Το έσχατο σημείο

Η φίλη μου η Κατερίνα λέει ότι το ταλέντο μου στην αντιμετώπιση των γυναικών ως ερωτικά στοιχεία είναι κάπως αμφιλεγόμενο. Η πρώτη φορά που αναφέρθηκε σε αυτό ήταν το 2008. Έπειτα δεν αναφέρθηκε ξανά. Αλλά ήταν σαν να το έλεγε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, διότι έπαιζε στο μυαλό μου. Εξ ου και η χρήση του ενεστώτα στην πρώτη πρόταση.

Ο κάθε ένας από εμάς έχει υπερβατικές στιγμές: αν για κάποιον είναι εύκολη μία κίνηση και για κάποιον άλλο όχι, η υπερβατική στιγμή του δεύτερου είναι καθημερινότητα για τον πρώτο. Τούτο φέρνει μία στιγμιαία ανωτερότητα. Αν πολλές καθημερινές στιγμές του πρώτου γίνονται υπερβάσεις για τον δεύτερο, τότε υπάρχει μία δομική ανωτερότητα. Οι άνθρωποι ασχολούνται με αυτά, κυρίως εκείνοι που (νομίζουν ότι) είναι ανώτεροι από τους περισσότερους στην καθημερινή ρουτίνα τους. Εκείνοι που δεν ασχολούνται και θεωρούν ότι όλο αυτό είναι μία ανοησία, έχουν εν μέρει δίκιο: είναι, όντως, μία ανοησία, αλλά από την άλλη πλευρά μάλλον ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Είναι και αυτός ένας τρόπος για να συντηρείται ο καπιταλισμός, ένα σύστημα το οποίο είναι κυρίαρχο στον κόσμο και το οποίο βασίζεται στην ψευδαίσθηση της δύναμης του ανθρώπου να φτιάχνει τη μοίρα του. Ό,τι δημιουργεί θέμα δύναμης, φτιάχνει την ανισότητα. Σίγουρα δεν είναι μόνο μυικό ζήτημα, αλλά χρειάζεται και ψυχική, πνευματική δύναμη. Και αυτό μοιάζει να είναι κάπως δίκαιο, όσο κι αν ένας κόσμος γεμάτος ειρήνη και ισότητα θα παραμείνει το απόλυτο όραμα για τους ιδεαλιστές.   

Το θέμα με τα κορίτσια είναι το εξής: ψάχνεις λίγη αύρα και λίγη εύνοια που θα μπορούσαν να υφάνουν ένα πέπλο προστασίας. Και μετά την καταστρέφεις, επειδή δεν νιώθεις τυχερός που σου συνέβη. Μοιάζεις με τσιφλικά που περνάει από τα χωράφια για να πάρει την αμοιβή του από τον αγρότη. Αλλά δεν είσαι. Στην πραγματική ζωή ουδείς είναι ελεύθερος (με πρώτη αιτία τον φόβο μπροστά στην ελευθερία), αλλά ο καθένας είναι ελεύθερος να φεύγει από οποιαδήποτε δεσμά. Η ψυχολογική βία, η εξάρτηση, η συνήθεια που απορρέει από ορισμένες καθημερινές κινήσεις είναι σίγουρα ένα τείχος που πολύ δύσκολα διαβαίνεται, αλλά είναι εκπληκτικό, όταν το κάνεις, το στοιχείο με το οποίο φτιάχθηκε: ένα ιλαρό τείχος από καουτσούκ, από ελαφρόπετρα.

Όταν παίρνω την απόφαση να μιλήσω σε ένα κορίτσι νιώθω εντάξει: πριν την κίνηση μοιάζει να μην έχει σημασία τι θα γίνει παρακάτω. Η ίδια η κίνηση από μόνη της έχει δύναμη, είναι στέρεη, μοιάζει να προέρχεται από εκείνα που έχω μάθει. Μόλις γίνει η κίνηση, πρέπει να παραμείνω στην προτέρα κατάσταση: να αδιαφορήσω για ό,τι γίνει παρακάτω και να είμαι ευχαριστημένος για τον εαυτό μου. Και είμαι, μέχρι που διαπιστώνω έντρομος ότι ό,τι έχω κάνει μπορεί να είναι το έσχατο σημείο στη ζωή μιας γυναίκας.

