Ελληνικού μεγέθους κείμενα    

Α1 πόλο Ανδρών: αγοραστική αξία

Τα βραβεία της Α1 πόλο Γυναικών

Ένας φανατικός φανατισμός

Τα τελευταία 15 χρόνια οι συντηρητικές ΗΠΑ έχουν αποδειχθεί προοδευτικές σε δύο πολύ σημαντικές περιπτώσεις: πρώτον, οι μαυροι ράπερ αποδέχθηκαν το γεγονός ότι ο καλύτερος του είδους τους είναι ο Έμινεμ, που είναι σαν να αποδέχεται ο μεγαλοφυής Τζον Κολτρέιν τον Γκλεν Μίλερ στο σαξόφωνο και κατά συνέπεια στην τζαζ. Δεύτερον, ο Μπαράκ Ομπάμα έχει πρωθυπουργός των Ηνωμένων Πολιτειών. Και ενώ η περίπτωση του λευκού Slim Shady δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, δεν μπορεί κάποιος να πει το ίδιο και για τη δεύτερη περίπτωση, εφόσον κυριάρχησε το γυναίκειο στοιχείο, με τη μορφή της Χίλαρι Κλίντον, αλλά και της Σάρα Πέιλιν. 

 

Στην Ελλάδα δεν είχε γίνει ποτέ κάτι παρόμοιο με αυτό που έγινε την προηγούμενη Κυριακή. Επειδή δεν έχω τη σπουδαία σχέση με την πολιτική και τις πολιτικές ορολογίες, τις τελευταίες μέρες πριν τις εκλογές είχα φροντίσει, τουλάχιστον, να έχω τα μάτια και τα αυτιά μου ανοικτά, όσο θα επέτρεπε ο ναρκισσισμός μου. Ήταν να γίνει, ήταν σίγουροι ότι θα γίνει, και έγινε. Αλλά, όπως είπα στον φίλο μου τον Αντώνη, φοβόμουν μέχρι την τελευταία στιγμή. Ήταν σαν αυτό- για να επαναλάβω μία ιστορία που εδώ και πολύ καιρό δεν είναι ανέκδοτη αλλιώς δεν θα τη γνώριζα- που είχε πει ο Σαρλ ντε Γκολ στην είδηση του θανάτου του Γουίνστον Τσόρτσιλ: «Θα πάω στην κηδεία του, όχι για να τον τιμήσω, αλλά για να βεβαιωθώ ότι πέθανε». 

 

Έχοντας ως κριτήριο τα μέσα διαδικτυακής κοινότητας και τις διαρκείς δημοσιεύσεις (η οπτική γωνία των οποίων αλλάζει αναλόγως με τον περίγυρό σου) νιώθω ήδη πολύ κουρασμένος για λογαριασμό της νέας κυβέρνησης. Εννοείται ότι, ως αδαής, δεν εξυπηρετώ κάποιο συμφέρον. Απλώς νιώθω κουρασμένος διότι οι μέρες που έχουν περάσει είναι σαν μία θητεία. Και ξαφνικά οι εκλογές μοιάζουν με μακρινό παρελθόν.  

 

Θυμάμαι, δηλαδή, να παίρνω το απολυτήριο στρατού μου την πρώτη μέρα διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, στις 5 Μαρτίου του 2004, και να μην κουνιέται φύλλο. Επίσης, θυμάμαι να ακούω στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, τον Οκτώβρη του 2009, ότι ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου ζήτησε πίστωση χρόνου της τάξης των 100 ημερών για να παρουσιάσει έργο στα πρωτοβρόχια της πολυθρύλητης κρίσης, και μάλιστα να το θεωρώ τίμια στάση. Επίσης, αν εξαιρεθεί η καταπληκτική ραδιοφωνική εκπομπή της Ελληνοφρένειας, δεν ακούστηκε κιχ. Μάλλον είναι συγκεχυμένα στο μυαλό μου, αλλά σε βενζινάδικο στα Μελίσσια βρήκαν στα 99 λεπτά το λίτρο. Μοιάζει, αυτήν τη στιγμή, με φαντασίωση. 

 

Αυτήν τη στιγμή, με την πρώτη αριστερή κυβέρνηση αυτού του τόπου, ό,τι συμβαίνει είναι εξοντωτικό. Κάθε μία από τις μέρες μοιάζει με τη μέρα της Κρίσης και ακόμα και στην μεταφορά, ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο σε λιγότερες μέρες. Αυτό που συμβαίνει, όμως, εδώ και αιώνες, είναι το εξής: είμαστε σκλαβωμένος λαός. Και ισχύει μάλλον γονιδιακά. 

 

Για τον νεοέλληνα, αρχής γενομένης από την απελευθέρωση από τους Τούρκους, η ελευθερία μοιάζει με τερατούργημα. Δεν μπορεί να την ταιριάξει κάπου, και δεν ξέρει τι να την κάνει. Όπως έχει ξαναγραφτεί από το συγκεκριμένο πληκτρολόγιο που τώρα δεινοπαθεί, παλεύοντας να μεταμφιεστεί σε γραφομηχανή (και δεν έχουμε φτάσει καν στις Απόκριες), είμαστε η μόνη πολιτισμένη χώρα που δεν γιορτάζει την μέρα της λήξης του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, διότι εκείνη έχει συνταιριάξει με την εποχή του Εμφυλίου. Υπάρχουν και άλλα δείγματα θρησκόληπτων λαών που δεν μπορούν να βρουν τη λύτρωση μετά την ανεξαρτησία του- όπως των Ινδών όταν αποδεσμεύθηκαν από τη Βρετανική αυτοκρατορία και παρά το γεγονός ότι ο νέος Ιησούς, Μοχάντας Γκάντι*, έκανε απεργίες πείνας για να αμβλύνει το μίσος- αλλά εδώ δεν πρόκειται για έναν θρησκόληπτο λαό. 

 

*Μόλις συνειδητοποίησα ότι πληκτρολόγησα με τη σειρά τους ΓΑΠ και Γκάντι στο Google. Ω, ω, σπαγκέτι ω. 

 

Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα γεμάτο από φληναφήματα. 

 

Υπάρχει μία λανθασμένη νοοτροπία, και μάλιστα από τη ρίζα της, για το τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σαν να παίζουν οι ψηφοφόροι, προκειμένου να δοκιμάσουν τα όρια ενός αριστερού κόμματος (με αριστερούς από την ακραία αριστερή τάση του στα υπουργεία) της χώρας. Δεν είναι δόκιμο ούτε εφικτό, από την τέταρτη μέρα, να κρίνεις μία κυβέρνηση, όπως αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει με κανένας που δεν έχει βρεθεί στη θέση που βρίσκεται σε οποιονδήποτε επαγγελματικό χώρο. 

