 39 μέρες να απομένουν για τα γενέθλιά του, ο Ρότζερ Φέντερερ είναι ένας θρύλος που μπορεί να κάνει χάρη στον εαυτό του που παίζει, αλλά που πρωτίστως κάνει σε εμάς. Και ενώ κάθε Major που περνάει είναι ολοένα και πιο δύσκολο να το κατακτήσει, το ότι συντονίζεσαι για να παρακολουθήσεις τα παιχνίδια του ενέχει ιδιωτικούς κωδικούς που είναι πολύ δύσκολο να συναντήσεις ξανά.