Το κλείσιμο της Grantland

Υπάρχουν γενικοί κανόνες. Ό,τι ανεβαίνει πέφτει. Οι άνθρωποι πεθαίνουν. Ό,τι ανοίγει μπορεί να κλείσει. Ό,τι δεσμεύεται, μπορεί να χωρίσει, όπως η Μπάρμπρα Στρέιζαντ και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ στα Καλύτερά μας Χρόνια. Καθημερινά στα επίκαιρα.

Αναρωτιόμουν αν θα κλείσει κάποτε η Coca Cola, δηλαδή αν θα ξυπνούσα κάποια μέρα χωρίς να υπάρχει, καν, κάπου. Έστω ένα κονσερβοκούτι. Θα ήταν τόσο πελώριο, όσο σχεδόν το τέλος του καπιταλισμού.

Δεν μπορείς να στενοχωριέσαι για όλα. Οι παλιοί λένε ότι οι νέοι έχουν πάψει να στενοχωριούνται. Δεν έχουν άδικο σε ό,τι αφορά το γεγονός, ωστόσο η πικρία τους αφορά σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια. Και οι ίδιοι, πιθανότατα, εφόσον διείσδυσαν στον κόσμο της διαδικτυακής οικουμενικότητας και με την απίστευτη δυνατότητα της υπερπληροφόρησης, σε ένα ηλικιακό σημείο που μοιάζει κομβικό στο ταξίδι της ζωής, να βρήκαν το αποκούμπι ώστε να μην αφιερώνουν πολύ χρόνο σε όλη αυτή τη σκασίλα, παρ’ όλα αυτά φυσικά και «κάθονται» πάνω σε όλο το προηγούμενο ήθος και κακοχαρακτηρίζουν τους απογόνους μόνο και μόνο επειδή είχαν την ευκαιρία να γεννηθούν σε εποχές ιδιοκτησίας, η οποία τουλάχιστον περιέχει την ελευθεριότητα του εικονικού ταξιδιού στον κόσμο. Μόνο απίθανα πράγματα συμβαίνουν στην τεχνολογία και αυτά σπαταλιούνται σε κακομαθημένους. Αυτούς που παραπονιούνται και που ψάχνουν για απήχηση και δημοφιλία. Δεν υπάρχει κάποια είδηση που να αποτελεί έκπληξη για την ανθρώπινη φύση. Ωστόσο, η διείσδυση στον πανικό για τη δημοφιλία, στην per mare per terram προσαρμογή σε ό,τι είναι μοδάτο, αυτό είναι κάτι που θα είχε πλάκα να εξηγηθεί με φιλοσοφικούς όρους. Υπάρχει, παρ’ όλα αυτά, σε όλα αυτά τα στίφη που εφορμούν προς την εφήμερη δόξα (το πρώτο εκπληκτικό γεγονός στην αποδοχή της εφόρμησης είναι η ταχύτητα που δικαιώνει τον προσδιορισμό «εφήμερη») ο γενικός κανόνας της διαφορετικότητας. Αν και δεν γίνεται να το αποφύγεις ως συμβουλή, το «σε όλους συμβαίνει αυτό», το «όλοι τα ίδια περνάνε», είναι ατάκες που θα έκαναν τον Φλωμπέρ να κόψει τον αντίχειρα του αριστερού χεριού του για να καταλαγιάσει την οργή του και να ικανοποιήσει την όρεξή του για φαγητό που περιλαμβάνει ανθρώπινα συκώτια και νεφρούς. Πώς γίνεται, άλλωστε, να μην θυμώσεις, ακόμα και αν δεν είσαι ο υπέροχος Γκυστάβ, όταν σου απευθύνουν τον λόγο, για να καταπραΰνουν έναν ανόργανο πόνο σου, με αυτήν την αθλιότητα; Η οποία, ασφαλώς, χρησιμεύει μόνο ως πρόσκαιρη λύση σε ένα νοητικό αδιέξοδο. Δεν μπορώ να φανταστώ οποιονδήποτε δέχεται μία συμβουλή ή παρηγοριά για ένα λάθος που έκανε, να βρει σε αυτήν τη συμβουλή ένα χάδι και να πει, «ναι, μα όλοι τα ίδια περνάνε».

