Τον καιρό των ιπποτών

Οπότε, τι ακριβώς γίνεται στο Γουίμπλεντον; Σε 5 μέρες θα έχουμε αναγκαστικά νικητή, θα πρέπει να βρεθεί μια άκρη μέσα από τη δράση. Δεν είναι μόνο απαραίτητο, συμβαίνει πάντα. Κάθε φορά που μια διοργάνωση είναι στις φλόγες πρέπει να βγει μια άκρη. Το κουβάρι ξετυλίγεται και αναρωτιέσαι «πώς θα τελειώσει αυτή η διοργάνωση;».

Ο Νόβακ Τζόκοβιτς και ο Κέβιν Άντερσον μπήκαν στο κεντρικό κορτ για να παίξουν το πέμπτο σετ τους στον τέταρτο γύρο του Γουίμπλεντον. Θα ήθελα πολύ να νικήσει ο Νοτιοαφρικανός, ο οποίος στο δεύτερο σετ ανέτρεψε ένα εις βάρος του 4-0 στο τάι μπρέικ, με τον Τζόκοβιτς να χάνει τον πέμπτο πόντο και να γκρινιάζει, επειδή νόμιζε ότι θα πάρει το τάι μπρέικ 7-0. Αυτή η κίνηση μού θύμισε πολύ εκείνη τη φάση του Λουίς Σουάρες, ο οποίος πήρε την μπάλα από τα δίχτυα της ΚΠΡ όταν η Λίβερπουλ προηγήθηκε 0-3 την προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος και μετά η ΚΠΡ ισοφάρισε σε 3-3, με αποτέλεσμα να ανοίξουν οι κρούνοι των ματιών του. Ένα χρόνο μετά ο Σουάρες πανηγύρισε (παίζοντας πολύ σημαντικό ρόλο) το triplete της Μπαρτσελόνα. Πέραν του αυτονόητου λόγου που εκπλήσσομαι ευχαρίστως από τις ήττες του Τζόκοβιτς, θα ήθελα πραγματικά πολύ να κοπεί το σερί διαδοχικών εμφανίσεων σε προημιτελικά (και μάλλον ημιτελικά) Major.  

Βεβαίως ο Τζόκοβιτς επιβίωσε, 7-5. Στο Λονδίνο έβρεξε ελαφρώς, ίσα ίσα για να διακοπούν τα παιχνίδια που συνέβαιναν εκείνη την ώρα για 10 λεπτά. Ήταν πολύ νωρίς για αγωνία και κράτησε πολύ λίγο. Ο καιρός ήταν τέλειος τις προηγούμενες μέρες. Ο Άντερσον προηγείται 3-2 γκέιμ του Τζόκοβιτς στο πέμπτο σετ. Το παιχνίδι διακόπηκε το βράδυ της Δευτέρας μόλις ο Σέρβος ισοφάρισε σε 2-2. Αυτό ευνόησε τον Νοτιοαφρικανό, που είχε το χρόνο να γεμίσει τις μπαταρίες του. Η νύχτα καταστρέφει το τάιμινγκ και αυτό δεν είναι πρωτοτυπία της αντισφαίρισης. Ο Τζόκοβιτς, από την άλλη, βρήκε το μπρέικ όταν το ήθελε περισσότερο. Καμία είδηση εδώ.

Πέρασε στα προημιτελικά και θα αντιμετωπίσει τον Μαρίν Τσίλιτς, ο οποίος, σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε, έχει κατακτήσει Major και μάλιστα προσφάτως: όταν σε μία εφιαλτική για το τένις νύχτα διέλυσε στον ημιτελικό τον Ρότζερ Φέντερερ και νίκησε στον τελικό τον Κέι Νισικόρι, ο οποίος με τη σειρά του είχε αποκλείσει τον Τζόκοβιτς. Θέλω να πω ότι ο τελικός δεν βλεπόταν και ότι τον θυμάμαι από καθαρή τύχη. Οι πιο σημαντικές ήττες του Φέντερερ έχουν έρθει στους τελικούς του 2006 και του 2007 από τον Ναδάλ και στον τελικό του 2009 από τον Ντελ Πότρο. Οι δύο πρώτες θα ολοκλήρωναν ένα Γκραν Σλαμ: είχε κατακτήσει το Γουίμπλεντον του 2005 και του 2006, το US Open του 2005 και του 2006 και το Αυστραλιανό Όπεν του 2006 και του 2007. Η τρίτη θα τον έβαζε στον δρόμο για το Γκραν Σλαμ. Είχε πάρει το Ρολάν Γκαρός και το Γουίμπλεντον του 2009 και κατέκτησε το Αυστραλιανό Όπεν του 2010. Ο Φέντερερ έχασε ευκαιρία να πάρει το US Open του 2009, αφού βρέθηκε μπροστά 2-1 σετ. Αλλά ο αστερίσκος είναι ότι δεν σημαίνει πως θα κατακτούσε το Αυστραλιανό Όπεν του 2010 αν τελικά μπορούσε να βρει τον τρόπο να νικήσει τον Χουάν Μαρτίν στον τελικό της Νέας Υόρκης του 2009.   

