Τα νεύρα, το σημάδι και η 15ετία

Έχουν περάσει ακριβώς 8 χρόνια. Τότε ήταν ημιτελικός, Σάββατο, 15 Σεπτεμβρίου, στη Μαδρίτη. Οι ώρες που είχαν μεσολαβήσει από τη λήξη του προημιτελικού με τη Σλοβενία και την έναρξη του ημιτελικού έφταναν μόνο για υπερένταση, λίγο ύπνο, πρωινό, αποκατάσταση, γεύμα, αποκατάσταση. Ήταν πονηροί οι βλάχοι: έβαλαν το παιχνίδι σε απόσταση 20 ωρών από την έναρξη του ημιτελικού που θα ήταν. Σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, δεν συμβαίνει το ίδιο πράγμα: η Γαλλία, που θα αντιμετωπίσει τη Λετονία, διαδέχεται τον προημιτελικό της Ελλάδας με την Ισπανία. Μπορεί να πει κάποιος, δηλαδή, ότι ο νικητής του πρώτου ματς θα έχει δύο ώρες ξεκούραση περισσότερες από τον οικοδεσπότη της διοργάνωσης. Την Τετάρτη θα συμβεί το ίδιο: η Σερβία αντιμετωπίζει την Τσεχία στις 19:30 και η Ιταλία τη Λιθουανία στις 22:00. Αυτό σημαίνει ότι ο νικητής του πρώτου προημιτελικού θα έχει ξεκούραση δύο περισσότερων ωρών από τον νικητή του δεύτερου. Και τότε οι προημιτελικοί γίνονταν σε 13 μέρες. Αλλά το πρόγραμμα ήθελε τον αντίπαλο των Ισπανών να παίζει μία μέρα μετά από αυτούς, την ίδια ώρα. Και με τον τρόπο που νίκησε η Εθνική, πήγε σαν αμνός επί σφαγή στον παιχνίδι του «Παλάθιο ντε Ντεπόρτες». Τώρα, αυτό οι Γάλλοι τον κάνουν στον ημιτελικό. Έχουν βάλει το παιχνίδι που υποτίθεται ότι θα είναι το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου και τον άλλο ημιτελικό το βράδυ της 18ης. Μεγαλεπήβολα σχέδια, για τόσο μακριά στη διοργάνωση

Ήταν μια γελοιότητα. Μία κακογουστιά, που συνέβη απροκάλυπτα στον βωμό της νίκης. Δεν γίνεται να μη σε εξοργίσουν τα σχετικά βίντεο που υπάρχουν στο youtube. Σε μία φάση ο Σπανούλης χρεώνεται φάουλ για παρενόχληση του Ρούντι Φερνάντεθ στο λέι απ, όταν φεύγει η μπάλα από το χέρι του τελευταίου. Ενώ ο διεθνής γκαρντ δεν έχει αγγίξει τον αντίπαλό του, ο Ρούντι ζητάει αντιαθλητικό φάουλ.

Η Ισπανία είναι, βεβαίως, η κορυφαία ευρωπαϊκή δύναμη αυτήν τη στιγμή στον κόσμο. Στα ομαδικά είναι ασύγκριτη, είτε πρόκειται για ποδόσφαιρο, είτε για μπάλα στις μικρές ηλικίες, είτε για μπάσκετ, για πόλο Γυναικών, ακόμα και για βόλεϊ: εκείνη η μέρα που ο Τζέι Αρ Χόλντεν πέτυχε το ακροβατικό καλάθι- λες και η Θέμις αποφάσισε ότι, αρκετά, δεν μπορείτε να πάρετε εσείς το τρόπαιο έτσι όπως χάσατε την ψυχή σας- και που το καλάθι του Πάου Γκασόλ ανατριχιαστικά βγήκε από το καλάθι, ενώ είχε ήδη μπει, η εθνική ομάδα βόλεϊ της Ισπανίας νικούσε μέσα στη Ρωσία την οικοδέσποινα, για να πάρει το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωβόλεϊ. Βεβαίως, δεν είναι το ίδιο, ούτε καν για τους Ισπανούς, αλλά είναι κάτι. Βγαίνουν γυμναστές, εννοείται ο Ράφα Ναδάλ και ένα μάτσο τενίστες στην ίδια ηλικιακή ομοταξία ή μετά από αυτό, κολυμβήτριες- με κορωνίδα την Μιρέια Μπελμόντε- και κολυμβητές. Η τωρινή εθνική ομάδα μπάσκετ, σε μία ιστορία που μπορείτε να υποπτευθείτε πώς πήγε αν διαβάσετε το κείμενο του ισπανόφιλου φίλου μου, Γιάννη,  στο Sport24, στηρίχθηκε στην επιτυχία της κατάκτησης του χρυσού μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων του 1999, όταν ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο οδήγησε τη «ρόχα». Είναι μια σχετική ανακούφιση να ξέρεις ότι δεν έχει βγει νέος Ναβάρο στο ισπανικό μπάσκετ. Ακόμα, μετά από τόσο καιρό, απορώ πώς είναι δυνατόν να έχασε εκείνη τη βολή στο ΣΕΦ, στον τέταρτο προημιτελικό της Ευρωλίγκας απέναντι στον Ολυμπιακό. Είναι, ακόμα, δύσκολο να το πιστέψεις, πολύ δυσκολότερο, πάντως, από τις χαμένες βολές του Σισκάουσκας ή εκείνες του Ριγκοντό: αυτοί οι παίκτες δεν βρέθηκαν ποτέ απέναντι. Ο Ναβάρο, στους μπασκετικούς κύκλους, είναι ο κακός. Έχει κάτι από Darth Vader σε μινιατούρα. Είναι ένας Τζον Ντο που δεν λέει το «σ». Είναι ένας Χαβιέ Μπάρδεμ στο «Καμία Πατρίδα για τους μελλοθάνατους», μόνο πιο απρόβλεπτος. Και ταυτοχρόνως, σου σπάει τα νεύρα. Με τον τρόπο που αφήνει το κορμί του χαλαρό, ενώ είναι σε κίνηση, ώστε να τελειοποιεί τον θεατρινισμό του με συμμέτοχο το κέντρο βάρους του, πετάγεται σαν κεραυνόπληκτος σε κάθε επαφή, αν θέλει να το κάνει. Ούτως ή άλλως, αν είναι να κατανοήσουμε κάτι, είναι η επιθυμία για per mare per terram νίκη, μέσα στη Μαδρίτη, για να πάρουν το τρόπαιο. Μία διοργάνωση που δεν είχαν κατακτήσει ξανά, ως παραδοσιακή αθλητική δύναμη αν μη τι άλλο, ενώ η Ελλάδα είχε δύο επικρατήσεις.