 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ τα κάνει μαντάρα, πόσο χειρότερη θα είναι η κατάσταση από ό,τι ήταν τον προηγούμενο Μάρτη; Αναμφιβόλως το νέο σχήμα πρέπει να πράξει και οπωσδήποτε να επιδαψιλεύσει σε βάθος τα σάπια κομμάτια για να τα διορθώσει. Αλλά αν δεν τα καταφέρει, τι σημαίνει: ότι θα είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για μία καταστροφή της οποίας το έδαφος προλειαινόταν χρόνια τώρα; Και ποια καταστροφή, ποιο τέλος είναι χειρότερα από τη σήψη της συνήθειας; 

 

 

Αυτές οι μέρες, αγαπητέ αναγνώστη, είναι επικερδείς χωρίς έργα. Είναι μέρες μίας νέας ζωής. Το θέμα μας δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην κυβέρνηση: με κάθε κυβερνόν κόμμα κάποιοι χαίρονται και περισσότεροι διαφωνούν. Το θέμα είναι ότι ζούμε για να διαπιστώσουμε ότι δεν είμαστε τόσο εθισμένοι όσο νομίζαμε στη στρεβλότητα των συνηθειών μας και στις ταμπέλες. Ότι, ακόμα και αν δεν είμαστε έτοιμοι να δημιουργήσουμε, θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι. Και η ελευθερία είναι το πιο μεγάλο βάσανο, διότι είναι αερικό που έρχεται και φεύγει, γαργαντουική πίεση που εξασκείται. Όταν ο Αβραάμ Λίνκολν θέλησε να περάσει τη 13η Τροποποίηση για να καταργήσει τη δουλεία, ένα από τα επιχειρήματα των Συντηρητικών ερχόταν υπό τη μορφή ερώτησης: «Και τι θα κάνουν οι μαύροι αν μείνουν ελεύθεροι;». Και οι φιλελεύθεροι απαντούσαν: «Θα είναι ελεύθεροι, αυτό θα κάνουν». 

 

Δεν ξέρεις τι ακριβώς να κάνεις αν δεν εξαρτιέσαι από κανέναν, αν δεν εισβάλλουν στο μυαλό σου μπαλόνια με αέρα δεύτερης και τρίτης χρήσης. Την ελευθερία τη θέλουμε σε μικρές δόσεις: χταπόδι σε μία ταβέρνα δίπλα στη θάλασσα, ταξίδι στην Ταϊλάνδη, ηλιοβασίλεμα και μοναξιά που δεν θα κακοφορμίσει. Αλλά τι θα την κάναμε αν την είχαμε κάθε μέρα. 

 

Προτεραιότητα ήταν, στις εκλογές, να δείξουμε ότι ήμαστε αξιοπρεπείς. Ότι εμείς, το 85% του λαού που δεν ξέρει ή νομίζει ότι ξέρει από πολιτική (κάτι που είναι το ένα και το αυτό) δεν θέλαμε απλώς να δώσουμε σε κάτι άλλο τον πρωθυπουργικό και τους προεδρικούς θώκους, αλλά θέλαμε να τελειώσει αυτή η μαυρίλα που κρατάει χρόνια. Πόσα; Πέρασαν 92 από τότε που δεν υπήρχε στη Βουλή κάποιος με το επώνυμο Παπανδρέου. Αν έχει σημασία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αν την κρίνουμε εξ απαλών ονύχων και από απόσταση από την πρώτη μέρα, κιόλας, που έπιασε δουλειά, πόσο αποτυχημένοι θα ήμαστεαν δεν έβγαινε; Για να χρησιμοποιήσω και μία αθλητική φράση, οι εκλογές δεν έβγαλαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Έβγαλαν τη μόνη παράταξη που ήταν ανθεκτική στον ανταγωνισμό, επειδή δεν θέλαμε να είμαστε οι φταίχτες. Διότι ξέρουμε ότι έχουμε μερίδιο ευθύνης για την κατάντια, από τους πονηρούς που άφηναν μισοτελειωμένα κτιρια επειδή ο Ανδρέας δεν τα φορολογούσε μέχρι το διπλοπαρκάρισμα των ταξιτζίδων στη γωνία μίας οδού, το άδειασμα ενός χάρτινου σακουλακιού από υπολείμματα φυστικιών στον δρόμο, των «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» των δημόσιων υπηρεσιών και των ανθρώπων που δεν μπορούσαν να γίνουν με τίποτα συμπαθητικοί και εμείς απλώς νομίζαμε ότι αυτό είναι το προφίλ του πολιτικού. 

 

Μακάρι να πετύχει η νέα κυβέρνηση. Υπάρχει χρόνος, όσο κι αν δουλεύει πυρετωδώς. Θα είναι λάθος, επειδή στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν δίνεται πίστωση, να προσπαθήσει να συμπιέσει τις λύσεις για τα προβλήματα ενός κράτους που κρατούν δεκαετίες σε λίγους μόνο μήνες. Η δράση της πίεσης δεν πρέπει να φέρει την αντίδραση της συμπίεσης. Απλώς το σάλπισμα πρέπει να φέρει στην επιφάνεια την πραγματική έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί: τη μεθοδικότητα, την ομόνοια, την πολιτική αντίληψη, την κριτική σκέψη και την αλληλεγγύη. Νισάφι πια με την ύπνωση: δεν χρειάζεται να ανθίσει η Ελλάδα μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα μόνο και μόνο για να αποδείξουν ότι μπορούν. Χρειάζεται να λειτουργήσουν σαν κανονική κυβέρνηση και όχι ως ένα σύνολο ανθρώπων που έχουν την ανάγκη να αποδείξουν. Ούτε, ωστόσο, ως ένα σύνολο ανθρώπων που, επειδή δεν υπάρχει ανάγκη για αποδείξεις, θα επιλέξουν να κάθονται.

Ρομάν

Ο κορυφαίος δυσλεκτικός συγγραφέας όλων των εποχών. Εκείνος που θα πει στον Τολστόι, «φάε τη σκόνη μου Λέοντα. Είσαι σπουδαίος, αλλά δεν έχεις το δικό μου εγκεφαλικό ζήτημα», αλλά που δεν θα μπορέσει να το γράψει ακριβώς έτσι. Ο ανισόρροπος χειρούργος. Ο ασυνεπής Άγγλος. Ο μελαγχολικός παλιάτσος, ώπα, περίμενε, αυτό δεν είναι οξύμωρο. 

