(Τι σημαίνει να είσαι) Νέος και Σπουδαίος

Μπαίνουμε στην εποχή του Ντούσαν Μάντιτς...

... στην εποχή του Ντούσαν Μάντιτς. Στα 25 του, θα είναι Φιλίπ Φιλίποβιτς 2.0. Θα είναι Νόρμπερτ Μάνταρας του Κολωνακίου. Θα έχει κατακτήσει 4 Ευρωλίγκες και ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο.  

(Θεέ μου, κάνε να είμαι εκεί όταν ο Γκαβρίλ Σούμποτιτς μαρκάρει τον Ντούσαν Μάντιτς στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 2017).

Βλέποντας έναν νεαρό παίκτη να κάνει μοναδικά πράγματα σε κάθε σπορ, δεν μπορείς να κρατηθείς. Δεν είναι τυχαίο που ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ προτίμησε τα γυαλάκια με τις καρδούλες για τη Σου Λάιον, η οποία έπαιξε τον ρόλο της Ντολόρες Χείζ, της θρυλικής Λολίτας, ένα αποκύημα της μεγαλοφυούς φαντασίας του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ. Με τα νιάτα δεν μπορείς να κρατηθείς γενικώς. Μπορείς, μόνο, να κρυφτείς τον περισσότερο καιρό. Και μετά έρχεται το πάθος, ασίγαστο και αγαστό, φωτίζει τις σκιερές μεριές του εαυτού σου και σε διασύρει, όπως ακριβώς έκανε η ίδια η Λολίτα στον σεβάσμιο Χάμπερτ Χάμπερτ. Σε διασύρει και σε ξεσκίζει. Τις περισσότερες φορές, βεβαίως, είναι ακίνδυνο και μπορείς να θαυμάσεις χωρίς να σου κοστίσει. Τις άλλες η δομή της ίδιας της λογικής ύπαρξής σου, η ίδια η φύση σου, δέχεται ένα τεράστιο πλήγμα.

Για αυτό και ο πρόλογος για τον Ντούσαν Μάντιτς δεν είναι γραμμένος από χέρι ανθρώπου αδιάφορου για το γεγονός ότι ο αριστερόχειρας της Παρτιζάν, που διέσυρε πέρυσι την Προ Ρέκο στον προημιτελικό του Final 6, την αποσυναρμολόγησε πεντάμετρο στο πεντάμετρο, ήταν ασταμάτητη αυγουστιάτικη μπόρα, είναι το next best thing του παγκόσμιου πόλο και ο Ντέγιαν Σάβιτς θα τον έχει φέτος στη βασική επτάδα της εθνικής Σερβίας, μαζί με τον Φιλίποβιτς στα δεξιά*. Νάτο πάλι. Νάτος ο παράλογος ενθουσιασμός.  

*Σάλια φεύγουν από παντού. Προσπαθώ να τα συγκρατήσω.

Σας το ορκίζομαι αγαπητοί αναγνώστες: δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο όπως αυτό που έγινε στο τέλος του τρίτου ημιτελικού του Ερυθρού Αστέρα με την Παρτίζαν στο κολυμβητήριο της Μπάνιτσα.

Καταρχάς, η ίδια η σειρά ήταν από μόνη της ατόφιο χρυσάφι. Ο Σάβιτς και ο Βουγιασίνοβιτς έχουν ομάδες νεαρές και ο κοινός παρονομαστής τους είναι οι έμπειροι τερματοφύλακες: από τη μία μεριά ο γιγαντιαίος Ντένις Σέφικ, με τον οποίο ανταμώσαμε όταν ο Αστέρας είχε έρθει για να κάνει προετοιμασία με τον Ολυμπιακό, και από την άλλη ο έξοχος Σλόμπονταν Σόρο.

Κάτωθι παρατίθεται το βίντεο με τον Σέφικ. Μιλάει για τον ρόλο που έχει σε ό,τι αφορά τους νεαρούς παίκτες του Ερυθρού Αστέρα («περισσότερο φίλος παρά πατέρας», θυμάται με καθαρή νοσταλγία τη χρονιά του στον Εθνικό, αν και ξεκάθαρα αδικήθηκε τόσο μέσα στη χρονιά όσο και στη σούμα, και ασφαλώς μιλάει για το εκπρόθεσμο γκολ που δεν έπρεπε να μετρήσει αλλά ευτυχώς μέτρησε γκολ που πέτυχε στον περυσινό τελικό του Κυπέλλου με τη Ραντνίτσκι Κραγκούγεβατς. Ο λόγος που το βίντεο είναι σκοτεινό, είναι διότι η λήψη του έγινε έξω από το κολυμβητήριο, αλλά ας λέγατε εσείς στον Μάζη, που βιαζόταν, ότι δεν έγραφε καλά η κάμερα.

www.youtube.com/watch?v=m_rGl3N3hF4

Εν ολίγοις: ο Αστέρας έσπασε την έδρα της Μπάνιτσα στον πρώτο ημιτελικό, η Παρτίζαν επέστρεψε για να περάσει από το κολυμβητήριο «11 Απριλίου» και ο τρίτος ημιτελικός κρίθηκε στα πέναλτι. Οι νεαροί παίκτες των δύο ομάδων εννοείται ότι ήταν φρενιασμένοι: τρία παιχνίδια υψηλού ρυθμού, ελάχιστης πνευματικής διαύγειας, πελώριων λαθών, αλλά έντασης που κάποιος συναντά σε έναν απελπισμένο 18χρονο εραστή ο οποίος νιώθει ότι ο κόσμος χάνεται, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει την παραγωγή ενέργειας. Και στο τέλος, όταν πια οι παίκτες του Βουγιασίνοβιτς έπεσαν στο νερό, ουδείς εκ των οπαδών της Crno Belli έφυγε από τη θέση του: η συμμετοχή ήταν όλων.

