Το «αλλά» της χαράς για τον Ράφα

Μισώ τον Ράφαελ Ναδάλ. Εννοείται, αθλητικά. Αν ποτέ τον συναντούσα και πήγαινα να του μιλήσω, θα του έκανα χίλιους επαίνους για το τι αθλητής είναι. Θα του έλεγα πώς με έκανε να γουρλώνω τα μάτια όταν δεν άφηνε να τελειώσει ένας πόντος, για το σύμπλεγμα που δημιούργησε στον Φέντερερ όταν ο ίδιος είχε αφήσει ένα ολόκληρο τετράγωνο ανοικτό και ο Ρότζερ έριχνε το μπαλάκι πάνω του επειδή φοβόταν το running backhand και το running forehand. Θα του έδινα μπόνους για το πόσο σκληρός πνευματικά είναι.

Αλλά από το σπίτι, και ενώ ήμουν στο μπάνιο, σκεφτόμουν να βάλω μία φωτογραφία ενός απογοητευμένου Ράφα με λεζάντα «happy birthday to youououou».

Ο Ναδάλ, σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε, έχασε στον προημιτελικό του Ρολάν Γκαρός από τον Νόβακ Τζόκοβιτς, στα 29α γενέθλιά του. Γεννήθηκε στη Μαγιόρκα, στις 3 Ιουνίου του 1986 και του έμελλε να γίνει ο καλύτερος Ισπανός τενίστας όλων των εποχών. Κατά τη γνώμη μου- και παρά τη λατρεία κάποιων στον Μπιόρν Μποργκ ή στον Πιτ Σάμπρας- είναι ο δεύτερος καλύτερος.

Είμαι σε τέτοιο βαθμό θαυμαστής του Φέντερερ, που η ανιψιά μου είχε μάθει από τη μάνα της να λέει τραγουδιστά το ονοματεπώνυμό του και να χοροπηδάει πριν ακόμα κλείσει τα 2 χρόνια της. Τούτο με έφερνε σε ελαφριά αμηχανία, μα τω Θεώ: παρ’ όλα αυτά τώρα, που οδεύει για τα 6 χρόνια της, οι ελπίδες ότι θα τη δω ξανά να χοροπηδάει τραγουδώντας το ονοματεπώνυμό του είναι φρούδες: για αυτό λέμε, άλλωστε, «ωραία εποχή». Το παιδί, εξάλλου, γεννήθηκε το 2009: τη χρονιά που θα μείνει στην ιστορία ως η μόνη που ο Ελβετός πήρε το Ρολάν Γκαρός, ισοφαρίζοντας, μάλιστα, τα Major του Πιτ Σάμπρας. Φυσικά, όσα χρόνια συνεχίσει να παίζει, τόσα θα είμαστε και εμείς, οι Φέντερερ φαν, αισιόδοξοι ότι θα καταφέρει να κατακτήσει κάθε Major στο οποίο πηγαίνει. Παρ’ όλα αυτά, την Τρίτη έχασε 3-0 από τον Στάνισλας Βαβρίνκα, στο πρώτο ματς σε Major που δεν έκανε μπρέικ στο σερβίς του αντίπαλου από το 2002 και το US Open. Τότε ο Φέντερερ ήταν 22 και είχε... μηδέν κεκτημένα τρόπαια από τα τέσσερα μεγάλα.

Πριν τον Ναδάλ, να πω και κάτι ακόμα για τον Βαβρίνκα: στο Μάστερς Καπ που έγινε στο Λονδίνο ο Σταν έφθασε στον ημιτελικό και αντιμετώπισε τον Φέντερερ. Λέγεται ότι οι δυο τους τσακώθηκαν σε σημείο ξύλου έπειτα, όταν ο Βαβρίνκα είπε στον Ρότζερ να μαζέψει τη γυναίκα του (κάτι που εμείς εδώ του το λέμε χρόνια). Ο Φέντερερ αντέδρασε: ο Βαβρίνκα σταμάτησε να νιώθει ευγνωμοσύνη για τον πιονέρο του ελβετικού τένις. Λίγες μέρες μετά οι δυο τους κατέκτησαν το Davis Cup. Ο Βαβρίνκα είπε, στη συνέντευξη Τύπου, «Roger I still love you», αλλά φαινόταν ότι έγινε πιο σκληρός με τον μεγάλο αδελφό του. Επειδή τα Star Wars είναι από τις πιο σοφές ταινίες όλων των εποχών, ο Μάστερ Γιόντα δεν ήταν χαζός όταν έλεγε στον Άνακιν Σκάιγουοκερ ότι δεν είναι Τζεντάι επειδή δεν μπορεί ακόμα να νιώσει τη δύναμη μέσα του. Ο Βαβρίνκα βρήκε τον Φέντερερ στα προημιτελικά του Ρολάν Γκαρός. Με εξαφανισμένο το δέος και την ευγνωμοσύνη, και όλα τα συναισθήματα που τον έκαναν να νιώθει στοργή για τον Μεσσία του παγκόσμιου τένις, τον έπαιζε όπως ένα απρόσεκτο βίαιο παιδάκι το γιο γιο.