 

Ρομάν Ρικέλμε. Μία μπάλα που της ζωγράφισαν το πιο απλό emoticon της στενοχώριας έσκαψε την άμμο σαν στρουθοκάμηλος, μπήκε μέσα και έπειτα περίμενε την ανεμοθύελλα για να ταφεί για πάντα μέσα στο χώμα της ερήμου, εκεί από όπου έρχεται όλη αυτή η μαγνητιστική στενοχώρια που κουβαλούσε στο γήπεδο και που έθελκε το κοινό ο σπάνιος Αργεντινός. Ο μόνος ποδοσφαιριστής στην ιστορία που ενώ έδειχνε, στο πρόσωπό του, ότι η ζωή είναι μάταιη, τη χρωμάτιζε με τέτοιες ασύλληπτες γκραβούρες, σε βαθμό που κάθε κίνησή του έμοιαζε με την τελευταία πινελιά του κάθε ζωγράφου στο τελευταίο αριστούργημα της ζωής του. Το μόνο αριστούργημα. Είχε στο γήπεδο την πενία του Βαν Γκογκ, την έμφυτη ιδιοτροπία του Παβαρότι και ένα εξωφρενικό ταλέντο που ταίριαξε παράξενα με την αφηρημάδα και την ονειροπόληση. Ήταν ο βωβός αστέρας του ποδοσφαίρου, ένας Μπάστερ Κίτον που ό,τι και να έκανε δεν μπορούσε να πλησιάσει τους Τσάπλιν. Ακόμα και αν στην εποχή του δεν υπήρξε Τσάπλιν (ο Ζινεντίν Ζιντάν πλησίασε, αλλά περισσότερο ήταν ο «Μεγάλος Δικτάτορας», δηλαδή ένας σταρ του ομιλούντος, ένας ζωντανός οργανισμός που μπορεί να υπήρξε παράφρων αλλά δεν ήταν ποτέ τόσο μελαγχολικός), δεν του δόθηκε ο τίτλος. Ο Ρικέλμε έδινε την αίσθηση του live young die fast, ακόμα και παρά το γεγονός ότι ζει (και κατά πάσα πιθανότητα βασιλεύει). Είναι εκείνο το σπάνιο συναίσθημα που έχεις για ανθρώπους των οποίων το τέλος βλέπεις, επειδή παράγουν περίεργο ηλεκτρισμό και απόκοσμο φως, αλλά απλώς είναι το πεδίο τους εκείνο που σου δίνει το δικαίωμα για τη μαύρη σκέψη, η οποία στο τέλος δεν ευοδώνεται. Αλλά ποιο τέλος; 

 

 

Ο Ρομάν είναι ένα χαμίνι που στην αργεντινή έκδοση του slumdog millionaire θα απαντούσε λάθος στην ερώτηση για τις 20.000.000 ρούπιες, αλλά θα κρατούσε την γκόμενα. Πρόδωσε πολλές φορές τις περιστάσεις, αλλά δεν το έκανε επειδή είχε να κερδίσει κάτι από αλλού. Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς ή δεν εξαρτιόταν από αυτόν. Δεν ήταν ποτέ διάδοχος του Ντιέγκο Μαραντόνα, διότι ήταν αυτόφωτος, ένας ποδοσφαιριστής που, αν και έμοιαζε με το τέκνο μίας τεράστιας ποδοσφαιρικής κληρονομιάς, δεν είχε κάποιο καλούπι. Αν δεν υπήρχε ποδόσφαιρο στην Αργεντινή, θα μπορούσε να αρχίζει μόνο από αυτόν. Και μπορεί ο Μαραντόνα να ήταν όντως ανώτερος (αν και πολύ διαφορετικός, αν και όχι για τους οπαδούς της Μπόκα), αλλά ήδη βγήκε ένας παίκτης που είναι σίγουρα ο νέος Μαραντόνα, ενώ δεν είμαι σίγουρος ότι όσο ζω θα βγει κάποιος που να μοιάζει ελάχιστα με τον Ρομάν, που κρατούσε την μπάλα στην πατούσα ανάμεσα σε νταμπλ και τριπλ τιμ της Μπάγερν Μονάχου και της Ρεάλ Μαδρίτης, που μείωνε το ποδόσφαιρο με κάποιες μεταβιβάσεις που θαρρείς ότι μόνο υπάκουαν στη μουσική του Μαγεμένου Αυλού και που τελικά, ενώ ήθελε να πάρει την ευθύνη, ενώ την πήρε, δεν μπόρεσε να εμφανιστεί αντάξιός της. 

 

Βεβαίως, επιβάλλεται μία εξήγηση. Ενώ οι στιγμές που μας σημαδεύουν μοιάζουν με τον κανόνα της υπόθεσής μας, δεν εξυπηρετούν το αξίωμα περί ροής των πραγμάτων. Ο χώρος και ο χρόνος δεν σταματούν στις συγκεκριμένες στιγμές, ενώ ο άνθρωπος, μέσα από τον νόμο της ροής, βρίσκει τον ρυθμό του σε άθροισμα καταστάσεων που δεν είναι απομονωμένες μεταξύ τους. Το πέναλτι με την Άρσεναλ, το 2006, που θα έστελνε τη Βιγιαρεάλ στον τελικό του Champions League, ήταν μία περιθωριακή στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας, που έχει homo neaderthal να κυνηγά την κατσίκα για να τη φάει ωμή, τρανές σούρες, ανείπωτα άσχημες χυλόπιτες και κακούς ύπνους, εκατοντάδες ώρες αϋπνιών και χωρισμούς, ξενύχτια σε τέσσερις τοίχους και κινέζικα βασανιστήρια, φαγητό με το χέρι, ασθενοφόρα κάτω από το σπίτι, συνεχιζόμενες κουκίδες κινήσεων από το πρωί ως τη νύχτα, διαρκής αποσβόλωση που δεν επιτρέπει την απομόνωση της μίας στιγμής, στην οποία υποτίθεται ότι σκιαγραφείται η αξία. Είναι χαζό, αν με ρωτάει κάποιος, αλλά δίνει έναν μάρκετινγκ σεβασμό που ο Ρομάν δεν απέκτησε ποτέ σε μία στιγμή. Ίσως ερήμην του, μέσα από την αλλαγή που τον έκανε ο άξιος Πέκερμαν στον προημιτελικό της Γερμανίας με την Αργεντινή στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, να χαράχθηκε η μόνη σκηνή λάμψης του, όσο κι αν δεν θα άλλαζε ριζικά κάτι στο παιχνίδι έως ότου οι ομάδες φθάσουν στα πέναλτι. Και, παρ' όλα αυτά, η ευαισθητοποίηση για την αποχώρησή του είναι πολλά περισσότερα από τις ευκαιρίες που έχασε, τον τελικό του Κόπα Αμέρικα του 2007, με τη μορφή του Ούγκο Τσάβες στους τοίχους της Βενεζουέλας, με τους «Χενέισες» και την κίτρινη φανέλα της Βιγιαρεάλ. 