Η Εθνική, φυσικά, δεν ήταν αθώα περιστερά στη Μαδρίτη. Αλλά οποιοδήποτε άδικο είχαν οι παίκτες της, οι Ισπανοί φρόντιζαν να το κάνουν κατευθείαν δικό τους, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους θεατές. Ο Τσαρτσαρής συγκρούστηκε με τον Καλντερόν, τρέχοντας σιγά προς τη ρακέτα των Ισπανών και ο τελευταίος  έπεσε κάτω λες και πέρασε από πάνω του ταύρος. Και μετά ο Έλληνας πάουερ φόργουορντ έσπρωξε τον Γκαρμπαχόθα, που δήθεν πήγε να ζητήσει τα ρέστα σαν τον Σταν Λόρελ και ο τελευταίος έπεσε με τέτοιον τρόπο που θεωρώ ότι ο προπονητής της Μπελμόντε της έδειξε την κίνηση στο βίντεο, ζητώντας της να κάνει εκκίνηση στα 1.500μ. με τον συγκεκριμένο τρόπο. Εκείνη, δε, τη στιγμή, η κάμερα έπιασε τον Ναδάλ να εξοργίζεται στην κερκίδα. Ποιον, τον Ναδάλ! Που παίρνει medical time out για να σπάσει τον ρυθμό ενός ματς και που σερβίρει μόνο όταν αλλάζουν θέσεις οι πλανήτες.

Για να πω τη «μαύρη» αλήθεια, ο πρώτος λόγος για τον οποίο θα ήθελα να νικήσει η Εθνική ήταν ο Σπανούλης και ο Ζήσης. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, που έχασε τη μητέρα του και έφυγε εσπευσμένα από τη Λιλ, έκανε μία από τις μεγαλύτερες μαγκιές στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα: άφησε εκτός τους Γιώργο Σιγάλα και Ευθύμη Ρεντζιά, που είχαν τραβήξει όλο το μανίκι και τις απογοητεύσεις του προηγούμενου ολυμπιακού κύκλου (χωρίς, πάντως, να δικαιολογούν με υπερπροσπάθεια αυτό το «μανίκι»), για να πάρει τους νεαρούς Σπανούλη και Ζήση. Ο δεύτερος δε, ένα παιδί αξιαγάπητο εκ της οράσεως, δεν έχει χάσει διοργάνωση έως τώρα, όλα αυτά τα χρόνια. Έχει παίξει σε όλα τα τουρνουά από το 2004 έως τώρα. Κάθε καλοκαίρι, είναι παρών στις προετοιμασίες. Εκείνος ο ημιτελικός του 2007 ήταν, φαντάζομαι, από τις χειρότερες καταστάσεις που έχει βιώσει με την εθνική ομάδα, μαζί, βεβαίως, με την ήττα από τη Νιγηρία στο προολυμπιακό τουρνουά του 2012.