Την εποχή του ίντερνετ η ψευδαίσθηση είναι μία: υπάρχει άπλετος χώρος. Το δώρο- που δεν είναι ακριβώς δώρου, είναι η ενσωμάτωση δώρου σε ένα ολόκληρο πακέτο που εκτιμάται και τιμάται πιο ακριβά από ό,τι εκτιμήθηκε- δεν έρχεται μόνο. Να κάνεις κάτι, σαν αυτό το portal και το blog, δεν είναι δύσκολο, αλλά η συγκρότηση παραμένει έξω από την οθόνη του υπολογιστή: ό,τι περιμένεις την πρώτη μέρα να σου αποδώσει, να το προσμένεις και τώρα. Με μηδέν απόκλιση. Αν όχι, υπάρχουν και τα δακρύβρεχτα αντίο (σε ένα από αυτά ατυχώς έχω επιδοθεί, περίπου ένα χρόνο πριν). Η παρασθησιογόνα δύναμη που ο συναισθηματικός παλμός αποτυπώνει επί χάρτου, αναδεικνύει την προτέρα προσπάθεια ως κάτι πραγματικά σημαντικό. Αλλά αν εξαιρεθούν η Βίβλος, το Κοράνι, η Οδύσσεια και η Ιλιάδα, το Συμπόσιο, το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας, η Σονάτα του Κρόιτσερ, το Catch-22 και ο Γιούγκερμαν, δεν υπάρχει κάτι άλλο πραγματικά σημαντικό. Μην κακίζετε την υπερβολή, διότι στη μεταφορά της προσπαθεί να δείξει κάτι.

Υπάρχουν, λοιπόν, ιστοσελίδες που κλείνουν, έντυπα που κάνουν το ίδιο.Ένας διευθυντής μου που κάποτε ήταν κουλ, έλεγε ότι δεν κρατάει σε αρχείο τα κείμενά του. Υποδείκνυε τη φύση της ματαιότητας. Η πρώτη φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να κατεβαίνει τη Φυγαλείας, έχει κάτι αμυδρό. Ήταν μετά τις εκλογές του ’90, πήγαινα στον φούρνο Δευτέρα, αφού δεν είχαμε σχολείο. Ο φούρνος νομίζω ότι είναι ακριβώς στην ίδια θέση. Έκλεισε, άνοιξε μετά ως κάτι άλλο, μετά έκλεισε ξανά και στην πέμπτη αλλαγή έγινε ο ίδιος φούρνος. Ίσως, ωστόσο και να κάνω λάθος, να μη βρίσκεται καν στην ίδια θέση. Το τοπίο άλλαζε και εκπλαγόσουν από την αλλαγή, αλλά συνήθιζες αρκετά γρήγορα. Το γεγονός ότι η βάση σου έμενε σταθερή, καθιστούσε τα πράγματα σταθερά.

Σε ό,τι αφορά τα έντυπα, έχουν κλείσει πολλά και έχουν ανοίξει περισσότερα. Τα περισσότερα από αυτά που παραμένουν, θα έπρεπε να έχουν κλείσει κανονικά. Το μόνο που προσφέρουν είναι η εικόνα ενός γυμνού 47χρονου κοιλαρά που αυνανίζεται στη μέση του δρόμου.

