Η ανδρική ευαισθησία (και οι Ηλίθιοι)

Ό,τι έχουμε μάθει δεν είναι αρκετό. Είμαστε η συγκέντρωση των συνηθειών μας, για αυτό και ακολουθούμε τον μονότονο δρόμο της κατσαρίδας, χωρίς να έχουμε την αντοχή και την ανθεκτικότητά της.

Φυσικά και θα γινόταν θέμα το φιλί του Αντρές Νοτσιόνι με τον Φακούντο Καμπάτσο στους πανηγυρισμούς της Ρεάλ Μαδρίτης για το 9ο Κύπελλο Πρωταθλητριών της, που κατέκτησε την Κυριακή μέσα στην πρωτεύουσα της Ισπανίας στον τελικό με τον Ολυμπιακό. Έχουν γίνει θέμα πολύ μικρότερα ζητήματα- όχι πως αυτό είναι μείζον- και οι χυδαιότητες δεν βλέπουν το διαδικτυακό φως ή, αν το βλέπουν (διότι τούτη την εποχή σου δίνεται περισσότερο από όλες η αίσθηση ότι ουδέν κρυπτόν) δεν αντιμετωπίζονται με την προστυχιά η οποία, ως είθισται, κατατρύχει τα μέλη της ηθικολογικής οργάνωσης.

Δύο Αργεντινοί φιλήθηκαν μεταξύ τους και έπιασε πρεμούρα τους φιλάθλους και το παγκόσμιο μπάσκετ ποιο πράγμα ακριβώς; Μήπως έχουμε «κρούσμα» ομοφυλοφιλίας; Ότι αυτή δεν είναι μία σωστή εικόνα; Είναι αισθητικό ζήτημα;

Δεν υποτίθεται ότι, πρωτίστως, δεν θα έπρεπε να είμαστε ρατσιστές με οτιδήποτε σε έναν κόσμο ο οποίος είναι ανοικτός συγκοινωνιακά και ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζεται με όποιον νόμιμο τρόπο επιθυμεί χωρίς να τον περνάμε γενεές 14; Ποια ακριβώς είναι η λογική που εκφράζει ότι ένα φιλί (το οποίο δεν είναι αλλά προς χάριν της συζήτησης) μεταξύ των δύο ανδρών είναι μεμπτό; Ουσιαστικά, αν συζητήσεις με οποιονδήποτε επικριτή που θέλει να είναι ανοικτός, θα σου πει προφανώς ότι δεν έχει πρόβλημα, αλλά θα προσθέσει και ένα «αλλά», αυτήν την καρκινική (κυριολεκτικά τε και μεταφορικά) λέξη που «σκοτώνει» κάθε ευθύνη. Αν όντως δεν είχε πρόβλημα, δεν θα έπρεπε να επικρίνει. Για να μη χρειαστεί να φθάσει σε αυτό το «αλλά», που δεν τιμάει κανέναν που το χρησιμοποιεί.  

Και ποιους ακριβώς επικρίνει κάποιος για αυτό το φιλί; Τον Νοτσιόνι, έναν από εκείνους τους τύπους που τον βλέπεις να παίζει σε γήπεδο μπάσκετ, τον φαντάζεσαι να συγκρούεται με τρένο και λυπάσαι το τρένο ή τον Καμπάτσο που πέρυσι, στο παιχνίδι της Ρεάλ με τον Παναθηναϊκό για τους ομίλους της Ευρωλίγκας, είχε ρίξει τον Δημήτρη Διαμαντίδη στο έδαφος λες και ήταν δάσκαλος πολεμικών τεχνών και έπειτα είχε αρνηθεί να του ζητήσει συγγνώμη, με αποτέλεσμα να γίνει one night hero για τους οπαδούς του Ολυμπιακού;

Στην Ευρώπη του «μη μου άπτου» γίνεται κοινωνικό θέμα το φιλί δύο Αργεντινών: ο παραλογισμός στο απόγειό του. Αυτό συμβαίνει, στη ρίζα του, επειδή στις περισσότερες σχέσεις δεν επικρατεί η ειλικρίνεια. Η απτική ειλικρίνεια, που είναι η πρώτη.

Ο άνθρωπος βρίσκει στην επαφή εκείνο που είχε από τότε που συνελήφθη, που ένα άτακτο σπερματοζωάριο διείσδυσε ανάμεσα σε συνεργάσιμα ωάρια για να δώσει νόημα στον όρο «νέα ζωή». Η αφή είναι η πρώτη αίσθηση που έχει πραγματικά σημασία: στην κοιλιά της μητέρας, η οποία είναι έγκυος και αυτό της δίνει το δικαίωμα να φορά για 9 μήνες το φωτοστέφανο, το νερό και το ίδιο το κρυσφήγετο αποτελούν μία τεράστια αγκαλιά. Η αφή είναι που φτιάχνει το ψυχικό δέρμα μας και που μας κρατά δέσμιους στις πρώτιστες σχέσεις μας. Και με εκείνη μαθαίνουμε να αγαπάμε. Το φιλί έχει να κάνει με την αφή, αφού ένα στόμα ακουμπάει σε ένα άλλο.