Τα κλέη του Κλέι

Μια παραβολή για τις εκλογές 

Η εποχή των awkward girls 

Θρηνώ για τη δημοσιογραφία 

1-7

Το 2014 περνάει στη χωροχρονική ιστορία έχοντας προσφέρει μία από τις κορυφαίες ποδοσφαιρικές στιγμές όλων των εποχών: την κορυφαία για εκείνους που δεν είδαν τη Βραζιλία του 1970 και το 2-1 της Ουρουγουάης επί της Βραζιλίας στο Μαρακάνα το 1950, δηλαδή την κορυφαία. Το 1-7 της Γερμανίας επί της Βραζιλίας στο Μπέλο Οριζόντε, στον ημιτελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου.

Ουσιαστικά, πρόκειται για την κορυφαία αθλητική στιγμή εδώ και χρόνια. Πιο σοκαριστικό, ιστορικό και δραματικό μομέντουμ σε ένα συγκεκριμένο τρομερά σημαντικό παιχνίδι έχει να εμφανιστεί από την εποχή που ο Ζινεντίν Ζιντάν κουτούλησε τον Μάρκο Ματεράτσι. Και πάλι, αυτό δεν έκρινε κάτι επί του πρακτέου: έγινε στην αργά στην παράταση του τελικού του Μουντιάλ του 2006 στο Βερολίνο, με το ματς να πηγαίνει στα πέναλτι. Ενώ ο ημιτελικός ήταν Άουσβιτς. Ήταν take no prisoners. Ήταν ό,τι πιο τρομακτικό έχει εμφανιστεί στην τηλεόραση από τη σκηνή του Μοριάρτι με τον Σέρλοκ στην πισίνα, αν και το τελευταίο σχόλιο ήταν κάπως αβανταδόρικο.

Η αναφορά των υπόλοιπων στιγμών δεν κάνουν το 1-7 να φαντάζει ισάξιό τους. Το τρικ, όταν σου πέφτει κάτι, είναι να το κάνεις να μοιάζει σαν να είναι στο κόλπο, όπως έγραψε ο Τομ Ρόμπινς στον Τρυποκάρυδο. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει σύγκριση. Όχι επειδή ένα γεγονός είναι σπουδαιότερο από το άλλο, αλλά επειδή δεν είναι δόκιμη. Όπως δεν ήταν δόκιμο το Αλί εναντίον Τάισον, το Πελέ εναντίον Μαραντόνα, το Τζόρνταν εναντίον Κόμπε. Όχι, ωστόσο, το Μπερντ εναντίον Μάτζικ ή το Μέσι εναντίον Ρονάλντο, δηλαδή αθλητών που μεγαλούργησαν την ίδια επoχή.
Η σύγκριση δεν είναι θεμιτή, αλλά απαραίτητη σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλιώς η γλώσσα, το πλάσμα με την πολιά κεφαλή, δεν θα είχε φροντίσει για τον συγκριτικό και τον υπερθετικό βαθμό. Το zeitgeist την καθιστά δικαίωμα, ενώ υπάρχει και η πιθανότητα να ισχύει υπό την έννοια της εξέλιξης και της προόδου. Παραδείγματος χάρη, ο Ανατόλι Μίσκιν ήταν ένας από τους πρώτους ψηλούς φόργουορντ που συμπεριφέρονταν ως γκαρντ και άρα πρωτοπόρος. Ο Τόνι Κούκοτς είναι μία προοδευμένη επιγονική όψη του, ενώ ο Ντιρκ Νοβίτσκι, που μπορεί να αποτελεί τη συνέχεια του Κούκοτς, είναι μία εξελιγμένη εικόνα του Κροάτη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι καλύτερος. Και ενώ οι δήθεν πιο λόγιοι αρνούνται να αποδεχθούν τη σημασία της σύγκρισης όταν βρίσκονται σε κατάσταση διαλεκτικής, δηλαδή μακριά από την άψη της στιγμής, η δημιουργία της σύγκρισης κάνει την ίδια τη σύγκριση νομότυπη και μερικές φορές επιβεβλημένη αυταπόδεικτα.

Το 1-7 είναι από εκείνες τις στιγμές που όταν της αναπολείς, έρχονται στο μυαλό σου σε κατάσταση slo-mo, που λένε και στο χωριό του Τιμ Χάουαρντ. Αλίμονο: αυτό συνέβαινε ακόμα και κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιώρου του ματς. Ό,τι συνέβαινε γινόταν αργά, σαν την αναμονή πριν την αιματοχυσία στους «Άδοξοι Μπάσταρδη», το πιο εμπνευσμένο δημιούργημα του Κουέντιν Ταραντίνο. Και πράγματι σόκαρε την ανθρωπότητα σαν οτιδήποτε το 2014, διότι ήταν κάτι που δεν είχαμε δει ξανά.

Δεν συγκρίνεται με την ανθρώπινη ζωή βεβαίως. Αλλά τις περισσότερες φορές η ίδια η ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να συγκριθεί με την ανθρώπινη ζωή. Έχουμε δει καταστροφές και χάσιμο ζωών όπως στο Norman Atlantics και δαγκώνουμε το στόμα μας, σφιγγόμαστε και θυμόμαστε τις προηγούμενες. Πολύ δύσκολα μπορεί να συμβεί κάτι που δεν έχει γίνει ξανά και αυτό σημαίνει ότι πολύ δύσκολα μπορεί να μας επηρεάσει κάτι τόσο δυνατά όσο όταν συνέβη την πρώτη φορά. Ο Αποδυτηριάκιας έγραψε ότι η τεχνολογία μας αποχαυνώνει με αποτέλεσμα τα συναισθήματά μας να μην απελευθερώνονται πηγαία, όπως παλιά. «Ξέραμε πώς να πενθούμε», έγραψε. Αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Ο σεισμός του 1999 ήταν κάτι που δεν είχε γίνει ξανά. Η 11/09 ήταν κάτι που δεν είχε συμβεί πριν. Το «Σάμινα» μπορεί να επαναλήφθηκε, αλλά σημασία είχε η ποσότητα. Αν ήταν να πενθούμε για ό,τι συμβαίνει στον κόσμο ή ακόμα και στη χώρα μας, θα έπρεπε από την πρώτη μέρα της ζωής να φοράμε μαύρη φορεσιά. Πενθούμε για ό,τι συμβαίνει σε μας και πενθούμε λιγότερο για ό,τι συμβαίνει κοντά σε μας. Και όταν ζήσουμε το πένθος, δεν έχουμε καμία αληθινή όρεξη για να πενθήσουμε οτιδήποτε άλλο, μακρινό, που δεν ανησυχεί τους οικείους μας.