Δεδομένο είναι ότι από εκείνο το παιχνίδι στη Μαδρίτη και έπειτα, οι Ισπανοί έβαλαν την Εθνική από κάτω. Η Σαϊτάμα προηγήθηκε, αλλά σε εκείνο τον αχαρακτήριστα ενοχλητικό ημιτελικό μπήκε μία, τρόπον τινά, σφραγίδα. Τώρα, αυτήν τη στιγμή, η Εθνική θεωρείται φαβορί στον προημιτελικό, αλλά νομίζω ότι θεωρείται φαβορί περισσότερο επειδή οι Ισπανοί δεν θεωρούνται φαβορί. Οι διαφορές είναι ελάχιστες, η Γαλλία δεν εμπνέει γενικώς τη «γαλανόλευκη», αλλά τουλάχιστον οι Ισπανοί έχουν ένα από τα πιο αδυνατισμένα ρόστερ των τελευταίων ετών, ουδόλως ακίνδυνο. Πιθανότατα, από τις ομάδες του 2008, του 2009 και του 2012 θα έχανε με 20 πόντους διαφορά, παρ’ όλα αυτά είναι μία ομάδα που, μετρώντας από το 2001 διαπιστώνεται ότι έχει καταφέρει τα εξής: έχασε από τους Γιουγκοσλάβους στον ημιτελικό του Ευρωπαϊκού της Κωνσταντινούπολης, αλλά πήρε το χάλκινο στον μικρό τελικό με τους Γερμανούς. Αποκλείστηκε από τους Γερμανούς στον προημιτελικό του Μουντομπάσκετ του 2002 στην Ιντιανάπολη, αλλά πλασαρίστηκε στην 5η θέση νικώντας τους Αμερικάνους. Έφθασε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 2003 αλλά έχασε από τους μάστορες Λιθουανούς. Έκανε πέντε νίκες στον όμιλό της στους Ολυμπιακούς του 2004, μόνο και μόνο για να σταθεί άτυχη αφού τέταρτη ομάδα του άλλου ομίλου ήταν οι ΗΠΑ, που την απέκλεισε στα προημιτελικά. Απέκλεισε, με λίγη έξωθεν βοήθεια, τους Κροάτες στα προημιτελικά του Ευρωμπάσκετ του 2005, έχασε την πρόκριση στον τελικό από το καλάθι του Ντιρκ Νοβίτσκι στο τελευταίο δευτερόλεπτο, και το χάλκινο μετάλλιο από τους Γάλλους, χωρίς τον Γκασόλ. Ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια το 2006, φιναλίστ του Ευρωμπάσκετ το 2007, «ασημένια» ολυμπιονίκης το 2008, πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2009. Αποκλείστηκε στα προημιτελικά του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος από τους Σέρβους, το 2010, επίσης με ρόστερ αδυνατισμένο, ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2011, «ασημένια» ολυμπιονίκης, ξανά, το 2012, πήρε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2013, αφού αποκλείστηκε από τους Γάλλους αλλά νίκησε τους Κροάτες, χωρίς τον Πάου Γκασόλ. Η μόνη αληθινή αποτυχία, από το 2001 έως τώρα, ήταν η περυσινή ήττα από τους «τρικολόρ» στον προημιτελικό του δικού τους Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, όταν είχαν το καλύτερο μαζεμένο ρόστερ. Νομίζω ότι αν καταφέρουν να βρεθούν στους Ολυμπιακούς του Ρίο, η σύνδεση με την πρώτιστη φουρνιά των επιτυχιών θα χαθεί αμέσως μετά από αυτή τη διοργάνωση, και το ισπανικό μπάσκετ θα μπει στην επόμενη μέρα, οριστικά και αμετάκλητα. Μόνο η Σοβιετική Ένωση και η ενωμένη Γιουγκοσλαβία είχε διάρκεια τόσων χρόνων, όταν το μπάσκετ ήταν πολύ πιο απλό και πολλές δημοκρατίες συνέθεταν μία μόνο ομάδα. Αν βάλεις και τον τελικό του Ευρωμπάσκετ του ’99 πηγαίνει ακόμα μακρύτερα το χρονικό διάστημα, αλλά η διοργάνωση του 2001 ήταν η οριστική εισαγωγή στη νέα ισπανική εποχή, η οποία ήταν απολύτως φαντασμαγορική. Και για αυτό, για όλη τη συσσώρευση της πείρας, για το know how που τους καθιστά αληθινούς σπεσιαλίστες και κάθε στιγμή επικίνδυνους, η Εθνική δεν μπορεί να είναι το φαβορί στη Λιλ.

ΥΓ. Το αμέλησα, πάνω την έκκριση της ευαισθησίας τα ξημερώματα της Δευτέρας, αλλά η Εύα Ασδεράκη ήταν φανταστική στον τελικό του US Open μεταξύ του Φέντερερ και του Τζόκοβιτς. Ήταν η πρώτη γυναίκα που έγινε αρχιδιαιτητής σε τελικό μονού Ανδρών και δεν έκανε ούτε ένα λάθος. Έβγαζε από τη δύσκολη θέση τους διαιτητές του κορτ αποφασίζοντας μόνη της για μπάλες και δε νικήθηκε από κάποιο challenge των αθλητών. Ήταν πραγματικά απίθανη και στο twitter, το μόνο μέσο διαδικτυακής κοινότητας στο οποίο αξίζει να συνδέεσαι στα σπουδαία παιχνίδια και τις μεγάλες διοργανώσεις, η παράστασή της χαρακτηρίστηκε «η καλύτερη του χρόνου».