Περί Αρκά

Οι δημοσιογράφοι καμώνονται ότι ξέρουν τι γίνεται εν γένει. Αυτό είναι το χειρότερο, το κατευθείαν ξεκατίνιασμα σε μία κατάσταση πολύ λιγότερο σοβαρή από εκείνη που υφίσταται.

Επειδή έχω μία ιδέα, από το πόλο, για το τι συμβαίνει όταν εκτίθεσαι και γράφεις τη γνώμη σου, κάποιος που παραδείγματος χάρη υποστηρίζει τη Βουλιαγμένη μπορεί να με βρίσει σε ένα σχόλιό του για το γεγονός ότι κρίνω τη Βουλιαγμένη. Αυτό δεν αφορά στη Βουλιαγμένη ούτε είναι επίσημη θέση της: απλώς υπάρχει κάποιος που δεν συμφωνεί και ξεσπάει, είναι μία νομιμοποιημένη καφρίλα που επιτρέπει η διαδικτυακή κοινότητα.

Από τις 25 Ιανουαρίου, που βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ, και έπειτα, βρισκόμαστε σε μία περίοδο που ο καθένας γράφει ό,τι να ‘ναι. Το γεγονός ότι τα μπλογκ και τα σάιτ είναι πολλά (ένα, άλλωστε, βρίσκεται εδώ, για να δημοσιευθεί αυτό το κείμενο) επιτρέπει την αναπαραγωγή πληροφοριών χωρίς επιβεβαίωση και τσεκάρισμα. Αυτό, βεβαίως, είναι μισή ντροπή εκείνου που αναπαράγει και μισή ντροπή του ίδιου του συστήματος, που επιβάλλει με τον τρόπο του την ταχύτητα στην οποία πρέπει να μπαίνουν οι ειδήσεις. Όταν κάποιος, όμως, είναι δημοσιογράφος, πρέπει να τσεκάρει την είδηση πρωτίστως και, έπειτα, δεν πρέπει να λειτουργεί αυθαίρετα. Θα καταλάβω ότι, πράγματι, κάποιες φορές ακόμα και ο δημοσιογράφος θα αναγκαστεί να λειτουργήσει ταχέως και χωρίς τους κανόνες σε μία κατάσταση πανικού: αυτός είναι ο λόγος που έχουν δουλειά πολλοί στον χώρο, αλλά που πληρώνονται λίγοι και ακόμα λιγότεροι καλά.

Η σελίδα του Αρκά στο Facebook κατέβηκε επειδή ο τύπος δέχθηκε απειλές για τη ζωή του. Από κάποιον άσχετο, ο οποίος μπορεί να πάρει τηλέφωνο στο αεροδρόμιο και να πει ότι υπάρχει βόμβα και τότε θα καθυστερήσουν οι πτήσεις μέχρι να έρθει μία ομάδα και να ψάξει τον χώρο με ειδικά μηχανήματα, οι άνθρωποι θα βγουν έξω από τις αίθουσες και θα περιμένουν μέχρι να ολοκληρωθεί η έρευνα και να πουν ότι όλα είναι καθαρά ώστε να επιστρέψουν. Αυτό μπορεί να πάρει ώρες, αλλά η ζωή στο αεροδρόμιο θα συνεχιστεί, σε αντίθεση με ένα γκρουπ στο Facebook που ένας κρετίνος ο οποίος κρατάει μπαλτά και φοράει κουκούλα στη φωτογραφία προφίλ του θα πει ότι «θα σε τεμαχίσω» σε οποιονδήποτε είναι επικίνδυνος και πρέπει τουλάχιστον να ανησυχήσεις λίγο. Δεν ξέρω αν είναι αρκετά σοβαρό ώστε να κατεβάσεις μία σελίδα η οποία για χιλιάδες κόσμου αποτελεί την απόλυτη ψυχαγωγία, αλλά από την άλλη μεριά μια απειλή για τη ζωή σου είναι το πιο ανησυχητικό θεωρητικό πράγμα που μπορεί να σου τύχει.

Εννοείται ότι μου άρεσαν και οι δύο φωτογραφίες του Αρκά. Και οι δύο είναι παραφρασμένοι ανορθόδοξοι αφορισμοί: αυτή που λέει, «έχω εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση. Είναι άνθρωποι που πατάνε γερά με τα δύο τους πόδια στον αέρα» είναι ένας ανορθόδοξος αφορισμός που αφορά στον ιδεαλισμό και ανήκει στον Φραγκλίνο Ρούζβελτ,  πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ. Το άλλο, που λέει «ηγέτης είναι αυτός που μπορεί να αποτρέψει μία καταστροφή η οποία δεν θα ερχόταν αν δεν κυβερνούσε», είναι ένας αφορισμός που έχει να κάνει με τον γάμο.