Το 1-7 δεν είχε ξαναγίνει. Το Norman Atlantic θα καταχωρηθεί στη Βίβλο των Καταστροφογράφων στο γράμμα «Ν», και υπάρχει λόγος που λέγεται Βίβλος: είναι βιβλίο χιλιάδων σελίδων και αναλύει την ανθρώπινη πτώση, αν το αναπόφευκτο μπορεί να είναι πτώση. Το 1-7 δεν έχει επαναληφθεί. Μόνο το 3-6 της Ουγγαρίας στο Γουέμπλεϊ, στις 25 Νοεμβρίου του 1953, μπορεί να πάει κοντά από την άποψη του σοκ. Το 1-7 ήταν ένα αποτέλεσμα τόσο απίστευτο, που εκείνο το κείμενο για το gavros.gr το τελείωσα στο ημίχρονο. Ένα απαραίτητο μικρό κείμενο, που ανέφερε τα εξής:

«Η συνειδητοποίηση ότι ο Τζον Ντο είναι ο Κέβιν Σπέισι στο Se7en, πολλαπλασιασμένη με το ένα εκατομμύριο. Μιλάμε για σνικτ, φλιπ και ζμπονγκ. Μιλάμε για τον Ρούντολφ Ες υπό την επήρεια των ναρκωτικών. Για την τελευταία σκηνή από το «Άρωμα» του Πατρίκ Ζίσκιντ. Για το «Ρόκι 4», αν νικούσε ο Ιβάν Ντράγκο στα 25 πρώτα δευτερόλεπτα. Για μία γιορτή που δεν καταλάβαμε. Άναυδοι, μπροστά στο πιο τρομακτικό Oktoberfest όλων των εποχών στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Πολύ λίγες στιγμές στον αθλητισμό ήταν σαν αυτό το πρώτο μισάωρο στον ημιτελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Πολύ λίγες στιγμές μπορείς να παρομοιάσεις σαν αυτή τη λεηλασία, μπροστά σε εκατοντάδες εκατομμύρια θεατές. Είμαστε μίλια μακριά αλλά γράφεται ιστορία.

Υπάρχουν ποιητικές περιγραφές για συμβάντα στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Αλλά δάκρυα από πιτσιρικάδες στο 25’ και αγκαλιές παρηγοριάς. Από το 25’! Να φεύγουν άνθρωποι από το «Μινεϊράο» από το ημίχρονο. Να πηγαίνει η μπάλα στη σέντρα και να είμαστε όλοι σαστισμένοι. Να αλλάζουν οι Γερμανοί την μπάλα στην περιοχή και να πλασάρουν με το παγωμένο αίμα τους. Και η μπάλα να κυλάει με τέτοιο τρόπο που να είσαι σίγουρος ότι πρόκειται για γερμανική πάσα, κάτι αυστηρό, απολυταρχικό και τυρρανικό για τον αντίπαλο.

Ήδη, στο 25’, είσαι εκεί που γράφεται η ιστορία. Δεν θα το θυμάσαι μόνο εσύ αυτό: ούτε μία στιγμή θα ρωτήσεις πότε έγινε. Είναι Βραζιλία-Γερμανία 0-5 στο 29’, μέσα στη Βραζιλία, στο Μπέλο Οριζόντε, δε φάκινγκ Νάντσις που έλεγε και ο Μπραντ Πιτ στους «Άδοξη Μπάσταρδοι». Είναι ημιτελικός Παγκόσμιου Κυπέλλου, θα το θυμόμαστε για πάντα. Θα γραφεί ακριβώς 18 εκατομμύρια 632 χιλιάδες 411 φορές τα επόμενα 50 χρόνια και το μόνο που δεν θα γίνει είναι ταινία, διότι δεν έχει ηρωισμό, ανδραγάθημα και υπερβάσεις, αλλά μία ψυχρή επικράτηση, εκείνη της πλήρους ανωτερότητας, λες και δεν διακυβεύονταν τόσα πράγματα στο παιχνίδι. Οι Γερμανοί, με τον χαμηλό σφυγμό και την παράνοια του serial killer, τέτοια είναι όταν η λογική αποβάλλει τελείως το συναίσθημα και το ποδοσφαιρικό γκολ γίνεται απολύτως κυνικό, απέναντι σε ένα κράτος και μία χώρα, μία ομάδα που υποσχέθηκε ότι θα παλέψει αλλά δεν μπόρεσε να δει τους αντίπαλους. Δεν μπορούσε να τους αγγίξει, δεν μπορούσε να τους αντιληφθεί. Τους διέλυσε, δεν τους χάρισε χρόνο. Τους διέσυρε σε εκείνα τα σημεία για τα οποία οι απουσίες τους λογίζονταν ως σημαντικές απουσίες. Πήραν τη βελόνα με το δηλητήριο και την έσπρωξαν στο βάθος της καρδιάς τους τόσο πειστικά, που περάσαμε την περισσότερη ώρα και εμείς με το στόμα ανοικτό. Το «Μινεϊράο» έμοιαζε με το Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, έτσι όπως ο Κεντίρα έβρισκε τον Κρόος και η μπάλα άλλαζε σε 2 μέτρα απόσταση και επέμενε να μπαίνει στα δίχτυα διαλύοντας κάθε βραζιλιάνικη πιθανότατα. Ήταν ντοκιμαντέρ του National Geographic α;πό τον Αμαζόνιο.

Και μετά ήρθε το ημίχρονο. Και τα 15 λεπτά ήταν αρκετά μόνο για να επιστρέψει το αίμα στη θέση του. Δεν ήταν αρκετό κάτι άλλο.

Μόνο με το Ουρουγουάη-Βραζιλία 2-1, το 1950, μπορεί να συγκριθεί. Αλλά πάλι, 0-5, από το 11’ έως το 29’. Καλοί οι μύθοι και οι παραδόσεις, αλλά τίποτα δεν πάει κοντά. Δεν έχει ξαναδεί, από την αρχή του ποδοσφαίρου, ποτέ κανείς κάτι παρόμοιο σε τέτοιο επίπεδο. Δεν μπορεί να έχει ξαναγίνει.

Όλο το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ιστορία. Αλλά αυτό το πρώτο μισάωρο στο Μπέλο Οριζόντε, πόσο περισσότερο εκτόπισμα δίνει στον ούτως ή άλλως υπαρκτό γερμανικό μύθο; Πόσο υλικό προσθέτει σε ό,τι είναι το ποδοσφαιρικό γονιδιακό σημείο αναφοράς του.