Αυτό μπορούν να το κάνουν μόνο οι νέοι: να φωνάζουν ένα σύνθημα με τη συμμετοχή των «Γκρόμπαρι»  και να χορεύουν λες και είναι η ρώσικη ομάδα της συγχρονισμένης κολύμβησης, σηκώνοντας νερά από την πισίνα. Και πάλι, η πεζότητα της περιγραφής δεν μπορεί να δώσει ακριβώς αυτό που έγινε, διότι περιορίζει τις αισθήσεις. Πώς μπορεί να καλύψει την ακοή, που έρχεται μέσα από τα ντεσιμπέλ, από τον πολύμορφο ήχο; Πώς να δώσει στην όραση να κατανοήσει την επικοινωνία που υπήρχε και το πόσο ξεχωριστός σύλλογος είναι η Παρτίζαν; Και πώς να ορίσει την ατέρμονη χαρά, η οποία παραμένει η ίδια σε έναν ημιτελικό πρωταθλήματος και σε έναν τελικό Champions League, που έχει ο οπαδός των παιχνιδιών, των σπορ, και της ίδιας της ομάδας; Η πιο σωστή περιγραφή που μπορεί να γίνει για ένα τέτοιο βίντεο, είναι οι ερωτήσεις.

Τόσο ο Σάβιτς όσο και ο Βουγιασίνοβιτς βγάζουν ένα σχετικό παράπονο για το γεγονός ότι η enfant gate του σέρβικου πόλο βρίσκεται στο εξωτερικό και ότι οι ομάδες αδυνατούν να κρατήσουν τους καλύτερους παίκτες τους για πολύ καιρό. Αλλά προφανώς δεν τίθεται καν θέμα για τον ρόλο που παίζει η Σερβία σε όλα τα ομαδικά σπορ, σε ό,τι αφορά τον δυτικό αθλητικό πολιτισμό. Και οι ίδιοι, ως παίκτες, αναδείχθηκαν για να φύγουν από τη χώρα, από μία χώρα τόσο βασανισμένη που παρά το γεγονός ότι τα παλικάρια της την αγαπάνε, αδυνατεί να κρατήσει οποιονδήποτε. Ο Μάντιτς, ειρήσθω εν παρόδω, είναι ο εστεμμένος αρχηγός της Παρτίζαν από τον Βουγιασίνοβιτς, παρά το γεγονός ότι οι τελικοί με τη Ραντνίτσκι θα είναι τα τελευταία παιχνίδια του στην ομάδα, αφού από τον επόμενο χρόνο τον περιμένει με ανοικτές αγκάλες εκείνος υπό την αιγίδα του οποίου αναδείχθηκε: δηλαδή ο Ιγκόρ Μιλάνοβιτς στην Προ Ρέκο.

Είναι υπέροχο να είσαι νέος και σπουδαίος: συμβαίνει μία φορά. Είναι θαυμάσιο να είσαι νέος, κάτι που μόνο οι νέοι δεν ξέρουν. Οι πιτσιρικάδες της Παρτίζαν είναι νέοι με τρόπο που ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο θα προβληματιζόταν: είναι τόσο ακατέργαστοι και ανέτοιμοι, αλητεύουν στην Κνεζ Μιχαΐλοβα και στη Σλάβια, εκεί που οι επιγραφές νέον σου δείχνουν πού είναι τα καζίνο και τα στριπτιτζάδικα, δεν περνούν τις ώρες τους στο γυμναστήριο (η κάμερα δείχνει τον Δημήτρη Κραβαρίτη να γνέφει καταφατικά και μελαγχολικά).

Αυτή η σκηνή ήταν καλύτερη από σερβιτόρα με κορσέ στο Μόναχο τον Οκτώβρη. Πιο έντονη από τις πτερόεσσες χορδές ενός τσέλο των Κροατών που παίζουν το Thriller του Μάικλ Τζάκσον, πιο παθιασμένη και από το «Choose Life» στο Trainspotting του Ντάνι Μπόιλ, πιο ηλεκτρική και από τον θόρυβο που κάνει η μηχανή του Βαλεντίνο, πιο λυτρωτική και από τις ανάσες που παίρνει ο κιθαρίστας των ACDC, Άντι Γιανγκ, πιο διεγερτική και από τα βλέμματα των πιτσιρικάδων, όταν από μπροστά τους περνάει η Μαλένα.

Και ταυτοχρόνως, δεν είναι πιο τίποτα από τίποτα. Διότι σημασία δεν έχει η ίδια η στιγμή, αλλά αυτό το αλλοπρόσαλλο που σου βγάζει. Θυμάσαι τότε που ήσουν 14 και θρηνούσες τα νιάτα επειδή η Αλίκη τραγουδούσε, στο «Χτυποκάρδια στο Θρανίο», «φεύγουν τα νιάτα»; Δεν είχε νόημα να το κάνεις. Τότε δεν ήσουν καν νέος. Αλλά το έκανες. Και ξέρεις γιατί; Επειδή η Αλίκη σε ανάγκαζε να το κάνεις.