Αν, πάντως, περάσει στη σερβοκροατική μάχη ο φημισμένος «Νόλε», θα αντιμετωπίσει στον ημιτελικό έναν εκ των Γκασκέ και Βαβρίνκα. Τα παιχνίδια θα γίνουν την Τετάρτη. Στους άλλους δύο προημιτελικούς, ο Ρότζερ Φέντερερ θα παίξει με τον Ζιλ Σιμόν, ο οποίος τον δυσκολεύει ανέκαθεν, και ο Άντι Μάρεϊ θα αντιμετωπίσει τον Καναδό Βάσεκ Πόσπισιλ, ο οποίος είναι το «μαύρο άλογο» του Γουίμπλεντον, αφού ξεκίνησε τη διοργάνωση από το νούμερο 54 της παγκόσμιας κατάταξης, ωστόσο θα κατέβει αρκετά. Ακόμα και παρά το γεγονός ότι το παιχνίδι με τον Μάρεϊ δεν πρόκειται να περάσει τα τρία σετ.

Άρχισα να παρακολουθώ τένις- πέρα από κάτι αμυδρές αναμνήσεις από τα Γκραφ εναντίον Σέλες, στα οποία έθετα εαυτόν αναφανδόν υπέρ της δεύτερης παρά τα ουρλιαχτά της και τα Σάμπρας εναντίον Άγκασι, που υποστήριζα τον πρώτο κυρίως λόγω των μακριών μαλλιώ ν και των σκουλαρικιών του δεύτερου, που σχεδόν τον καθιστούσαν σύμβολο του σατανά- λόγω Φέντερερ. Όταν η εποχή του τελειώσει υποθέτω ότι θα είναι δύσκολο να συνεχίσω να βλέπω. Δεν έχω κανενάν να υποστηρίξω, να κάνω αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν root for. Μερικές φορές το τένις είναι ωραίο, αλλά τις περισσότερες είναι άσχημο. Μπορεί να είναι άσχημο όταν είναι όμορφο.

Από τότε που ο Φέντερερ πάτησε τα 30 έχω σκεφτεί το εξής: κρίμα που ο Γκασκέ δεν είναι 5 χρόνια νεότερος. Τότε θα μπορούσα να τον υποστηρίζω και να συνεχίζω να παρακολουθώ τα παιχνίδια κάπου, αν και δεν θα ήταν το ίδιο με τον Mighty. Αλλά ο Γκασκέ είναι 29. Είναι χρόνια στη γύρα. Το 2006 έφθασε στα ημιτελικά του Γουίμπλεντον. Το 2005 υποχρέωσε τον Φέντερερ σε μία από τις 5 ήττες του μέσα στη χρονιά, στο ΑΤΡ1000 της Μαδρίτης. Πρόπερσι έφθασε ξανά στα ημιτελικά του US Open, αλλά ο Ναδάλ τον έκανε μια χαψιά με συνοπτικές διαδικασίες. Είναι σειράς Ράφα, ουσιαστικά μεγάλωσαν μαζί, παίζοντας μεταξύ τους από την παιδική ηλικία. Ο Γκασκέ συνήθως νικούσε, διότι έτσι είναι η ζωή: στην εφηβεία προελαύνει το ταλέντο και στον ενήλικο κόσμο η δουλειά. Όταν ο Ναδάλ άρχισε να νικάει, δεν ξανάχασε: η απόσταση μεγάλωνε.

