Τελικά, έκανα λάθος

Τις προάλλες, αφού έκανα μια βόλτα στην Καλλιθέα, έπιασα κουβέντα με μια φίλη στην επιστροφή, η οποία με ρώτησε τι γίνεται με την Ελλάδα και πώς βλέπω την κατάσταση. Της απάντησα σαν μικρό παιδί: «Θέλω να μην έχουμε κανένα δυνάστη πάνω από το κεφάλι μας». Σχολίασε ότι αυτό δεν γίνεται. Της αντιγύρισα ότι το γνωρίζω, αλλά είναι εκείνο που θέλω.

Είμαι τελείως χαμένος στην άγνοιά μου, ειδικά μετά το δημοψήφισμα. Στο πλαίσιό του οι καταστάσεις έμοιαζαν απλές για τον καθένα μας, για το τι υποστηρίζει και τι όχι. Προσωπικώς, θεώρησα ότι η άρνηση συνεπάγεται με την άρνηση της υπογραφής σε ένα μνημόνιο. Σύμφωνα με ένα ρεπορτάζ, ο Τσίπρας πήγε στις Βρυξέλλες και η Μέρκελ του ζήτησε να πάρει 50 δισεκατομμύρια ευρώ από την Τράπεζα της Ελλάδας και να τα μεταφέρει σε μία τράπεζα του Λουξεμβούργου, μαζί με την αποδοχή ότι τα χρήματα θα τα διαχειριζόταν ένας Γερμανός ειδικός. Οι λεπτομέρειες του συγκεκριμένου ρεπορτάζ αναφέρουν ότι ο Τσίπρας έβγαλε το σακάκι του και ρώτησε τη Μέρκελ αν το θέλει, ενώ ο πρόεδρος Μάριο Ντράγκι τους ζήτησε να καθίσουν κάτω, την ώρα που ο Έλληνας πρωθυπουργός πήγαινε να φύγει, για να μη διαλυθεί η Ευρωζώνη. Αυτό το ρεπορτάζ μοιάζει με ιστορία του Βαρουφάκη από τις πρώτες μέρες του στο υπουργείο Οικονομικών: είναι μια κινηματογραφική σκηνή η οποία δεν ορκίζομαι ότι δεν είναι αποκύημα της φαντασίας.

Έχοντας ελάχιστη γνώση και γνώμη για όσα διαμείβονται όλο αυτόν τον καιρό, θεώρησα ότι το δημοψήφισμα είναι ένα γενικευμένο ερώτημα για το αν θέλουμε να υπογραφεί νέο μνημόνιο ή όχι. Σαφώς και δεν ήταν έτσι. Το πρόβλημά μου δεν έγκειται στο τι ψήφισε ο καθένας ή στο τι έγινε μετά, όσο κι αν μόνο η προοπτική της υπογραφής ενός νέου μνημονίου, όπως και έγινε, έδενε κόμπο το στομάχι μου, μαζί με την ήττα του Ρότζερ Φέντερερ από τον Νόβακ Τζόκοβιτς στον τελικό του Γουίμπλεντον. Το πρόβλημά μου δεν είναι καν η διαφωνία της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ με τα στελέχη που ρέπουν πιο πολύ προς το κέντρο*.

*Εδώ βεβαίως υπάρχει ένα αστείο που μπορούν να επικαλεστούν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Γενάρη. Στα βραβεία Golden Globes του 2014 η Έιμι Πόουλερ είπε ότι «μου άρεσε ο Λύκος της Γουόλ Στριτ αλλά κάποιες σκηνές με προβλημάτισαν. Για παράδειγμα, αν ήθελα να δω τον Τζόνα Χιλ να αυνανίζεται σε ένα πάρτι σε πισίνα, θα πήγαινα σε ένα από τα πάρτι του Τζόνα Χιλ σε πισίνα». Δηλαδή θα μπορούσαν να λένε ότι, «αν ήθελα να δω το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, θα πήγαινα να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ». Προφανώς οι εποχές δεν είναι ίδιες και η μεταφορά είναι υπερβολική, αλλά και πάλι...