Το ίδιο συμβαίνει με τις ιστοσελίδες. Νόμοι της βαρύτητας. Μόνο που την Παρασκευή έπεσε η είδηση: ότι κλείνει η Grantland. Και ενώ ελάχιστες φορές νιώθω ότι είναι αντικειμενικά λάθος να μπαίνει λουκέτο σε ένα μαγαζί που πήγαινε γυρεύοντας, επειδή δεν επεδείκνυε την απαραίτητη σεμνότητα, διότι πήγε να αλλάξει τους νόμους της αγοράς, επειδή κάποια στιγμή έκανε ένα λάθος στη διαχείριση το οποίο δεν απευθυνόταν στο Nasdaq, ώστε να είναι πιθανό να μαζευτεί πριν φθάσει κάποιος στη Μαύρη Δευτέρα του ’87, αυτό το μαγαζί είναι ένα που δεν έπρεπε να κλείσει. Οπωσδήποτε.

Η Grantland ήταν θυγατρική ιστοσελίδα του ESPN, που εξελίχθηκε σε ένα απίστευτο θυγατρικό δίκτυο, με ραδιόφωνο και podcast στο ίντερνετ. Πέρυσι το ESPN αποφάσισε να φιλοξενήσει στα στούντιό του τρεις εκπομπές της Grantland  Basketball Hour. Ο Μπιλ Σίμονς, ο εφευρέτης της ιστοσελίδας, είναι από τους θαυμάσιους αθλητικογράφους του κόσμου. Η Grantland δεν βασίστηκε στην ταχύτητα αποτύπωσης της είδησης, ούτως ή άλλως αυτό δεν έπαιζε κάποιο πραγματικά σημαντικό ρόλο. Η ανάλυση, ωστόσο, ήταν φαινομενική. Ο Σίμονς ήταν ο υπεύθυνος, ο διευθυντής, αλλά μετά από αυτόν το ταλέντο ξεχείλιζε. Ο Ζακ Λοβ ανέλυε το μπάσκετ περίπου σαν εξωγήινος και η Λουίζα Τόμας έγραψε τα πιο εξωπραγματικά κείμενα για το τένις που έχω διαβάσει- συγγνώμη Λίντα Πιρς. Ο Σίμονς και ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας Τζέιλεν Ρόουζ- που διέπρεψε σε αυτήν τη δουλειά- έκαναν τα δύο τελευταία χρόνια αφιέρωμα στο ΝΒΑ με δεκάλεπτες αναφορές σε κάθε ομάδα. Είχε δύο θαυμάσιους κινηματογραφικούς κριτικούς και ακολουθούσε την ποπ κουλτούρα των ΗΠΑ και των σύγχρονων καιρών: το καλοκαίρι του 2014 επιδόθηκε σε ένα αφιέρωμα για το Saturday Night Live που δεν θα μπορούσες να βρεις ακόμα και σε εξειδικευμένες ιστοσελίδες επί του θέματος, ενώ λίγο καιρό αργότερα γιόρτασε τα 25 χρόνια από την αρχή της σύγχρονης Rom-Com, όπως αυτή ορίστηκε από την ταινία «όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι», με τους Μεγκ Ράιαν και Μπίλι Κρίσταλ. Κάθε μέρα μετά τα παιχνίδια του ΝΒΑ είχε και ένα από εκείνα τα κείμενα που έδειχναν τι συνέβη στο γήπεδο, με gif και εικόνες να ανεβοκατεβαίνουν. Ο Ζακ Λοβ έφτιαχνε βίντεο των 5 και των 6 δευτερολέπτων, για να καταλήγει πώς έπαιζε μία ομάδα. Υπήρχαν μέρες που θα έγραφαν όλοι μαζί και άλλες που δεν θα έγραφε κανείς. Ο Σίμονς και ο Λοβ δεν έγραφαν κείμενο κάτω από 3.000 λέξεις, για αυτό και εννοείται ότι πρόκειται να πάρω πολύυυ στα σοβαρά τον κάθε εξυπνάκια που με το ύφος του σοφου αποφαίνεται ότι τα μεγάλα κείμενα δεν ταιριάζουν στο διαδίκτυο. Αν δεν πείθει αυτό ως παράδειγμα, θα μπορούσε να ψάξει κάποιος να βρει στο google, κάποια από τα κείμενα του βραβευμένου Τζο Ποζνάνσκι στο Sports Illustrated: σε μία στήλη την οποία είχε ονομάσει, greek size posts. Θυμάμαι να το λέω στον Χάρη, στην εφημερίδα που εργαζόμουν, ότι δεν είναι δυνατόν ένας τύπος από ένα μέρος που είναι τόσα χιλιάδες μίλια μακριά να τιμά με τέτοιον τρόπο την ελληνικότητα και να πρέπει να αρκούμαι στο να γράφω μικρά κείμενα. Αυτό, βεβαίως, είχε ένα κακό: την οριοθέτηση λέξεων. Οι ίδιες οι λέξεις έχουν αυταξία για τον γραφιά, αλλά το να έχει και ο αριθμός τους, είναι πάρα πολύ. Το ρίσκο μετατρέπεται σε αποστολή αυτοκτονίας.