Προσωπικώς, ουδεμία εκ των δύο φράσεων θεωρώ ότι συνιστά μομφή για την κυβέρνηση. Η πρώτη είναι σημαντική, διότι κατά τον Αρκά αποδεικνύεται ο ιδεαλισμός της κυβέρνησης και η δεύτερη δείχνει την αδυναμία των προηγούμενων κυβερνήσεων να φέρουν τη ρήξη και να κοιτάξουν κατάματα την καταστροφή. Οι αντιδράσεις είναι κάτι περισσότερο από υπερβολικές: είναι ανόητες. Και επειδή η ανοησία δεν έρχεται ποτέ μόνη της, εκείνοι που νομίζουν ότι είναι καπάτσοι πήραν το γεγονός και το ξέσκισαν, κάνοντας αναφορά ακόμα και σε Χούντα από την πλευρά της κυβέρνησης. Λες και κάποιο στέλεχός της ή κάποιο κομματικό μέλος της υπέγραψε κάτω από το σχόλιο ή απείλησε τον Αρκά με αφανισμό. Εδώ δεν πρόκειται απλώς για απύθμενη βλακεία: πρόκειται για επικίνδυνη προσέγγιση και μάλιστα από φαινομενικά μάχιμους δημοσιογράφους στα ΜΜΕ, οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να επικρίνουν την κυβέρνηση επειδή οπαδοί της κράζουν τον Αρκά απειλώντας τον για τη ζωή του. Ήδη υπάρχει αντεπιχείρημα, υποθέτω, το οποίο θα είναι κάτι σαν «αυτοί οι άνθρωποι τους ψηφίζουν». Όμως αυτό είναι ακόμα πιο αηδιαστικό, τη στιγμή που στις εκλογές του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 149 έδρες.

Αυτή η εγγενής ανωμαλία δεν είναι πρωτόγνωρη: ήδη βρισκόμαστε σε μία εποχή αδιεξόδου. Αν ο Τσίπρας καμωθεί ότι θα υπογράψει το μνημόνιο θα τον περάσουν γενεές 14 οι ίδιοι άνθρωποι που θα τον κράξουν έτσι και δεν το υπογράψει. Είναι κρίμα που αυτή η λαμπρή κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει κουμάντο σε μία εποχή η οποία είναι γεμάτη από Ταλιμπάν του καναπέ, με την υπερπληροφόρηση να είναι το μεγαλύτερο καρκίνωμα στην ιστορία της ενημέρωσης από την εποχή των ελληνικών lifestyle περιοδικών.

Ο Αρκάς πρέπει να πληρώσει το κόστος της έκθεσης και της δημιουργικότητάς του, όπως πρέπει όσοι έχουν μια καθαρή θέση, έστω κι αν δεν μπορούν να την αποτυπώσουν ακριβώς με επιχειρήματα, αθλητικά, πολιτικά, πολιτιστικά και κοινωνικά. Όμως το πιο εντυπωσιακό είναι η ανάγκη των ανθρώπων να δηλώνουν πρόβατα. Από όσο μπορώ να ξέρω, σε διάφορες συνδικαλιστικές διαστάσεις κομματικά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ανήκουν σε άλλες παρατάξεις, κάτι που είναι το πιο δημοκρατικό πράγμα που έχω ακούσει να συμβαίνει από την πορεία του Αλατιού του Γκάντι το 1930. Ο πρωτόγνωρος εκχυδαϊσμός των συντηρητικών (που, για να δανειστώ έναν αφορισμό, «συντηρητικός είναι κάποιος που είναι πολύ δειλός για να δώσει μάχη και πολύ χοντρός για να το βάλει στα πόδια») απέναντι σε μία κατάσταση την οποία, εκείνοι που ελέγχουν, προσπαθούν να κάνουν να λειτουργήσει με τη μεγαλύτερη δυνατή διαφάνεια και με δικαίωμα κάποιου στην ελευθερία του λόγου- Μανώλης Γλέζος, Ζωή Κωνσταντοπούλου- μη γελιέστε, αναδεικνύει την αξία της σημερινής κυβέρνησης. Όπως αποτυπώνεται στην ικανότητά της να διεκδικεί. Και ενώ τον 21ο αιώνα οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει από την πίστη στον Θεό ως καθεστώς και το έχουν γυρίσει στην πίστη στον Άνθρωπο, στην προκειμένη περίπτωση δεν παραχωρούν δράμι σε εκείνους που τους σκέφτονται έστω και λίγο, που όταν αναφέρονται στη «λαϊκή απαίτηση» το κάνουν με ειλικρίνεια, έστω και αν παραγνωρίζουν ότι σε αυτήν τη σχιζοφρενή χώρα δεν μπορεί να υπάρχει απαίτηση, διότι υπάρχει γνώμη χωρίς γνώση. Και αυτό, ενώ είναι ζήτημα παιδείας, δεν είναι θέμα μόρφωσης. Είναι θέμα κριτικής σκέψης: οπότε εκείνος που επικρίνει κάθε κίνηση δεν μπορεί να είναι απόγονος του Πλάτωνα: είναι απόγονος του Αιώνου Ηλίθιου, και όχι του πρίγκιπα Μίσκιν από το βιβλίο του Ντοστογέφσκι.