Η καλή και αγαθή απριλιάτικη τύχη μου με έβαλε στον δρόμο για το Βελιγράδι. Οι Σέρβοι είναι προφανώς σκληρά τέκνα της ζωής: μόλις 20 χρόνια πριν στην Κνέζ Μιχαΐλοβα συνέβαιναν σκηνές απείρου κάλλους για μία μπουκιά ψωμί και μόλις 16 χρόνια πριν οι άνθρωποι κρύβοντας κάτω από τα τραπέζια, άκουγαν τον ήχο «νιιιιιιιου» που έκαναν οι βόμβες του ΝΑΤΟ σφυρίζοντας και απλώς ήλπιζαν να μη βρουν κανένα σπίτι. Στους δρόμους οι Σέρβοι κυκλοφορούν αγκαλιά ή αγκαζέ και όταν συναντιούνται μεταξύ τους αγκαλιάζονται και φιλιούνται, ακόμα και στο στόμα, θεωρώντας ότι αυτός είναι ο πιο έντιμος τρόπος για να δείξουν την αγάπη τους. Έχω βρεθεί, με φίλους μου, στη φάση, «έλα μαλάκα, σταμάτα γιατί θα μας περάσουν για γκέι», με τρόπο που ντρέπομαι για το ανδρικό φύλο, αλλά κυρίως λυπάμαι για τους Έλληνες.

Δεν μπορεί να πει κάποιος ότι είμαστε ένα έθνος ήσυχο, με αποτέλεσμα ο καθένας να πρέπει να κοιτάζει τη δουλειά του. Ακόμα και αν αυτό είναι ανεπίτρεπτο ακόμα και στα ήσυχα έθνη, το ζητούμενο είναι ότι δεν αγαπηθήκαμε ποτέ μεταξύ μας, κάτι που δημιουργεί μία απόσταση η οποία είναι τουλάχιστον προκλητική: για εκατοντάδες χρόνια ο τούρκικος δεσμός μας τσάκισε, μετά ήρθε η Μικρασιατική Καταστροφή, αφού προηγήθηκε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, έπειτα ήρθε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, κατόπιν ο Εμφύλιος, μετά η Χούντα, έπειτα πάλι ο Εμφύλιος και ανάθεμά με αν καταφέραμε να έχουμε μία ειλικρινή σχέση με τον διπλανό μας, που να την περιβάλλει η φροντίδα, η στοργή και η αγάπη. Βεβαίως, αυτό αντικατοπτρίζεται, αναγκαστικά, στη σχέση μας με τη γυναίκα: πολλές από τις γυναίκες αναρωτιούνται για το πού έχουν πάει οι αληθινοί άντρες: η απάντηση είναι ότι οι αληθινοί άντρες κρύβονται κάπου μέσα μας και θα τους βρούμε μόνο αν δεν τίθενται περιορισμοί στη δοτικότητά μας.

Οι Αργεντινοί, από τη μεριά τους, είναι φτωχοί εδώ και μισό αιώνα, έχουν περάσει δικτατορία, τα προβλήματά τους είναι πελώρια: οι συνθήκες σε οδηγούν στον διπλανό σου, εκτός από εδώ που έξι χρόνια τώρα μάς έχει τσακίσει το μνημόνιο και η ένταση που επικρατεί τη μέρα που γίνεται η συνέντευξη Τύπου για το Iphone έξι και τρία τέταρτα θα μπορούσε να είναι παρόμοια της μέρας που το ΔΝΤ θα μας παρατούσε ήσυχους: αλλά αν, ας πούμε, εκείνη η μέρα ήταν Τρίτη, την Πέμπτη θα είχαμε αρχίσει τους τσακωμούς για κάθε τι ηλίθιο.

Για φαντάσου ότι στην Αργεντινή, που αν προκαλέσεις ένα χαμίνι που είναι 20 πόντους κοντύτερο και 30 κιλά ελαφρύτερο θα βρεθείς φαρδύπλατος στο έδαφος και θα έχει χρησιμοποιήσει μόνο τα χέρια του, αυτή η εικόνα δεν ενέχει καμία ντροπή. Και πράγματι, δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι επειδή αγαπάς τον άλλο και επειδή το φιλί είναι ένας τρόπος για να του το δείξεις. Δεν είναι ένδειξη σεξουαλικότητας, αλλά βαθιάς ανδρικής φιλίας, από εκείνες που ονειρευόσουν όλη τη ζωή σου ότι θέλεις να έχεις.

Για αυτό και όταν ο Μαραντόνα φιλάει τον Τέβες (ή το χέρι του Ροναλντίνιο, για να θυμηθούμε και εκείνη τη φωτογραφία που ο Ούγκο Τσάβες φιλούσε τα χέρια των ανθρώπων του λαού σε αντίθεση με τον Αντώνη Σαμαρά και τον Βαγγέλη τον Βενιζέλο οι οποίοι έδιναν τα χέρια τους για να τα φιλήσουν) ή ο Κανίγια πανηγυρίζει με έναν συμπαίκτη του ένα γκολ στο Μπομπονέρα, οι Αργεντινοί βρίσκονται σε έκσταση. Δεν κάνουν εκείνοι λάθος. Εμείς είμαστε μίζεροι.