Τον Σεπτέμβριο του 2014 ο Σίμονς μίλησε με άσχημα λόγια για τον κομισάριο του NFL, Ρότζερ Γκούντελ. Το ESPN του τα είχε μαζεμένα, για την αθυροστομία του. Τον έθεσε σε διαθεσιμότητα. Επέστρεψε και θυμάμαι ξεκάθαρα μία εκπομπή που ο Ντέιβιντ Τζέικομπι τον παροτρύνει να μην πει αυτό που σκέφτεται. «Μπιλ, σε παρακαλώ, μην απολυθείς». Δεν ήταν ίδιο κάτι.Το ESPN τον απέλυσε τον Μάιο και σχεδόν μισό χρόνο μετά αποφασίστηκε, αφού δεν βρέθηκε υπεύθυνος, να κλείσει την Grantland, αν και δεν έχασε κλικ από την απόλυσή του ή, έστω, την άρνηση της επέκτασης της συνεργασίας τους. Με το που συμφώνησε ο Σίμονς με το HBO, τέσσερα στελέχη του ESPN έφυγαν μαζί του.

Από το Σάββατο, η Grantland έχει βγει με ένα κολάζ από πρόσωπα και τίτλο, It’s been a great run, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει, «Ήταν ωραία όσο κράτησε». Όσο είναι σε αυτήν τη μορφή και κρατάει όλο το αρχείο- ακόμα και των κειμένων του Σίμονς σε μία μυστική θέση, ο οποίος για τελευταία φορά έγραψε για τον Τιμ Ντάνκαν- διαβάστε. Διαβάστε τις αναλύσεις του Κερκ Γκόλντσμπερι, τα κείμενα του Τσαρλς Π. Πιρς που είναι για Πούλιτζερ, δείτε τα podcasts, μπείτε στον κόπο να γνωρίσετε το ταλέντο της Κέιτι Μπέικερ, νιώστε το χιούμορ του Μαρκ Τάιτους για το κολεγιακό μπάσκετ, ψάξτε στο Triangle για να βρείτε το περυσινό γράφημα με τις μορφές μίσους του κολεγιακού πρωταθλήματος, δείτε τον Σίμονς να μιλάει με τον Ρόουζ και απολαύστε το στούντιο. Αυτή η ιστοσελίδα ήταν ένα κειμήλιο: όλες οι ιστοσελίδες προσπαθούν να είναι μοντέρνες, αλλά επίσης καταπιέζονται, επειδή προσπαθούν να καλύψουν γρήγορα την είδηση και ταυτοχρόνως κάνουν κάτι σαν ανάλυση. Σε 6 χρόνια μπορεί να φτιαχθεί στην Ελλάδα μία τέτοια ιστοσελίδα, γεμάτη κουλ τύπους και τρικ και σύγχρονη φιλοσοφική κάλυψη των γεγονότων. Αν υπήρχαν δημοσιογραφικά βραβεία τύπου Emmy, η Grantland θα είχε υποψηφιότητα σε κάθε κατηγορία.