Συγγνώμη: περιμένατε τόσο πολύ, η Βραζιλία σας πήγε στον ημιτελικό, πήρατε τις ρέπλικές σας, πήγατε στο γήπεδο και σε no prisoners κατάσταση η Γερμανία, δεν πήρε αιχμαλώτους και βίασε τα γυναικόπαιδα.

Είναι μάλλον ειλικρινές και άβολο και όσο περνάει η ώρα γίνεται συνείδηση ότι κανείς δεν ξέρει πώς να νιώσει. Είναι λες και από αύριο θα ξεκινήσει ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Απλώς συμβαίνουν κάτι όπως αυτό στο Μπέλο Οριζόντε και δεν υπάρχει συνέχεια: είναι λες και η ζωή, όλη η ζωή, όχι μόνο το ποδόσφαιρο, μηδένισε και θα αρχίσει να ξαναγράφει από την αρχή».

Βρεθήκαμε άναυδοι μπροστά στην τηλεόραση, στ’ αλήθεια. Το παιχνίδι δεν ήταν δίκαιο εξ ορισμού, διότι έλειπε ο Νέιμαρ και η Γερμανία ήταν ούτως ή άλλως πολύ καλύτερη ομάδα. Αλλά αυτό δεν ήταν ποδόσφαιρο. Ήταν πολιτι(στι)κό δρώμενο. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος επέστρεψε για λίγο. Ήταν ένα ματς που δεν είχε σχέση με οτιδήποτε. Τόσο τέλειο, που οποιαδήποτε μυθοπλασία δημιουργηθεί τα επόμενα 100 χρόνια (διότι τόσο θα κρατήσει η διάπλαση εκείνου που είδαμε), δεν μπορεί να απέχει περισσότερο από εκείνο που νιώσαμε τη Στιγμή. Το εικοσάλεπτο από το 10’ έως το 29’. Το τετράλεπτο από το 25’ έως το 29’. Τα δυνητικά τανκς που εισέβαλλαν στο Μπέλο Οριζόντε και καθάρισαν τα πάντα. Και πάλι είναι έως αδύνατον να περιγραφεί.

Με αυτόν τον τρόπο προσπαθώ να περάσω στο κείμενο ότι το 1-7 είναι η κορυφαία στιγμή του 2014. Όχι απλώς αθλητική. Είναι ό,τι πιο τρομερό συνέβη σε κάθε διάσταση που μας αφορά. Ήταν λεοντώδες. Τερατικό. Στον αθλητισμό συνέβησαν διάφορα: μία από τις κορυφαίες ομάδες στην ιστορία του μπάσκετ πήρε το πρωτάθλημα στο ΝΒΑ, οι Σαν Αντόνιο Σπερς, με τρεις από τους κορυφαίους παίκτες της ομάδας στα 38, στα 37 και στα 32 αντιστοίχως. Στην κολύμβηση η Μαρία Μπελμόντε και η Κατίνκα Χόζου έκαναν παγκόσμια ρεκόρ. Η Ρεάλ Μαδρίτης πήρε το 10ο. Η Μακάμπι Τελ Αβίβ πήρε το έκτο, μέσα σε μία οιστρηλασία στο Μιλάνο, εκδίκηση για τους χαμένους τελικούς από την Τρέισερ το 1987 και το 1988. Στο βόλεϊ η Πολωνία νίκησε τη Βραζιλία στον τελικό του Μουντοβόλεϊ και οι ΗΠΑ ήταν φανταστικές στο Μουντομπάσκετ. Στο πόλο οι Σέρβοι ήταν οι πανίσχυροι πρωταθλητές Ευρώπης και δύο ομάδες της Βαρκελώνης, οι Μπαρτσελονέτα και Σαμπαντέλ, κατέκτησαν ισάριθμα Κύπελλα Πρωταθλητριών, με το 19-10 της δεύτερης επί του ΝΟ Βουλιαγμένης στις 12 Απριλίου να αποτελεί μία υπέροχη παράσταση. Όμως ουδέν ήταν σαν αυτό. Ήταν ένα διαρκές σοκ και όλοι οι θεατές ήταν υποτονικοί μεθύστακες. Ένα κεφάλι που έσκυβε σιγά σιγά προς τα κάτω, για να συναντήσει τη ρίζα της κραιπάλης (κάρα-πάλλω).

Εκείνη τη νύχτα, η Βραζιλία συνάντησε ξανά, μετά το 1-2 της Ουρουγουάης στο Μαρακάνα 64 χρόνια πριν, τον Μεγάλο Φασουλή.
 

Ποτέ δεν κατάλαβα τον Τζέραρντ

Τα παιχνίδια, τα σπορ, είναι η ανώτερη διάσταση αυτής της ουτοπίας, μία που ο Κρίστοφερ Νόλαν θα είχε καλύψει με μπόλικο ήλιο. Για αυτό και γίνεται, σιγά σιγά, σοκαριστική η αποχώρηση του Τζέραρντ από τη Λίβερπουλ τόσο ξαφνικά, τη δεύτερη μέρα του Γενάρη. Διότι η επιθυμία να μη συνειδητοποιείς την αληθινή φύση του χωροχρόνου σε ό,τι αφορά το είδος, ένα αμάλγαμα από σπερματοζωάρια, ωάρια και αρκετή τύχη, βρίσκει στα σπορ το σπουδαιότερο επιχείρημά της. Και ενώ υπάρχουν οι πρώτοι μήνες μίας ζεστής ερωτικής σχέσης που μπορούν να σου προσφέρουν κάτι παρεμφερές και πιο δυνατό, ο αθλητισμός προβαίνει στη συγκεκριμένη κατάσταση εσαεί και δεν παραμένει στο αθάνατο μέρος της ψυχής, αλλά μπολιάζεται και στα πλατωνικά θνητά, το θυμοειδές και το επιθυμητικό.

Ο χωρισμός με τον Τζέραρντ μου δημιουργεί σύγχυση λεπτό με το λεπτό, ίσως διότι ο σύλλογος στον νου μου είναι τόσο μεγάλος, που αρνούμαι να αποδεχθώ ότι άφησε έναν από τους εμβληματικότερους αρχηγούς στην ιστορία του να φύγει, κάνοντας απλώς υπολογισμούς. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα άφηναν ο Μπιλ Σάνκλι ή ο Μπομπ Πέισλι έναν τόσο σπουδαίο ποδοσφαιριστή να αποχωρήσει, ακόμα και αν κρίνεται ως παρωχημένος. Η Λίβερπουλ δεν είναι μόνο η ομάδα με τη μεγαλύτερη διάρκεια σε ό,τι ήταν ο πρόδρομος του σύγχρονου ποδοσφαίρου στην Αγγλία, δηλαδή σε μία συντηρητική ποδοσφαιρικά χώρα κυρίως λόγω της αλαζονείας της, αλλά και εκείνη που άφηνε σε όλους τους πιτσιρικάδες την πιο έντονη αίσθηση ότι είναι Σάββατο και έχει αγγλικό πρωτάθλημα. Την ποδοσφαιρική αίσθηση, η οποία αποτυπώνεται μέσα σε παιδικά μάτια, γίνεται θεόρατη και έπειδη δεν μπορείς, οριστικά, να ξεμπλέξεις από αυτή. 

