To ποίημα της Ειρήνης για την Ευδοκία

"Στης λήθης τα θολά νερά"

Μπαρκάρανε οι μνήμες σου στης λήθης το καράβι,
στα θολωμένα της νερά δεν έχουν σωτηρία.
Ξώμεινε μια αναλαμπή καμιά φορά ν' ανάβει,
τάχα μου για παρηγοριά που σβήνει ως το τρία.

Ένα καράβι σάλπαρε απ' του μυαλού την όχθη,
αφού σου λεηλάτησε τη γνώση και την κρίση,
στοιβάχτηκαν στ' αμπάρια του τα όνειρα κι οι πόθοι
κι έγινε φύλλο και φτερό ό τι είχες αγαπήσει.

Εδώ συμβαίνουνε πολλά, τέρατα και σημεία
μα εσύ μέσα στο τίποτα, στου νου την αδειοσύνη,
μείναν στην εγκατάλειψη τετράδια, βιβλία,
τρελάθηκε η λησμονιά κι όλα τα καταπίνει.

Τα πλούτη και τους θησαυρούς άρπαξαν οι κουρσάροι,
όλα σου τα υπάρχοντα τραβούν στη λήθη ίσια,
ανάμνηση δεν έμεινε στου νου σου το πιθάρι,
σαν ένας βράχος μοναχός μοιάζεις στα ξερονήσια