Υποστήριξα τον Φέντερερ κυρίως λόγω του backhand του: δεν ξέρω τα φάλτσα και τους νόμους της φυσικής, αλλά μπορώ να είμαι σίγουρος ότι από αισθητικής πλευράς το backhand με το ένα χέρι είναι καλύτερο από εκείνο με τα δύο. Δεν είναι το ίδιο αποτελεσματικό. Αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι το backhand του Φέντερερ είναι το χειρότερο σημείο του: εκείνο του Γκασκέ είναι πολύ πιο ποιητικό. Και αυτό του Βαβρίνκα πολύ πιο αποτελεσματικό και βαρύ. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ρίστας έχει ένα backhand που δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά. Αλλά ο Ναδάλ ασχολήθηκε πρωτίστως με το πώς να περιορίσει το forehand του και απροκάλυπτα σημάδευε το backhand. Πρέπει να το δώσεις στον Μαγιορκινό, αφού σε μεγάλους αγώνες ο κυνισμός βρίσκεται σε κτηνώδη κυριαρχία, σε καθεστώς μοναρχίας.

Θα μπορούσα να υποστηρίζω τον Γκασκέ συνολικά, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να το κάνω την Τετάρτη. Το στυλ του Γάλλου είναι μποέμικο και δικαιώνει το παριζιάνικο στυλιστικό υπόβαθρο. Είναι ραιβοσκελής και η κίνησή του παραπέμπει περισσότερο σε ποδοσφαιριστής. Αλλά έχει όλα τα χτυπήματα και έχει παιδική αυτοπεποίθηση: ρίχνει πάνω στις γραμμές, ψάχνει τους winner σε καίρια σημεία. Αυτή η αυτοπεποίθηση δεν επιτρέπει να του δημιουργούνται πληγές: αν ο Γκασκέ προηγηθεί 2-0 σετ απέναντι σε έναν αντίπαλο της συνομοταξίας του, τότε οι πιθανότητες που συγκεντρώνει η ανατροπή είναι αρκετές. Την έχει πατήσει πλειστάκις έτσι, οπότε όταν ο Κύργιος του πήρε το τρίτο σετ στο Γουίμπλεντον- σώζοντας κάποιους match point, αν είναι η μετοχή σωστή για να δικαιολογήσει τα λάθη του Γάλλου- ήμουν έτοιμος για το πέμπτο. Ο Γκασκέ, ωστόσο, αντέδρασε, του πήρε το τέταρτο σετ στο τάι μπρέικ και προκρίθηκε στα προημιτελικά. Εξάλλου υπάρχει και χειρότερος από αυτόν, που λιώνει σαν κερί σε καταστάσεις πανικού: λέγεται Νίκολας Αλμάγκρο.

Ο Γκασκέ ζωγραφίζει στο κορτ. Δεν υπάρχουν πολλοί που το κάνουν. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που απεχθάνονται όσο αυτός την κοινοτυπία του ίδιου χτυπήματος για δεύτερη διαδοχική φορά. Υπάρχει η μορφή τέχνης που διαδραματίζεται μέσα του και παίρνει χαρά βλέποντας το slice του να ξύνει τον φιλέ, πριν συναντήσει το πιο δυνατό forehand του. Η ποικιλία των χτυπημάτων του είναι επιλογή: η τάση για πρωτοτυπία του έχει ενδεχομένως στερήσει κάτι, ίσως την τάση για δύναμη και το «χτίσιμο» ενός κορμιού που θα τον βοηθούσε περισσότερο στις κακουχίες. Ο Γκασκέ έχει τον εαυτό του σε μεγάλη υπόληψη. Θεωρεί ότι μέσα του, στο κορτ του τένις, κρύβεται κάτι άλλο, κάτι αγγελικό. Και μπορεί να έχει και δίκιο, αν και πρόκειται μάλλον για άγγελο του Διόνυσου παρά για κάποιον από εκείνους της Εδέμ.