 

Από τότε που άρχισα να υποστηρίζω τη Λίβερπουλ, τον Δεκέμβριο του 1990 μετά την ήττα από την Άρσεναλ με σκορ 3-0, υπάρχουν φυσικά ήττες που με έχουν κάνει να εξοργιστώ και νίκες που με έχουν κάνει να γίνω ρεζίλι: το 1-4 στο «Ολντ Τράφορντ» τον Μάιο του 2009 και φυσικά ο τελικός της Πόλης το 2005 είναι στις 20 με 25 κορυφαίες στιγμές της ζωής μου. Ήμουν στο αυτοκίνητο, με κομμένη την τηλεόραση, όταν τον Απρίλιο του 2008 η Λίβερπουλ απλώς αρνούνταν να παραδοθεί στο «Στάμφορντ Μπριτζ», προσπαθώντας να ανατρέψει το 1-2 του πρώτου ματς στο «Άνφιλντ» με την Τσέλσι και αυτό συνέβαινε επειδή στην εφημερίδα που εργαζόμουν μας είχαν κόψει τη συνδρομή στην τηλεόραση, κάτι που ακόμα θεωρώ εξωφρενική ξετσιπωσιά εκ μέρους απάντων των υπεύθυνων προς το ζήτημα. Αλλά το παν, αυτά τα 25 χρόνια που δεν έχω δει πρωτάθλημα, που δαγκώθηκα με το περυσινό πρωτοσέλιδο του Goal που την έστεψε πρωταθλήτρια πολύ πριν το τέλος ενός πρωταθλήματος που η μόνη αντιστοιχία σε διασκέδαση φαντάζομαι ότι ήταν το Studio 54 στη Νέα Υόρκη (ή, για να έρθουμε στα δικά μας, η Κουίντα του Μπάμπη Μουτσάτσου στη Φωκίονος Νέγρη) είναι η λαϊκή ιερότητα που αναδείχνεται μέσα στην ομάδα. Οι ιστορίες, ότι ο Σάνκλι πήγαινε στα βενζινάδικα και έδινε εισιτήρια στα παιδιά- στους lads- ο κόσμος που γέμιζε το Άνφιλντ βδομάδα παρά βδομάδα για να παρακολουθήσει ένα θέαμα που στην πλειοψηφία του ήταν τραγικό, το γεγονός ότι οι προπονητές στη συντριπτική πλειοψηφία τους είχαν απίστευτη πίστωση χρόνου από τη λαϊκή βάση ενός συλλόγου ο οποίος έχει κατακτήσει 5 Κύπελλα Πρωταθλητριών, τα 4 εκ των οποίων μέσα σε 7 χρόνια. Τον τρόπο που παίζουν οι κεντρικοί αμυντικοί της εδώ και δεκαετίες, με αυταπάρνηση που ίσως είναι στοιχείο του χαρακτήρα τους, αλλά ίσως και να μην υπάρχει αλλού. Η τεχνολογία δεν έχει αφήσει κάτι άθικτο και ταυτοχρόνως έχει στείλει τους ανθρώπους από τους δρόμους στα σπίτια τους. Σύμφωνα με το «Εγχειρίδιο Επικοινωνίας του Τζόναθαν Γουίντερς», ο αριθμός των άνδρων που ζητάνε τους αριθμούς τηλεφώνων από τις γυναίκες για να τις καλέσουν για έναν καφέ έχει μειωθεί κατά 67% στις προηγμένες κοινωνίες, στις λιγότερο προοδευμένες κοινωνίες ή σε κοινωνίες που νομίζουν ότι είναι προηγμένες (σύμφωνα με τις «Εκτιμήσεις που γίνονται Γνώμες και Γεγονότα σε ένα Δευτερόλεπτο, η Ελλάδα είναι πρώτη με 4828223809 βαθμούς διαφορά από την αμέσως επόμενη σε αυτήν την κατηγορία). 

 

Και παρ' όλο που γνωρίζω ότι δεν ενέχει τίποτα από ό,τι συμβαίνει στις σελίδες της Ύστατης Σημασίας, παραμένω ένας οργανισμός που βρίσκει στο μείγμα του εκνευρισμού και της αμηχανίας την αφορμή για να μην αφήσει τη φυγή του Τζέραρντ ασχολίαστη. Διότι όταν τελικά λες ψέματα στον εαυτό σου, ότι η ζωή είναι ωραία και ότι δεν ήρθαμε τυχαία εδώ, πληρώντας τις προϋποθέσεις για τις επουράνιες αποφάσεις ενός πνεύματος, θέλεις να υπάρχουν πυλώνες που θα στηρίζουν το συγκεκριμένο ψέμα, ώστε όταν ψεύδεσαι, όταν θέλεις να εντυπωσιάσεις, όταν επιθυμείς να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν και να χαράξεις μία πιο κυριολεκτική (εδώ είναι το οξύμωρο: το να πάρεις το αεροπλάνο και να πας στο Παρίσι είναι πιο «κυριολεκτικό» από το να γεννηθείς και να οδεύεις προς τον θάνατο) πορεία μέσα στον κόσμο, να έχεις τουλάχιστον στον νου σου ότι υπάρχει η αγάπη και η φιλία και η τιμία και ότι όλα αυτά τα συστατικά είναι πιο αποτελεσματικά από το αν ένας ποδοσφαιριστής μπορεί να παίξει ή όχι στην ομάδα. Οπότε είναι τελείως απίστευτο μία ομάδα με τέτοια κουλτούρα και με δύο μελανές κηλίδες στην ιστορία της, πιο μαύρες και από την πίσσα στο σκοτάδι, το Χέιζελ και το Χίλσμπορο, να ξεπαστρεύει έτσι τον εμβληματικό αρχηγό της, επειδή αυτό θα σημαίνει μία κερδοφόρα κίνηση.
 