Μισώ τον Ράφα Ναδάλ. Μισώ τον θείο του (αλλά αγαπώ τον πατέρα του, διότι όταν ο Ρίστας έριξε το backhand στην ευθεία στο δεύτερο championship point του Γουίμπλεντον το 2008, ο τύπος ξετρελάθηκε: το βλέμμα του έσταζε από ηδονή, ενώ δεν ήξερε πού να πάει· είναι ένα αθλητικό διαμάντι και σε περίπτωση που τώρα τελευταία δεν έχετε δει το τάι μπρέικ του τέταρτου σετ εκείνου του ματς, είναι ένα αριστούργημα) και την κοπέλα του και το γεγονός ότι μένει στο σπίτι με τους γονείς του και ότι φορούσε αμάνικα μέχρι τα 23 του και ότι φοράει κορδέλα στα μαλλιά.

Το πρόβλημά μου, σε αυτήν την περίπτωση, είναι ότι δε μου αρέσει ο Τζόκοβιτς.

Όχι ο ίδιος ο Τζόκοβιτς: ο τύπος είναι γαμάτος. Είναι Σέρβος, πατριώτης, υποστηρίζει Ελλάδα, πέρυσι κυνηγούσαμε το twitter του στο ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού και με την Κόστα Ρίκα. Δε μου αρέσει το παιχνίδι του. Για την ακρίβεια, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο πρέπει να μου αρέσει το παιχνίδι του.

Τις αρχές της δεκαετίας του ’80 σημάδεψαν οι κόντρες του Μπιορν Μποργκ με τον Τζον ΜάκΕνρο, οι ηρωισμοί του Τζίμι Κόνορς. Στο Ρολάν Γκαρός του 1984 ο Ιβάν Λεντλ νίκησε τον ΜάκΕνρο και κατέκτησε το πρώτο Major ενώ είχε 5 αποτυχημένους τελικούς. Ο Λεντλ κατέκτησε 8 Major, δηλαδή ένα περισσότερο από τον (πρώτο και αυθεντικό Τ-Μακ). Απλώς προσπαθώ να βρω για ποιο λόγο συνέβη αυτό ή αν έχει όντως σημασία, υπό την έννοια της ψυχαγωγίας. Ο Λεντλ ήταν ο πρώτος που έφερε την επιστήμη στο παιχνίδι, εκείνος που έδωσε το έναυσμα ώστε το τένις να γίνει ένα σπορ αντοχής. Είχε πίσω του εργομετρικά τεστ, προπονητές ειδικευμένους στη φυσική κατάσταση και στην ανθεκτικότητα. Ο ΜάκΕνρο και ο Μποργκ ήταν αρτίστες. Ο Λεντλ ήταν ένας από τους πρώτους baseline players όλων των εποχών. Διαβάζω για τον θρύλο Ιβάν Λεντλ, αλλά ουδείς μπορεί να περιγράψει ακριβώς για ποιο λόγο συνέβη αυτό. Ήταν καινοτόμος, με τον ίδιο τρόπο που ήταν ο Άλφρεντ Νόμπελ με την υποβρύχια βόμβα. Δεν έγινε για καλό του παιχνιδιού, τουλάχιστον υπό την έννοια της ποιητικής διάστασής του. Ο Μποργκ σταμάτησε στα 26 του και τα βολέ του ΜάκΕνρο εκτοπίστηκαν από τη δύναμη των πιο νεαρών παικτών. Οι όροι είχαν αλλάξει.

Ο Τζόκοβιτς είναι βιονικός. Ο τύπος είναι ο καλύτερος αμυντικός σε σερβίς αντίπαλου όλων των εποχών και δεν αφήνει, απλώς, τους πόντους να τελειώσουν. Δεν κάνει αβίαστα λάθη και, πια, είναι ψύχραιμος, αφού κατάφερε να τιθασεύσει τη μεγάλη χαρά και τη μεγάλη απογοήτευση μέσω του βελονισμού. Δεν είναι, όμως, Ναδάλ, υπό την έννοια ότι το στυλ του πηγάζει περισσότερο από τη μηχανική κίνηση. Δεν μπορείς να νιώσεις ότι το παιχνίδι του είναι μέρος μίας ξεχωριστής ταυτότητας, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Ναδάλ και, προφανώς, σε εκείνη του Φέντερερ.