Το αληθινό πρώτιστο πρόβλημα έγκειται στο τι συνέβη στο Σύνταγμα στη διαδήλωση της Πέμπτης. Η Ελλάδα, αυτήν τη στιγμή, είναι μια ταραγμένη χώρα. Είναι μια χώρα που η Βουλή της θυμίζει το Κογκρέσο των ΗΠΑ όταν ο Αβραάμ Λίνκολν, χωρίς να είναι παρών, πέρασε με μαεστρικό τρόπο τη 13η Τροποποίηση που υποτίθεται ότι θα σήμαινε το τέλος της δουλείας. Υπάρχει ένταση ανεξέλεγκτη εδώ και περίπου τρεις εβδομάδες και αυτό δεν βοηθά στα πεπραγμένα και στα μελλούμενα. Τη νύχτα της Τετάρτης, στη Βουλή, ο Τσίπρας θεώρησε ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν να τον ακολουθήσουν και τα περισσότερα στελέχη ξεκαθάρισαν ότι ενώ στηρίζουν τον Τσίπρα δεν μπορούν να στηρίξουν τα νέα μέτρα. Το ζήτημα αυτήν τη στιγμή μοιάζει ξεκάθαρα ιδεολογικό, χωρίς να κρύβει κάποια συμφέροντα από πίσω. Η ευκαιρία που βρήκε ο Μιχαλολιάκος για να τρολάρει τους αριστερούς θα περάσει στην ιστορία.

Ωστόσο, βάζω το χέρι μου στη φωτιά: ουδέν εξ όσων συμβαίνουν στην πιο παρανοϊκή ελληνική Βουλή στην ιστορία, η οποία μοιάζει με μαύρη κωμωδία, ήταν χειρότερο από τα χημικά και τα επεισόδια στο Σύνταγμα. Δεν υποτίθεται ότι ψηφίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου μόνο για να σώσει τον κώλο μας: αλλά και για να φέρει μαζί του μια αύρα ελπίδας, αρχίζοντας με το ξερίζωμα της τρομοκρατίας που υποτονθορίζεται βαθιά στην ψυχή του πολίτη και που τόσα χρόνια είναι έρμαιό της. Χημικά έπεσαν στα τέλη του Ιούνη του 2011, με τους Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα, ενώ σε περιπτώσεις όπως του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου η Ελλάδα έδειξε ότι έχει έφεση να είναι αστυνομικό κράτος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εν πάση περιπτώσει, έπρεπε να φέρει την ελπίδα ειδικά σε αυτό το κομμάτι. Η διαδήλωση εξελίχθηκε άσχημα και σχεδόν 5,5 μήνες μετά την εκλογή του ως πρώτου κόμματος αισθάνεσαι ότι αυτή η αύρα στην οποία περιφερόταν και η συγκρατημένη αισιοδοξία των πολιτών (έως ξεδιάντροπη αισιοδοξία, αφού το «Αν» του Κίπλινγκ κάνει γκελ στην επιπολαιότητά μας) δεν κράτησε πολύ: κατευθείαν γυρίσαμε σε ένα χρονικό τοπίο στο οποίο στους δρόμους της πόλης αστυνόμοι τρομοκρατούν με τη βία διαδηλωτές, απωθούν γέρους ενώ Χρυσαυγίτες και λοιπά κακοποιά στοιχεία βγαίνουν κρατώντας πιστόλια στο μπαλκόνι και τρομοκρατούν τον κόσμο.

Και ενώ έχω την επίγνωση ότι πρέπει να κάνω υπομονή για να διαπιστώσω αν η γραμμένη γνώμη μου όλη την εβδομάδα του δημοψηφίσματος μπορεί να με κάνει να ανακουφιστώ τελικώς- αν και προφανώς θεωρώ ότι η κάθε ψήφος είναι θέμα του χαρακτήρα που θέλεις να έχεις- νομίζω ότι τελικά έκανα λάθος στο να θεωρώ ότι εκ των έσω θα παραμείνει σεβαστή με κάθε κόστος η ελευθερία του πολίτη, που τόσο είχε λεηλατηθεί τα προηγούμενα χρόνια και, μάλιστα, χωρίς να υπάρχουν εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα τρομοκρατικές επιθέσεις, όπως εκείνη που, παραδείγματος χάρη, δέχθηκε το Λονδίνο το 2005. Και ενώ δεν έχω διάθεση να κατηγορήσω επί του πρακτέου ό,τι πιστεύει ο καθένας, είμαι αναγκασμένος να πω ότι έπεσα έξω σε ό,τι θεωρούσα ότι θα είναι η απαρχή μιας μοντέρνας δυτικής πόλης στον τρόπο που οι πολίτες δεν θα αυθαιρετούν και που οι αστυνομικοί δεν θα προσπαθούν να επιδείξουν την τρομακτική εξουσία τους δι’ ασήμαντον αφορμή. Σε αυτή τη σκέψη απέτυχα παταγωδώς.