 

Η σχέση αυτών των καταστάσεων με τον ίδιο τον Τζέραρντ σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο κείμενο δεν έχει τη σχέση που θα αναμενόταν, διότι δεν ήμουν φαν του Stevie G και ποτέ δεν τον κατάλαβα. Ένας βασικός λόγος είναι τα κόκκινα μαλλιά, οι φυσικοί κοκκινομάλληδες είναι οι πιο δύσκολοι για ανάλυση και επεξεργασία και δεν θα μπορούσα να γράψω ένα κείμενο για αυτόν που να μην κοροϊδεύω την κοινωνία χρησιμοποιώντας φράσεις που εμφάνιζαν τις ικανότητές του, οι οποίες θα ήταν αμφίβολες. Περίμενα τον τρόπο που θα χάσει η Λίβερπουλ το περυσινό πρωτάθλημα. Από αγωνιστική σε αγωνιστική ήμουν πανέτοιμος να δεχθώ οποιαδήποτε γκάφα και ενώ δεν μπορούσα να παρακολουθήσω το ματς με την Τσέλσι, το άκουσμα του αποτελέσματος δεν μου προκάλεσε έκπληξη, υπολογίζοντας εξαρχής πόσο ικανός είναι ο Ζοσέ Μουρίνιο στον ψυχολογικό πόλεμο. Μετά ήρθε το μπλακ άουτ με την ΚΠΡ, το οποίο με κράτησε παγωμένο στην οθόνη: η κίνηση του Σουάρες να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα, επειδή κυνηγούσαμε το 0-7 και τα 3 γκολ που δεχθήκαμε. Δεν ήταν αυτό το παιχνίδι που στέρησε από τη Λίβερπουλ έναν τίτλο, αλλά ήταν εκείνο που μας υπενθύμισε ποια ομάδα υποστηρίζουμε. Φυσικά, από τη στιγμή που δεν είμαστε μηχανές, εξ όσων γνωρίζω, στη θερμοκρασία της προηγούμενης από την περυσινή περιόδου έπρεπε να περάσει κάποιος καιρός για να επανέλθουμε, αλλά ελάτε τώρα: κοιτούσα πριν ένα χρόνο τη βαθμολογία στην Αγγλία και την έκανα print screen απλώς για να γελάσω. Η ομάδα συνέχιζε να νικάει και τα Μέσα την παρουσιάζουν ως φαβορί και μετά ο Τζέραρντ, που έχει γίνει αμυντικός χαφ για να κάνει μία απίθανη σεζόν, γλιστράει στο Άνφιλντ και μαζί του γλιστράει και το πρωτάθλημα. Φυσικά θα τον αναθεματίσεις, θα του σούρεις όλα τα απαγορευμένα κομμάτια της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά θέλεις να είναι εκεί για να μπορείς να συνεχίσεις να το κάνεις. Θέλεις να είναι εκεί, επειδή για αυτό υποστηρίζεις και υπερασπίζεσαι τη συγκεκριμένη ομάδα τόσα χρόνια: επειδή από τον Τραορέ ως τον Μπαλοτέλι και από τον Χίπια ως τον Κόλιμορ όλοι έχουν την αξία τους όταν φοράνε τη συγκεκριμένη φανέλα. Ο τύπος παίζει στη Λίβερπουλ από το 1998: είχα μόλις τελειώσει το λύκειο. Παιδιά που γεννήθηκαν το 1998 προετοιμάζονται για τις πανελλήνιες της επόμενης χρονιάς. 

Δεν είναι σοφό να δείχνεις ότι η ζωή είναι μάταιη και ότι υπάρχουν καταστάσεις που τελειώνουν πριν θεωρήσεις δεδομένο ότι αυτό θα γίνει. Χρειάζεται να συνεχίζουμε να πιστεύουμε σε καταστάσεις όπως η συνεργασία, η επιείκεια, η κατανόηση και η τιμή κάθε φορά. Δεν είναι η Σταχτοπούτα, ένα παραμύθι το οποίο από τότε που στο διαβάζουν ξέρεις ότι είναι παραμύθι. Όταν βρεθείς στη θέση που εσύ ο ίδιος πιστεύεις ότι τίθενται σε εφαρμογή ιδανικά όπως το «όποιος αξίζει δεν χάνεται», «όλα είναι δανεικά» και άλλα τέτοια κλισέ, δεν θέλεις να μαθαίνεις στις 2 Ιανουαρίου του 2015 ότι ο επί 12ετίας αρχηγός μίας ομάδας στην οποία αξίζει να είναι κάποιος αρχηγός, διότι δεν θα τον πετάξουν σαν στημένη λεμονόκουπα, θα φύγει από τη Λίβερπουλ το καλοκαίρι χωρίς να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Ακόμα και αν ο ίδιος ο Τζέραρντ ήθελε, η Λίβερπουλ δεν έπρεπε να τον αφήσει. Είναι σαν να εμπιστεύεσαι κάποιον, αληθινή εμπιστοσύνη, χωρίς δόση καχυποψίας, και να ανακαλύπτεις ότι σου λέει ψέματα. Καταβαραθρώνεσαι, ακόμα και αν ο συγκεκριμένος λόγος είναι ελάχιστα σημαντικός. Και η Λίβερπουλ, παρά τους νόμους της αγοράς, είπε ψέματα σε μένα, που θεωρούσα ότι είναι μία εντελώς διαφορετική ομάδα και που στηνόμουν για να μιζεριάσω σε παιχνίδια που εξαρχής ήξερα ότι θα χάσει.

 

Το ποίημα της Ειρήνης για την Ευδοκία

"Στης λήθης τα θολά νερά"

Μπαρκάρανε οι μνήμες σου στης λήθης το καράβι,
στα θολωμένα της νερά δεν έχουν σωτηρία.
Ξώμεινε μια αναλαμπή καμιά φορά ν' ανάβει,
τάχα μου για παρηγοριά που σβήνει ως το τρία.

Ένα καράβι σάλπαρε απ' του μυαλού την όχθη,
αφού σου λεηλάτησε τη γνώση και την κρίση,
στοιβάχτηκαν στ' αμπάρια του τα όνειρα κι οι πόθοι
κι έγινε φύλλο και φτερό ό τι είχες αγαπήσει.

Εδώ συμβαίνουνε πολλά, τέρατα και σημεία
μα εσύ μέσα στο τίποτα, στου νου την αδειοσύνη,
μείναν στην εγκατάλειψη τετράδια, βιβλία,
τρελάθηκε η λησμονιά κι όλα τα καταπίνει.

Τα πλούτη και τους θησαυρούς άρπαξαν οι κουρσάροι,
όλα σου τα υπάρχοντα τραβούν στη λήθη ίσια,
ανάμνηση δεν έμεινε στου νου σου το πιθάρι,
σαν ένας βράχος μοναχός μοιάζεις στα ξερονήσια

Η αφορμή