Η ήττα του Ναδάλ ήταν η δεύτερη στην καριέρα του στο Ρολάν Γκαρός. Σε 10 χρόνια (και 11 διοργανώσεις), έχει χάσει δύο φορές: η πρώτη ήταν την Κυριακή 31 Μαΐου του 2009 και η δεύτερη ήταν την Τετάρτη 3 Ιουνίου του 2015. Ο τύπος έχει 14 Major, αλλά ειλικρινά το πολύ που του δίνω είναι δύο ακόμα: ο Φέντερερ είναι 34 και όταν ο Ναδάλ φτάσει 30 θα μοιάζει πιο γερασμένος από εκείνον.

Δύο ήττες σε 11 χρόνια σε ένα ορισμένο σημείο ειναι ένα κατόρθωμα που πρέπει να μπει στην κατηγορία των «αυτοκρατοριών». Ούτε ο Χίτλερ πέρασε το νόμο του στο Παρίσι με τον τρόπο που το έκανε ο Ναδάλ: τέτοια ήταν η επικράτησή του που από το 2009 ακόμα οι Παριζιάνοι είδαν τη λύση του Φέντερερ σαν σωτηρία. Ο δεύτερος ταιριάζει στην πόλη, σε ό,τι αφορά το εκλεπτυσμένο που κάποιος μπορεί να συναντήσει στα καφέ και στα βιβλιοπωλεία. Ο Ναδάλ, όμως, καταδυνάστευσε τους αντίπαλούς του στο χώμα με τρόπο που λίγοι μπορούν να κοκορευτούν ότι έκαναν σε οποιοδήποτε μέρος, σε οποιοδήποτε αγώνισμα. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ σε σύγκριση είναι τα 4 διαδοχικά χρυσά ολυμπιακά μετάλλια που κατέκτησε στο μήκος ο Καρλ Λιούις από το 1984 έως το 1996 (ρωτήστε οποιονδήποτε άλτη του μήκους θέλετε: δεν θα μπορέσει ποτέ να σας εξηγήσει πόσο τρανό είναι αυτό το κατόρθωμα). Θα έβαζα και τις τρεις νίκες του Εμίλ Ζάτοπεκ στα 5.000μ., στα 10.000μ. και στον μαραθώνιο των Ολυμπιακών του Ελσίνκι το 1952, αλλά εδώ μιλάμε για μία διοργάνωση και δεν καλύπτεται μία απόσταση 11 χρόνων. Αυτό που έκανε ο Ναδάλ στο «Φιλίπ Σατριέ» και στο «Σουζάν Λεγκλέν», από τα 18 έως τα 29 του (ο τρόπος μέτρησης της ηλικίας στο τένις είναι ο αυτονόητος, αυτός που πρέπει να ισχύει σε κάθε αθλητή: μέχρι και πριν μία μέρα από τα γενέθλιά σου είσαι η προηγούμενη ηλικία σου· σε ένα διάστημα 10-15 χρόνων είναι άδικο και χαζό να φορτώνεις χρόνια σε έναν αθλητή) δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία του τένις.

Μισώ τον Ναδάλ: σε βαθμό που να είμαι αμφίθυμος αυτήν τη στιγμή για τούτη την ήττα. Εδώ και χρόνια την περίμενα με επιθυμία αγαστή. Αλλά η ζωή βρίσκει τον τρόπο να σε κάνει να προβληματίζεσαι όταν συμβαίνει αυτό που θέλεις. Ο Τζόκοβιτς είναι ο καλύτερος τενίστας στον κόσμο σήμερα: είναι 28 χρονών και έχει βρει τον τρόπο να είναι ανθεκτικός χωρίς να βγάζει προβλήματα. Πάει να πάρει το Ρολάν Γκαρός, το πρώτο του, και να φθάσει τα 9 Major. Ομολογώ ότι από την Τετάρτη έχω αρχίσει να τον φοβάμαι για τα 17 του Φέντερερ. Του δίνω ακόμα 4 γεμάτα χρόνια και ελπίζω σε ένα θαύμα τις τέσσερις εναπομείνασες μέρες. Επίσης φοβάμαι ότι θα τον δω να γίνεται ο πρώτος τενίστας μετά τον Ροντ Λέιβερ που θα κατακτήσει 4 διαδοχικά Major. Το θέμα είναι ότι, υπό την έννοια των αισθήσεων και εκείνων των πραγμάτων που είναι κατανοητά, θα είναι εξαιρετικά άδικο. Ο τύπος είναι ένα τέρας, αλλά ενώ ο Φέντερερ και ο Ναδάλ μοιάζουν με κινηματογραφική ταινία, εκείνος μοιάζει με ντοκιμαντέρ στο National Geographic. Και στον αθλητισμό, τον κόσμο που οι ιστορίες έχουν μία περίεργη συνοχή η οποία βρίσκεται μόνο το σελιλόιντ, θα είναι τουλάχιστον περίεργο να νικήσει η αληθινή ζωή τη μαγεία του σινεμασκόπ.