Ο Βαβρίνκα, από την άλλη, είναι πιο αληθινός. Δεν κάνει τίποτα που δεν μπορεί. Χωρίς να έχει τον ρομποτισμό του Τζόκοβιτς, που θα έκανε χαρούμενο τον Ισαάκ Ασίμοφ, μπορεί και παίζει με ψυχραιμία, ακολουθώντας κάθε ράλι, παίζοντας τα σωστά χτυπήματα σε αρκετές περιπτώσεις και τα λάθος σε λίγες. Η προετοιμασία φέρνει στο κορτ έναν τενίστα με πολύ βαριά χτυπήματα, που δεν θα προσπαθήσει να χτυπήσει έναν fancy winner χωρίς λόγο και αιτία, όπως έκανε ο Φέντερερ σε κάποιες περιπτώσεις απέναντι στον Ναδάλ. Ο Βαβρίνκα θα μπει στο κορτ για να κάνει τη δουλειά του, με την αυτεπίγνωση ότι ακόμα και τώρα ο Τζόκοβιτς, ο Φέντερερ και ο Μάρεϊ είναι οι Big Three του τένις (με την προοπτική να επιστρέψει ξανά ο Ναδάλ στη θέση του) και ότι ο ίδιος πρέπει να μπαίνει στο κορτ για να παίζει κάθε χτύπημα ξεχωριστά, ξεγυμνώνοντας τον φόβο απέναντι στον αντίπαλο. Πέρασαν χρόνια για να τα καταφέρει αλλά αυτήν τη στιγμή έχει περισσότερα Major από τον Ρόντικ και τον Φερέρο, τον Κράιτσεκ, τον Γκερουλάιτις και τον Κας, και τα ίδια με τον Σάφιν, τον Χιούιτ, τον Ράφτερ, τον Μάρεϊ και τον Ναστάζε. Δεν μπορείς να εκτιμήσεις ακριβώς το κατόρθωμα των δύο Major στη ρεαλιστική μορφή του, όταν ο Φέντερερ, ο Ναδάλ και ο Τζόκοβιτς έχουν κατακτήσει 39 Major μαζί. Αλλά βρίσκεται ακριβώς στη θέση του Μάρεϊ και στατιστικά ήταν ψιλοαπίθανο να συμβεί αυτό με έναν Ελβετό, καθώς η χώρα πριν τον Φέντερερ νόμιζε ότι το τένις είναι κωδικός για τραπεζικό λογαριασμό.

Η πιο προκλητική κατάσταση, όμως, είναι ότι μπορεί να παίξει με τον Νόβακ Τζόκοβιτς στον ημιτελικό του Γουίμπλεντον.

Από τον Ιανουάριο του 2013 και έπειτα, η σειρά των παιχνιδιών με τον Τζόκοβιτς σε Γκραν Σλαμ έχει ως εξής: ο Σέρβος επικράτησε 3-2 στο Αυστραλιανό Όπεν, για τη φάση των «16», και 3-2 στον προημιτελικό του US Open, ο Βαβρίνκα επικράτησε 3-2 στον προημιτελικό του Αυστραλιανού Όπεν του 2014 και 3-1 στον τελικό του Ρολάν Γκαρός του 2015. Μέσα σε 2,5 χρόνια οι δύο τενίστες μπορεί να παίξουν ένα ιστορικό ματς στο Γουίμπλεντον και να συμπληρώσουν αναμετρήσεις σε όλα τα Major και σε κάθε πιθανό κορτ. Ο Φέντερερ και ο Ναδάλ έπαιζαν, τα καλά χρόνια τους, από 10 φορές σε κάθε σεζόν και πάλι δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο στο US Open. Και δεν νομίζω ότι πρόκειται να γίνει αφού δεν συνέβη το 2008, το 2010 και το 2011 (στις δύο τελευταίες περιπτώσεις ο Τζόκοβιτς έσωσε τέσσερις match points και κατάφερε να περάσει στην ιστορία ως μαιτρ της απόδρασης· στα πέμπτα σετ, δε, η παράδοση που έχει ο Φέντερερ είναι αρνητική, κυρίως επειδή οι δικές του νίκες έρχονταν πιο εύκολα). Με την κατρακύλα του Ναδάλ στην κατάταξη, βεβαίως, δεν αποκλείεται του χρόνου να παίξει με τον Φέντερερ στον... τέταρτο γύρο.

Το παιχνίδι του Βαβρίνκα με τον Γκασκέ είναι μία αληθινή εικονική μονομαχία δύο ιπποτών. Είχαν παίξει στο Ρολάν Γκαρός του 2013, και ο δεύτερος είχε υπερισχύσει στα 5 σετ. Ο πρώτος είναι στέρεος στα πόδια του και ο δεύτερος ρέει: η αλήθεια είναι ότι ο Γκασκέ είναι προτιμότερος στην παρακολούθηση όταν βρίσκει ρυθμό, αλλά αυτό κρατάει για ένα με ενάμιση σετ. Ο Βαβρίνκα δεν κάνει μεγάλες κοιλιές στην απόδοσή του. Θα κάτσω μπροστά στον υπολογιστή (ελπίζοντας ότι ο Φέντερερ θα έχει ήδη περάσει) και θα έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου την ελάχιστη πιθανότητα ότι για τρία γκέιμ ο ένας θα ρίχνει στον άλλο φονικά backhand που θα σφυρίζουν στον αέρα και θα βάφουν τη γραμμή.