Μου έχει τύχει, για παράδειγμα, το εξής: να στείλω αίτημα φιλίας στο Facebook σε κάποια που είναι θαμώνας στο μαγαζί μου είμαι κι εγώ. Που δεν την έχω παρατηρήσει, δηλαδή, μία φορά, αλλά που έρχεται στο μαγαζί και δεν μοιάζει να είναι κάποια που δεν... παίζει στη λίγκα μου. Αυτό, με μία αλληλουχία γεγονότων η οποία δεν ενέχει στοιχεία δράματος, καταλήγει στο εξής σκηνικό: να μπαίνω στο ίδιο μαγαζί που είναι παρούσα. Να αλλάζει θέση με μία φίλη της προκειμένου να κρυφτεί από την οπτική γωνία μου. Και όταν είναι να φύγουν, να κάνει σχέδιο δράσης προκειμένου να αποφύγει την οποιαδήποτε επαφή μαζί μου. Να βγαίνει από το μαγαζί η πρώτη, να βγαίνει η δεύτερη κοιτάζοντας πίσω της με την ελαφριά απορία για ποιο λόγο έπρεπε να συμβεί αυτό και η ίδια, ερχόμενη από την τουαλέτα, να φεύγει με βήμα γοργό και ταχύ, δήθεν ότι την περιμένουν. Από εκεί και ύστερα όλα συνέβησαν γρήγορα: μπήκαν στο αυτοκίνητο με πρωτοφανή βιασύνη, αν και ήταν 2 τη νύχτα και το αμάξι κινούνταν λες και ήταν βγαλμένο από κόμικ. Το βλέπω μπροστά μου, σαν να συνέβη χθες. Και ακόμα αναρωτιέμαι για ποιο λόγο έχουμε μπει στην ενηλικίωση αν δεν μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς τουλάχιστον σε αντιδράσεις για τις οποίες δεν έχουμε ενοχές και άρα δεν έχουν βάθος.  

Προφανώς, σε σχέσεις που έχουν πραγματοποιηθεί, δεν έχω καμία αντίρρηση να παραδεχθώ ότι ήμουν χαμένος χρόνος, μία φράση που χρησιμοποιούν οι γυναίκες για οτιδήποτε δεν καταλήγει κάπου. Αλλά σε μία τέτοια περίπτωση πρέπει να παραδεχθώ ότι για το συγκεκριμένο κορίτσι, που χωρίς να με γνωρίζει σπεύδει να απομακρυνθεί τρέχοντας από οποιοδήποτε πεδίο έχω δημιουργήσει (και χωρίς να έχω δημιουργήσει κανένα είδος πίεσης όπως, τουλάχιστον, γνωρίζω ότι υπάρχει), πρέπει να ήμουν το πιο ανάλαφρο έσχατο σημείο στη ζωή της. Το rock bottom, που λένε και οι Αμερικανοί. Φυσικά δεν διεκδικώ με αξιώσεις το να είμαι όντως, διότι αυτό προϋποθέτει κάποια αναθεματισμένη επαφή.

Είναι απίστευτο πόσο λιγότερα πράγματα γνωρίζω κάθε μέρα από την προηγούμενη. Η εμπειρία και οι καταστάσεις, λένε, σε κάνουν σοφότερο. Αυτό που θα ήμουν πρόθυμος να μοιραστώ ως γνώση είναι ότι το μπέρδεμα με τη σοφία έχει να κάνει με τη σύστασή της. Ανέκαθεν σκεφτόμουν ότι η σοφία είναι αέρας που γίνεται νερό και με τη σειρά του μετατρέπεται σε στέρεο. Ωστόσο θεωρώ ότι ο δρόμος είναι αντίθετος. Πρώτα υπάρχει ως στέρεο, μετατρέπεται σε ρευστό και μετά γίνεται αέρας, πριν ακολουθήσει ξανά, μάλλον, την αντίστοιχη διαδρομή όταν πραγματικά δεν έχει καμία σημασία: όταν είσαι γέρος θα δώσεις συμβουλές στους νεότερους που θα μοιάζουν με χρισμούς και ο καθένας θα κάνει αυτό που θέλει: οι δικές μας αποφάσεις και επιθυμίες είναι το τίμημα που πληρώνουμε για να διασχίσουμε αυτόν τον δρόμο. Αν ακούγαμε τους ανθρώπους που έπρεπε θα βρίσκαμε έναν τρόπο για να ζήσουμε με εσωτερική γαλήνη. Αλίμονο, όμως: αυτό είναι πιο σπάνιο από το να πιάσεις το τζόκερ των 9,5 εκατομμυρίων ευρώ και να μην μπορείς να εισπράξεις τα χρήματα.